All Chapters of ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว: Chapter 71 - Chapter 80

เจียงไหลอดทนฟังมานาน เธอคว้ามือถือในมือของฉันไป อาการป่วยไม่ได้ทำให้พลังด่าของเธอลดลงเลย"ฟู่จินอัน ถ้าไม่มีกระจก เธอก็ใช้ปัสสาวะตัวเองส่องแทนได้นะ คำว่า 'เมียน้อย' บนหน้าเธอมันกลบไม่มิดแล้ว ไม่เห็นรึไง?""แล้วก็ฟู่ฉีชวน ไอชาติหมาอย่างคุณ...."ฉันได้ยินจนขนลุกชันไปทั้งตัว ปลายสายยังไม่ทันได้ตอบโต้ ฉันก็กระโจนเข้าไปตัดสายทิ้ง!เจียงไหลด่ายังไม่สมใจ เธอยังหงุดหงิดฉุนเฉียว "เธอตัดสายทำไม ฉันจะด่าไอสองผัวเมียนั่นให้ยับเลย!""เธอใจเย็น"ฉันเดิมทีรู้สึกอัดอั้นตันใจ ตอนนี้ใจเย็นลงแล้ว ฉันเทน้ำให้เจียงไหล "อันที่จริง ฟู่ฉีชวนฟังฟู่จินอันบอกก็ดีเหมือนกัน พอหย่าแล้ว ทุกคนจะได้เลิกตึงเครียด"สถานการณ์ของฉันกับฟู่ฉีชวนตอนนี้ การปล่อยอีกฝ่ายไปถือเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด"เธอรับได้หรอ?"เจียงไหลดื่มน้ำอุ่นไปอึกใหญ่ ยิ่งดื่มก็ยิ่งโมโห "ฉันสนับสนุนให้เธอหย่า แต่ไม่ได้สนับสนุนให้เธอหย่าแบบแพ้หมดรูป เมียน้อยกล้าดียังไงมาเหยียบหัวเมียหลวง ยอมได้ที่ไหน!""ทำไมฉันต้องรับได้หรือรับไม่ได้ดด้วย?"ฉันพิงเบาะพนักโซฟาและยื่นมือกุมท้องของตัวเอง ราวกับรับพลังงานพร้อมกับกล่าวเรียบเฉย "ขอเพียงแค่ลูกปลอดภัย

ฉันอึ้งเล็กน้อย "ก็อาจจะ"โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว อีกทั้งเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ การกระทำคำพูดของอีกฝ่าย ใครต่างก็รู้แก่ใจเพียงแต่ สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่การตบหัวลูบหลังมันน่าเบื่อไม่อาจเข้าใจกันและกันได้ งั้นก็ต่างคนต่างอยู่ นี่คือทางเลือกที่ดีที่สุดวันนี้เราไม่ได้นัดดื่ม แต่นัดเล่นไพ่ตอนไปถึงหน้าห้องวีไอพี ฉันอยากเข้าห้องน้ำ เลยบอกกับเจียงไหล จากนั้นก็เดินไปเข้าห้องน้ำหลังจากจัดการธุระส่วนตัว ขณะเดินออกจากห้องน้ำเลี้ยวตรงมุมก็หันไปเห็นลู่สือเยี่ยนเขาก็บังเอิญเห็นฉันพอดีและเลิกคิ้วยิ้มกล่าว "ผมเห็นแซ่ฟู่กรุ๊ปเสนอรายชื่อเข้าแข่งแล้ว มีคุณอยู่ด้วย ผมรอวันที่เราจะได้ทำงานด้วยกันอยู่นะ"ฉันรู้สึกเกรงใจและยิ้มกลับ "รุ่นพี่ ฉันแค่ได้มีโอกาสเข้าแข่ง ส่วนจะได้หรือไม่..."พูดมาได้ครึ่งนึง มือใหญ่ข้างหนึ่งจู่ๆ ก็โอบวางบนไหล่ฉัน กอดฉันไว้แน่นชายคนนั้นจ้องลู่สือเยี่ยนด้วยแววตาดุดันแข็งกร้าว แสร้งทำเป็นยิ้ม"คุณมีนิสัยชอบร่วมงานกับภรรยาคนอื่นหรอ?""คุณพูดบ้าอะไร?"ฉันถลึงตามองเขา มองลู่สือเยี่ยนอย่างขอโทษ "รุ่นพี่ เขาแค่ล้อเล่น อย่าเอาไปใส่ใจ""ผมล้อเล่นรึเปล่า เรารู้ดีแก่ใจ"

ที่แท้ฉันก็ไม่ได้คิดไปเอง และฉันก็ไม่ได้เข้าใจผิดแต่แม้กระทั่งสามีฉัน ยังทำเหมือนฉันไม่ควรออกไปเจอใครตลอดความสัมพันธ์นี้ทั้งสงสัยถามถึงความสัมพันธ์ของฉันกับลู่สือเยี่ยนทั้งให้ฉันแอบหลบหลังประตูไม่ให้ออกไปน่าขำสิ้นดี"ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด"ฟู่ฉีชวนยื่นมือมาจับใหล่ฉัน ฉันถอยห่างในทันที มองเขาอย่างว่างเปล่า ฉันไม่ได้อยากร้องไห้ แต่เพียงกระพริบตาหยาดน้ำตาก็รินไหล "อย่ามาจับฉัน"อย่ามาจับฉันฉันสับสนมึนงง ในหัวเหลือเพียงความคิดเดียว"หนานจือ คุณอย่าคิดฟุ้งซ่าน ผมแค่หวังว่า...""ปังๆๆ..."เสียงทุบประตูดังขึ้นเป็นไปตามคาด ขัดจังหวะพูดของเขาฟู่จินอันคงเข้าไปโวยวายในห้องวีไอพีทุกห้อง เธอยังไงก็ต้องหาฟู่ฉีชวนและฉันให้เจอไม่งั้นคงไม่ช้าขนาดนี้"กลับบ้านไปรอผม ผมจะอธิบายให้คุณฟัง"ฟู่ฉีชวนก่อนเปิดประตูออกไปก็พูดทิ้งท้ายด้วยเสียงทุ้มฉันตั้งสติได้อีกครั้ง ด้านนอกโวยวายเสียงดังขึ้นมา ประตูถูกปิดอย่างแรงและล็อคไว้ ข้างในออกไปไม่ได้ ด้านนอกก็ผลักเข้ามาไม่ได้ไม่ใช่แค่ฉันที่อยากออกไป แต่คนข้างนอกก็เข้ามาไม่ได้"คุณขวางฉันไว้ทำไม ฉันยังไม่ทำอะไรเลย! อาชวน คุณชอบเธอแล้วใช่ไหม? คุณ

ฉันเดาว่าคนที่คุยกับเจียงไหลคือเฮ่อถิงความโมโหของเจียงไหลยังระบายออกมาไม่หมด"อ๋อ ใช่สิ ฟู่จินอันเป็นผู้หญิงท้อง! หรวนหร่วนเป็นไอรอนแมนฟันแทงไม่เข้า หัวใจของเธอบอบช้ำมานานแล้ว พวกนายทำไมยังทำร้ายหัวใจของเธออีก""อ้าว ได้สิ หวังว่าจากนี้ฟู่ฉีชวนจะไม่เสียใจแล้วกัน""ถ้าลูกหลานในครอบครัวพึ่งพาคนนอกให้ช่วย จากนี้ถ้าเขาเสียใจก็สมควรแล้ว""ไปให้พ้น อย่าหวังว่าฉันจะช่วยเขาพูดกับหรวนหร่วน หรวนหร่วนหย่ากับเขา มันก็ไม่ได้หนักหัวฉัน"……ฉันหายใจเข้าลึก ฉันยันพิงกำแพงและนั่งใต้หน้าต่างฉันหยิบมือถือส่งไลน์ไปหาหลินเนี่ยนหลินเนี่ยนตอบกลับในเสี้ยววิ [พี่หนานจือ พี่รู้แล้วสินะ...ใช่ครับ เรื่องเกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อนตอนบ่าย ท่านพ่อของรองประธานฟู่มาที่บริษัท ย้ายผอ.ฟู่ไปทำหน้าที่รองประธาน][ขอโทษด้วย ฉันไม่รู้จะบอกกับเธออย่างไร เธอกับรองประธานฟู่ดีกันอยู่ใช่ไหม...]ฉันอดกลั้นความรู้สึกเจ็บปวดในใจ ขณะกำลังตอบกลับเธอ เจียงไหลจู่ๆ ก็เปิดประตูเข้ามา เธอแสร้งทำเป็นเหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ฉัน "หรวนหร่วน เธอทำอะไรอยู่? อยู่บ้านอุดอู้มาสองวันแล้ว ออกไปข้างนอกกันไหม?"ฉันรีบล็อคหน้าจ

เดิมทีฟู่ฉีชวนท่าทางดูเย็นชาและกำลังกำลังก้่มหน้าเล่นมือถืออยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามองทันทีฉันไม่ได้รู้สึกว่าต้องหลบซ่อนและได้แต่กัดฟันเดินสวนออกไปฟู่ฉีชวนสีหน้าชะงักเล็กน้อย เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง "คุณมาโรงพยาบาลได้ไง?"ต่างอย่างสิ้นเชิงกับน้ำเสียงเย็นชาที่พูดกับฟู่จินอันเมื่อครู่หากเป็นเมื่อก่อน เกรงว่าฉันอาจรู้สึกว่าเขายังรักฉันเพราะความคลั่งรักของฉันเองตอนนี้เหลือแค่ความรู้สึกเยาะเย้ยถากถางฉันยังไม่ทันได้พูด ฟู่จินอันก็เหลือบมองรายละเอียดของแพทย์แสดงตรงหน้าห้องตรวจ ทันใดนั้นก็หัวเราะขึ้นมา กล่าวอย่างมีเลศนัย "เธอทำไมถึงมาหาแพทย์เฉพาะทางล่ะ คงไม่ใช่ว่าติดเชื้อ HPV อะไรหรอกใช่ไหม โรคนี้หากไม่มีอะไรกันไม่ได้ป้องกันก็คงจะติดเชื้อ"นางจงใจขึ้นเสียงเพื่อถากถาง ดึงดูดสายตาดูถูกหลายคนหันมามองฉันฉันกลับถอนหายใจ สายตาเหลือบมองป้าย พบว่าอาจเพราะช่วงเปลี่ยนเวรของหมอ ป้ายกำกับหน้าห้องเลยไม่ใช่แพทย์ที่ฉันนัดเข้าพบกว่ารู้สึกตัว แม้ฉันจะมาตรตวจครรภ์ แต่ว่ายังไม่ครบสามเดือนดี เลยได้แต่ต้องมาพบแผนกสูตินรีเวช ไม่ใช่สูติแพทย์ถ้าเป็นแผนกสูติแพทย์ ฉันตอนนี้คงไม่สามารถอธิบายให้ชัดเจนได้ ฟู่ฉีช