บทที่ 175

สุดท้ายแล้ว ก็เป็นตระกูลลู่ต่างหากที่ทำผิดต่อเขาแล้วก็แม่ของเขา เขาก็แค่มาทวงคืนสิ่งที่ควรเป็นของเขาก็เท่านั้น

ฉันมองหน้าฟู่ฉีชวน "อีกอย่าง ต่อให้เขาจะร้ายลึกขนาดไหน หรือต่อให้ฉันถูกเขาหลอกไปขาย แต่ยังรู้สึกซาบซึ้ง มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ"

"ตราบใดที่คุณกับผมยังไม่ได้หนังสือหย่า มันก็เกี่ยวกับผมอยู่วันนึงค่ำ!!"

เหมือนว่าเขาก็หัวร้อนจนต้องหัวเราะออกมา เขาดันปลายลิ้นตรงกระพุ้งแก้ม "หร่วนหนานจือ ฝันไปเถอะว่าจะได้สวมเขาให้ผม"

พูดจบ ก็ออกคำสั่งกับคนขับเสียงเรียบ "ออกรถ! กลับคฤหาสน์เก่า!"

ฉันอึ้ง เบิกตาโพล่งมองเขา "คุณคิดจะทำอะไร?"

"ตราบใดที่ยังไม่ได้หนังสือหย่า เลิกคิดได้เลยว่าจะได้ไปแอบเจอลู่สือเยี่ยน!"

เมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่สมเหตุสมผลของเขา ฉันก็โมโหจนแทบเสียสติ พยายามขัดขืนสุดชีวิต "คุณมีสิทธิ์อะไรมาวุ่นวายกับอิสรภาพของฉัน?!"

เขาพูดไม่แยแส "สิทธิ์ที่ยังเป็นผัวอยู่ไง!"

"..."

ฉันสูดหายใจลึกๆ พูดกึ่งถากถาง “สามีแบบใด? คำพูดของฉัน คุณเคยเชื่อสักครั้งหรือเปล่า?”

ฟู่ฉีชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาลึกล้ำ "เรื่องที่โรงพยาบาลวันนี้?"

"ไม่งั้นจะเรื่องอะไร?"

เขาบีบหว่างคิ้ว น้ำเสียงหนักแน่