All Chapters of ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว: Chapter 291 - Chapter 300

340 Chapters

บทที่ 291

ในขณะนั้นเอง มีคนจากภายในห้องดึงประตูเปิดออกพอดีตอนที่ฉันกำลังจะแอบดู พนักงานเสิร์ฟก้าวเข้ามา ทำให้ฉันไม่สามารถมองอะไรได้เลยสถานที่แห่งนี้ให้ความสำคัญกับความเป็นส่วนตัวของแขกเป็นอย่างยิ่งพนักงานเสิร์ฟถามว่า “สวัสดี คุณเป็นเพื่อนของคุณเซียวและกลุ่มของเขาหรือเปล่า?”แซ่นี้ฟังดูไม่คุ้นเลยฉันต้องส่ายหัวและบอกว่า "ไม่ ฉันเข้าห้องส่วนตัวผิด"เมื่อฉันหันหลังกลับและออกไป ดูเหมือนว่าใครบางคนกำลังจ้องมองฉันอยู่ครู่หนึ่ง ทำให้ขนที่คอของฉันลุกชันเมื่อหันกลับไปมอง สิ่งที่ฉันเห็นก็คือประตูห้องส่วนตัวที่ปิดสนิทแล้วเมื่อกลับมาที่ห้องส่วนตัว เจียงไหลสั่งอาหารเสร็จแล้ว “เอาล่ะ เธอมีอะไรอยากสั่งไหม?”"ฉันไม่เลือกหรอก สั่งมาเลย"เมื่อคิดถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ฉันรู้สึกหนักใจเล็กน้อยไม่ใช่ใครที่ฉันรู้จัก แต่สิ่งที่พวกเขาพูดนั้นคล้ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันมากแทบจะเป็นสถานการณ์เดียวกันฉันไม่เคยได้ยินว่ามีเพื่อนสนิทแซ่เซียวจากฟู่ฉีชวนเลยเจียงไหลรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและโน้มตัวเข้ามาที่หูของฉัน "เธอกำลังคิดอะไรอยู่""ไม่มีอะไร"ฉันยิ้มอย่างอ่อนโยนตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่อ
Read more

บทที่ 292

"หนานจือ ลุงของคุณได้รับจดหมายแจ้งการฟ้องหย่าของเราแล้ว"ทนายฟางอดไม่ได้ที่จะเตือนฉันว่า "แต่ตอนที่ฉันเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ฉันก็ไปเจอลุงของคุณเข้า เขาหน้าซีดมาก และอาจทำให้คุณป้าของคุณเดือดร้อนได้""โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณ! ฉันจะไปดูทันที"คุณป้าของฉันอยู่ในระยะวิกฤตของการรักษา และกระเพาะอาหารเป็นอวัยวะที่อ่อนไหวและเต็มไปด้วยอารมณ์การทะเลาะกันใหญ่โต ไม่ดีต่อการฟื้นฟูร่างกายของเธอฉันวางสายโทรศัพท์และกลับไปที่ห้องส่วนตัว ฉันเอนตัวไปที่หูของเจียงไหลและพูด "ไหลไหล ฉันจะฝากเรื่องนี้ไว้กับเธอนะ มีบางอย่างเกิดขึ้นที่บ้านคุณป้า ฉันต้องลองไปดู"สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปและเธอพูดอย่างวิตกกังวล "เป็นอะไรหรือเปล่า? ฉันพาเธอไปเอง""ไม่น่าจะใช่เรื่องใหญ่"ฉันตบไหล่เธอ “เธออยู่ที่นี่และทำให้ทุกคนสนุกสนาน อย่าปล่อยให้เรื่องนี้มาทำให้เสียบรรยากาศ”เมื่อพูดจบ ฉันก็คว้ากระเป๋าและบอกลาทุกคนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินออกไปลู่สือเยี่ยนลุกขึ้นทันทีเช่นกัน “คุณดื่มแอลกอฮอล์มา ฉันจะพาคุณไปเอง”"โอเค"ฉันรู้ว่าเขามาทานอาหารเย็นนี้เพราะฉันเท่านั้น ถ้าฉันออกไป เขาก็คงไม่อยากอยู่เหมือนกันขณะที่ดินออกไป
Read more

บทที่ 293

ฉันหันกลับมาทันทีและกำลังจะถาม แต่ลู่สือเยี่ยนเดินเข้ามาด้วยท่าทางไม่พอใจ"หนานจือ"ฉันพยักหน้าและพูดว่า "รุ่นพี่"ทันทีที่หลินกั๋วอันเห็นเขา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขาตัวสั่นและพูดว่า "ประธานลู่ ทำไมคุณถึงมาที่นี่ได้?"เห็นได้ชัดว่าเขากลัวลู่สือเยี่ยนสายตาของลู่สือเยี่ยนมองมาที่ฉัน และหลังจากยืนยันว่าฉันปลอดภัยดี สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่หลินกั๋วอัน “ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันบอกคุณอะไรไปเมื่อครั้งก่อน?”“ไม่ ไม่ ฉันไม่กล้า!”หลินกั๋วอันปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา โดยแสดงรอยยิ้มประจบประแจงและระมัดระวัง "ฉัน... ฉันเพียงมาพบภรรยาของฉัน บังเอิญว่าผู้หญิงคนนี้มาพอดี"ฉันเห็นว่าเขากลัวลู่สือเยี่ยนมาก ฉันจึงใช้โอกาสนี้ถามว่า "เกิดอะไรขึ้นกับสิ่งที่คุณเพิ่งพูดไป? คุณเอาเรื่องนี้มาพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่ามาบอกฉันนะ มันเป็นแค่การพูดลอยๆ"ประโยคนี้ ลู่สือเยี่ยนก็ได้ยินเช่นกันหลินกั๋วอันหดตัวลงชั่วขณะ หลบตาคุณป้าของฉัน กัดฟันแล้วพูดขึ้นมาว่า "ฉัน..."“คุณควรพูดความจริงดีกว่า”ลู่สือเยี่ยนขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงที่สงบแต่หนักแน่น ยิ้มอย่างสุภาพแต่แฝงไปด้วยความคุกคาม "ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันมัก
Read more

บทที่ 294

ฉันไม่ได้คิดอะไรมากและหัวเราะ “เราออกไปนานแล้ว ฉันถึงบ้านแล้วและอาบน้ำแล้ว”"งั้นก็ดีแล้ว"“หลิน… ลุงของหลาน เขาไม่ได้ก่อเรื่องอีกแล้วใช่ไหม?”ก่อนที่ฉันจะไปกับลู่สือเยี่ยน เขาเตือนหลินกั๋วอันหลินกั๋วอันพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า เกือบจะคุกเข่าลงคุณป้าพยักหน้าแล้วพูดว่า "ไม่ ไม่ต้องห่วง เขาใบหย่าไปแล้วและเพิ่งกลับไป"ฉันแปลกใจเล็กน้อย "เซ็นต์ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?"ดูเหมือนว่าเขาจะกลัวลู่สือเยี่ยนในระดับหนึ่งเมื่อคืนนี้เอง ยัวยืนกรานที่จะแบ่งทรัพย์สินของฉันคุณป้าถอนหายใจด้วยความโล่งใจ “ใช่แล้ว หลานต้องขอบคุณประธานลู่นะ เขาเป็นคนดีมาก”"โอเค ไม่ต้องกังวล ฉันจะหาโอกาสขอบคุณเขาเอง"ถ้าคุณป้าสามารถหย่าร้างได้อย่างราบรื่น ก็ถือว่าเป็นการแก้ไขความกังวลในใจของฉันไปได้หนึ่งเปาะด้วยวิธีนี้ ฉันจะต้องดูแลคุณป้าของฉันเท่านั้นในอนาคต โดยไม่ต้องรับมือกับคนชั่วคนนี้……หนานซีเป็นแบรนด์ใหม่ที่เพิ่งเปิดตัว และธุรกิจของเราก็อยู่ในระดับปานกลางตามธรรมชาติแต่สิ่งนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อตารางงานที่ยุ่งของฉันฉันใช้เวลาเกือบครึ่งเดือนในการทำชุดหมั้นของเสิ่นซิงหยูในที่สุดเพชร ไข่มุก ทับทิมตร
Read more

บทที่ 295

ลูกวัวแรกเกิดอย่างโจวโม่ไม่กลัวเสือ ซึ่งทำให้เจียงไหลและฉันต่างจ้องมองกันหลังจากที่รู้ตัว ฉันก็กลัวว่าแม่เสิ่นจะลากเธอไปเอี่ยว ดังนั้นฉันจึงดึงเธอไว้ข้างหลัง“ถ้ามีปัญหาอะไรก็เอามาคุยกับฉันสิ”"พี่!”โจวโม่ไม่กลัวเลยและมองไปที่แม่เสิ่น "คุณไม่ได้บอกว่าคุณไม่ต้องการชุดนี้แล้วเหรอ? งั้นก็ให้เสิ่นซิงหยูออกมา ไม่ต้องไปลองมันแล้ว""ฮ่า!"แม่เสิ่นยิ้มเยาะหลายครั้ง น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความดูถูก “คำพูดของเธอนี่ช่างขำจริงๆ เธอก็แค่พนักงานธรรมดาๆ เธอคิดว่าเจ้านายของเธอจะเห็นด้วยกับเธอไหม? เธอรู้ไหมว่าชุดนี้ราคาเท่าไหร่....”"ฉันซื้อได้!”โจวโม่พองหน้าเล็กๆ และพูดประโยคนี้ออกมาอย่างเย่อหยิ่งฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินคำกล่าวที่เกินจริงของเธอใบหน้าของแม่เสิ่นเปลี่ยนเป็นสีเขียวอย่างน่าตกใจ สั่นเทาด้วยความโกรธ “หร่วนหนานจือ นี่ก็เป็นจุดยืนของเธองั้นเหรอ?”“ถ้าคุณไม่พอใจกับชุดนี้ นั่นก็เป็นทางเลือกที่ดี”ฉันยิ้มอย่างสุภาพ น้ำเสียงของฉันสงบและนิ่งแม่เสิ่นกัดฟันและจ้องไปที่โจวโม่ “เธอแน่ใจนะว่า ซื้อมันได้ ชุดนี้ราคาเกิน 25 ล้าน!”“แค่ 25 ล้านเอง คุณป้า คุณไม่มีเงินหรือไง?”โจวโม่เอีย
Read more

บทที่ 296

"แม่...มีสิทธิ์อะไร...หนูเป็นลูกค้านะ!""ทำตามที่บอก!"แม่เสิ่นกลืนน้ำลายแล้วส่งโทรศัพท์คืนให้โจวฟาง มองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “คุณหร่วน ในฐานะดีไซเนอร์ชุด โปรดอย่าลืมไปร่วมงานเลี้ยงหมั้นในสัปดาห์หน้าด้วย หากมีปัญหาใดๆ เกี่ยวกับชุด ก็สามารถแก้ไขได้อย่างทันท่วงที”“เดินทางปลอดภัย ไม่ไปส่งค่ะ”ฉันทำท่าส่งแขก จากนั้นจึงพูดว่า "ส่วนเงินที่ยังค้างอยู่ ก็โอนเข้าบัญชีเดียวกับครั้งที่แล้ว ขอบคุณ"……เรื่องตลกจบลงแล้ว ก็เกือบหนึ่งทุ่มแล้วฉันเลยตัดสินใจเสนอพาพวกเขาไปกินหม้อไฟเมื่อเพิ่งมาถึงที่จอดรถใต้ดิน เจียงไหลได้รับโทรศัพท์เกี่ยวกับงานปาร์ตี้สังสรรค์และตัดสินใจทิ้งฉันไว้เหลือแค่ฉัน โจวฟาง และโจวโม่โจวฟางชูคอ หันหน้ามาทางฉัน แล้วพูดว่า "ไปนั่งรถฉันมา พรุ่งนี้จะไปส่งโมโม่ที่ทำงาน""โอเค"ขณะที่ฉันเดินไปเปิดประตูเบาะหลัง โจวโม่ก็ผลักฉันให้ไปนั่งที่เบาะผู้โดยสารด้านหน้า "พี นั่งเบาะหน้าเถอะ เบาะหลังแคบเกินไป"นั่นคือข้อเสียของรถสปอร์ต ดูดีแต่ไม่สบายตอนนั่งฉันเปิดแอพอาหารแล้วคิดว่าจะไปที่ไหน โจวฟางก็หาวแล้วพูดว่า "ฉันเหนื่อยแล้ว กลับบ้านไปกินข้าวเถอะ สั่งเดลิเวอรี่ก็ได้"ไม่ใ
Read more

บทที่ 297

ฉันถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยสัญชาตญาณแล้วพูดว่า "โจวฟาง..."เขาเหลือบมองมาที่ฉัน ระงับอารมณ์ และพูดออกมาสองคำ "ออกไป"จากนั้น เขานั่งยองๆ หยิบเศษบนพื้นด้วยมือเปล่าอย่างระมัดระวัง ทีละชิ้นฉันรู้สึกเสีใจมาก รีบนั่งยองๆ เพื่อช่วยเขา "ฉันขอโทษ ฉัน..."เขาไม่เงยหน้าขึ้นและพูดซ้ำอย่างเย็นชาว่า "ฉันจะบอกให้เธอออกไป""พี่ เราออกไปกันเถอะ"โจวโม่จับมือฉันแล้วพาออกไป ปิดประตูเบาๆ ก่อนจะอธิบายว่า "กระปุกออมสินนั่นเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดของเขา เขาพกมันไปกับเขาทุกที่และไม่ให้ใครแตะต้องมัน""เขา..."ฉันรู้สึกผิด และอยากพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อชดเชยมัน "รู้ไหมว่าจะซื้อกระปุกออมสินนั้นได้ที่ไหน? ฉันจะซื้ออันใหม่ให้เขา"ไม่มีขาย"โจวโม่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า "ตอนวันเกิดของพี่ พี่สาวชิงหลี่ขอร้องคุณย่าเสิ่นให้เชิญช่างปั้นเซรามิก มาปั่นของขวัญให้พี่ฉัน เธอบอกว่า กระต่ายเป็นคือเธอ และเธออยากจะให้มันอยู่กับพี่ฉันทุกวัน"ฉันเงียบไปและพูดว่า "ไม่แปลกใจเลยที่เขารักมันมาก...""อืม"โจวโม่ถอนหายใจ "จริงๆ แล้ว ตอนนั้นฉันยังไม่เกิดด้วยซ้ำ แต่คนในครอบครัวและพี่ฉันชอบเธอมาก ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหต
Read more

บทที่ 298

เมื่อฉันหันไปเชิญเขาเข้ามาและเปลี่ยนรองเท้า ฉันอดไม่ได้ที่จะถามว่า "หรือว่า...เรื่องฐานะของฉัน เขาค้นเจออะไรหรือเปล่า?"เขานิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ “คุณเดาได้เร็วขนาดนั้นได้ยังไง?”“แล้วคุณเจออะไร?”ฉันอยากรู้จนแทบจะรอไม่ไหวแล้วแม้ว่าพ่อแม่ของฉันจะเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว แต่สำหรับฉันแล้ว สิ่งสำคัญคือฉันเป็นลูกของพวกเขาหรือไม่เขาเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง ยื่นเอกสารให้ฉัน เขาพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า "เป็นเรื่องจริงที่หลินกั๋วอันกำลังพูดเรื่องไร้สาระ อย่าคิดเรื่องนี้อีกเลย ไม่งั้นลุงกับป้าก็คงไม่ได้พักผ่อนอย่างสงบ"เมื่อได้ยินเช่นนั้น ความตึงเครียดในใจของฉันก็คลายลงเมื่อฉันเปิดแฟ้มข้างในมีใบสูติบัตรของฉัน บันทึกทางการแพทย์ตั้งแต่เด็กจนโต กรุ๊ปเลือดของฉัน และวันเกิดของฉัน…ทุกอย่างตรงกันทุกครั้งที่ฉันตรวจสอบเอกสาร ใจของฉันก็สงบลงเล็กน้อยในที่สุด ฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาแล้วถูกต้อง ฉันเป็นลูกของพ่อแม่ และความรักที่พวกเขามีต่อฉันไม่เคยเสแสร้ง"รุ่นพี่ ขอบคุณนะ!"ฉันมองไปที่ลู่สือเยี่ยนอย่างขอบคุณและพูดว่า "คุณกินข้าวหรือยัง ยังมีอาหารอยู่ในตู้เย็น ฉันจะให้คุณ..""ฉันกิน
Read more

บทที่ 299

ต้องบอกว่า หดหู่หัวใจตอนที่ฉันกับฟู่ฉีชวนแต่งงานกัน ไม่ได้จองงานเลี้ยงฉลองแต่งงาน แม้แต่พิธีแต่งงานก็จัดโดยปู่ของเราเองเขาปรากฏตัวอย่างไม่เต็มใจงานก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรนัก เพราะเขาบอกว่าไม่อยากเปิดเผยต่อสาธารณะมีเพียงตระกูลฟู่และเพื่อนสนิทของทั้งสองฝ่ายเท่านั้น ที่มาเข้าร่วมงานแต่งงานงานเรียบง่ายเหมือนงานเลี้ยงอาหารค่ำตั้งแต่แต่งงานจนถึงหย่าร้าง คนนอกรู้เพียงว่าเขารักภรรยา แต่ไม่ค่อยมีใครรู้ชื่อแซ่ของเธอฉันข่มอารมณ์ ถอนสายตาออก และในเวลาว่าง ฉันเห็นฟู่ฉีชวนสวมเสื้อคลุมหางยาวที่สั่งตัด เดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าซีดเผือกข้างๆ เขา ถือแขนของเขาไว้ คือเสิ่นซิงหยู สวมชุดที่ฉันออกแบบเองเด็กชายสีทองและเด็กหญิงหยก ชุดของพวกเขาเปล่งประกายสดใส ทันทีที่ชุดปรากฏขึ้น ก็ดึงดูดความสนใจของแขกจำนวนมากหลายคนอยากจะปีนขึ้นไปและประจบประแจงตัวเองเสิ่นซิงหยู่เดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางสง่างามและพูดว่า "คุณหร่วน วันนี้ฉันเรียกคุณมา เพราะกลัวว่าอาจมีปัญหาเรื่องชุดของคุณในนาทีสุดท้าย นี่คงจะไม่ส่งผลต่ออารมณ์ของคุณใช่ไหม?"เจียงไหลเตือนอย่างใจเย็น "เสิ่นซิงหยู่ ฉันแนะนำว่าอย่าทำลายวันแห่งความสุข
Read more

บทที่ 300

เรื่องนี้ไม่ควรเกิดขึ้นฉันเย็บชุดด้วยตะเข็บที่เรียบและแน่น และชุดทั้งหมดก็ตัดเย็บให้เข้ากับรูปร่างของเธออย่างสมบูรณ์แบบ แม้ว่าสายรัดจะขาด มันก็จะติดอยู่ในอกของเธอชั่วคราวและไม่หลุดออกทันทีเว้นแต่ว่าซิปด้านหลังจะขาดในเวลาเดียวกันแต่เป็นไปไม่ได้ซัพพลายเออร์ของผ้าและซิปได้ร่วมมือกับแซ่ฟู่กรุ๊ปตั้งแต่นั้นมา และคุณภาพก็เป็นไปตามมาตรฐานอย่างแน่นอนอย่างไรก็ตาม เสื้อผ้าเป็นงานแฮนด์เมดของฉันฉันคว้าเสื้อโค้ทของฉัน ลุกขึ้น และวิ่งขึ้นไปบนเวที เมื่อฉันพยายามช่วยเธอคลุม เธอก็คลั่งและตบหน้าฉัน!"เธอตั้งใจเทำให้ฉันรู้สึกอายในวันนี้เหรอ?"ฉันยกมือปิดหน้าที่แสบร้อนตามสัญชาตญาณ ก่อนจะตบกลับไป"เสิ่นซิงหยู นยังไม่ถึงขนาดบ้าคลั่งพอที่จะทำลายชื่อเสียงตัวเอง!"เสิ่นซิงหยู่จ้องมองมาด้วยตาที่เบิกกว้างจากความโกรธ เพร้อมจะพุ่งเข้าหาฉัน แต่ก่อนที่เธอจะเข้าใกล้ได้ ฟู่ฉีชวนก็ปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ สีหน้าของเขาเย็นชา ขณะที่เขาดึงเธอไว้ข้างหลัง ถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกเพื่อคลุมเธอแสดงท่าทางเหมือนผู้ชายที่พร้อมปกป้องภรรยาแม่เสิ่นมาพร้อมกับบอดี้การ์ดสองคน หน้าอกของเธอขึ้นลงด้วยความโกรธ "จับเธอไว้ใ
Read more
PREV
1
...
2829303132
...
34
Scan code to read on App
DMCA.com Protection Status