All Chapters of ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว: Chapter 171 - Chapter 180

ฉันสะดุ้งพรวด เมื่อหันกลับไปก็ประสานเข้ากับดวงตาสีเหลืองอำพัน แล้วก็อดไม่ได้ที่จะลูบหน้าอก "รุ่นพี่ ทำฉันตกใจหมดเลย!""ขอโทษที"เขาโค้งริมฝีปากยิ้มเบาๆ "ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะ ผมแค่เดินผ่านมาพอดี"ฉันยิ้มอย่างไม่ใส่ใจนิดหน่อย "มาพบลูกค้าหรือมากับเพื่อนคะ?""มากับเพื่อน"ลู่สือเยี่ยนพูดด้วยเสียงนุ่ม ขณะที่หันไปมองเจียงไหล ก็รีบซ่อนความรู้สึกหนักใจในแววตาเอาไว้นั่นทำให้ฉันรู้ทันที ว่าเพื่อนที่เขาพูดหมายถึงใครเจียงไหลเองก็ดูออกเช่นกัน "พวกเธอคุยกันไปเถอะ ฉันไปเต้นก่อน"ทันทีที่เธอเข้าผับมาก็ถอดเสื้อคลุมออก ในด้านเหลือเพียงชุดกระโปรงสายเดี่ยวผ้าซาตินสีดำ เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าทรงสวย เมื่อไปถึงฟลอร์ ก็ดึงดูดสายตาของผู้คนไม่น้อยยิ่งเมื่อเธอเริ่มเต้น ก็ยิ่งทำให้ทุกสายตาราวกับต้องมนต์สะกดฉันมองลู่สือเยี่ยนที่กำลังนั่งลง แล้วถาม "แผลดีขึ้นหรือยังคะ ไม่น่าจะดื่มเหล้าได้นะ?""แผลไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ดูน่ากลัวก็เท่านั้น"เขาส่ายหน้าอย่างไม่สนใจอะไรมาก แล้วยกหางตาส่งซิก "ผมไม่ได้ดื่ม แค่มาเป็นเพื่อนเฮ่อถิงดื่มย้อมใจน่ะ"ฉันมองเจียงไหลที่กำลังเต้นอย่างเร่าร้อนแวบนึง แล้วก็หัวเราะอ

ฉันตกตะลึงในความมั่นใจของเขาใช่ ฉันไม่ปฏิเสธว่าเคยชอบเขามากๆ แต่เขากล้าดียังไงถึงได้คิดว่าฉันจะรอเขาอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน และจะเลือกแต่เขาตลอดไปฉันหมุนข้อมือที่ถูกเขาตรึงออก แต่ไม่ว่ายังไงมันก็ไม่หลุด จึงพูดออกไปอย่างเน้นย้ำชัดทุกคำ "ฉันไม่เต็มใจ ฟู่ฉีชวน ปล่อย!"แสดงไฟสาดลงมาปกคลุมเหนือศีรษะของชายหนุ่ม ดวงตาของเขาเริ่มลึกล้ำยากจะคาดเดามากขึ้นเรื่อยๆ น้ำเสียงก็เย็นชาราวกับน้ำแข็ง "เยี่ยมมาก เธอพัฒนาเร็วดีนี่"แต่วินาทีต่อมา เขาก็ผลักฉันเข้าไปในรถด้วยมือเปล่า แล้วปิดประตูดังปึ้งโดยไม่สนใจฉันที่กำลังจะเปิดประตูรถ แต่ดันประตูปิดเอาไว้อย่างแน่นหนาที่ด้านนอกรถ ชายหนุ่มทั้งสองคนที่มีสูงเกือบร้อยแปดสิบ กำลังแผ่รังศีไปทั่วบริเวณ ความตึงเครียดปะทุขึ้นอย่างดุเดือดฉันกลัวมากว่าพวกเขาจะลงไม้ลงมือกันขึ้นมาอีก ทว่าไม่รู้ว่าฟู่ฉีชวนพูดอะไรออกไปประโยคนึง แต่เท่านั้นก็ทำให้ลู่สือเยี่ยนหยุดการปะทะในทันทีสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความห่อเหี่ยวและอดกลั้นฟู่ฉีชวนดึงประตูรถออก ดันตัวฉันเข้าในด้านใน เมื่อขึ้นรถมา ฉันก็ได้ยินลู่สือเยี่ยนพูดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ "ประธานฟู่ คุณก็เหลือลูกเล่นแค่นี้แหละ

ฉันต้องยอมรับว่า พลังเป็นสิ่งที่วิเศษจริงๆด้วยคำพูดเพียงคำเดียวจากเขา ฉันเข้าใจชัดเจนว่า ฉันไม่สามารถออกไปได้จริงๆทันทีที่เขาออกคำสั่ง บอดี้การ์ดก็รีบสร้างกำแพงมนุษย์ ขึ้นมาตรงหน้าฉัน ทำให้ฉันขยับตัวได้ยากฉันเม้มปาก หันหลังแล้วเดินไปหาเขา เดินตรงกลับห้องด้วยใบหน้าเย็นชาและล็อกประตูด้วยมืออีกข้างนั่นไม่ใช่การขังฉันไว้ที่นี่เหรอ? โอเค งั้นก็ปิดมันซะ ยังไงก็ตาม ตอนนี้ฉันเป็นเพียงคนขี้เกียจคฤหาสน์เก่าของตระกูลฟู่ ไม่ได้ขาดแคลนอาหารและเครื่องดื่ม และมีคนคอยดูแล อย่างมากก็จะอยู่ได้จนกว่าช่วงเวลาสงบศึกหลังการหย่าร้างจะสิ้นสุดลง จากนั้นฉันก็จะเป็นอิสระห้องยังคงเหมือนเดิม และคนรับใช้ก็รู้ว่าฟู่ฉีชวนไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องสิ่งของของเขา ดังนั้นเมื่อทำความสะอาด เขาจึงถูพื้นและเช็ดฝุ่นเท่านั้นไม่ขยับสิ่งของใดๆรองเท้าแตะ ผลิตภัณฑ์ดูแลผิว หนังสืออ่านข้างเตียง ที่คาดผม และของใช้ส่วนตัวอื่นๆ ของฉันยังคงอยู่ที่เดิมอย่างไรก็ตาม ที่เตียงฝั่งของฟู่ฉีชวนมีร่องรอยของใครบางคน ที่เคยนอนอยู่ฉันแปลกใจเล็กน้อย ที่เขายังคงอาศัยอยู่ในห้องนี้และไม่ได้ลบร่องรอยชีวิตของฉันที่นี่ออกไปเลย"ก๊อกๆ..."

ฉันเห็นว่าเขาขมวดคิ้วโดยไม่ส่งเสียงใดๆ และพูดว่า “ฉันดูเหมือนคนประเภทที่ชอบก่อเรื่องโดยไม่มีเหตุผลหรือเปล่า?”พูดยากฉันรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นแม่ลูกคู่นั้น และฉันไม่อยากลงไปข้างล่างด้วยซ้ำ ฉันหันกลับไปที่ห้องของฉันและพูด "คุณควรจะไล่พวกเขาออกไปดีกว่า ไม่งั้นฉันจะออกไปเอง"ทันใดนั้น ก่อนที่ฉันจะเข้าประตูได้ ฟู่จินอันก็วิ่งเข้ามาและพูดว่า "อาชวน ดูนี่สิ หร่วนหนานจือนี่...."เมื่อเธอมองมาที่ฉัน คำพูดของเธอก็หยุดลงทันทีฉันไม่อยากเห็นเธอ แต่เธอเรียกชื่อฉัน ฉันจึงมองไปทางนั้นและพูดว่า "ฉันมันมีอะไร? ฉันไม่รู้เลยนะ ว่าเธอจะให้ความสนใจฉันมากขนาดนี้""เธอ เธออยู่ที่นี่เหรอ! ไร้ยางอาย! เธอหย่าไปแล้ว แต่เธอยังวิ่งกลับมาหาตระกูลฟู่…"เธอพยายามอย่างหนักที่จะปกปิดอารมณ์ของเธอ แต่ฉันยังคงได้ยินความหึงหวงและความขุ่นเคืองในน้ำเสียงของเธอ"ฟู่จินอัน!"ใบหน้าของฟู่ฉีชวนเย็นชา “ฉันไม่อยากต้องเตือนเธอเป็นครั้งที่สาม เธอยังเป็นภรรยาของฉัน”ฉันพูดอย่างใจเย็น: "ยังมีใบหย่าเหลืออยู่หนึ่งฉบับ ระหว่างเขากับฉัน ในแง่ของอารมณ์และเหตุผล ฉันเหมาะสมที่จะปรากฏตัวในตระกูลฟู่มากกว่าเธอ เมื่อเธอพูดว่าฉันไร้ยา

เขาลุกขึ้นอย่างกะทันหัน ใบหน้าของเขามืดมนด้วยความโกรธ และจ้องเขม็งมาที่ฉันอย่างนาน ก่อนจะกัดฟันพูดออกมาว่า "คืนนี้ให้นอนหนุนหมอนสูงกว่านี้!"เขาอาจจะบอกให้ฉันฝันไปก็ได้ฉันก็อารมณ์เสียเหมือนกัน ฉันลุกขึ้นอย่างกะทันหันและเดินไปที่ห้องรับแขกและมองไปที่แม่ลูกคู่นั้นที่กระซิบกัน "พูดเถอะ มีเรื่องอะไร?""อาชวน!"ฟู่จินอันลุกขึ้นอย่างภาคภูมิใจ สายตาของเธอมองมาที่ฉัน และเธอมองตรงไปที่ฟู่ฉีชวน เขาขว้างระเบิดและพูดว่า "คุณรู้ไหมว่าเด็กที่หนานจือกำลังตั้งท้องอาจไม่ใช่ลูกของคุณด้วยซ้ำ"อากาศดูเหมือนจะแข็งเป็นน้ำแข็งในทันทีฉันแค่รู้สึกโกรธและอยากตบหน้า คราวนี้ ฟู่จินอันยืนคอยอยู่แล้วและผลักฉันออกไป โยนซองจดหมายใส่ฉันเธอหัวเราะเยาะและพูดว่า "ลองดูแล้วกัน ดูสิว่าเธอจะอธิบายกับอาชวนยังไง!"ซองจดหมายร่วงลงมาตามร่างกายของฉันลงสู่พื้น และมีคนหยิบมันขึ้นมาเร็วกว่าฉัน ฟู่ฉีชวนถือซองจดหมายและยืนตัวตรงนิ้วที่มีกระดูกชัดเจนเปิดซองจดหมายและหยิบรูปถ่ายออกมาหลายรูปในพริบตา มุมริมฝีปากของชายคนนั้นก็ตกลง และสีหน้าของเขาเย็นชาและโหดร้ายเมื่อมองด้วยตาเปล่า ใบหน้าที่ดูอ่อนโยนของเขาตอนนี้บ่งบอกถึงความโก