บททั้งหมดของ แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: บทที่ 281 - บทที่ 290

ภายในตำหนักจื้อเฉิน ฉากบังตาอันสูงใหญ่แข็งแรง ถูกฮ่องเต้ทำลายด้วยมือในชั่วพริบตา จนแตกออกเป็นเสี่ยง ๆหลิวซื่อเหลียงยืนอยู่ด้านนอกประตู เดิมทีแล้วเขาไม่กล้าเข้าไปและไม่รู้ว่าฮ่องเต้ทรงกริ้วเรื่องใดเขาได้ยินว่า ฮองเฮาทรงตั้งครรภ์แล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีหรอกหรือ?ทว่าดูจากท่าทางของฮ่องเต้แล้ว เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่า---เด็กในท้องของฮองเฮา หรือว่าไม่ใช่ลูกของฮ่องเต้?มิเช่นนั้นแล้วเขาก็คิดไม่ออกจริง ๆ ว่า ฮ่องเต้ทรงมีเหตุผลใดถึงโมโหได้เพียงนี้ณ ตำหนักเซี่ยวเสียนสิ่งของในมือของหนิงเฟยพลันร่วงลงพื้น ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความตกใจและเสียใจ“ฮองเฮาทรงตั้งครรภ์?”สาวใช้พยักหน้าอย่างลนลาน“เพคะพระนาง อีกสักพักในวังหลวงก็ต้องทราบเรื่องกันหมด”หนิงเฟยกัดริมฝีปากตนจนเกือบเป็นแผล“นึกไม่ถึงว่าจะเร็วเพียงนี้ เหตุใดถึงเร็วเพียงนี้! ฝ่าบาท...ทรงมิเคยโปรดปรานฮองเฮามิใช่หรือ!”“ไม่มีผู้ใดกล้าถกเถียงกันในเรื่องนี้ แต่บ่าวเดาว่า น่าจะตอนอยู่ที่วิหารบรรพบุรุษ...”“หุบปาก!” ความริษยาในดวงตาของหนิงเฟยร้อนแรงราวกับเปลวเพลิง ที่สามารถเผาไหม้กลืนกินทุกสิ่งวิหารบรรพบุรุษ จะเป็นไปได้อย่างไ

เฟิ่งจิ่วเหยียนหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมามู่หรงฉานมองตามจดหมายฉบับนั้นโดยไม่คลาดสายตา“เจ้าดูเองเถอะ” เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชามู่หรงฉานค่อย ๆ ก้าวมาข้างหน้า นางเปิดจดหมายออกดู ในนั้นเป็นหลักฐานความผิดของบิดาจริง ๆ ในใจของนางรู้สึกว้าวุ่น แต่สีหน้ายังคงสงบนิ่งนางรีบพับจดหมายฉบับนั้นเก็บ และวางกลับคืนที่เดิม พร้อมกลับมานั่งลงตามเดิมนางกระวนกระวายใจจดหมายฉบับนี้ บางทีอาจจะเป็นของปลอมก็ได้ทว่านางเคยทำผิดพลาดมาครั้งหนึ่ง ทำให้พี่ชายของนางต้องตาย นางจึงไม่อาจเห็นบิดาต้องมาเกิดเรื่องขึ้นอีก...มู่หรงฉานกำลังจะเอ่ยขึ้น ทว่ากลับเห็นฮองเฮานำจดหมายฉบับนั้นจ่อที่ตะเกียงน้ำมันทันทีที่มุมจดหมายข้างหนึ่งติดไฟ เปลวไฟก็ลุกลามอย่างเร็ว จดหมายทั้งฉบับถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่านมู่หรงฉานตกใจอย่างมากนางลุกขึ้นพรวดพราดโดยไม่รู้ตัว“ฮองเฮา!”นางไม่เข้าใจว่า ฮองเฮาทำเช่นนี้มีจุดประสงค์ใด เฟิ่งจิ่วเหยียนเผาจดหมายฉบับนั้นเสร็จ นางเหลือบดูมู่หรงฉานอย่างใจเย็น“ข้าบอกเจ้าตามตรง ตอนแรกข้าจัดการกับหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ได้ ข้าก็ไหว้วานบุคคลลึกลับผู้นั้น“เขาเป็นคนนำหลักฐานความผิดทั้งหมด

แววตาที่เฉียวม่อจ้องมองเฟิ่งจิ่วเหยียนนั้น เต็มเปี่ยมด้วยความสุขจากการแก้แค้น“ข้าไม่เสียใจที่ทำเช่นนี้ ตั้งแต่เยาว์วัยจนเติบใหญ่ ท่านช่วงชิงสิ่งที่เป็นของข้าน้อยเสียเมื่อไหร่?“ตอนนั้นข้าเป็นลมเพราะความหิวอยู่ที่จวนตระกูลเมิ่ง ด้วยนิสัยว่านอนสอนง่ายและรู้ความของข้า แน่นอนว่าย่อมอาศัยอยู่ในจวนตระกูลเมิ่งได้ พร้อมกับทำให้พวกเขายอมรับข้าเป็นบุตรสาว ทว่าศิษย์พี่อย่างท่านยังจะเข้ามายุ่งเกี่ยว ทำให้พวกเขารับข้าเป็นลูกศิษย์! ส่วนท่านได้กลายเป็นลูกบุญธรรมของพวกเขา! ตำแหน่งคุณหนูใหญ่ของตระกูลเมิ่ง ท่านก็แย่งชิงไปจากข้า! เราถูกพ่อแม่แท้ ๆ ทอดทิ้ง และต้องอยู่ในจวนตระกูลเมิ่งเหมือนกัน ทว่าท่านคิดจะแข่งขันเป็นที่หนึ่งกับข้าตลอด!”เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกแปลกใจ เฉียวม่อโกรธเกลียดนางนับตั้งแต่ตอนนั้น ในความผิดหวังยังเผยถึงความเย็นชาเฉียวม่อคิดว่าหากไม่มีตนเข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้ว นางจะอยู่ในตระกูลเมิ่งได้อย่างนั้นหรือ!นางหารู้ไม่ว่า แม้แต่โอกาสที่นางจะได้รับการยอมรับเป็นศิษย์ก็จะไม่มี!เฉียวม่อกลับโกรธเกลียดนางเพราะเรื่องนี้...เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ต้องการอธิบายนางรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นข้อแก้ตัวของ

ภายในท้องพระโรงของพระราชวัง ในงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าทุกคนดูกลมเกลียวกันเหล่าพระสนมต่างลืมความบาดหมางที่เคยมีไปชั่วขณะ พวกนางหัวเราะพูดคุยกันสนุกสนาน และขอพรให้สมปรารถนาในปีใหม่ที่จะมาเยือน บรรยากาศที่ครึกครื้นเช่นนี้ มีเพียงที่นั่งของฮองเฮาที่ยังคงว่างเปล่าเซียวอวี้มองไปยังที่นั่งว่างเปล่านั้นอยู่บ่อยครั้งไทเฮาทรงสังเกตเห็นจึงเอ่ยถามว่า “ฮองเฮาร่างกายไม่ค่อยดี หรือจะให้หมอหลวงไปตรวจดู?”มู่หรงฉานลุกขึ้นเอ่ยว่า“ไทเฮา เมื่อครู่หม่อมฉันเพิ่งจะออกไปเยี่ยมนาง ฮองเฮาทรงอ่อนเพลียมาก ตอนนี้นางบรรทมไปแล้วเพคะ”จิ้งกุ้ยเหรินเป็นคนจิตใจประเสริฐมาแต่ไหนแต่ไร ทั้งรู้จักเอาใจใส่ นางคิดจะไปเยี่ยมฮองเฮาก็ไม่ใช่เรื่องแปลกไม่มีผู้ใดสงสัยนางไทเฮาทรงยิ้มอย่างเมตตา“สตรีที่ตั้งครรภ์มักจะง่วงนอนอยู่ตลอด ฝ่าบาท ท่านควรเอาใจใส่นางมากกว่านี้”แววตาของเซียวอวี้เยือกเย็น เขายกจอกสุราขึ้นมาและดื่มจนหมดทุกคนคิดว่าฮ่องเต้ไม่รับฟังคำพูดของไทเฮาทว่าหลังจากวางจอกสุรานั้นลง เขาพลันยืนขึ้น“เสด็จย่า เสด็จแม่ ลูกจะไปดูฮองเฮา”ไทฮองไทเฮาพยักหน้าไทเฮารู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างน้อยครั้งที่ฮ่องเต้จะฟัง

บุรุษผู้นั้นลุกขึ้นนั่ง ชุดคลุมของเขาคลายออกอย่างหลวม ๆ เผยให้เห็นหน้าท้องที่มีมัดกล้ามแน่น ๆ ช่วงบนยังมีรอยข่วนของนางจากคืนที่ผ่านมา และเห็นเป็นขีดชัดเจนเขาจับคางของเฟิ่งจิ่วเหยียนไว้แน่น และหันหน้านางกลับมา ให้นางหันมามองเขา เขาเหมือนสัตว์ป่าที่อิ่มแล้วจึงเชื่องไม่ดุร้าย แววตาดูเซื่องซึมและเฉยชา ทั้งยังมีความอ่อนโยนที่ไม่เคยมีมาก่อน“คืนที่ผ่านมา...”แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนสงบนิ่งราวกับน้ำนิ่ง“หม่อมฉันดื่มจนเมา หากล่วงเกิน ท่านโปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วย เรื่องแบบนี้...จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก”คิ้วเรียวของเขาขมวดขึ้น ความอบอุ่นในแววตาจางหายไปในทันที“เมื่อคืนฮองเฮารับปากว่า จะรีบตั้งครรภ์โอรสรัชทายาท แค่ครั้งนี้พอแล้วหรือ”เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้วนางจะรับปากเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้อย่างไร!“คำพูดขณะเมาอย่าถือจริงจังเพคะ”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเซียวอวี้เยือกเย็นขึ้นมาทันที“เมาแล้วก็ไม่ถือจริงจังรึ ฮองเฮา คืนที่ผ่านมาเจ้าเป็นคนเริ่มก่อน เจ้ากอดเรา และขอร้องว่าต้องการเรา! สิ่งเหล่านี้ก็ไม่ถือจริงจังอย่างนั้นหรือ!”คำพูดของเขาฟังดูเกินจริงไปบ้าง ทว่านางเป็นคนเริ่มก่อนก็ถูกต้