All Chapters of ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว: Chapter 191 - Chapter 200

เสียงหัวเราะเย็นชาแผ่วเบาก้องอยู่ในอากาศสิ่งที่พุ่งเข้าหาเขาคือความโกรธที่ล้นหลามของชายผู้นั้น กรามของเขาเกร็งไปหมด และเสียงของเขาก็เย็นชาราวกับก้อนน้ำแข็ง "งั้นคุณก็ทำทุกวิถีทางเพื่อขู่จะหย่ากับฉัน?!"ฉันโต้กลับว่า "อะไรอีกล่ะ?"หรือว่าจะทำให้เขาเห็นธาตุแท้ของฟู่จินอัน และซ่อมแซมชีวิตแต่งงานที่พังทลายและแก้ไขไม่ได้ของเราหรือเปล่านั่นจะไร้สาระสิ้นดีความโกรธของเขาพลุ่งพล่านขณะที่เขากัดฟันและพูดว่า “หร่วนหนานจือ คุณแน่ใจไหมว่าต้องการหย่า?”"ใช่"ฉันไม่ลังเลที่จะพูดใบหน้าของเขามืดมน ถูกบดบังด้วยพายุ “แล้วถ้าฉันไม่เห็นด้วยล่ะ”ฉันยืนหยัดในจุดยืนของตัวเอง “งั้นฉันจะเปิดเผยสิ่งที่ซ่อนไว้ต่อสาธารณะ”ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าด้วยบุคลิกของฟู่ฉีชวน เขาจะไม่ยอมให้เรื่องนี้ถูกเปิดเผยไม่เพียงแต่จะน่าอายเท่านั้น แต่ยังส่งผลกระทบต่อหุ้นของแซ่ฟู่กรุ๊ปและทำให้เกิดความวุ่นวายในระดับเล็ก ถือเป็นปัญหาส่วนตัว ในระดับที่ใหญ่กว่า ถือเป็นเรื่องอื้อฉาวในสังคมชั้นสูงแม้ว่าตราบใดที่เป็นครอบครัวที่ร่ำรวย ก็อาจมีเรื่องที่น่าสงสัยอยู่บ้าง แต่ถ้าถูกเปิดเผย ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งขมับของฟู่ฉีชวนกระตุก มื

ก่อนจะออกไปที่อำเภอ เจียงไหลหยุดฉันไว้และเช็ดลิปกลอสสีแดงขนาดใหญ่ให้ฉันอย่างระมัดระวัง“สำหรับโอกาสสำคัญแบบนี้ มันควรจะสดใสและรื่นเริง เอาล่ะ ไปกันเถอะ!”หลังจากเสร็จงาน เธอดูพอใจมากและโบกมือลาฉันฉันหัวเราะออกมา แลความรู้สึกหนักอึ้งของฉันก็ดูเหมือนจะดีขึ้นเล็กน้อยใช่แล้ว นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันรอคอยมานานหรอกหรือรวบรวมกำลังใจแล้วก้าวออกมา ฉันมาถึงอำเภอเกือบบ่ายสองตรงฉันรอเขาอยู่หลายครั้งเป็นเวลาสามปีกว่า และฉันไม่เต็มใจที่จะรออีกต่อไปแล้วฉันลงจากรถและมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นร่างของฟู่ฉีชวน ท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็รอเขาอยู่อีกครั้งโชคดีที่มันไม่ทำให้ฉันต้องรอนานเกินไปไม่กี่นาทีต่อมา ร่างสูงใหญ่ตรงลงมาจากมายบัคสีดำ มีรัศมีแข็งแกร่งและดุดัน และแววตาเย็นชาที่คิ้วและดวงตา ซึ่งทำให้เขาไม่มีความสุขอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่เขาเข้าสู่ช่วงหย่าร้าง ตัวตนที่แท้จริงของเขาก็ถูกเปิดเผยมากขึ้นเรื่อยๆการแสร้งทำเป็นอ่อนโยนหรือยับยั้งชั่งใจ เขาไม่สามารถแกล้งทำเป็นเฉยได้อีกต่อไปนอกจากเขาแล้ว ยังมีคนอีกสองคนลงจากรถฟู่จินอันจับเวินฟางไว้และเดินตามฟู่ฉีชวนโดยไม่รู้ว่าความลับเล็กๆ น้อยๆ ของเธอนั้น ฟ

ถ้าเป็นตามปกติ ฉันคงรู้สึกโกรธแต่ตอนนี้ ฉันพบว่าการปรากฏตัวของพวกเขาตลกมาก และมันยังช่วยคลายความหงุดหงิดของฉันไปได้มากฉันยิ้มเบาๆ และพูดสองคำออกไป: “ไม่ได้หย่า”รอยยิ้มของพวกเขาชะงักในทันที แต่ฟู่จินอันไม่เชื่อและเยาะเย้ย "จะเป็นไปได้ยังไง? อาชวนแจ้งอำเภอโดยเฉพาะและยืนกรานที่จะขอใบหย่าจากเธอทันที หร่วนหนานจือ อย่าดื้อรั้น มันเป็นแค่การหย่าร้าง ไม่มีอะไรน่าละอาย"ฉันยักไหล่และพูดอย่างตั้งใจว่า "งั้นฉันก็ไม่รู้แล้วล่ะ บางทีพวกเขาอาจทนไม่ได้ที่จะแยกทางกับฉันอีกครั้งก็ได้นะ ท้ายที่สุดแล้ว ความเมตตาของคู่รักก็อยู่ได้เป็นร้อยวัน และไม่ใช่ทุกคนจะเทียบได้"“หร่วนหนานจือ ความไร้ยางอายของเธอนี่มัน…”ฟู่จินอันจ้องมองฉันด้วยความเกลียดชังราวกับว่าเธอต้องการถลกหนังฉันให้ตายทั้งเป็น เวินฟางหยุดเธอด้วยมือและขัดจังหวะ "ลูกอายุสามสิบปีแล้ว ลูกยังปล่อยให้เธอปั่นหัวง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง?"จากนั้นก็หันมามองฉันอย่างไม่รีบร้อนและพูด: "เธอพูดความจริงงั้นเหรอ?"“ทำไมคุณไม่ถามเขาเองล่ะ?”มันเป็นเพียงคำพูดธรรมดาๆ แต่เธอกลับเข้าไปถามจริงๆเธอเดินเข้าไปในสำนักงานด้วยความมั่นใจ “ฉันเป็นแม่ของฟู่ฉีชวน”ห

เวินฟางเสียสติและกดดูวิดีโอทันทีโดยไม่สนใจเสียงที่เร่าร้อนและคลุมเครือที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ของเธอฟู่จินอันก็มองดูการค้นหาที่ร้อนแรงอย่างบ้าคลั่งเช่นกัน และตอนนี้ที่เธอได้ยินเสียงนี้ เธอก็ยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น และเสียงของเธอก็สั่นเทา "แม่....""เพี้ยะ!"เวินฟางตบเธออย่างแรง ตาของเธอแดงก่ำ และสาปแช่งด้วยความโกรธ "แม่เหรอ? แกยังมีหน้ามาเรียกฉันว่าแม่อีกเหรอ! ฟู่เหวินไห่เป็นพ่อเลี้ยงของแก แกเข้าใจไหม? แกอ้าขาให้พ่อเลี้ยงของแกเหรอ?"เธอเคยปกป้องและตามใจฟู่จินอันมาก แต่ตอนนี้เธอเกลียดอีกฝ่ายอย่างมากความรู้สึกที่ถูกแทงข้างหลังโดยคนที่สนิทที่สุดย่อมเจ็บปวดยิ่งกว่าตอนที่เธอถูกหลินเนี่ยนทรยศมากฟู่จินอันไม่สนใจแม้แต่ความเจ็บปวดจากการตบ เธอทรุดตัวลงคุกเข่าทันทีพร้อมกับเสียงดัง “แม่… ไม่ใช่ฉัน… มันไม่จริง!”"แกกำลังบอกฉันว่าวิดีโอนี้และทุกสิ่งในอินเตอร์เน็ตเป็นของปลอมเหรอ?!"เวินฟางโกรธจัด ตาของเธอโปนด้วยความโกรธ ถ่มน้ำลายขณะที่เธอตะโกนใส่ฟู่จินอันเหตุการณ์ในวันนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไป และฟู่จินอันก็ไม่ได้เตรียมตัวไว้ เธอใช้เวลานานมากในการหาข้อแก้ตัวให้กับตัวเอง น้ำตาไหลนองหน้า

เจียงไหลจ้องมองอย่างว่างเปล่า"ไม่ได้งั้นเหรอ?""เป็นแบบนั้นนั่นแหละ"ฉันไม่รู้ว่าจะต้องรอถึงเมื่อไหร่ถึงจะโน้มน้าวชายคนนั้นให้ไปเอาใบหย่ามาได้เจียงไหลเห็นว่าฉันอารมณ์ไม่ดี เธอก็ปลอบใจฉัน: "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ตราบใดที่ฝ่ายหนึ่งมีเจตนาที่จะจากไป มันก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น นอกจากนี้ คุณได้บรรลุข้อตกลงในทุกสิ่งแล้ว ยกเว้นใบหย่า มันก็ถือว่าคุณหย่าแล้ว"ฉันยิ้มและคุยกับเธอสักพัก จากนั้นการสนทนาก็เปลี่ยนไป “แล้วเธอล่ะ เฮ่อถิงไม่ได้มาที่นี่เพื่อตามหาเธอเหรอ?”ตอนที่เราย้ายบ้าน เฮ่อถิงช่วยเราย้ายบ้าน พูดถึงเรื่องนี้ พอนึกดูดีๆ ฉันยังติดเลี้ยงข้าวเขาอยู่เลยเขาคงยังจำที่อยู่นี้ได้ถึงแม้จะไม่รู้ แค่ถามฟู่ฉีชวนก็คงรู้แล้วเจียงไหลลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เสียงของเธอแผ่วเบา "ไม่ เขาไม่กล้ามาบ้านคุณหรอก""ทำไมล่ะ?""เขากลัวฟู่ฉีชวนที่สุด""......"……ต่อมา ฉันไม่อยากทำอาหาร แต่ทักษะการทำอาหารของเจียงไหลน่าประทับใจมาก ฉันเลยสั่งอาหารเดลิเวอรี่แทนเจียงไหลกินข้าวและคุยเล่นในขณะที่ปัดโทรศัพท์เป็นครั้งคราวทันใดนั้นเขาก็พูดด้วยสีหน้าตะลึงงันว่า “โอ้พระเจ้า แม่ลูกคู่นั้นทะเลาะกันที