All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 851 - Chapter 860

ประมุขแคว้นซีหนี่ว์มองดูเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างสงบ ท่าทีหาได้แตกต่างกันไม่ ทว่าน้ำเสียงอ่อนโยนกว่าปกติ “อีกสักครู่ตามเรากลับวัง เราจะให้หมอหลวงตรวจดูให้ดี” เฟิ่งจิ่วเหยียนไปปฏิบัติภารกิจลับที่แคว้นซีหนี่ว์ นอกจากประมุขแคว้นกับมั่วซินหมัวมัวคนสนิทแล้ว หาได้มีผู้ใดในแคว้นซีหนี่ว์รู้ตัวตนของนางไม่ ต่างก็คิดเพียงว่านางเป็นองครักษ์ข้างกายของประมุขแคว้น ได้รับน้ำใจจากประมุขแคว้นเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงคิดจะปฏิเสธอย่างสุภาพ ทว่า นางกำลังจะเปิดปากเอ่ย มั่วซินหมัวมัวกลับขอคำชี้แนะก่อนแล้ว “ท่านประมุขแคว้นเพคะ ขุนนางเหล่านั้น...” ประมุขแคว้นทอดสายตามองไปที่เหล่าขุนนางทั้งบู๊และบุ๋นที่ถูกจับกุมไว้ เมื่อครู่ที่จ้าวหรู่หลานกำลังจะสั่งยิงธนูเพื่อสังหารทุกคนทิ้ง นางก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนก่นด่าจากคนกลุ่มหนึ่ง ที่ดังมาจากพวกเขาทั้งหมด“จับกุมจ้าวหรู่หลานและพรรคพวกทั้งหมดไว้ คนอื่นที่เหลือ ให้คุ้มกันกลับบ้านอย่างปลอดภัย” “น้อมรับพระบัญชา!” ทันใดนั้น กลุ่มกบฏที่รู้ว่าตนเองกำลังตกอยู่ในหายนะก็พลันคุกเข่าร้องขอความเมตตา “ท่านประมุขแคว้นโปรดไว้ชีวิตด้วย!” “

เฟิ่งจิ่วเหยียนเหลือบมองชายหนุ่มรูปงามที่เต็มไปด้วยความคาดหวังเหล่านั้น “ก่อนที่จะสังหารพวกเขาทิ้ง ให้ทิ้งยาไว้เสีย” หนุ่มรูปงามทั้งหลาย : ! ผู้มีพระคุณอำมหิตเกินไปแล้ว! พวกเขาต่างก็กำลังจะตาย นางกลับสนใจแต่เรื่องยา! มั่วซินหมัวมัวขมวดคิ้วเบา ๆ ดูเหมือนว่า แม่ทัพน้อยเมิ่งผู้นี้จักมิใช่ลุ่มหลงในรูปงาม…… เหล่าองครักษ์เงาที่คอยอารักขากลางแจ้งฉายแววตาที่เฉียบคม ขณะที่จ้องมองบุรุษรูปงามที่ถูกไล่ออกมาเหล่านั้น แววตามีแต่กลิ่นอายสังหาร เพียงทำเช่นนี้ หมายจะยั่วยุฮองเฮาของพวกเขาอย่างนั้นหรือ? สมควรตาย! เหล่าองครักษ์เงาที่ซ่อนตัวอยู่ก็เห็นฉากนี้เช่นกัน ต่างก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “พี่รอง ประมุขแคว้นซีหนี่ว์คิดจะทำอันใดกันแน่?” หยิ่นเอ้อร์คาบหญ้าหางสุนัขไว้ในปาก พลางเอ่ยเหน็บแนม “ยังจะทำอันใดได้อีกเล่า นางคิดจะรั้งตัวฮองเฮาไว้!” “ว่าอันใดนะ?!” ทันใดนั้นเหล่าองครักษ์เงาต่างก็รู้สึกว่าหายนะกำลังจะบังเกิด หากประมุขแคว้นซีหนี่ว์ทำสำเร็จแล้วไซร้ ฝ่าบาทของพวกเขาจักทำเช่นไร? โชคดีที่ฮองเฮาต้านทานสิ่งเย้ายวนใจได้ หาได้ยอมรับบุรุษเหล่า

ครั้นเอ่ยถึงบิดาผู้ล่วงลับไปแล้วนั้น ประมุขแคว้นซีหนี่ว์พลันขมวดคิ้วเล็กน้อย “เสด็จพ่อประชวรหนักจนสิ้นลม ตั้งแต่เรายังเล็ก “ในวังจึงไม่มีภาพเหมือนของท่านอยู่เลย “เราเองก็จดจำหน้าตาของท่านไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ หากเจ้าต้องการได้ภาพเหมือนจริง ๆ เราจักหาผู้เฒ่าในสมัยนั้นที่ยังมีชีวิตอยู่ แล้วสอบถามจากพวกเขา” เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกลำบากใจขึ้นมาบ้าง ไร้ภาพเหมือนแล้วไซร้ ย่อมจะไม่มีเบาะแสด้านรูปลักษณ์ภายนอกเลย เป็นการยากยิ่งกว่าให้คนลงไปงมเข็มในมหาสมุทร! ประมุขแคว้นซีหนี่ว์ยังกล่าวต่อ “ในสมัยนั้น เรากับซู่ยวนเพิ่งจะอายุเพียงสองสามขวบ พวกบุรุษก่อกบฏ และบุกเข้าไปในพระราชวัง เสด็จแม่ต้องการเก็บรักษาทายาทไว้ จึงส่งเรากับซู่ยวนออกจากวังเพื่อลี้ภัย “เพื่อให้พี่น้องจดจำกันได้ในอนาคต จึงหักปิ่นหยกออกเป็นสองส่วน “นี่เป็นครึ่งหนึ่งที่อยู่ในมือของเรา” นางหยิบปิ่นหยกขาวครึ่งท่อนออกมา ซึ่งเป็นส่วนของหัวปิ่นประกอบด้วยด้ามปิ่นอีกเสี้ยวหนึ่ง เฟิ่งจิ่วเหยียนถามด้วยความรอบคอบ “ถ้าเช่นนี้ ในมือของซู่ยวนตัวจริง ก็ควรจะมีด้ามจับของปิ่นที่เหลือใช่หรือไม่เพค

ลูกค้าเจ้าปัญหาจ้องมองด้วยดวงตาถมึงทึง “เจ้ายังมีขนขึ้นไม่ครบเลยด้วยซ้ำ! ข้าจ่ายเงินแล้ว เจ้าก็ทำงานสิ ฟังไม่เข้าใจรึ! บอกให้เจ้าเขียนว่า ‘กุมมือกันและอยู่เคียงข้างจนแก่เฒ่า’ เจ้าก็เขียนเช่นนี้! ไยต้องมาพูดมากน่ารำคาญด้วย!” เด็กชายคนนั้นหน้าตอบร่างกายผอมโซ ถือพู่กันไว้ในมือ และเอ่ยอย่างชอบธรรม “บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้! นั่นเป็นเพลงในกองทัพ! ใช้โดยพี่น้องทหารร่วมชาติ เจ้ากับหญิงนางโลมของเจ้าเป็นตัวอะไร! พวกเจ้าไม่คู่ควร!” ลูกค้าคนนั้นโกรธมากจนกัดฟันกรอด “หญิงนางโลม? เจ้า! เจ้าด่าใครอยู่! อายุยังน้อย ไม่เรียนรู้เรื่องดี ๆ ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!” “แม้จะฆ่าข้า พวกเจ้าก็ยังเป็นหญิงชู้ชายเลวอยู่ดี! เจ้ามีภรรยาแล้ว ยังจะส่งจดหมายไปสู่ขอถึงหญิงนางโลม เจ้าเป็นผู้ชายที่ไร้ประโยชน์! ไปเป็นขันทีเสีย! ตอนทิ้งเสียยิ่งดีกว่า! จักได้ไม่ออกลูกเป็นครอก!” การออกลูกเป็นครอก เหมือนหมูเหมือนหมา! “ไอ้เดรัจฉานน้อย! เจ้าช่างมีปากคอเราะร้ายอะไรเช่นนี้!” ลูกค้าคนนั้นโกรธมากจนหน้าเขียวคล้ำ คิดจะลงไม้ลงมือ กลับถูกดึงใบหูไว้ “ใคร! ใครบังอาจตีข้า...” ครั้นหันขวับไปมอง ก็พบกับภรรย

เมืองหลวง เวลานี้หอวั่งเจียงมีความคึกคักเป็นพิเศษ เซียวอวี้มิอาจจัดงานเลี้ยงขอบคุณแก่กองทัพอินทรีเหินในพระราชวังได้อย่างเปิดเผย ด้วยกลัวผู้คนจะรู้ว่าฮองเฮาตั้งครรภ์เท็จ และแท้จริงออกไปทำภารกิจลับที่แคว้นซีหนี่ว์ ยามนี้จำต้องให้พวกเขาอดทนหน่อย โดยจัดงานเลี้ยงฉลองนอกพระราชวังเท่านั้น ที่ชั้นล่างมีโต๊ะหลายสิบตัว ล้วนมีเหล่ากองทัพอินทรีเหินนั่งอยู่ทุกโต๊ะ เหล่าองครักษ์เงานั่งอยู่เต็มทั้งสองโต๊ะ หาได้มีผู้ใดสนใจหยิ่นฉีไม่ เป็นเพราะเขาสมควรได้ถูกทุบตีเหลือเกิน ตลอดการเดินทาง พู่กันด้ามนั้นมิเคยหยุดเคลื่อนไหวเลย หยิ่นฉีรู้สึกน้อยใจยิ่งนัก เขาเป็นผู้จดบันทึกภารกิจของฮองเฮาแท้ ๆ แต่เขายังเป็นผู้ที่ถูกทุบตี ตอนนี้เขาได้เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว การเป็นผู้บันทึกเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์นั้นมิง่ายเลย หลังจากนี้หน้าที่อันเป็นปฏิปักษ์ต่อผู้คนนั้น....เขายังต้องทำ! ณ ห้องส่วนตัวบนชั้นสอง เฉินจี๋ยืนอารักขาอยู่ด้านนอก ในห้องส่วนตัว ฮ่องเต้ฮองเฮากำลังนั่งรับประทานอาหารอย่างสงบสุขกันเพียงลำพัง มองออกไปไกลเห็นแม่น้ำ ทิวทัศน์ยอดเยี่ยมนัก