Semua Bab Arranged Marriage with the Ruthless CEO: Bab 251 - Bab 260

“Rigor!” Sigaw ni Janet, nanggagalaiti ito. “Sinusubukan mo talaga ako!” Dinuro niya ang lalaki, ang mga mata ay nagliliyab. “Ikaw…paano mo nasasabi ang mga bagay na ‘yan? Baka nakakalimutan mo kung sino ang dahilan kung bakit maayos ang buhay mo ngayon? Lahat ng magagandang bagay na nangyayari sayo ay dahil kay Irene! Kung hindi dahil sa kanya, wala na ang lahat sayo! Ang lahat ng swerte na nangyayari sa pamilyang ito ay dahil kay Irene! Naiintindihan mo ba ako?”Tipid na ngumiti si Rigor sa kabila ng paghuhuramentado ng asawa. Inayos pa niya ang natabinging salamin at tinitigan ang babae ng mata sa mata. “Ganoon ba?”Malumanay ang kanyang boses ngunit sapat ang talim. “Hm, maaring ‘yan ang gusto niyong paniwalaan ko. Pero alam ko kung ano ang totoo. Noong gabing iyon sa Golden Palace, hindi si Irene ‘yon---kundi si Natalie.”Nanahimik ang buong silid at tila huminto ang oras kasabay ng bigat ng mga isiniwalat ni Rigor. Nawalan ng dugo ang mukha ni Irene at ng nagtangka itong magsali

Hindi natutuwa si Mateo. Ang galit nito ay ramdam ng lahat, parang paparating na bagyo ngunit hinarap ito ni Natalie ng may ngiti na may panunuya. Dati ng naging ugat ng pagaaway nila noon si Rigor dahil inakala ni Mateo na may relasyon sila ni Natalie. Hindi rin malabong iyon ang tumatakbo sa isip nito ngayon nang makita siya. Dahil hindi niya maamin na anak siya ni Rigor at hindi babaeng bayaran, hinayaan niyang iyon nga ang isipin ni Mateo. Hindi naman niya inakalang darating ang araw na magkakaharap sila. Hindi rin mapakali si Rigor.“Wow, anak na ako ngayon ng matagal at mabuti niyang kaibigan,” napangiti si Natalie sa naisip. “Ito pala ang sinasabi niyang gusto niyang magkasama-sama kami.”Nag-alangan si Rigor at mabilis na umiwas sa mga mapanuring mata ni Mateo. “Natalie, Mateo…uhm…”naputol ang kanyang sasabihin at muling iniwas ang tingin mula sa matalim na tingin ni Natalie.Ayaw ni Natalie na maunahan pa siya kaya diretso siyang tumingin kay Mateo at ngumiti ng matipid. “Mag

“Ah,” malakas na hikab ang pinakawalan ni Rigor. Mapulang-mapula na din ang mukha nito at hirap na itong makatayo ng tuwid. Iwinasiwas niya ang kamay sa era, senyales na suko na siya. “Hindi ko na kaya, Mateo. Talon na ako. Panalo ka na. Matanda na ako, hindi na ako dapat nakikipagsabayan sa mga bata pagdating sa inuman.” Dagdag pa nito ng may pilit na tawa.“Talaga ba?” sagot naman ni Mateo na may mapanuyang tono. Nanatili pa rin ang talim ng tingin. “Sayang naman. Gusto ko pa sanang uminom. Sayang ang espesyal na okasyon na ito at ang mga alak na inorder ko.”Samantala, kalmadong pinanonood lang ni Natalie ang mga nangyayari. Napanatili niya ang walang bakas na emosyon. Hanggat maari ay ayaw niyang makialam dahil iba naman ang pakay niya sa lugar na iyon. Tahimik niyang sinenyasan ang isang waiter at humiling ng mainit na tasa ng tubig. Nang dumating ang hininging tubig na mainit, maingat niya itong ipinwesto sa harapan ni Rigor.“Inumin mo ‘yan,” malambing na alok niya. “Makakatul

Nakatuon ang atensyon ni Natalie sa natitirang piraso ng cake sa kanyang plato. Bagamat pabago-bago ang gana niya sa pagkain nitong mga nakaraang araw, ang saktong tamis at creamy texture nito ay nagdulot sa kanya ng kakaibang ginhawa sa gitna ng tensyon sa silid na iyon.Napansin ni Rigor ng simutin niya ang laman ng platito gamit ang kutsara. Napapikit pa si Natalie sa sobrang ligaya. “Mukhang nagustuhan mo nga ang cake.”“Mm, masarap. Sakto ang tamis.” Sagot ni Natalie habang maingat na inilalapag ang kutsara.“Nat, marami pa,” udyok nito sa kanya. “Gusto mo bang ipaghiwa kita ulit?”Hindi sumagot si Natalie pero nang tingnan niya ang cake, parang inaanyayahan siya nitong kumain pa. Napalunok siya ng laway. Nakangiting pinagmasdan ni Rigor ang anak kaya hindi na niya hinintay pa ang sagot nito. Sapat na ang mapungay na mga mata ni Natalie na nakatutok sa cake. Naghiwa siya ng panibago at inilagay sa platito ng anak. Ang kaniyang maamo at maalagang kilos bilang ama ay hindi akma sa

Umalab ang galit ni Mateo, ang hawak niya sa kahon ng cake ay lalong humigpit, halos masira na ito. Ang matalim niyang tingin ay sinalubong ang matapang na tingin ni Natalie. Ang bawat hibla ng kanyang kalamnan ay puno ng tensyon.“Paano kung sirain ko ‘to? Kung itapon ko’ to?”Hindi natinag si Natalie kahit pa katakot-takot na ang ekspresyon sa mukha ng kausap. “Inuulit ko, akin na ang cake na ‘yan. Ibigay mo sa akin. Hindi ako nagbibiro.”Ang pinapakita nitong tapang ay lalo lang nagpaningas ng galit ni Mateo. “Bakit? Bakit napakahalaga ng cake na ito para sayo, Natalie?”Ang katanungang iyon ay dumagdag lamang sa napakaraming tanong niya. Hindi niya maiwasang isipin na niloko siya---hindi lang ni Natalie kundi ng buong sitwasyon. Isang mapait na tawa ang tumakas mula sa mga labi ni Mateo habang lalong humigpit ang pagkakahawak niya sa kahon.“Mukha bang nagbibiro rin ako? Malalaman natin ngayon kung gaano kahalaga sayo ang cake na ‘to.”Pagkatapos ideklara iyon, sa pamamagitan ng i