All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 351 - Chapter 360

ณ ห้องทรงพระอักษร องค์หญิงใหญ่มีรูปลักษณ์สูงส่ง หางคิ้วยกขึ้น ระหว่างคิ้วแต้มด้วยหนึ่งชาดดอกท้อ ดวงตาเรียวยาว กอปรกับแววตาที่ดูคุกคามผู้คน แคว้นต้าเซี่ยนั้นแห้งแล้งไร้ฝน ทำให้ผิวพรรณที่บอบบางของนางแห้งกร้านเป็นสีเหลือง ใบหน้าหม่นหมองกายผอมบาง เสริมให้ดูใจร้ายขึ้นอีกไม่น้อย “ฝ่าบาท เมื่อข้าอภิเษกเชื่อมสัมพันธ์ในปีนั้น เจ้าสัญญาว่าในวันข้างหน้าจะทำตามคำขอของข้าหนึ่งประการ หลายปีที่ผ่านมานี้ ต่อให้ข้าจะถูกทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมในต้าเซี่ย กลับไม่เคยเอ่ยปากขอร้องท่านเลย “ในยามนี้ ข้าขอร้องให้ท่านได้โปรดปล่อยตัวแม่ทัพน้อยเมิ่งด้วยเถิด” แววตาของเซียวอวี้ไร้ความรู้สึก และถามตามตรง “เสด็จพี่หญิงกับนางเป็นสหายเก่ากันหรือ?” มิเช่นนั้นจะเอ่ยขอร้องแทนเมิ่งเฉียวม่อทันทีที่กลับถึงมาตุภูมิได้อย่างไร องค์หญิงใหญ่หวนนึกถึงวันวาน นัยน์ตาพลันพร่ามัว “ในปีนั้นข้าแบกรับการถูกเหยียดหยามไม่ไหว จึงหลบหนีออกจากแคว้นต้าเซี่ยจนมาถึงชายแดนเหนือของแคว้นหนานฉี ถูกไล่ล่ามาตลอดทาง สุดท้ายก็ได้แม่ทัพน้อยเมิ่งช่วยชีวิตข้าไว้ “บุญคุณช่วยชีวิตนี้ ข้าจักต้องตอบแทน

ณ ตำหนักฉือหนิง ไทเฮากำลังตระกองกอดพระธิดาโดยสายเลือดซึ่งมิได้พบหน้ามานานหลายปี ด้วยน้ำตาคลอหน่วย “ฉีเอ๋อร์! ลูกของข้า ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว...แม่เฝ้าคิดถึงเจ้าทั้งวันทั้งคืน สวรรค์เห็นแล้วคงจะเมตตา และส่งเจ้ากลับคืนมาแล้ว...” หนิงเฟยก็นั่งอยู่ด้านข้างด้วยความสุขใจมากล้น พลางยกมือเช็ดน้ำตาอย่างตื้นตันใจ “พี่หญิง ท่านป้าคิดคำนึงถึงท่านทุกวันคืน เฝ้าแต่นับวันรอคอย ท่านควรจะกลับมาตั้งนานแล้ว ท่านป้าเป็นห่วงท่านเสียจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ข้าก็เป็นห่วงท่าน กลัวว่าแคว้นต้าเซี่ยจะผิดสัญญาคืนคำ...โชคดีที่ท่านกลับมาได้อย่างปลอดภัย” องค์หญิงใหญ่ยืดหลังตั้งตรง ดวงตาเป็นสีแดงระเรื่อ ทว่ามิได้หลั่งน้ำตามากนัก ระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาในแคว้นต้าเซี่ย น้ำตาของนางได้เหือดแห้งไปนานแล้ว “เสด็จแม่เพคะ หลังจากที่ฮ่องเต้ชราของต้าเซี่ยสิ้นพระชนม์ โอรสของเขาขึ้นครองราชย์แทน หม่อมฉันกลายเป็นพระสนมของอดีตฮ่องเต้ กลับกลายเป็นว่าเดรัจฉานนั้น...เขายังต้องการครอบครองหม่อมฉันด้วย!” เมื่อไทเฮาได้ยินเช่นนั้น พลันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ว่าอันใดนะ! เขาไร้ยางอายและทำตัวขัดหลัก

เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ผล็อยหลับไปในห้องทรงพระอักษรโดยไม่รู้ตัวเลยจริง ๆ นางย่อกายคำนับให้เซียวอวี้ “ฝ่าบาท หม่อมฉันขอทูลลาเพคะ สำหรับคำพูดขององค์หญิงใหญ่เมื่อครู่นี้ นางแค่แกล้งทำเป็นว่าไม่ได้ยิน เซียวอวี้มองดูนางด้วยท่าทางอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด สุดท้ายก็ปล่อยให้นางกลับออกไป องค์หญิงใหญ่รอจนนางเดินออกไปแล้ว ก็เอ่ยวาจาที่ชอบธรรม “ฝ่าบาท ได้โปรดให้เวลาข้าสักหน่อย แล้วข้าจะต้องหาหลักฐานที่นางใส่ร้ายป้ายสีแม่ทัพน้อยเมิ่งได้แน่!” งูมีวิถีของงูฉันใด หนูก็มีเส้นทางของหนูฉันนั้น เป็นไปไม่ได้เลยว่าฮองเฮาจะเป็นผู้บริสุทธิ์! จักต้องทำให้ฝ่าบาทได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของนาง เพื่อป้องกันมิให้นางประทุษร้ายต่อแม่ทัพน้อยเมิ่งอีกครั้ง ณ จวนองครักษ์อารักขาประตู หลังจากที่เฉียวม่อได้ตามสืบจากหลายช่องทาง ก็ได้ล่วงรู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในปีนั้น นางพึมพำอยู่กับตัวเอง “ที่แท้ ก็เป็นบุญคุณช่วยชีวิต...” เฉียวม่อพ่นลมหายใจผ่านจมูกอย่างเย็นชา ศิษย์พี่ชอบช่วยชีวิตผู้คนมากจริง ๆ ทว่า ศิษย์พี่ที่เย็นชาไม่กล้าเอ่ยความจริงกับอง

ความผิดที่เฉียวม่อได้กระทำต่อเวยเฉียงและกองทัพมังกรพยัคฆ์นั้น ไม่อาจมีอะไรมาลบล้างความผิดได้ และเฟิ่งจิ่วเหยียนจะไม่มีวันให้อภัย ทว่าเพื่อผลประโยชน์ของบ้านเมือง มิอาจให้เรื่องส่วนตัวมาทำให้เสียการใหญ่ได้ หากว่าเฉียวม่อพ่ายแพ้การประลอง มันจะกลายเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ของแคว้นหนานฉี ก่อนการประลองจะเริ่มขึ้น เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ส่งเหลียนซวงไปเตือนเฉียวม่อให้เพิ่มความระมัดระวังเป็นพิเศษ โดยเฉพาะดาบคู่ที่ชาวซีหนี่ว์ชำนาญ เฉียวม่อไม่ได้เห็นเรื่องนี้เป็นจริงเป็นจัง “กลับไปทูลฮองเฮาเถอะ นางไม่จำเป็นต้องกังวล เพราะข้าจะต้องได้ชัยชนะอย่างแน่นอน” ศิษย์พี่ประเมินนางต่ำเกินไปแล้ว ในช่วงบ่าย ใกล้ถึงเวลาเริ่มการประลอง เหล่าขุนนางอำมาตย์ของหนานฉีอยู่พร้อมหน้า และมีราชทูตจากหลายแคว้นร่วมเป็นสักขีพยาน เฟิ่งจิ่วเหยียนและองค์หญิงใหญ่ก็ไม่พลาดงานนี้ เซียวอวี้มิได้แปลกใจเลยที่เห็นว่าองค์หญิงใหญ่ใส่ใจกับเรื่องนี้ เพียงแค่ไม่คาดคิดว่าฮองเฮาก็ใส่ใจมากเช่นกัน เขาสั่งให้คนจัดเตรียมที่นั่ง และให้เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งเคียงข้างกาย เฟิ่งจิ่วเหยียนพุ่งความสนใจท

บนที่นั่งสูง ฮ่องเต้ประทับอยู่ด้วยท่วงท่าสง่างาม ดวงเนตรของเขาฉายความดูแคลนใต้หล้า และเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “วันนี้แม่ทัพหญิงนามเมิ่งเฉียวม่อ ผู้ซึ่งผ่านสิบสามสมรภูมิโดยไร้พ่ายแพ้ วีรสตรีผู้สร้างคุณูปการให้แก่บ้านเมืองเช่นนี้ เราจะมอบป้ายทองไว้ชีวิตให้เป็นรางวัล “นอกจากนี้ ให้ถ่ายทอดคำสั่งของเราลงไป ทหารแคว้นหนานฉีของเรานั้น หากผู้ใดมีความสามารถย่อมไม่สนชาติกำเนิดหรือเพศชายหญิง สมควรยึดถือเมิ่งเฉียวม่อเป็นแบบอย่าง มุมานะเพื่อตนเอง ขุนนางแม่ทัพไม่ขึ้นอยู่กับชาติกำเนิด!” เฉียวม่อดีใจอย่างมาก พลันรีบขอบคุณด้วยกลัวว่าฮ่องเต้จะนึกเปลี่ยนพระทัย “หม่อมฉันขอบพระทัยฝ่าบาท!” องค์หญิงใหญ่ก็ยินดีกับนางด้วยใจจริง ไม่ลืมยืนขึ้นและยิ้มอย่างพอใจไปทางเซียวอวี้ด้วย “ฝ่าบาททรงพระปรีชา! เชื่อว่าเหล่าทัพทหารได้รับความสบายใจเช่นนี้ ย่อมยินดีรับใช้ท่าน และสละชีวิตเพื่อแคว้นหนานฉี!” ตรงที่นั่ง เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสายตาเย็นชา และไร้ซึ่งรอยยิ้ม องค์หญิงใหญ่เห็นปฏิกิริยาที่แปลกของนางได้อย่างชัดเจน “ฮองเฮา ท่านไม่พอใจหรือไร หรือว่าท่านกำลังนึกคัดค้านพระบัญชาของฝ