All Chapters of The CEO’s Regret: Chasing My Gorgeous Ex-Wife: Chapter 171 - Chapter 180

Casey abot-kamay na ang kahon ng sapatos nang biglang tumingin si Dylan sa direksyon niya. Ang mukha nito ay mas lalong dumilim, halatang masama ang loob.Napansin ito ni Lola Isabel kaya’t agad siyang sumingit. “Iha, magpalit ka na ng sapatos! Paano ka maglalakad niyan? Dylan, samahan mo na si Casey sa lounge para makapagpalit siya.”Dylan nanatili lang sa kinauupuan niya. Hindi siya gumalaw ni kaunti.Mabilis namang umiling si Casey. “Naku, hindi na po, Lola Isabel! Tatawagin ko na lang po ang kaibigan ko.”Bago pa makapagsalita ang iba, kinawayan niya si Daisy.Nagkataon namang kanina pa siya inoobserbahan ni Daisy kaya mabilis nitong tinapik si Stephanie na nasa tabi niya. Nagkatinginan sila, saka sabay na tumayo at lumapit.Saka pa lang nakahinga nang maluwag si Casey.Samantala, kinuha ni Dylan ang chopsticks niya at tahimik na kumain, hindi na muling nagsalita.Napansin naman ni Lola Isabel ang kilos ng apo at bahagyang napakunot ang noo niya. Pero sa pagkakataong ito, wala na

Hindi pa tuluyang nakakalabas ang huling bisita nang lumapit si Casey kay Lola Isabel na may bahagyang ngiti sa labi. “Lola, uuwi na po ako.”Bagaman hindi gusto ng matanda na umalis siya, napabuntong-hininga ito at tumango nang may panghihinayang. “Sige, ingat ka.”“I’ll pick you up tomorrow,” ani Casey, pinipilit ang isang mahinahong ngiti habang nakatingin sa matanda, na halatang ayaw pa siyang paalisin.Tumango si Lola Isabel nang may kaunting ngiti, ngunit agad din itong bumaling kay Dylan, na nakatayo sa tabi niya, mukhang hindi alam kung paano aaksyon. Napangiwi ang matanda, at sa isang iglap, kumunot ang noo nito.“Ikaw!” sigaw niya kay Dylan. “Mananatili ka na lang ba riyan? Hindi mo ba ihahatid si Casey? Gusto mo bang pauwiin siya nang mag-isa?”Agad na dumilim ang mukha ni Dylan, halatang iritado. “Lola…”Nagulat si Casey sa biglang pagsingit ng usapan. Agad niyang itinaas ang kanyang mga kamay bilang pagtanggi. “Naku, hindi na po, Lola! Naghihintay ang mga kaibigan ko sa l

Regina huminga nang malalim bago nagsalita. “Tumawag sa akin si Lola Isabel kanina. Sinabi niyang lubusan na siyang gumaling at may ipapadalang tao para kausapin ka. Pero sinabi rin niya na hindi na siya makikialam sa bagay na ito.”Suzanne mariing kinagat ang labi niya, ramdam ang sama ng loob. “Hindi na siya makikialam? Anong silbi niyan ngayon? Lahat ng tao iniisip na peke ako, na nagpapanggap lang ako sa pakikitungo ko kay Casey! Siya na nga ang nagbigay ng babala sa akin, pero anong ginawa ko? Sa halip na makinig, tinraydor ko siya! Mas mukhang masama ako ngayon at parang sinasadya kong higitan siya. Paano ko babawiin ito?”Matagal niyang inalagaan ang magandang imahe niya—maingat na itinaguyod ang sarili bilang isang mabait, matalino, at kagalang-galang na babae. Pero sa isang iglap lang, lahat ng iyon ay gumuho. Ngayon, siya ang tampulan ng usapan at panlalait.“At si Dylan…” Napapikit siya, punong-puno ng hinanakit ang boses. “Ni hindi man lang niya ako ipinagtanggol! Tumayo l

Dumiretso ang tingin ni Lincoln sa kaniyang assistant bago siya tumayo at dinala ito sa isang bakanteng pribadong silid. Ang ilaw sa loob ay medyo madilim, at ang katahimikan ay nagbibigay ng bigat sa paligid. Agad namang nag-ulat ang kanyang assistant, sinasalaysay ang bawat detalye tungkol sa nalalapit na kaarawan ni Lola Isabel ng pamilya Almendras. Siniguro niyang walang kahit isang detalye ang maiwan. Hindi siya nangahas magbigay ng sariling opinyon—tanging katotohanan lamang ang kanyang sinabi. Pinikit ni Lincoln ang kanyang mga mata nang bahagya ngunit hindi agad nagsalita. Sa halip, tinapik niya nang dahan-dahan ang armrest ng kanyang upuan gamit ang kanyang daliri, tila iniisip ang narinig. Ramdam ng assistant ang tensyon, kaya pinagpatuloy niya ang pagsasalaysay sa maingat at pantay na tono. Ilang sandali ang lumipas bago biglang natawa nang bahagya si Lincoln. Ang kanyang tinig ay may bahid ng panlilibak. “Si Dylan Almendras talaga? Iniisip niyang kaya pa niyang ayusin

“Babalik na ako.”Mahinang boses lang ang lumabas kay Stephanie. Gusto niyang sabihin ang napakaraming bagay—isang libong salita, isang libong emosyon—pero sa huli, hindi niya magawa. Hindi niya masabi.Nakangiting tumango si Yuan Mendez, ang mga mata niyang laging banayad habang nakatingin sa kanya. “Ihahatid kita.”“Hindi na kailangan,” mabilis niyang sagot, bahagyang umiling. “Nandito na tayo sa tapat ng bahay. Wala namang dahilan para ihatid mo pa ako sa loob. Gabi na rin, dapat ka nang magpahinga.”Hindi na siya pinilit ni Yuan. Tumango lang ito bilang pagsang-ayon. Pero kahit nang lumingon siya at pumasok sa gate, hindi pa rin siya umaalis. Hanggang sa tuluyang makapasok siya sa loob ng bahay, hindi niya ito iniwanan ng tingin.Mula sa bintana, nakita ni Stephanie ang paglayo ng sasakyan. Habang unti-unting naglalaho ang pulang ilaw sa likod nito, ramdam niya ang pagbigat ng dibdib niya.Napakabait niya. Kung sana totoong may gusto siya sa akin.Kung sana ang pag-aalaga at pagti