All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 691 - Chapter 700

ภายในรถม้า ยามที่จะกลับไปที่อี้จ้านนั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเอ่ยถามเซียวอวี้ว่า“เหตุใดท่านถึงคิดได้ ไปจับกุมเจ้าของสนามประลองยุทธ์กัน?”ใบหน้าของเซียวอวี้จึงเผยท่าทีเคร่งครัดออกมา“กลยุทธ์จับโจรต้องเอาหัวโจกก่อน เราเองก็เคยออกรบมาก่อน”ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนพลันเจือไปด้วยความเย็นชาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามลองเชิงออกไปด้วยท่าทีสงสัยว่า“ท่านมิกลัวว่าข้าจักแพ้ให้กับอู๋เซียงหรือ?”เซียวอวี้พลันขมวดคิ้วเป็นปมไปในทันที เขามิเข้าใจว่าเหตุใดนางจึงถามคำถามเช่นนี้ออกมาทว่า บทเรียนจากขนมเกาลัดในคราก่อนนับจากนั้นเป็นต้นมา เขาถึงตระหนักได้ว่า ยามที่สตรีเอ่ยถามอันใดออกมานั้น ห้ามตอบกลับแบบมิคิดอันใดอีก จักต้องคิดให้รอบคอบเสียก่อนค่อยตอบนางกลับไป“เราย่อมต้องรู้สึกเป็นกังวลอยู่บ้าง ในสถานการณ์เช่นนั้น เรามีแต่จักต้องเชื่อใจเจ้าเท่านั้น สิ่งที่เราทำได้ มีเพียงจัดการทางหนีทีไล่ให้กับเจ้า เพิ่มเติมแผนการที่ขาดไปของเจ้าให้ครบสมบูรณ์”พูดจบ เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันเงียบอยู่นานทำเอาเซียวอวี้คิดว่าตนเองเอ่ยอันใดผิดไป ก่อนที่นางจะค่อย ๆ เอ่ยออกมาว่า“ในปีนั้น หลังจากที่ข้าพบเจอร่องรอยของอู๋เซียงแล้ว

ไม่แปลกใจเลยที่ตงฟางซื่อจักเป็นผู้สืบทอดตระกูลตงฟาง แม้ว่าจักเป็นภาพวาดเสมือนที่ปลอมตัวมา เขาก็ยังคาดเดาถึงรูปลักษณ์ที่แท้จริงออกมาได้เขาพลางยิ้มตาหยีออกมา แววตาพลันเผยให้เห็นความเฉลียวฉลาดออกมาในทันที“ที่ข้าเอ่ยถามติงหยวนเอ๋อร์นั้น หาได้เอ่ยถามไปเรื่อยเปื่อยไม่“วาดมังกรวาดพยัคฆ์ยากที่จะวาดถึงกระดูก“คนธรรมดาทั่วไปมักจะวาดแค่ภายนอกออกมา แต่ข้าเริ่มวาดที่ภายในก่อนแล้วจึงค่อย ๆ แต่งเติมเนื้อหนังเข้าไป ทว่า กลับกัน…”ตงฟางซื่อชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะมองไปยังภาพวาดที่อยู่บนโต๊ะ “เป็นนางจริง ๆ ”ด้านในภาพวาดนั้นเป็นสตรีวัยละอ่อนที่งดงามที่ดูอย่างไรก็เป็นหร่านชิว!เฟิ่งจิ่วเหยียนกล่าวออกมาด้วยท่าทีเคร่งขรึม“เดิมทีคนผู้นี้ก็เป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัยของพวกเรามาก่อน ทว่า ยามนี้ความจริงกระจ่างออกมาแล้ว”ตงฟางซื่อพยักหน้าลงก่อนที่เขาจะหันไปเตือนเฟิ่งจิ่วเหยียนอีกครั้ง“เรื่องนี้ ยิ่งมีคนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งดีเท่านั้น“เจ้าบุกเข้าไปในสนามประลองยุทธ์ด้วยความโมโห ประหนึ่งวีรบุรุษช่วยเหลือสาวงาม เรื่องใหญ่โตถึงเพียงนี้ เกรงว่าหร่านชิวที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมิดคงจะตื่นตระหนกไม่น้อย“ที่

“ในยามนี้นางเป็นเช่นไรบ้าง” เซียวอวี้รีบร้อนเอ่ยถามในทันที สายตาที่เย็นชาและเจือไปด้วยความเฉียบคมพลางเต็มไปด้วยความกังวลมากมายเฉินจี๋จึงตอบกลับ“หยิ่นลิ่วส่งจดหมายมาเล่าว่า คุณชายซูได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ หาได้อันตรายถึงชีวิตไม่ อีกทั้ง สามารถจับตัวนักฆ่าเหล่านั้นได้แล้ว จึงขอความเห็นจากฝ่าบาทจัก ให้จัดการหรือมีพระประสงค์เช่นไรพ่ะย่ะค่ะ”หลังจากรู้ว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนมิได้เป็นอันตรายมากนั้น เซียวอวี้จึงรู้สึกโล่งอกไปในทันทีส่วนนักฆ่าพวกนั้น แน่นอนว่าพวกมันต้องถูกประหารทั้งหมด!ทว่า……“เป็นผู้ใดที่อยู่บงการเบื้องหลัง!”เฉินจี๋ทูลตอบตามความจริง: “หยิ่นลิ่วยังมิอาจเค้นปากพวกมันออกมาได้ในยามนี้พ่ะย่ะค่ะ”ดวงตาของเซียวอวี้เต็มไปด้วยความเฉียบคม เขาเอามือไพล่ไปที่ด้านหลัง ร่างสูงใหญ่ของเขาราวกับก้อนหินขนาดใหญ่ ราวกับว่า หากตกลงไปบนพระราชวัง จักต้องทำให้ผู้คนตัวสั่นไปด้วยความกลัว“นำนักฆ่าเหล่านั้นกลับมาสอบสวนพวกเขาดี ๆ เสีย!”“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ!”เซียวอวี้มองไปยังพระราชโองการแต่งตั้งฮองเฮาที่อยู่บนโต๊ะ สายตาเต็มไปด้วยกลิ่นอายฆ่าฟันเขาอยากจะรู้นัก ว่ามันผู้ใดขว

วังหลวงพลันตกอยู่ในการสอบสวนอย่างเข้มงวด ทำเอาผู้คนต่างตื่นตระหนกไปในทันทีภายในวันเดียว เพียงตำหนักจื้อเฉินนั้น มีเหล่านางกำนัลมากมายถูกลากเข้าไปในกรมราชทัณฑ์แม้แต่ขันทีข้างกายของฝ่าบาทหลิวซื่อเหลียง ก็ถูกนำตัวไปที่กรมราชทัณฑ์ด้วยมิต้องเอ่ยถึงตำหนักวั่นโซ่วเลยคนสนิทของไทฮองไทเฮาล้วนถูกจับกุมไปจนหมด ทั่วทั้งตำหนักถูกเปลี่ยนเป็นนางกำนัลชุดใหม่มาแทนการลงดาบเช่นนี้ ทำเอาผู้คนภายในวังหลวงต่างก็ระมัดระวังตัวเองมากขึ้นตำหนักฉือหนิงหนิงเฟยและไทเฮาที่นั่งคุยกันอยู่นั้น พลางเอ่ยออกมาด้วยความขบขันว่า“เสด็จป้าเพคะ ในที่สุดหญิงชราจากตำหนักวั่นโซ่วก็จะได้ออกจากวังไปเสียที“หม่อมฉันได้ยินมา เป็นพระประสงค์ของฝ่าบาทคือ และหากมิมีราชโองการเรียกตัว ห้ามกลับมาอีกด้วยนะเพคะ”“ดูภายนอก ดูเหมือนส่งพระนางไปพักฟื้นที่ภูเขาอวี้หยาง แท้จริงแล้วทุกคนต่างก็มองออกว่า ว่าไทฮองไทเฮาไปทำสิ่งใดให้ฝ่าบาททรงพิโรธเข้า“มิเช่นนั้น ตำหนักวั่นโซ่วคงมิมีทางคึกคักเช่นนี้ มีคนมากมายถูกกุมตัวไป หากเป็นเมื่อก่อนแล้วละก็ มิเห็นแก่หน้าพระก็ต้องเห็นแก่หน้าพระพุทธ ผู้ใดจักกล้าแตะต้องคนของไทฮองไทเฮาได้!”ไทเฮาฟังคำ

ดวงตาของหรงเฟยพลันเต็มไปด้วยความโศกเศร้า“ฝ่าบาท หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ หม่อมฉันจะมิทำเช่นนี้อีก”ซูฮ่วนคือเส้นตายของเขาตราบใดที่เขาให้อภัยนาง นางจะมิมีทางแตะต้องอีก“ศิษย์พี่ หม่อมฉันก็แค่อยากให้ท่านมีความสุขและสงบสุข...”เซียวอวี้พลันลุกขึ้นยืน ดวงตาเฉยชาหาได้แยแสสิ่งใดไม่“เสด็จย่าหาได้ทรยศเจ้าไม่ พระนางใช้วิธีของตนเองเพื่อปกป้องเจ้า“แล้วเจ้าล่ะ? มู่หรงหลัน เจ้ากลับโยนความผิดทั้งหมดไปให้กับหญิงชราเช่นพระนาง”หรงเฟยพลันตัวสั่นเทาไปในทันที“ไม่ หม่อมฉันแค่...หม่อมฉันแค่บอกความจริงเพคะ นักฆ่าพวกนั้นเป็นความคิดของไทฮองไทเฮาจริง...หรือว่าการที่หม่อมฉันพูดความจริงออกไป ก็ถือเป็นความผิดเช่นนั้นหรือ?”ดวงตาของเซียวอวี้พลันเจือไปด้วยความเย็นชาและเฉยเมย“เราคือฮ่องเต้ “เจ้าคิดว่า ยามที่เจ้ามาอยู่เบื้องหน้าของเรา เจ้าจักกล้าเล่นพรางใจหรือมีเล่ห์เหลี่ยมได้เช่นนั้นหรือ?“ในตอนนั้น เราได้ตอบตกลงเจ้า จักให้เกียรติเจ้าและเลี้ยงดูเจ้าภายในวังให้มีกินมีใช้ไปชั่วชีวิต”“แต่เจ้าก็ให้สัญญากับเราเช่นกัน ว่าจักมิคิดตุกติกเล่นแง่กับเรา! เจ้ารู้ดี ว่าเราเกลียดสตรีในวังหลังที่กะล่อนปลิ้นปล่อน