All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 471 - Chapter 480

เมื่อรัชทายาทเยี่ยนออกคำสั่ง องครักษ์ก็ชักดาบเผชิญหน้ากับเฟิ่งจิ่วเหยียนทว่ายามที่กำลังจะเข้าโจมตี กลับเห็นนางโยนอะไรบางอย่างลงบนพื้น ทันใดนั้นหมอกควันสีขาวก็พวยพุ่งออกมาหมอกควันนี้บดบังสายตาของพวกเขา ทำให้พวกเขามองเห็นไม่ชัดรอจนกระทั่งควันถูกพัดออกไป เฟิ่งจิ่วเหยียนก็หนีไปนานแล้วคนที่จากไปไกลยังคงส่งเสียงผ่านอากาศไปถึงรัชทายาทเยี่ยนว่า“ในเมื่อองค์รัชทายาทไม่มีใจจะเป็นพันธมิตรกัน เช่นนั้นพวกเราก็จะไม่เกรงใจเรื่อง ‘ปืนมังกรไฟ’ แล้ว”รัชทายาทเยี่ยนพุ่งออกไปนอกกระโจมด้วยสายตาดำทะมึน เขามองไปรอบทิศ พบเพียงความมืดมิดไหนเลยจะมีเงาร่างของราชทูตหนานเจียง!ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความโกรธ “ตามไป! จับคนกลับมาให้ได้! อยู่ต้องเห็นคน ตายต้องเห็นศพ!”“พ่ะย่ะค่ะ”จากนั้นเขาก็คว้าตัวองครักษ์ที่ตนเชื่อใจมาแล้วกล่าวเสียงเบา“เจ้าไปดูด้านหลังด้วยตนเอง หากมีผิดพลาดกับ ‘ปืนมังกรไฟ’ แม้แต่น้อย ข้าจะลงโทษเจ้าประหารเก้าชั่วโคตร!”องครักษ์รับคำสั่งทันทีหารู้ไม่ว่า ทันทีที่เขาเพิ่งเดินออกไป เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ตามไปอย่างเงียบ ๆ แล้วนางไม่ได้จากไป เพียงแอบซุ่มหลบอยู่เท่านั้นแผนโยนหินถามทางตอ

เมื่อเทียบกับรัฐเหลียงแล้ว ทหารเป่ยเยี่ยนกล้าหาญชาญชัยกว่ามากศึกครั้งนี้กินเวลามาครึ่งเดือนเต็ม ๆด้วยเหตุที่ ‘ปืนมังกรไฟ’ ถูกทำลาย รัชทายาทเยี่ยนจึงจิตใจสับสน สั่งการทหารอย่างไร้ระเบียบแบบแผน ทั้งยังไม่ยอมให้ใครมาสอดมือเขารบจนเสียสติ คิดถึงแต่ความสะใจของตนแม้เป่ยเยี่ยนจะดูเหมือนว่ารักษาฐานที่มั่นไว้ได้อย่างมั่นคง ทว่าที่จริงแล้วทุกวันมีผู้บาดเจ็บและตายจำเป็นนวนมากทางด้านหนานฉีนั้นมีจำนวนครั้งที่ชนะมากกว่าที่แพ้ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่าก็สามารถเห็นได้ด้วยตาว่าเซียวอวี้เองก็ฉุนเฉียวง่ายขึ้นเช่นกันกองทัพเยี่ยนนั้นตอแยสู้อยู่ทั้งวันทั้งคืนในเวลาเดียวกันนี้เอง ณ เมืองหลวงแคว้นหนานฉี เฉินอ๋องเองก็กำลัง ‘ทำสงคราม’ อยู่เช่นกันเขาใช้กำลังคนจำนวนมาก ทว่าจนถึงยามนี้ก็ยังหาเส้นทางลับของฮองเฮาไม่พบเขามองดูเสบียงชุดแล้วชุดเล่าที่ขนส่งทางบกไปยังชายแดนใต้ จิตใจกระวนกระวายจนไม่อาจสงบลงได้“ไปหามาให้ได้! ต่อให้ต้องพลิกฟ้าพลิกดินก็ต้องหาเสบียงที่เหลือให้เจอ! ข้าไม่เชื่อ หรือพวกเขามุดอุโมงค์ใต้ดินไปหรือไร!!”เฉินอ๋องแผดเสียงก้องราวกับคนบ้าเมื่อเทียบกับความมาดมั่นในหลายวันก่

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่สนใจเซียวอวี้ นางไล่ตามคนผู้นั้นไปจนถึงนอกหุบเขามรณะนางไล่ตามเขาจนทัน แล้วออกแรงดึงเสื้อคลุมยาวสีดำหลวมของเขาออกน่าเสียดายที่บุรุษผู้นั้นสวมหน้ากาก จึงมองเห็นไม่ชัดว่าเขาเป็นใครเขาทรงตัวไม่อยู่จึงก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวในการประมือกระบวนท่าต่อมา เฟิงจิ่วเหยียนก็รู้สึกได้ถึงหกนิ้วของเขาเป็นเขา! เจ้าของพิษวารีสวรรค์!รังสีสังหารอันเข้มข้นปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง กระบวนท่าก็พลันรุนแรงและรวดเร็วยิ่งกว่าเดิมคนผู้นั้นพลันเอ่ยปาก“ข้าควรเรียกเจ้าว่าฮองเฮา หรือแม่ทัพน้อยเมิ่งดีล่ะ? หากไม่ใช่เพราะต้วนไหวซวี่สละชีวิตตนเองเพื่อแลกกับชีวิตห้าปีของเจ้าล่ะก็ คืนนี้เจ้าต้องตาย!”เมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นเคย เฟิงจิ่วเหยียนพลันตกตะลึงการที่เขารู้จักต้วนไหวซวี่นั้นไม่แปลก ทว่าเขาถึงกับจำนางได้...บุรุษผู้นั้นฉวยโอกาสถอยแล้วโผขึ้นที่สูงเขามองลงมาจากที่สูงแล้วยิ้มอย่างเย็นชา“ดูเหมือนเจ้าจะไม่รู้ว่าต้วนไหวซวี่ตายอย่างไรสินะ”ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนแดงเรื่อ“พูดมาให้ชัดเจน...”เพิ่งจะกล่าวไปไม่ทันไร จู่ ๆ เงาร่างหนึ่งพลันพุ่งเข้ามากอดแล้วพาหมุนเป็นวงรอบหนึ่งเมื่อนางหัน

วินาทีนี้ หร่วนฝูอวี้เลือดสูบฉีดอย่างมากนางรู้ว่าซูฮ่วนไม่ชอบตัวเอง ยามปกติจึงดีแต่ปาก ไม่กล้าบังคับขืนใจครั้งนี้นางบังคับให้ตอบแทนบุญคุณ ให้ซูฮ่วนมาอยู่เคียงข้างนาง กลับไม่คิดเลยว่า อีกฝ่ายจะตกลงจริง ๆ“เจ้า…” หร่วนฝูอวี้กลืนน้ำลายลงคอทว่า หลังจากที่เฟิ่งจิ่วเหยียนดึงสายรัดเอวและคลายสายเสื้อออก หร่วนฝูอวี้ก็เผยสีหน้าตกตะลึงออกมาผ้าพันหน้าอก!คนที่นางชอบ…ทำไม…ทำไมถึงกลายเป็นสตรีล่ะ!หร่วนฝูอวี้ไม่อยากจะเชื่อ“เจ้า เหตุใดเจ้า…”เฟิ่งจิ่วเหยียนดึงลูกกระเดือกปลอมออก แล้วยอมรับออกไปตรง ๆ “ข้าเป็นผู้หญิง”หร่วนฝูอวี้ยืนแข็งทื่ออยู่กับที่ ราวกับถูกสายฟ้าพุ่งโจมตี“ผู้หญิง…เจ้าเป็นผู้หญิงงั้นหรือ!”มือของนางสั่นเทา ดวงตาเริ่มเออคลอไปด้วยหยาดน้ำเฟิ่งจิ่วเหยียนใส่เสื้อผ้าอาภรณ์ใหม่ คารวะนางตามธรรมเนียมของคนในยุทธภพด้วยท่าทางจริงจัง เพื่อขอขมาความผิดนางพูดความจริงกับหร่วนฝูอวี้ ไม่ใช่เพราะคำขอปลิ้นปล้อนที่หร่วนฝูอวี้เพิ่งกล่าวมาเมื่อครู่ แต่เป็นเพราะตระหนักได้ว่าหร่วนฝูอวี้ยึดมั่นด้วยใจจริง จึงไม่อยากทำให้อีกฝ่ายเสียเวลาแม้ว่าก่อนหน้านี้จะบอกไปแล้วหลายต่อหลายครั้ง ว่านางไม่

แม้นร่างกายและหัวใจของเฉินจี๋จะรับเรื่องแบบนั้นไม่ได้ แต่เพื่อช่วยฝ่าบาท เขาก็คงไม่มีทางเลือกอื่นเขาชักดาบที่เหน็บไว้ข้างเอว ส่งให้เฟิ่งจิ่วเหยียน จากนั้นก็เข้าไปในกระโจมเฟิ่งจิ่วเหยียนยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกแทนเขาไม่นานหลังจากนั้น นางก็ได้ยินเสียงหนัก ๆ ดังขึ้นมา ตามมาด้วยเสียงพิฆาตกล่าวคำว่า “ไปให้พ้น”นางรีบเข้าไป กลับเห็นเฉินจี๋คุกเข่าอยู่ในบ่อน้ำ พยายามแกะสายรัดเอวของเซียวอวี้ออกเฟิ่งจิ่วเหยียน: !นางแทบทนดูไม่ได้!นางรีบตะโกนห้าม “หยุดนะ นั่นเจ้าจะทำอะไร!”ชายร่างใหญ่อย่างเฉินจี๋ มีท่าทางราวกับถูกย่ำยี ดวงตาแดงก่ำ กัดฟันพูดว่า “ฮองเฮา ท่านบอก…ให้กระหม่อมอยู่กับฝ่าบาท”เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกปวดหัวแทบระเบิด“ข้าให้เจ้าเฝ้าเขาเงียบ ๆ ไม่ได้ให้เจ้าแตะเนื้อต้องตัวเขา!”เฉินจี๋ได้ยินเช่นนั้น พลันโล่งอกจากนั้นก็รีบถอยออกมาที่แท้ก็แค่ให้เฝ้าเฉย ๆ เมื่อครู่เขาเตรียมใจไว้แล้วว่าหลังจากเสร็จกิจจะปลิดชีพลงโทษตัวเองเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าเฉินจี๋กำลังคิดเพ้อเจ้ออะไรอยู่ แต่ก็ผิดที่นางพูดไม่ชัดเจนเองมิน่าล่ะตอนที่เฉินจี๋กำลังจะเข้ามา ถึงได้มีท่าทางเหมือนคนพร้อมที่จ