LOGINShare
บทที่ 599
Related chapters
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 600
“ถ้าเรื่องนี้ได้รับการยืนยัน ชีวิตนี้คุณจะทั้งร่ำรวยและยิ่งใหญ่ ห้ามพลาดเด็ดขาดในช่วงเวลาสำคัญนี้!”เย่มู่มู่รีบปฏิเสธทันที “ไม่หรอกน่า ฉันไม่มีวันพลาดแน่นอน วางใจได้เลย!"เวินลี่วางสายแล้วหันมาบอกเย่มู่มู่ “ฉันจองตั๋วเครื่องบินชั้นหนึ่งให้พวกคุณแล้ว ออกเดินทางพรุ่งนี้ ถ้ายังไม่กลับ ป้าหลิว คงรอจนแทบถอดใจแล้ว ทางวิทยาลัยติดต่อคุณไม่ได้ เลยโทรหาฉันหลายรอบแล้ว!”“คุณขอลาไปเดือนหนึ่งเต็ม ๆ แล้วนะ จะถ่วงเวลาอีกไม่ได้แล้ว ฉันบอกอาจารย์ที่ปรึกษาว่าคุณจะกลับไปภายในไม่กี่วันนี้แน่นอน”“เอาล่ะ ๆ ฉันเข้าใจแล้ว!”เย่มู่มู่มองหลูหมิงแวบหนึ่ง พวกเขาสามคนได้ปรึกษากันก่อนเข้ามาในเมืองหลวงหลูซีจะเข้าเรียนมัธยมปลายชั้นปีที่หนึ่งในโรงเรียนเอกชนระดับสูง ยังไงผลการเรียนก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว คงทำได้แค่ค่อย ๆ ติวเสริมในชั้นปีที่หนึ่งเย่มู่มู่ครุ่นคิด เส้นทางสอบเข้ามหาวิทยาลัยตามระบบปกติคงหวังไม่ได้แล้วถ้าอย่างนั้น ลองใช้เส้นทางสายกีฬาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ไหมนะอย่างอื่นอย่าเพิ่งพูด วิชากังฟูดั้งเดิมก็น่าจะพอไม่ต้องถึงขั้นเข้าทีมระดับจังหวัดหรือติดทีมชาติ ขอแค่สอบเข้ามหาวิทยาลัยทั่วไปได้ก็พอแต
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 601
เนื่องจากเย่มู่มู่พูดคำไหนคำนั้น แม้เป็นเงินทุนที่จัดซื้อ ขอแค่ให้ใบแจ้งชำระกับเธอ เธอก็จะโอนค่าใช้ง่านไปโดยตรงและให้ค่าคอมมิชชั่นวันนั้นเลย ให้จริง ๆ ไม่หักภาษีเลยแม้แต่บาทเดียววันนี้ พวกเขาทำเงินน้อยที่สุด ต่างยังทำเงินได้สองร้อยล้าน ถ้าค่าคอมมิชชั่นของสินค้าในรถทุกคันคือสี่พันบาท ก็ไม่ต่างอะไรกับเงินค่าขนสินค้าหนึ่งเที่ยวของพวกเขาเลยแถมยังไม่ต้องเติมน้ำมันเอง รถของตนไม่ได้รับความเสียหาย แถมยังมีเงินเดือนพื้นฐาน ทุกวันยังมีใช้จ่ายไปทำงานนอกสถานที่อีก“ทำครับ ขอแค่คุณหนูเย่ต้องการ ก็โทรหาเรา จะขับรถไปขนทันทีครับ!”“อย่าว่าแต่เมืองหลวงเลย ต่อให้คุณไปรัสเซีย ผมก็จะทำให้คุณ!”เย่มู่มู่เห็นทุกคนยินดี ก็ดีใจเป็นอย่างมาก“อืม ขนของของบริษัทไลฟ์สดก่อน ก่อนให้พวกคุณไปชานเมือง ฉันจะโทรหาเขา ไม่ทำให้พวกคุณต้องลำบากใจ!”“ได้ครับ เราจะคอยฟัง!”พวกเขาเองก็รู้ว่า เย่มู่มู่ต่างหากที่เป็นเถ้าแก่บริษัทไลฟ์สดฉะนั้นพอเธอต่อสาย ผู้จัดการบริษัทไลฟ์สดก็ไม่ปล่อยเขาไปไม่ได้เมื่อเห็นว่าดึกมากแล้ว ใกล้จะสี่ทุ่มครึ่งแล้วเย่มู่มู่ก็เรียกให้ทุกคนไปกินมื้อดึกที่โรงอาหารก่อนค่อยไปเหล่าคนขับปฏิเส
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 602
“ไม่ใช่ครับ ผู้บริหารระดับสูงในบริษัทที่พ่อคุณเก็บไว้ต่างหาก คุณต้องจับตาดูพวกเขาเอาไว้...”“ตามที่ช่างแว่นตาสืบเจอล่าสุด เบาะแสอยู่ที่บริษัทของพ่อคุณ ห้องทำงานของผู้บริหารระดับสูงของฟู่ลี่กรุ๊ป”“รายละเอียดห้องนั้น ยังสืบไม่ได้ ต้องใช้เวลาอีกหน่อย แต่คนที่จ้างวานฆ่าคุณ ไม่ได้มีแค่คนเดียว”“ยังมีอีกคนหนึ่งอยู่ในเมืองนี้เหมือนกัน มาจากโครงข่ายคลับธุรกิจที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง! นั่นไม่ใช่ที่ที่คนธรรมดาจะเข้าไปได้!”“แถมยังเป็นชั้นดาดฟ้า ต้องมีบัตรวีไอพี!”“จริงสิ นักฆ่าคนนั้นตายแล้ว ในห้องขังบอกว่าฆ่าตัวตาย!”“แต่ ผมได้ยินข่าววงในที่ลูกพี่ลูกน้องของผมบอกว่า ในห้องของเขาไม่มีของอะไรเลย แปรงสีฟัน หวีก็โดนเก็บไปหมด ให้แค่แก้วน้ำใช้แล้วทิ้งกับทิชชู่และผ้าขนหนูใช้แล้วทิ้งเท่านั้น”“กระทั่งเสื้อผ้าก็แขวนไม่ได้ แค่แขวนของน้ำหนักสิบกิโล ก็จะฉีกขาดแล้ว...”“แต่ว่า เขาก็ตายไปทั้งอย่างนี้ เหลวไหลเกินไปแล้ว!”“คุณต้องระวังตัวเอาไว้ ตามประสบการณ์ที่ผมหากินด้วยการเป็นนักเลงตอนยังหนุ่ม คนคนนี้ตายไปโดยไม่มีหลักฐาน ครั้งหน้าพวกเขาต้องลอบฆ่าคุณโหดเหี้ยมขึ้นแน่!”เย่มู่มู่เงียบไปอยู่นานสอ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 603
เย่มู่มู่วางสาย ก่อนจะทอดถอนใจเสียงหนึ่งหลังจากนั้นก็ส่งข้อความหาเวินลี่ข้อความหนึ่ง“เวินลี่ พรุ่งนี้ฉันจะไปเมืองหลวง อยากเลือกบอดี้การ์ด ช่วยฉันจัดการหน่อยนะ”เวินลี่ไม่ได้ถามหาเหตุผล ได้แต่ตอบกลับเธอ“ได้ค่ะคุณหนูเย่ มีเงื่อนไขไหมคะ?”“ฝีมือดี นิสัยดีมีคุณธรรม ประวัติตัวบุคคลและครอบครัวสะอาด!”“คุณหนูเย่ พรุ่งนี้คุณไปถึงเมืองหลวงแล้ว ฉันจะส่งพนักงานไปให้ทันทีค่ะ!”“ขอบคุณเวินลี่มาก ๆ!”เธอไม่ได้ตอบข้อความกลับอีก!เวินลี่ช่วยเธอค่อนข้างเยอะ แม้จะบอกว่าเธอเป็นคนดูแลร้านขายวัตถุโบราณเองทั้งหมด เครือข่ายค้าขายและการเรียกเก็บเงินเธอเป็นคนดำเนินการทั้งสิ้นเนื่องจากเรื่องส่วนตัวของเย่มู่มู่ ยังเพิ่มปริมาณงานเพิ่มเติมมาอีกไม่น้อยอย่างเช่นรถบรรทุกน้ำมันสามสิบคันของวันนี้ ล้วนได้รถที่ผ่านการทดสอบฉุกเฉินขนถังน้ำมันเข้ามาจากต่างจังหวัดผ่านเส้นสายของเวินลี่ทั้งสิ้น เย่มู่มู่ต้องให้ค่าเหนื่อยเธอก้อนหนึ่งหากให้เงิน บางทีเธออาจจะไม่รับเย่มู่มู่วางมือไว้บนแจกัน ค้นหาในที่ว่างเปล่าของแจกัน จนเจอของที่เหมาะกับการให้เป็นของขวัญเจอกำไลข้อมือทองคำฝังอัญมณีและทำลายฉลุอันหนึ่งในมุมก
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 604
มอบให้เป็นหน้าที่คนอื่นในบ้านพักตากอากาศ เธอก็ไม่วางใจพวกเขาสามคนขึ้นนั่งบนรถกระบะ ขณะขับมาถึงตีนเขา เจอเข้ากับพี่ซุนพอดีเย่มู่มู่ส่งกุญแจบ้านให้พี่ซุน ให้เขามาดูแลบ้านเวลาว่าง สองสามวันทำความสะอาดครั้งหนึ่ง และจะให้เงินเขาเป็นค่าตอบแทนพี่ซุนรู้ว่าเย่มู่มู่จะไปเข้าเรียนที่เมืองหลวง ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองคนของเธอก็จะจากไปด้วยเขาขับรถไปส่งพวกเขาสามคนที่สนามบินหลังลงจากรถ เย่มู่มู่ก็ส่งกุญแจรถกระบะให้พี่ซุนบอกว่าคนขับหวงเป็นคนขายรถให้เธอ ยังไม่ได้ดำเนินการโอนกรรมสิทธิ์ ให้เขาไปจัดการกับคนขับหวง ส่วนรถยกให้เขาเลยพี่ซุนกำลังคิดจะปฏิเสธ เย่มู่มู่ก็หอบแจกันเข้าไปตรงที่ตรวจตั๋วแล้วที่เวินลี่จองให้เป็นชั้นเฟิร์สคลาส เมื่อเย่มู่มู่ขึ้นไปบนเครื่องบินก็เอนเบาะนอนทันทีหลูซีกับหลูหมิงยังคงล้วงโทรศัพท์ออกมาถ่ายโน่นถ่ายนี่ ราวกับเด็กน้อยชอบอยากรู้อยากเห็นเช่นเดิมแม้ทั้งสองคนจะไม่พูด ทว่าสีหน้าแววตาตื่นเต้นฉายออกมานานแล้ว มือถือแทบจะจ่ออยู่บนหน้าต่าง ถ่ายวิวถนนในเมืองที่ค่อย ๆ เล็กลง ถ่ายท้องฟ้าครามเมฆก้อนขาว ถ่ายเครื่องบินบินผ่านชั้นเมฆทั้งสองคนตื่นเต้นจนหน้าค่อย ๆ แดงระเรื่อขึ้น
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 605
เมื่อเย่มู่มู่เห็นเธอลังเล ก็ผลักกล่องไป “ให้คุณรับไว้ก็รับไว้เถอะ นี่เป็นค่าลำบาก ฉันรบกวนคุณมามากพอแล้ว เกาะที่ต่างประเทศยังต้องรบกวนให้คุณติดตามอีก”อีกอย่าง เธอยังต้องซื้อหินมาจากต่างประเทศ แปรรูปให้เรียบร้อยต้องให้เวินลี่ช่วยติดต่อหากซื้อเอเคไว้ที่เกาะเล็ก ๆ ช้าเร็วเวินหลี่ก็ต้องรู้การซื้อตัวเธอสำคัญมากตอนนี้เกรงว่าเวินลี่จะรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของเธอนิดหน่อยแล้ว แต่เดาไม่ออกว่าที่เธอซื้อของเข้ามาเป็นจำนวนมากนั้น ตกลงแล้วจะทำอะรกันแน่เวินลี่ไม่บอกปัดอีก เธอปิดกล่องแล้วใส่เข้าไปในกระเป๋าก่อนจะรูดซิป“ไป ๆ ๆ เพิ่งมาวันแรก ทีแรกฉันอยากจะพาพวกคุณไปกินข้าวที่ร้านอาหารใหญ่ เพื่อเลี้ยงต้อนรับ ป้าหลิวเอาแต่บ่นถึงคุณ บอกฉันว่าต้องพาคุณกลับไปกินข้าวให้ได้ เธอทำอาหารไว้เต็มโต๊ะไปหมด”“ตอนบ่าย คุณไปรายงานตัวที่มหาลัย กรอกแบบฟอร์มขอออกมาอยู่ข้างนอก”“ส่วนหลูซี ฉันช่วยจัดการโรงเรียนให้เขาเรียบร้อยแล้ว ตอนบ่ายจะพาเขาไปเที่ยวชม”“ได้ยินว่าหลูหมิงกำลังสอบใบขับขี่ โรงเรียนสอนขับรถฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว ตอนคุณไปเข้าเรียน เขาก็จะไปเรียนขับรถ...”“พวกคุณสามคนฉันจัดการให้เรียบร้อยตามคว
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 606
เวินลี่ถามกลับ “ไหวไหมอะไร? คุณหมายถึงให้พวกบอดี้การ์ดอ่อนให้หน่อย?”เย่มู่มู่ส่ายศีรษะ “ฉันหมายถึง บอดี้การ์ดใหม่ไหวไหม?”นี่ยังไม่ทันเริ่มต่อสู้กันเลย คุณหนูเย่ก็สงสัยว่าฝีมือพวกเขาไหวหรือเปล่าอดไม่ไหวแล้วครั้งนี้อดกลั้นไม่ไหวแล้วทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าเด็กสองคนนี้ เดี๋ยวกลับถึงคฤหาสน์ที่คุณหนูเย่เช่าอยู่ ต้องประชันฝีมือกับเจ้าเด็กนี่ดี ๆ แล้วให้เขาได้รู้ว่า ล่วงเกินใครก็ได้ แต่ล่วงเกินพวกเขาไม่ได้เย่มู่มู่เห็นคัลลิแนนคันหนึ่ง พร้อมกับรถตู้อเนกประสงค์เมอร์เซเดสเบนซ์ สไตล์ค่อนข้างฮาร์ดคอร์มาก เธอนั่งที่นั่งข้างคนขับ เวินลี่เป็นคนขับรถหลังขึ้นรถ ดวงตาทั้งสองของหลูซีและหลูหมิงก็มองไปนอกหน้าต่างด้วยความตื่นเต้นพวกเขาเห็นตึกใหญ่และสูงกว่าเมืองที่เย่มู่มู่อยู่หลายเท่าตึกที่สูงเทียมเมฆนั่น มองไม่เห็นยอดแสงไฟเคลือบสะท้อนแสงนั่น แยงตาจนพวกเขาลืมตาไม่ขึ้นกระทั่งถนน ยังใหญ่กว่าหลายเท่าบนถนนการจราจรคับคั่ง รถหรูขวักไขว่ไปมาไม่ขาดสาย!ทุกคนเร่งรีบฝีเท้า ราวกับหยุดไม่ได้นี่ก็คือเมืองหลวงในโลกของท่านเทพ...ไม่เหมือนกับที่พวกเขาจินตนาการเอาไว้สักนิดสิ่งปลูกสร้างสวยวิจิตร
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 607
“โอ้โฮ พี่อี้ เขาจริงจัง?”กระทั่งฮ่าวอี้ยังคาดไม่ถึงเจ้าเด็กคนนี้บ้าคลั่งอยู่นิดหน่อย เดิมทีเขาไม่ได้ใส่ใจแต่เจ้าเด็กคนนี้ยืนกรานจะประชันฝีมือให้ได้ ได้คืบจะเอาศอกอยู่หน่อย ๆ!ทันใดนั้น ฮ่าวอี้ก็มองไปที่เย่มู่มู่ได้ยินมาว่าเจ้าเด็กสองคนนี้เป็นญาติของเถ้าแก่ เกิดได้รับบาดเจ็บขึ้นมาเขาไม่รับผิดชอบเย่มู่มู่พูดขึ้นว่า “ไปประลองเถอะ อย่าลืมเอาแค่เบาะ ๆ พอนะ อย่าทำร้ายคน!”หลูซีพยักหน้า “ขอรับ!”ฮ่าวอี้ตอบกลับ “แน่นอนครับ!”ทุกคนเดินมายังสนามบาสเกตบอลฮ่าวอี้ยืนอยู่ตรงกลาง เขาขมวดคิ้วมุ่น มองเด็กหนุ่มที่แววตาเย็นเยียบ ทำไม่ลงเล็กน้อย...หลังเขาปลดประจำการ อันดับแรกก็อัดเด็กแล้วลือสะพัดออกไปก็คงไม่น่าฟังนัก!“ไม่งั้น เราอย่า...”สุดท้าย เด็กที่อยู่ตรงหน้ากลับกล่าวอย่างคุยโวขึ้นว่า “เจ้าคนเดียวไม่พอ พวกเจ้าเข้ามาด้วยกันเลย!”ให้ตายเถอะ คนอารมณ์ร้อนอย่างเขา...ทนไม่ไหวแล้ว!ฮ่าวอี้ล้วงนวมในกระเป๋าออกมา เตรียมจะใส่หลูซีพูดขึ้นว่า “ไม่ต้อง หมัดของเจ้าทำร้ายข้าไม่ได้!”หวังเสี่ยวเฉิงเห็นเขายโสแบบนี้ ก็คันไม้คันมืออยากต่อสู้ “พี่ฮ่าว เราอัดมันพร้อมกันเถอะ เจ้าหมอนี่เป็นคนข
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 702
หากว่าถูกเผ่าหมานเผาจนตาย หรือแม้กระทั่งโดนกิน มั่วฝานคงจะรับไม่ได้!นี่ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นบุตรของแม่ทัพลู่หรือไม่ แต่ว่าทุกการกระทำของเผ่าหมาน ล้วนมาถึงจุดที่แม้แต่สวรรค์หรือมนุษย์ต่างก็พากันแค้นคืองแล้วเขาทำได้เพียงจงเกลียดจงชังตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเด็กได้เท่านั้นจ้านเฉิงอิ้นให้จวงเหลียงหยุดรถจวงเหลียงหยุดรถ พลางหันไปมองจ้านเฉิงอิ้น“เกิดอันใดขึ้นขอรับ? ท่านแม่ทัพ!”หากขับรถไล่ตามให้เร็วขึ้น อาจจะยังทันแต่ถ้าหยุดอยู่กลางทาง จะต้องไม่ทันกาลเป็นแน่!จ้านเฉิงอิ้นเปิดวิทยุสื่อสาร กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เฉินขุย เฉินอู่ ประเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ให้เดินหน้าอย่างเต็มกำลัง!”ในวิทยุสื่อสาร มีเสียงของทั้งสองคนดังออกมา “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”“ซ่งตั๋ว ต้องสอดประสานกับเฉินขุยให้ดี!”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”จ้านเฉิงอิ้นลงจากรถมั่วฝานได้ตามลงมาจากรถด้วยหน้าจอของอากาศยานไร้คนขับที่อยู่ในมือของเขา กำลังแสดงภาพของแม่ทัพภายใต้การบัญชาการของหลัวซู่กำลังถือคบเพลิง และจุดกองฟืน... ฝืนนั้นแห้งเกินไป ไฟจึงลุกไหม้ในทันทีเด็กทั้งสองร้องไห้อย่างน่าเวทนามากยิ่งขึ้น!จ้านเฉิงอิ้นวาง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 701
แม้แต่กองกำลังรักษาพระองค์ภายใต้การนำของผู้บัญชาการลั่ว ก็ล้วนถูกบรรยากาศ ณ ตรงนั้นดูดกลืนไปด้วยกองกำลังรักษาพระองค์จำนวนสองร้ายนายติดอาวุธครบมือ อยากที่จะเข้าสู่สนามรบเพื่อสังหารศัตรูแน่นอนว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการที่สุดก็คือศีรษะมนุษย์ ถึงอย่างไรศีรษะมนุษย์หนึ่งหัว ก็มีค่าเท่ากับข้าวสารสิบชั่ง แป้งสาลีห้าชั่ง ขอเพียงสังหารเผ่าหมานได้สามคน ก็จะสามารถนำธัญพืชกลับมาได้สี่สิบห้าชั่งแล้ว!ภายในสองเดือนนี้ครอบครัวก็จะไม่อดตาย เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว“ผู้บัญชาการ พวกเราก็ออกรบด้วยเถิดขอรับ! เผ่าหมานบุกรุกดินแดนต้าฉี่ สังหารราษฎรแคว้นต้าฉี่ของพวกเรา ถึงแม้พวกเราจะเป็นกองกำลังรักษาพระองค์ แต่ก็ต้องคิดเพื่อแคว้นต้าฉี่อย่างเต็มกำลัง!”“ใช่แล้วขอรับ ในครอบครัวของเหล่าสหายต่างก็ขาดแคลนเสบียงอาหาร ตอนนี้มีโอกาสรับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว ผู้บัญชาการ ให้ทุกคนเข้าสู่สนามรบเถิดขอรับ!”“ผู้บัญชาการ ตอนนี้มีโอกาสได้รับเสบียงอาหารแล้ว พวกเราก็อยากไปลองดูเช่นกันขอรับ!"ลั่วปินรู้จักฐานะทางบ้านของเหล่าสหายทุกคนดี มีคนที่ต้องอดตายแทบจะทุกครอบครัวตอนนี้เมื่อมีโอกาสได้รับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว จ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 700
นายทหารทุกนายกึ่งคุกเข่าลง “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”มั่วฝานชี้ตัวเอง แล้วสลับไปชี้จ้านเฉิงอิ้น“แล้วพวกเราล่ะ?”“ช่วยเด็ก!”“จะช่วยอย่างไร?”“ให้หน่วยกล้าตายของเจ้าขับรถ ภายใต้การคุ้มกันของเฉินขุยและซ่งตั๋ว บุกโจมตีเข้าไปโดยตรงแล้วชิงตัวเด็กขึ้นรถ จากนั้นก็ขับรถออกมา...”“ขับรถบรรทุกสองสามคันไปรั้งท้ายขบวนคอยคุ้มกันด้านหลัง!”“แบบนี้จะได้ผลจริง ๆ หรือ?”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “ได้ผล เจ้าไปเลือกหน่วยกล้าตายมา เอาคนที่ขับรถเก่ง ฝีมือคล่องแคล่วปราดเปรียว”“จัดแจงคนโยนระเบิดไปในรถบรรทุกด้วย หากเผ่าหมานกล้าตาม ก็ระเบิดเลย!!”มั่วฝานพยักหน้า “ขอรับ ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”“เดี๋ยวก่อน เอาอากาศยานไร้คนขับ วิทยุสื่อสารให้พวกเขาไปด้วย หากช่วยคนออกมาได้ หน่วยกล้าตายทั้งหมดจะเป็นอิสระจากบัญชีทาส และให้ตำแหน่งยศนายกองขึ้นไป!”“ทุกคนจะได้รถบ้านเป็นรางวัลคนละหนึ่งคัน!”หน่วยกล้าตายที่อยู่เบื้องหลังมั่วฝาน ต่างดีใจกับสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายแม้ช่วยเด็กจะอันตราย ทว่าแม่ทัพเฉินและแม่ทัพซ่งตั๋วจะเป็นผู้คุ้มกันให้พวกเขาพวกเขายังจะได้รถบ้านเป็นรางวัลอีกนี่เป็นรถบ้านเชียวนะ ต่อไปไม่ได้เป็นหน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 699
จ้านเฉิงอิ้นอ่านสารลับจบ ก็ส่งให้เฉินขุยเฉินอู่เวียนกันอ่านหลังพวกเขาอ่านจบ ก็ส่งให้มั่วฝาน จวงเหลียงและซ่งตั๋วหยางชิงเหอเองก็ได้อ่านเช่นกันหยางชิงเหอเอ่ย “ช่วย!”“แม้จะช่วยออกมาไม่ได้ ก็ได้พยายามแล้ว เมื่อแม่ทัพลู่เห็นความจริงใจของเรา เขาไม่มีทางร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมานแน่นอน”เฉินอู่กล่าว “แม่ทัพลู่เกลียดเผ่าหมาน!”“ใช่แล้ว ฮ่องเต้น้อยอยากขอให้เขาไปภูเขาเหมือง ล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านร่วมกับกองทัพธงเหลือง แคว้นเยี่ยนและเผ่าหมาน เขาคือผู้ที่ไม่กระตือรือร้นที่สุด เพียงแค่ไปตามน้ำเท่านั้น”“ตอนที่มู่ฉีซิวถอยทัพ เขาวิ่งเร็วที่สุด ท่านแม่ทัพใหญ่เองก็ไม่อยากทำให้เขาลำบาก!”“เช่นนั้นตอนนี้จะทำเช่นไรดี? หากสู้รบกันขึ้นมา เผ่าหมานเอาตัวเองยังไม่รอด เด็กสองคนนั้นอาจถูกพวกเขาพลอยฆ่าไปด้วย!”ทันใดนั้น หน่วยกล้าตายของมั่วฝานก็หยิบโทรศัพท์สังเกตการณ์มาข้างกายเขาครั้นมั่วฝานเห็นภาพบนหน้าจอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเขาส่งหน้าจอให้จ้านเฉิงอิ้นดูจ้านเฉิงอิ้นเห็นว่าตรงหน้าหลัวซู่แห่งเผ่าหมาน มีกองฟืนกองใหญ่กองอยู่และข้าง ๆ กองฟืนเป็นเด็กที่อยู่ในชุดผ้าฝ้าย เด็กสองคนนั้น อายุแปดขวบคนหนึ่ง สิ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 698
อีกฝั่งหนึ่ง ขณะเป็นทหารใต้บังคับบัญชาของมู่ฉีซิว พวกเขาเคยเห็นมาก่อนว่าเผ่าหมานโหดเหี้ยมอำมหิตแค่ไหนพวกเขาไม่มีผู้ใดทนดูได้เลยแม้แต่คนเดียว ต่างคิดว่าที่เผ่าหมานเผาฆ่าปล้นจี้ในดินแดนต้าฉี่ ช่างชั่วช้าต่ำตมยิ่งนัก!ในใจของทุกคนอดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้สายหนึ่ง!ตอนนี้ ในที่สุดก็สามารถฆ่าเผ่าหมานอย่างเปิดเผยได้แล้วทุกคนมีขวัญกำลังใจล้นเปี่ยม คันไม้คันมืออยากต่อสู้ กำลังเตรียมพร้อมจะรบ หลังทุกคนมารวมตัวกันเสร็จ...รอเพียงท่านแม่ทัพใหญ่สั่งลงมาคำเดียวเท่านั้น พวกเขาก็จะพุ่งไปฆ่าเผ่าหมานทันทีแย่งศีรษะคนกันอย่างบ้าคลั่ง!ในวินาทีนี้ จู่ ๆ ก็มีคนมารายงานว่า “ท่านแม่ทัพ จดหมายด่วนของท่านแม่ทัพขอรับ!”มีทหารชั้นผู้น้อยจากศาลาพักม้าขี่ม้าเร็ว บุกเข้ามาในค่ายพักของกองทัพตระกูลจ้านทหารชั้นผู้น้อยคนนี้ไม่ใช่คนของกองทัพตระกูลจ้าน เขาสวมเสื้อเกราะ แบกอาวุธไว้บนหลัง แค่มองก็รู้ว่าเป็นทหารของต้าฉี่จ้านเฉิงอิ้นโบกมือให้ทุกคนเปิดทางทหารชั้นผู้น้อยขี่มาเร็วมาตรงหน้าจ้านเฉิงอิ้น เนื่องจากเหน็ดเหนื่อย จึงพลัดตกลงมาจากหลังม้าเถียรฉินและสวี่หมิงรีบประคองเขาขึ้นมาหวังเซิ่งตักน้ำให้ทหารช
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 697
“รายงาน...”มีม้าเร็วห้อตะบึงมา เหล่าทหารของเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยรีบเปิดทางให้ทันทีทหารเผ่าหมานลงจากม้า คุกเข่าลงตรงหน้าหลัวซู่ และล้วงจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอก“ท่านอ๋อง ลู่หลางส่งจดหมายมาขอรับ!”“เอามา!”นายทหารส่งจดหมายให้หลัวซู่ เขาคลี่จดหมายออกเห็นเพียงด้านในเขียนว่า “จะฆ่าจะห้ำหั่น ก็แล้วแต่เจ้า แต่จะให้ข้าผู้แซ่ลู่ร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมาย ไม่มีทางเป็นอันขาด!”หลัวซู่ยกจดหมายขึ้นอย่างเดือดดาล ก่อนจะฟันขาดออกจากกัน เศษกระดาษกระจัดกระจายร่วงหล่นลงไปเขาก่นด่าอย่างเดือดดาล“ลู่หลางดื้อด้าน เขาไม่สนลูกทั้งสองแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทหาร เผาเด็กสองคนนี้เสีย!”แม่ทัพคนอื่นต่างพากันคล้อยตามศึกที่ภูเขาเหมืองจ้านเฉิงอิ้นปล่อยลู่หลางไป ไม่ได้ตามฆ่าเขาทว่าลู่หลางกลับลอบติดตามเผ่าหมานกับกองทัพธงเหลืองมาตลอดทาง ประมาณหนึ่งถึงสองร้อยลี้ คอยตามอยู่ไม่ใกล้และไม่ไกล!เขารู้ว่าคนของแม่ทัพลู่อยู่ใกล้ ๆบอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้!ตอนแรกฮ่องเต้ต้าฉี่เชิญเขากับฮ่องเต้แคว้นเยี่ยน ไปล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านที่ภูเขาเหมืองด้วยกันเขานำทหารไปถึงตามที่คาดเอาไว้!บอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้~
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 696
พวกเขาจับชาวบ้านหลานหมื่นคนมาทำเป็นอาหาร ยังกินได้อีกระยะหนึ่งทว่า~พวกเขาไม่มีแหล่งน้ำ ทำสงครามยืดเยื้อกับกองทัพตระกูลจ้านมาเป็นเวลานาน และไม่ได้เป็นฝ่ายได้เปรียบการโต้กลับของพวกเขาในครั้งนี้ เป็นเพราะจวนตัวและกำลังจะหาทางรอดให้ได้หากไม่ตายในสนามรบ!ก็ต้องแย่งแผ่นดินต้าฉี่มาให้ได้!จ้านเฉิงอิ้นเปิดแผนที่ที่จวงเหลียงใช้อากาศยานไร้คนขับสร้างขึ้นเขากล่าวว่า “เฉินอู่ เจ้าพาคนขับรถบรรทุกไปหนึ่งร้อยคัน อ้อมด้านหลังแล้วตัดเข้าด้านข้าง บดขยี้ตายได้เท่าไรก็เท่านั้น!”“ทำให้พวกเขาหวาดกลัวและแตกตื่นก็ใช้ได้แล้ว!”“รถทุกคันเว้นระยะห่างกันหน่อย บนรถจัดแจงทหารผ่านศึกไปสามสิบ เอาหน้าไม้ราชวงศ์ฉินและธนูทดกำลังไปด้วย!”“แล้วก็ จำเอาไว้ว่าต้องระวังวัตถุระเบิดด้วย!”เผ่าหมานเองก็ฝังวัตถุระเบิดเช่นกัน เพียงแต่ที่ฝังลึกลับเป็นอย่างมากเฉินอู่กึ่งคุกเข่าคารวะ “ข้าจะสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาเอง ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ วันนี้ข้าพาทหารผ่านศึกออกไปเท่าไร ก็จะพากลับมาเท่านั้น!”“ดี ไปเถอะ!”เฉินอู่ไปเตรียมตัวก่อนแล้ว“มั่วฝาน เตรียมอากาศยานไร้คนขับและวัตถุระเบิด...”มั่วฝานลุกขึ้นยืน สายตาของเขาเป็น
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 695
ฮ่าวอี้ขู่เขาแรง ๆ “แล้วก็ เรื่องในวันนี้มีคนรู้แค่ห้าคนเท่านั้น!”เขาทำท่าปาดคอ“หลูหมิงจะปิดปากเอาได้!”หวังเสี่ยวเฉิงรีบพยักหน้า “ผมรู้แล้วครับพี่ พวกเขาไม่ใช่แค่ปิดปากเท่านั้น ยังจะกำจัดเราทิ้งไม่เหลือซากด้วยดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่ด้วย!”ฮ่าวอี้จ้องเขาเขม็งทีหนึ่ง “ดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่อะไร นั่นมีแต่ในนิยายแฟนตาซีเท่านั้นแหละ”หวังเสี่ยวเฉิงเกาท้ายทอยอย่างอิหลักอิเหลื่อ “พี่ ผมจำผิดแล้ว! ที่ผู้บำเพ็ญเซียนใช้กันคือแหล่งกำเนิดเพลิงหนึ่งรอบนักษัตร แต่ก็แผดเผาจนเราไม่เหลือแม้แต่ขนเส้นเดียวได้เหมือนกัน!”“เมฆฝนสลายไปหมดแล้ว ไม่มีเสียงลมฝน หลูหมิงจะเห็นพวกเราได้ รีบลงเขาเร็วเข้า!”“ครับ!”ทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าลงจากเขาไปหลูหมิงมองไปยังทิศทางที่พวกเขาจากไปอย่างสงบทีหนึ่ง*ตงโจวหลังพูดคุยกันยาว ๆ มาทั้งคืน ทีแรกกองกำลังรักษาพระองค์และขันทีจะออกไปแล้วในจังหวะนี้เอง จู่ ๆ เผ่าหมานก็แสดงศักยภาพด้วยการบุกเข้ามา นอกรัศมีห้าสิบลี้ ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ๆผู้บัญชาการลั่วและหวงกงกงไม่สามารถออกไปได้เพื่อให้กองทัพตระกูลจ้านแทรกซึมเข้าไปในวัง แล้วช่วยบิดามารดา พี่ใหญ่ ครอบครัวพี่รอง แ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 694
พวกเขาหาเจอแค่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าสองคัน รีบฝ่าลมแรงมายังข้างเขื่อนที่ใหญ่ที่สุดที่คนในพื้นที่กักเก็บน้ำและผลิตกระแสไฟฟ้าตามการนำทางของแผนที่ ก่อนที่ฝนห่าใหญ่จะมาถึงฮ่าวอี้กับหวังเสี่ยวเฉิงตามพวกเขาไปเริ่มมีเม็ดฝนขนาดเล็กตกลงมาจากท้องฟ้า ลมค่อนข้างแรง คนแทบจะยืนไม่อยู่หวังเสี่ยวเฉิงเห็นทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าไปยังเขื่อนด้วยความรวดเร็วเขารีบเอ่ยขึ้นว่า “พี่อี้ พวกเขาสองคนบ้าไปแล้วเหรอ? อากาศย่ำแย่ขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่ายังจะไปเขื่อนอีก!”“เดี๋ยวฝนก็จะตกหนักแล้ว สิ่งที่จะถูกทำลายเป็นอันดับแรกก็คือเขื่อน!”“ขวางพวกเขาเอาไว้ เร็วเข้า!”“ไปหารถมาเดี๋ยวนี้!”พวกเขาลุกลี้ลุกลนจนหามอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าเจอ ฝ่าลมและฝน ขี่ขึ้นไปบนเนินเขาอย่างยากลำบาก จนมาถึงบริเวณใกล้กับเขื่อนจากนั้นก็เห็นภาพที่น่าตกตะลึงที่สุดในชีวิตในจุดที่สูงที่สุดของเขื่อน ในตำแหน่งที่สะดุดตาที่สุด มีแจกันใบหนึ่งวางอยู่ท้องฟ้าบนแจกันมีทั้งฟ้าร้องฟ้าฝ่า ฝนห่าใหญ่เทลงมาทว่าเม็ดฝนนับไม่ถ้วนถูกดูดเข้าไปในแจกันทั้งหมดไม่ใช่เพียงฝนที่ถูกดูดเข้าไปในแจกัน กระทั่งน้ำในเขื่อน มวลคลื่นขนาดมหึมา ถูกม้วนเข้าไปในแจกันทั้งหมด
