LOGINShare
บทที่ 604
Related chapters
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 605
เมื่อเย่มู่มู่เห็นเธอลังเล ก็ผลักกล่องไป “ให้คุณรับไว้ก็รับไว้เถอะ นี่เป็นค่าลำบาก ฉันรบกวนคุณมามากพอแล้ว เกาะที่ต่างประเทศยังต้องรบกวนให้คุณติดตามอีก”อีกอย่าง เธอยังต้องซื้อหินมาจากต่างประเทศ แปรรูปให้เรียบร้อยต้องให้เวินลี่ช่วยติดต่อหากซื้อเอเคไว้ที่เกาะเล็ก ๆ ช้าเร็วเวินหลี่ก็ต้องรู้การซื้อตัวเธอสำคัญมากตอนนี้เกรงว่าเวินลี่จะรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของเธอนิดหน่อยแล้ว แต่เดาไม่ออกว่าที่เธอซื้อของเข้ามาเป็นจำนวนมากนั้น ตกลงแล้วจะทำอะรกันแน่เวินลี่ไม่บอกปัดอีก เธอปิดกล่องแล้วใส่เข้าไปในกระเป๋าก่อนจะรูดซิป“ไป ๆ ๆ เพิ่งมาวันแรก ทีแรกฉันอยากจะพาพวกคุณไปกินข้าวที่ร้านอาหารใหญ่ เพื่อเลี้ยงต้อนรับ ป้าหลิวเอาแต่บ่นถึงคุณ บอกฉันว่าต้องพาคุณกลับไปกินข้าวให้ได้ เธอทำอาหารไว้เต็มโต๊ะไปหมด”“ตอนบ่าย คุณไปรายงานตัวที่มหาลัย กรอกแบบฟอร์มขอออกมาอยู่ข้างนอก”“ส่วนหลูซี ฉันช่วยจัดการโรงเรียนให้เขาเรียบร้อยแล้ว ตอนบ่ายจะพาเขาไปเที่ยวชม”“ได้ยินว่าหลูหมิงกำลังสอบใบขับขี่ โรงเรียนสอนขับรถฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว ตอนคุณไปเข้าเรียน เขาก็จะไปเรียนขับรถ...”“พวกคุณสามคนฉันจัดการให้เรียบร้อยตามคว
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 606
เวินลี่ถามกลับ “ไหวไหมอะไร? คุณหมายถึงให้พวกบอดี้การ์ดอ่อนให้หน่อย?”เย่มู่มู่ส่ายศีรษะ “ฉันหมายถึง บอดี้การ์ดใหม่ไหวไหม?”นี่ยังไม่ทันเริ่มต่อสู้กันเลย คุณหนูเย่ก็สงสัยว่าฝีมือพวกเขาไหวหรือเปล่าอดไม่ไหวแล้วครั้งนี้อดกลั้นไม่ไหวแล้วทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าเด็กสองคนนี้ เดี๋ยวกลับถึงคฤหาสน์ที่คุณหนูเย่เช่าอยู่ ต้องประชันฝีมือกับเจ้าเด็กนี่ดี ๆ แล้วให้เขาได้รู้ว่า ล่วงเกินใครก็ได้ แต่ล่วงเกินพวกเขาไม่ได้เย่มู่มู่เห็นคัลลิแนนคันหนึ่ง พร้อมกับรถตู้อเนกประสงค์เมอร์เซเดสเบนซ์ สไตล์ค่อนข้างฮาร์ดคอร์มาก เธอนั่งที่นั่งข้างคนขับ เวินลี่เป็นคนขับรถหลังขึ้นรถ ดวงตาทั้งสองของหลูซีและหลูหมิงก็มองไปนอกหน้าต่างด้วยความตื่นเต้นพวกเขาเห็นตึกใหญ่และสูงกว่าเมืองที่เย่มู่มู่อยู่หลายเท่าตึกที่สูงเทียมเมฆนั่น มองไม่เห็นยอดแสงไฟเคลือบสะท้อนแสงนั่น แยงตาจนพวกเขาลืมตาไม่ขึ้นกระทั่งถนน ยังใหญ่กว่าหลายเท่าบนถนนการจราจรคับคั่ง รถหรูขวักไขว่ไปมาไม่ขาดสาย!ทุกคนเร่งรีบฝีเท้า ราวกับหยุดไม่ได้นี่ก็คือเมืองหลวงในโลกของท่านเทพ...ไม่เหมือนกับที่พวกเขาจินตนาการเอาไว้สักนิดสิ่งปลูกสร้างสวยวิจิตร
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 607
“โอ้โฮ พี่อี้ เขาจริงจัง?”กระทั่งฮ่าวอี้ยังคาดไม่ถึงเจ้าเด็กคนนี้บ้าคลั่งอยู่นิดหน่อย เดิมทีเขาไม่ได้ใส่ใจแต่เจ้าเด็กคนนี้ยืนกรานจะประชันฝีมือให้ได้ ได้คืบจะเอาศอกอยู่หน่อย ๆ!ทันใดนั้น ฮ่าวอี้ก็มองไปที่เย่มู่มู่ได้ยินมาว่าเจ้าเด็กสองคนนี้เป็นญาติของเถ้าแก่ เกิดได้รับบาดเจ็บขึ้นมาเขาไม่รับผิดชอบเย่มู่มู่พูดขึ้นว่า “ไปประลองเถอะ อย่าลืมเอาแค่เบาะ ๆ พอนะ อย่าทำร้ายคน!”หลูซีพยักหน้า “ขอรับ!”ฮ่าวอี้ตอบกลับ “แน่นอนครับ!”ทุกคนเดินมายังสนามบาสเกตบอลฮ่าวอี้ยืนอยู่ตรงกลาง เขาขมวดคิ้วมุ่น มองเด็กหนุ่มที่แววตาเย็นเยียบ ทำไม่ลงเล็กน้อย...หลังเขาปลดประจำการ อันดับแรกก็อัดเด็กแล้วลือสะพัดออกไปก็คงไม่น่าฟังนัก!“ไม่งั้น เราอย่า...”สุดท้าย เด็กที่อยู่ตรงหน้ากลับกล่าวอย่างคุยโวขึ้นว่า “เจ้าคนเดียวไม่พอ พวกเจ้าเข้ามาด้วยกันเลย!”ให้ตายเถอะ คนอารมณ์ร้อนอย่างเขา...ทนไม่ไหวแล้ว!ฮ่าวอี้ล้วงนวมในกระเป๋าออกมา เตรียมจะใส่หลูซีพูดขึ้นว่า “ไม่ต้อง หมัดของเจ้าทำร้ายข้าไม่ได้!”หวังเสี่ยวเฉิงเห็นเขายโสแบบนี้ ก็คันไม้คันมืออยากต่อสู้ “พี่ฮ่าว เราอัดมันพร้อมกันเถอะ เจ้าหมอนี่เป็นคนข
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 608
หลูซีก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด “คราหน้าข้าจะไม่อ่อนข้อให้แล้ว!”เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้น ก็จะกระอักเลือดออกมาโดยตรงซัดพวกเขาจนเป็นแบบนี้ หลายคนตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาไม่ได้ คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะยังอ่อนข้อให้อีกถ้าไม่อ่อนข้อให้ เดาว่าพวกเขาคงหมดลมหายใจแล้วหวังเสี่ยวเฉิงกับฮ่าวอี้ดึงให้ลุกขึ้นมาทีละคน หลังบอกกล่าวกับเย่มู่มู่เสร็จ พวกเขาก็ประคองเตรียมจะพากันไปนอนที่ห้องบอดี้การ์ดเมื่อคืนเย่มู่มู่ส่งข้อความให้เวินลี่ เวินลี่หาคนอยู่ทั้งคืนเช้าตรู่ พวกเขาก็มาสมัครงานหน้าคฤหาสน์เวินลี่เคยอ่านเรซูเม่แล้ว บวกกับเป็นคนที่ลูกน้องของผู้อาวุโสสวี่แนะนำมา ภูมิหลังของตนและครอบครัวสะอาด ล้วนผ่านการตรวจสอบประวัติอาชญากรรมแล้วฉะนั้นจึงรับเข้ามาทำงานเลยแบ่งหอของพวกเขาเรียบร้อยแล้ว อยู่กันคนละห้อง พร้อมห้องส้วมและห้องอาบน้ำ ยังมีระเบียงแยกเดี่ยวอีกสำหรับผู้ว่าจ้างในเมืองหลวง เงื่อนไขนี้ถือว่าดีมากทีเดียวครู่เดียวก็ไปทีหกคน บอกว่าจะไปรักษาตัวหวังเสี่ยวเฉิงไปอุดฟันฮ่าวอี้ต้องมองหลูซีใหม่ ทว่าก็รวมเจ้าเด็กคนนี้เข้าไปในอันดับบุคคลอันตรายด้วยเมื่อเวินลี่เห็นหลูซีเก่งกาจขนาดนี้ ก็ฉีกยิ้มพร้
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 609
หลูซีชำเลืองมองเขาทีหนึ่ง ไม่ได้สนใจเขา ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อฮ่าวอี้เองก็ไม่ได้จี้ถามต่อ ขอแค่เจ้าเด็กคนนี้อยู่ที่คฤหาสน์ ช้าเร็วก็ต้องมีโอกาสแสดงความสามารถออกมาหลังกินข้าวเสร็จ เย่มู่มู่ก็จัดการห้องให้หลูซีและหลูหมิงเย่มู่มู่อยู่ชั้นสาม หลูซีและหลูหมิงอยู่ชั้นสี่ทั้งสองคนล้วนมีห้องส่วนตัว ห้องหับหรูหรา ไม่คิดเลยว่าจะใหญ่กว่าที่บ้านพักตากอากาศเซียนหยวนสองเท่าห้องแต่งตัว ห้องอาบน้ำ กระทั่งห้องรับแขกมีครบหมดทุกสิ่งเวินลี่จัดการเรื่องน่าเชื่อถือเป็นอย่างมาก เตรียมเสื้อผ้าครบทุกฤดูที่ทั้งสองคนต้องการได้อย่างเหมาะสมทุกตัวล้วนเป็นการสั่งตัดระดับไฮเอนด์ไม่มีโลโก้เธอไม่ได้วัดส่วนสูงของทั้งสองคน กลับซื้อมาเกือบพอดีเวินลี่ชอบแต่งตัวให้คนเป็นอย่างมาก เมื่อครู่พอหลูซีเผยมือให้เธอ เธอก็ผลักหลูซีเข้าไปในห้องแต่งตัวเลย“ลองเสื้อผ้าที่ฉันซื้อมาให้พวกนายสองคนหน่อย!”สองคนนี้หน้าตาไม่เลวกันทั้งคู่ โดยเฉพาะหลูซี แต่งตัวดี ๆ สักหน่อย ก็ไปประกวดเดบิวต์ได้แล้ว!เย่มู่มู่นำแจกันมายังห้องของตัวเองป้าหลิวแนะนำการตกแต่ง เครื่องประดับและเสื้อผ้าที่ใช้ในชีวิตประจำวันภายในห้องแต่งตัวอย่างเป
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 610
ทว่าจ้านเฉิงอิ้นรู้ดีว่านางทำเช่นนี้ ช่วยชีวิตคนได้เท่าไรห้าหัวเมืองที่มู่ฉีซิวยึดครองเอาไว้ ตอนแรกเพื่อดึงกำลังทหารมาเป็นพวกมากขึ้น ถึงขั้นออกป้ายประกาศในดินแดนต้าฉี่ขอเพียงเข้าร่วมชาวบ้านก็จะมีอาหารให้กิน มีน้ำให้ดื่มชาวบ้านสิบกว่าหัวเมืองอื่นโดยรอบ หลั่งไหลเข้ามาอย่างบ้าคลั่งหมู่บ้านบางแห่งลากถูลู่ถูกังคนทั้งครอบครัว เดินเท้ามาพันลี้ เพียงเพื่อมาถึงหนึ่งในห้าหัวเมืองนี้ส่วนห้าหัวเมืองนั้น ประชากรเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมากมู่ฉีซิวเกณฑ์ทหารห้าแสนห้าหมื่นนาย จำนวนคนเยอะกว่ากองทัพประจำการของต้าฉี่เสียอีก!หลังเหล่าชาวบ้านเข้าเมือง ทีแรกก็มีข้าวกินทว่าแหล่งน้ำกลับมีไม่เพียงพอผ่านไปไม่กี่วันก็ต้องทำงาน หากไม่ทำงานก็จะไม่มีข้าวกินขุดเหมือง ขนถ่านหิน หล่อเหล็ก...ต้องให้คนทำทั้งสิ้นทว่า มู่ฉีซิวดึงกำลังทหารออกไปอย่างไม่แยแส เหลือทิ้งไว้เพียงปัญหาเละเทะส่วนพวกชาวบ้านที่ถูกทิ้ง ทำได้เพียงรออดตายทั้งเป็นกองกำลังของจ้านเฉิงอิ้นไม่ได้เข้าเมือง ทว่าเห็นชาวบ้านมากมายมองมาที่รถยนต์ ที่ขับเข้ามาจากที่ไกล ๆ ด้วยดวงตาทั้งสองซึ่งไร้ชีวิตชีวา หาขอบเขตมิได้และสิ้นหวังจ้านเฉิงอิ้นลงจา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 611
เย่มู่มู่กับหลูหมิงขับรถมุ่งหน้าไปยังทงโจว ซึ่งเป็นพื้นที่ที่มีพายุฝนตามที่ปรากฏในข่าวที่ด้านหลังของพวกเขา ฮ่าวอี้กับหวังเสี่ยวเฉิงกำลังขับรถโฟล์คสวาเกนตามมาเดิมทีหวังเสี่ยวเฉิงยังนอนหลับอยู่บนเตียง ทว่าอยู่ ๆ ก็ถูกฮ่าวอี้ลากตัวมา“พี่ คุณหนูเย่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า ตอนบ่ายให้พี่พาทุกคนไปซื้อของใช้ประจำวันมาให้ครบน่ะ? ทำไมถึงยังตามพวกเขาไปอยู่อีกล่ะ?”“ผมมองดูเจ้าเด็กหลูหมิงนั้นแล้ว เขาก็เป็นพวกฝึกศิลปะการต่อสู้เหมือนกัน เก่งยิ่งกว่าหลูซีเสียอีก เขาคนเดียวก็พอแล้ว พวกเราจะตามไปอีกทำไมกัน ไม่เห็นเหรอว่าฝนกำลังจะตกหนัก!”บริเวณสัญญาณไฟจราจร ฮ่าวอี้ตบไปที่หวังเสี่ยวเฉิงอย่างแรง “เธอให้พวกเราเดือนละสามแสน ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นมาเล่า?”“ให้นายจับตาดูไว้ ก็จับตาดูให้มันดีดีเถอะน่า!”หวังเสี่ยวเฉิงหมดคำจะพูด “ไม่ใช่ เธอเป็นเจ้านาย เป็นนายจ้าง เธอไม่ได้จ่ายเงินเพื่อให้พี่จับตาดูเธอเสียหน่อย!”ฮ่าวอี้ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน กล่าวอย่างไม่ได้ดั่งใจว่า “หลูซีกับหลูหมิง สองคนนี้ไม่ปกติ!”หวังเสี่ยวเฉิงสีหน้าจริงจัง “หมายความว่ายังไง พวกเขามีปัญหาอะไรงั้นเหรอครับ?”“ที่ตัวของสองคนนั่นมีแต่กลิ่
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 612
เกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ ๆ ฝนถึงหยุดตกชาวบ้านบางคนเคลื่อนย้ายกลับไปเคลื่อนย้ายไปพลาง พร่ำบ่นไปพลาง“ผมก็บอกแล้วว่าพยากรณ์อากาศมันไม่แม่นยำ พวกคุณก็ไม่ฟัง วุ่นวายเสียจนหมาของพวกเราหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้!”“นี่เป็นเพราะสวรรค์คุ้มครองไม่รู้หรือไง? พรุ่งนี้ไปเผากระดาษเงินกระดาษทองที่ศาลเจ้าให้มากขึ้นหน่อยเถอะ!”“เอ๋ แดดออกแล้ว ฉันไปตากผ้าห่มก่อนละ เมื้อกี้นี้มันเปียกไปหมดแล้ว!”เมื่อเย่มู่มู่เห็นชาวบ้านทุกคนเดินกลับ ใบหน้าจึงปรากฏรอยยิ้มน้อย ๆ ออกมารู้สึกดีจริง ๆ ทุกคนไม่ต้องย้ายออกไปแล้วหลูหมิงช่วยเย่มู่มู่ยกแจกันขึ้นมา แล้วยื่นให้เธอหลังจากที่เย่มู่มู่รับไปแล้ว ก็ได้ยินเสียงไชโยโห่ร้องของเหล่าราษฎรต้าฉี่ดังออกมา พวกเขาคุกเข่าแล้วโขกศีรษะคำนับทะเลสาบขนาดใหญ่ “ขอบคุณท่านเทพที่ทรงประทานน้ำศักดิ์สิทธิ์ลงมา ราษฎรมีทางรอดแล้ว!”“ฮ่าฮ่าฮ่า มีน้ำแล้ว พวกเรารอดแล้ว!”“ฮือ ในที่สุดสวรรค์ก็มองเห็น ในที่สุดก็มีน้ำแล้ว!”จากนั้น ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของจ้านเฉิงอิ้นกล่าวว่า “ขอบคุณ ท่านเทพ...”ครั้งนี้ หลูหมิงก็ได้ยินเช่นกันเขาสามารถจินตนาการได้เลยว่า ประชาชนโห่ร้องอย่างซาบซึ้งใจอย่าง
Latest chapter
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 702
หากว่าถูกเผ่าหมานเผาจนตาย หรือแม้กระทั่งโดนกิน มั่วฝานคงจะรับไม่ได้!นี่ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นบุตรของแม่ทัพลู่หรือไม่ แต่ว่าทุกการกระทำของเผ่าหมาน ล้วนมาถึงจุดที่แม้แต่สวรรค์หรือมนุษย์ต่างก็พากันแค้นคืองแล้วเขาทำได้เพียงจงเกลียดจงชังตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเด็กได้เท่านั้นจ้านเฉิงอิ้นให้จวงเหลียงหยุดรถจวงเหลียงหยุดรถ พลางหันไปมองจ้านเฉิงอิ้น“เกิดอันใดขึ้นขอรับ? ท่านแม่ทัพ!”หากขับรถไล่ตามให้เร็วขึ้น อาจจะยังทันแต่ถ้าหยุดอยู่กลางทาง จะต้องไม่ทันกาลเป็นแน่!จ้านเฉิงอิ้นเปิดวิทยุสื่อสาร กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เฉินขุย เฉินอู่ ประเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ให้เดินหน้าอย่างเต็มกำลัง!”ในวิทยุสื่อสาร มีเสียงของทั้งสองคนดังออกมา “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”“ซ่งตั๋ว ต้องสอดประสานกับเฉินขุยให้ดี!”“ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”จ้านเฉิงอิ้นลงจากรถมั่วฝานได้ตามลงมาจากรถด้วยหน้าจอของอากาศยานไร้คนขับที่อยู่ในมือของเขา กำลังแสดงภาพของแม่ทัพภายใต้การบัญชาการของหลัวซู่กำลังถือคบเพลิง และจุดกองฟืน... ฝืนนั้นแห้งเกินไป ไฟจึงลุกไหม้ในทันทีเด็กทั้งสองร้องไห้อย่างน่าเวทนามากยิ่งขึ้น!จ้านเฉิงอิ้นวาง
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 701
แม้แต่กองกำลังรักษาพระองค์ภายใต้การนำของผู้บัญชาการลั่ว ก็ล้วนถูกบรรยากาศ ณ ตรงนั้นดูดกลืนไปด้วยกองกำลังรักษาพระองค์จำนวนสองร้ายนายติดอาวุธครบมือ อยากที่จะเข้าสู่สนามรบเพื่อสังหารศัตรูแน่นอนว่า สิ่งที่พวกเขาต้องการที่สุดก็คือศีรษะมนุษย์ ถึงอย่างไรศีรษะมนุษย์หนึ่งหัว ก็มีค่าเท่ากับข้าวสารสิบชั่ง แป้งสาลีห้าชั่ง ขอเพียงสังหารเผ่าหมานได้สามคน ก็จะสามารถนำธัญพืชกลับมาได้สี่สิบห้าชั่งแล้ว!ภายในสองเดือนนี้ครอบครัวก็จะไม่อดตาย เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว“ผู้บัญชาการ พวกเราก็ออกรบด้วยเถิดขอรับ! เผ่าหมานบุกรุกดินแดนต้าฉี่ สังหารราษฎรแคว้นต้าฉี่ของพวกเรา ถึงแม้พวกเราจะเป็นกองกำลังรักษาพระองค์ แต่ก็ต้องคิดเพื่อแคว้นต้าฉี่อย่างเต็มกำลัง!”“ใช่แล้วขอรับ ในครอบครัวของเหล่าสหายต่างก็ขาดแคลนเสบียงอาหาร ตอนนี้มีโอกาสรับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว ผู้บัญชาการ ให้ทุกคนเข้าสู่สนามรบเถิดขอรับ!”“ผู้บัญชาการ ตอนนี้มีโอกาสได้รับเสบียงอาหารแล้ว พวกเราก็อยากไปลองดูเช่นกันขอรับ!"ลั่วปินรู้จักฐานะทางบ้านของเหล่าสหายทุกคนดี มีคนที่ต้องอดตายแทบจะทุกครอบครัวตอนนี้เมื่อมีโอกาสได้รับรางวัลเป็นเสบียงอาหารแล้ว จ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 700
นายทหารทุกนายกึ่งคุกเข่าลง “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”มั่วฝานชี้ตัวเอง แล้วสลับไปชี้จ้านเฉิงอิ้น“แล้วพวกเราล่ะ?”“ช่วยเด็ก!”“จะช่วยอย่างไร?”“ให้หน่วยกล้าตายของเจ้าขับรถ ภายใต้การคุ้มกันของเฉินขุยและซ่งตั๋ว บุกโจมตีเข้าไปโดยตรงแล้วชิงตัวเด็กขึ้นรถ จากนั้นก็ขับรถออกมา...”“ขับรถบรรทุกสองสามคันไปรั้งท้ายขบวนคอยคุ้มกันด้านหลัง!”“แบบนี้จะได้ผลจริง ๆ หรือ?”จ้านเฉิงอิ้นพยักหน้า “ได้ผล เจ้าไปเลือกหน่วยกล้าตายมา เอาคนที่ขับรถเก่ง ฝีมือคล่องแคล่วปราดเปรียว”“จัดแจงคนโยนระเบิดไปในรถบรรทุกด้วย หากเผ่าหมานกล้าตาม ก็ระเบิดเลย!!”มั่วฝานพยักหน้า “ขอรับ ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!”“เดี๋ยวก่อน เอาอากาศยานไร้คนขับ วิทยุสื่อสารให้พวกเขาไปด้วย หากช่วยคนออกมาได้ หน่วยกล้าตายทั้งหมดจะเป็นอิสระจากบัญชีทาส และให้ตำแหน่งยศนายกองขึ้นไป!”“ทุกคนจะได้รถบ้านเป็นรางวัลคนละหนึ่งคัน!”หน่วยกล้าตายที่อยู่เบื้องหลังมั่วฝาน ต่างดีใจกับสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายแม้ช่วยเด็กจะอันตราย ทว่าแม่ทัพเฉินและแม่ทัพซ่งตั๋วจะเป็นผู้คุ้มกันให้พวกเขาพวกเขายังจะได้รถบ้านเป็นรางวัลอีกนี่เป็นรถบ้านเชียวนะ ต่อไปไม่ได้เป็นหน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 699
จ้านเฉิงอิ้นอ่านสารลับจบ ก็ส่งให้เฉินขุยเฉินอู่เวียนกันอ่านหลังพวกเขาอ่านจบ ก็ส่งให้มั่วฝาน จวงเหลียงและซ่งตั๋วหยางชิงเหอเองก็ได้อ่านเช่นกันหยางชิงเหอเอ่ย “ช่วย!”“แม้จะช่วยออกมาไม่ได้ ก็ได้พยายามแล้ว เมื่อแม่ทัพลู่เห็นความจริงใจของเรา เขาไม่มีทางร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมานแน่นอน”เฉินอู่กล่าว “แม่ทัพลู่เกลียดเผ่าหมาน!”“ใช่แล้ว ฮ่องเต้น้อยอยากขอให้เขาไปภูเขาเหมือง ล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านร่วมกับกองทัพธงเหลือง แคว้นเยี่ยนและเผ่าหมาน เขาคือผู้ที่ไม่กระตือรือร้นที่สุด เพียงแค่ไปตามน้ำเท่านั้น”“ตอนที่มู่ฉีซิวถอยทัพ เขาวิ่งเร็วที่สุด ท่านแม่ทัพใหญ่เองก็ไม่อยากทำให้เขาลำบาก!”“เช่นนั้นตอนนี้จะทำเช่นไรดี? หากสู้รบกันขึ้นมา เผ่าหมานเอาตัวเองยังไม่รอด เด็กสองคนนั้นอาจถูกพวกเขาพลอยฆ่าไปด้วย!”ทันใดนั้น หน่วยกล้าตายของมั่วฝานก็หยิบโทรศัพท์สังเกตการณ์มาข้างกายเขาครั้นมั่วฝานเห็นภาพบนหน้าจอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเขาส่งหน้าจอให้จ้านเฉิงอิ้นดูจ้านเฉิงอิ้นเห็นว่าตรงหน้าหลัวซู่แห่งเผ่าหมาน มีกองฟืนกองใหญ่กองอยู่และข้าง ๆ กองฟืนเป็นเด็กที่อยู่ในชุดผ้าฝ้าย เด็กสองคนนั้น อายุแปดขวบคนหนึ่ง สิ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 698
อีกฝั่งหนึ่ง ขณะเป็นทหารใต้บังคับบัญชาของมู่ฉีซิว พวกเขาเคยเห็นมาก่อนว่าเผ่าหมานโหดเหี้ยมอำมหิตแค่ไหนพวกเขาไม่มีผู้ใดทนดูได้เลยแม้แต่คนเดียว ต่างคิดว่าที่เผ่าหมานเผาฆ่าปล้นจี้ในดินแดนต้าฉี่ ช่างชั่วช้าต่ำตมยิ่งนัก!ในใจของทุกคนอดกลั้นความเดือดดาลเอาไว้สายหนึ่ง!ตอนนี้ ในที่สุดก็สามารถฆ่าเผ่าหมานอย่างเปิดเผยได้แล้วทุกคนมีขวัญกำลังใจล้นเปี่ยม คันไม้คันมืออยากต่อสู้ กำลังเตรียมพร้อมจะรบ หลังทุกคนมารวมตัวกันเสร็จ...รอเพียงท่านแม่ทัพใหญ่สั่งลงมาคำเดียวเท่านั้น พวกเขาก็จะพุ่งไปฆ่าเผ่าหมานทันทีแย่งศีรษะคนกันอย่างบ้าคลั่ง!ในวินาทีนี้ จู่ ๆ ก็มีคนมารายงานว่า “ท่านแม่ทัพ จดหมายด่วนของท่านแม่ทัพขอรับ!”มีทหารชั้นผู้น้อยจากศาลาพักม้าขี่ม้าเร็ว บุกเข้ามาในค่ายพักของกองทัพตระกูลจ้านทหารชั้นผู้น้อยคนนี้ไม่ใช่คนของกองทัพตระกูลจ้าน เขาสวมเสื้อเกราะ แบกอาวุธไว้บนหลัง แค่มองก็รู้ว่าเป็นทหารของต้าฉี่จ้านเฉิงอิ้นโบกมือให้ทุกคนเปิดทางทหารชั้นผู้น้อยขี่มาเร็วมาตรงหน้าจ้านเฉิงอิ้น เนื่องจากเหน็ดเหนื่อย จึงพลัดตกลงมาจากหลังม้าเถียรฉินและสวี่หมิงรีบประคองเขาขึ้นมาหวังเซิ่งตักน้ำให้ทหารช
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 697
“รายงาน...”มีม้าเร็วห้อตะบึงมา เหล่าทหารของเผ่าหมานแห่งม่อเป่ยรีบเปิดทางให้ทันทีทหารเผ่าหมานลงจากม้า คุกเข่าลงตรงหน้าหลัวซู่ และล้วงจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอก“ท่านอ๋อง ลู่หลางส่งจดหมายมาขอรับ!”“เอามา!”นายทหารส่งจดหมายให้หลัวซู่ เขาคลี่จดหมายออกเห็นเพียงด้านในเขียนว่า “จะฆ่าจะห้ำหั่น ก็แล้วแต่เจ้า แต่จะให้ข้าผู้แซ่ลู่ร่วมหัวจมท้ายกับเผ่าหมาย ไม่มีทางเป็นอันขาด!”หลัวซู่ยกจดหมายขึ้นอย่างเดือดดาล ก่อนจะฟันขาดออกจากกัน เศษกระดาษกระจัดกระจายร่วงหล่นลงไปเขาก่นด่าอย่างเดือดดาล“ลู่หลางดื้อด้าน เขาไม่สนลูกทั้งสองแล้วหรือ?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทหาร เผาเด็กสองคนนี้เสีย!”แม่ทัพคนอื่นต่างพากันคล้อยตามศึกที่ภูเขาเหมืองจ้านเฉิงอิ้นปล่อยลู่หลางไป ไม่ได้ตามฆ่าเขาทว่าลู่หลางกลับลอบติดตามเผ่าหมานกับกองทัพธงเหลืองมาตลอดทาง ประมาณหนึ่งถึงสองร้อยลี้ คอยตามอยู่ไม่ใกล้และไม่ไกล!เขารู้ว่าคนของแม่ทัพลู่อยู่ใกล้ ๆบอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้!ตอนแรกฮ่องเต้ต้าฉี่เชิญเขากับฮ่องเต้แคว้นเยี่ยน ไปล้อมปราบกองทัพตระกูลจ้านที่ภูเขาเหมืองด้วยกันเขานำทหารไปถึงตามที่คาดเอาไว้!บอกว่าเขาขี้ขลาดก็ได้~
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 696
พวกเขาจับชาวบ้านหลานหมื่นคนมาทำเป็นอาหาร ยังกินได้อีกระยะหนึ่งทว่า~พวกเขาไม่มีแหล่งน้ำ ทำสงครามยืดเยื้อกับกองทัพตระกูลจ้านมาเป็นเวลานาน และไม่ได้เป็นฝ่ายได้เปรียบการโต้กลับของพวกเขาในครั้งนี้ เป็นเพราะจวนตัวและกำลังจะหาทางรอดให้ได้หากไม่ตายในสนามรบ!ก็ต้องแย่งแผ่นดินต้าฉี่มาให้ได้!จ้านเฉิงอิ้นเปิดแผนที่ที่จวงเหลียงใช้อากาศยานไร้คนขับสร้างขึ้นเขากล่าวว่า “เฉินอู่ เจ้าพาคนขับรถบรรทุกไปหนึ่งร้อยคัน อ้อมด้านหลังแล้วตัดเข้าด้านข้าง บดขยี้ตายได้เท่าไรก็เท่านั้น!”“ทำให้พวกเขาหวาดกลัวและแตกตื่นก็ใช้ได้แล้ว!”“รถทุกคันเว้นระยะห่างกันหน่อย บนรถจัดแจงทหารผ่านศึกไปสามสิบ เอาหน้าไม้ราชวงศ์ฉินและธนูทดกำลังไปด้วย!”“แล้วก็ จำเอาไว้ว่าต้องระวังวัตถุระเบิดด้วย!”เผ่าหมานเองก็ฝังวัตถุระเบิดเช่นกัน เพียงแต่ที่ฝังลึกลับเป็นอย่างมากเฉินอู่กึ่งคุกเข่าคารวะ “ข้าจะสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาเอง ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ วันนี้ข้าพาทหารผ่านศึกออกไปเท่าไร ก็จะพากลับมาเท่านั้น!”“ดี ไปเถอะ!”เฉินอู่ไปเตรียมตัวก่อนแล้ว“มั่วฝาน เตรียมอากาศยานไร้คนขับและวัตถุระเบิด...”มั่วฝานลุกขึ้นยืน สายตาของเขาเป็น
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 695
ฮ่าวอี้ขู่เขาแรง ๆ “แล้วก็ เรื่องในวันนี้มีคนรู้แค่ห้าคนเท่านั้น!”เขาทำท่าปาดคอ“หลูหมิงจะปิดปากเอาได้!”หวังเสี่ยวเฉิงรีบพยักหน้า “ผมรู้แล้วครับพี่ พวกเขาไม่ใช่แค่ปิดปากเท่านั้น ยังจะกำจัดเราทิ้งไม่เหลือซากด้วยดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่ด้วย!”ฮ่าวอี้จ้องเขาเขม็งทีหนึ่ง “ดอกบัวเพลิงขนาดใหญ่อะไร นั่นมีแต่ในนิยายแฟนตาซีเท่านั้นแหละ”หวังเสี่ยวเฉิงเกาท้ายทอยอย่างอิหลักอิเหลื่อ “พี่ ผมจำผิดแล้ว! ที่ผู้บำเพ็ญเซียนใช้กันคือแหล่งกำเนิดเพลิงหนึ่งรอบนักษัตร แต่ก็แผดเผาจนเราไม่เหลือแม้แต่ขนเส้นเดียวได้เหมือนกัน!”“เมฆฝนสลายไปหมดแล้ว ไม่มีเสียงลมฝน หลูหมิงจะเห็นพวกเราได้ รีบลงเขาเร็วเข้า!”“ครับ!”ทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าลงจากเขาไปหลูหมิงมองไปยังทิศทางที่พวกเขาจากไปอย่างสงบทีหนึ่ง*ตงโจวหลังพูดคุยกันยาว ๆ มาทั้งคืน ทีแรกกองกำลังรักษาพระองค์และขันทีจะออกไปแล้วในจังหวะนี้เอง จู่ ๆ เผ่าหมานก็แสดงศักยภาพด้วยการบุกเข้ามา นอกรัศมีห้าสิบลี้ ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ๆผู้บัญชาการลั่วและหวงกงกงไม่สามารถออกไปได้เพื่อให้กองทัพตระกูลจ้านแทรกซึมเข้าไปในวัง แล้วช่วยบิดามารดา พี่ใหญ่ ครอบครัวพี่รอง แ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 694
พวกเขาหาเจอแค่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าสองคัน รีบฝ่าลมแรงมายังข้างเขื่อนที่ใหญ่ที่สุดที่คนในพื้นที่กักเก็บน้ำและผลิตกระแสไฟฟ้าตามการนำทางของแผนที่ ก่อนที่ฝนห่าใหญ่จะมาถึงฮ่าวอี้กับหวังเสี่ยวเฉิงตามพวกเขาไปเริ่มมีเม็ดฝนขนาดเล็กตกลงมาจากท้องฟ้า ลมค่อนข้างแรง คนแทบจะยืนไม่อยู่หวังเสี่ยวเฉิงเห็นทั้งสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าไปยังเขื่อนด้วยความรวดเร็วเขารีบเอ่ยขึ้นว่า “พี่อี้ พวกเขาสองคนบ้าไปแล้วเหรอ? อากาศย่ำแย่ขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่ายังจะไปเขื่อนอีก!”“เดี๋ยวฝนก็จะตกหนักแล้ว สิ่งที่จะถูกทำลายเป็นอันดับแรกก็คือเขื่อน!”“ขวางพวกเขาเอาไว้ เร็วเข้า!”“ไปหารถมาเดี๋ยวนี้!”พวกเขาลุกลี้ลุกลนจนหามอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าเจอ ฝ่าลมและฝน ขี่ขึ้นไปบนเนินเขาอย่างยากลำบาก จนมาถึงบริเวณใกล้กับเขื่อนจากนั้นก็เห็นภาพที่น่าตกตะลึงที่สุดในชีวิตในจุดที่สูงที่สุดของเขื่อน ในตำแหน่งที่สะดุดตาที่สุด มีแจกันใบหนึ่งวางอยู่ท้องฟ้าบนแจกันมีทั้งฟ้าร้องฟ้าฝ่า ฝนห่าใหญ่เทลงมาทว่าเม็ดฝนนับไม่ถ้วนถูกดูดเข้าไปในแจกันทั้งหมดไม่ใช่เพียงฝนที่ถูกดูดเข้าไปในแจกัน กระทั่งน้ำในเขื่อน มวลคลื่นขนาดมหึมา ถูกม้วนเข้าไปในแจกันทั้งหมด
