All Chapters of NINONG MAYOR (SPG/R-18+): Chapter 21 - Chapter 30

MARIANNENapadaing ako dahil bigla na lang akong nadulas. Ang sakit ng balakang at paa ko. Mabilis naman na lumapit sa akin si ninong.“Are you okay?” tanong niya sa akin.“Mukha ba akong okay? Ang sakit ng paa ko pati na balakang ko–bastos!” naiinis na sabi ko sa kanya sabay sampal sa pisngi niya. Nagtatanong kasi siya pero yung mga mata niya.“What the–nag-aalala na nga ako galit ka pa.” sabi niya sa akin sabay hawak sa pisngi niya.“Really? Yung mata mo nga nakatingin sa ano ko,” mahina pero galit na sabi ko.“Di ko maiwasan eh, inaaki–”Sinampal ko ulit siya dahil sa lumabas sa bibig niya.“Ouch! Nakadalawa ka na,” sabi niya sa akin.“Magiging tatlo ‘yan kapag hindi ka pa tumigil,” sabi ko sa kanya.Hindi na siya nagsalita at binuhat na niya ako paakyat sa room ko. “Anong ginagawa mo?” natataranta na tanong ko sa kanya.“Bibihisan ka, pupunta tayo sa ospital.” “Ako na, maliligo muna ako.” sabi ko sa kanya.Binuhat niya ako papunta sa banyo.“Ano pang hinihintay mo? Labas na,” mat

MARIANNE“Akala ko ba aalis ka na?” tanong ko sa kanya.“May nakalimutan ako,” sagot niya sa akin.“Ano?” tanong ko sa kanya.“Ito,” sabi niya sa akin.Sobrang nagulat ako sa ginawa niya sa akin. Hindi ko alam kung ilang minuto ba akong nakatulala. Hinalikan niya kasi ako. Hindi naman ito ang unang beses na hinalikan niya ako. Pero iba ngayon. Bumalik siya dahil sa nakalimutan niya. Nakalimutan niya akong i-kiss. Napahawak ako sa puso ko dahil bigla na lang akong kinakabahan. Ang bilis ng t*bok ng puso ko na para bang may nag-kakarerahan sa loob. Hindi naman kasi kailangan na magkiss siya bago umalis. At ang bilis rin niyang lumabas.“Ano ba ang nangyayari sa ‘yo?” tanong ko sa sarili ko.Naiinis ako kaya naman magbihis na lang ako at bumaba na. Ang sosyal ng bahay nila ninong. May elevator kaya naman ito ang ginamit ko. Mas gusto ko nga sana na lumipat na lang dito sa baba pero ayaw naman niyang pumayag dahil may elevator naman daw.“Good morning po, manang.” nakangiti na bati ko sa k

MARIANNE “Hmmm, I smell something fishy,” sabi sa akin ng kaibigan ko. “Tumigil ka nga,” sabi ko sa kanya. “Hmm, crush mo na ba?” tanong niya sa akin. “Hindi,” mabilis na sagot ko sa kanya. Dahil hindi naman talaga. “Talaga ba? Hindi pero natulala ka,” sabi niya sa akin. “Ang dami mong alam,” naiinis na sabi ko sa kanya. “Gwapo kaya siya, ayaw mo ba sa kanya. Bigay na lang natin kay Gene–” “Gusto ko ng maligo,” sabi ko sa kanya pero tumawa lang siya sa akin. “Hihintayin ko ang araw na magseselos ka,” pang-aasar pa niya sa akin. “Hindi mangyayari ‘yan,” sabi ko na lang. “Sabi mo eh,” sabi niya sa akin bago kami bumalik sa room ko. Nakaalis na rin kanina ang dalawang bata. Kaya kami na lang ang natira dito. Dito sa room ko matutulog si Libby dahil gusto ko na kasama ko siya pero tumawag raw si ninong at pinapalipat siya sa kabilang room. “Dito ka na lang kasi,” sabi ko sa kanya. “Hindi puwede,” sagot niya sa akin. “Ayaw mo lang yata na katabi ako–” “Ayaw ko, baka kasi m

MARIANNE“Ibaba mo nga ako,” utos ko sa kanya pero para lang siyang bingi.“Sabi ng ibaba mo ak–”Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil nagulat ako dahil bigla na lang siyang tumakbo paakyat sa room ko. Ang bilis ng pangyayari dahil nandito na ako ngayon sa kama ko nakaupo.“Bakit gising ka pa?”“Bakit ngayon ka lang?” tanong ko rin sa kanya na dahilan para kumunot ang noo niya.“Ano naman kung ngayon lang ako? May pakialam ka ba?” tanong niya sa akin.“Wala naman,” sagot ko sa kanya dahil tama naman siya. Ano naman kasi kung ngayon lang siya umuwi.“Ano ang silbi ng wheelchair at elevator kung hindi mo naman gagamitin?” naiinis na tanong niya sa akin.“Nahihirapan ako at mas madali para sa akin ang saklay,” sagot ko sa kanya.“Tsk!” asik niya sa akin.“Matutulog na po ako, labas ka na. Baka hinihintay ka na ni Lona,” sabi ko sa kanya.Wala naman akong narinig mula sa kanya. Lumabas lang siya sa room ko. Gusto ko sanang magsorry sa kanya pero hindi ko naman magawa. Kasama niya nga

MARIANNE Hindi ko alam kung ilang minuto na ba akong nakatitig sa bulaklak na ito. Pero nang marinig ko na may kumakatok sa may pintuan ay mabilis kong tinago sa kabinet ko ang bulaklak. Huminga muna ako ng malalim bago ako sumagot sa tao sa labas. Nang buksan ko ay ang kaibigan ko lang pala. “Breakfast na tayo,” nakangiti na sabi niya sa akin. “Tara na,” sabi ko sa kaya. “Wait, bakit parang may kakaiba sa ‘yo?” tanong niya bigla sa akin. “Ano naman?” “Parang blooming ka, tell me may nangyari ba?” nakangisi na tanong niya sa akin. “Ikaw talaga, hindi mo man lang naisip ang kalagayan ko. Saka may sakit si ninong kaya anong sinasabi mo?” “Defensive naman ang pretty na ito. Kung ako talaga sa ‘yo ay susunggaban ko na ang ninong ko kaysa makuha ng iba,” nakangisi na sabi niya. “Alam mo, kumain na lang tayo. Gutom ka lang,” sabi ko sa makulit kong kaibigan na masarap ibalik sa matres ng nanay niya. Inalalayan naman niya akong lumabas at bumaba na kaming dalawa. Kami na lang ni L