All Chapters of ธุลีใจ: Chapter 381 - Chapter 390

ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง พยายามไม่สนใจชายผู้ดูน่าเกรงขามที่นั่งอยู่ข้างฉัน ความคิดของฉันวนเวียนอยู่กับทุกสิ่งทุกอย่างที่รอคอยฉันอยู่ในประเทศที่ฉันเกิด เมื่อฉันตัดสินใจทิ้งทุกสิ่งและทุกคนที่ฉันเคยรู้จัก ฉันคิดว่าฉันจะไม่มีวันกลับมาอีกฉันไม่อายที่จะยอมรับว่าฉันไม่ได้วางแผนที่จะบอกเกเบรียลว่าเขาเป็นพ่อของลูก อย่ามองฉันแบบนั้น ฉันมีเหตุผลของฉันเอง และฉันรู้ว่าคุณก็คงเดาได้บ้างแล้วลิลลี่เป็นความลับที่ฉันตั้งใจจะเก็บไว้จนวันตาย นอกจากดวงตาสีเทาที่เป็นเอกลักษณ์แล้ว เธอเหมือนฉันทุกอย่างและไม่มีอะไรเหมือนพ่อของเธอเลย คนที่จะเดาได้ว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลวู้ด ก็คงมีเพียงคนที่รู้จักพวกเขาเท่านั้น... และโอกาสที่จะเจอคนรู้จักของตระกูลนั้นก็น้อยมาก เมื่อฉันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโลกนั้นอีกต่อไป จริงไหม?ถึงละครโทรทัศน์จะพยายามทำให้เรื่องเหล่านี้ดูหวานซึ้งแค่ไหน แต่ความจริงก็คือคนรวยมักไม่ค่อยคบค้ากับคนจน พวกเขาส่วนใหญ่หยิ่งยโสและมองว่าคนจนเป็นชนชั้นต่ำ น่าเศร้าที่พ่อแม่ของฉันก็เป็นแบบนั้น แต่แอนดรูว์กับฉันไม่ใช่ ต้องขอบคุณมีอา หัวหน้าแม่บ้านผู้ดูแลบ้านของเรา เธอช่วยเลี้ยงดูเราด้วยเพราะส่วนใหญ่

ฉันกำที่วางแขนที่นั่งแน่นในขณะที่เครื่องบินแตะพื้น ความตื่นตระหนกเริ่มเข้าครอบงำเมื่อคิดถึงสิ่งที่จะรอฉันอยู่ข้างหน้า สิ่งที่จะรอฉันและลิลลี่อยู่มันยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ขณะคิดถึงเรื่องการแนะนำชีวิตที่ฉันทิ้งไปเมื่อหลายปีที่แล้วให้ลูกได้รู้ ความตื่นตระหนกเข้ามากดดันฉันเมื่อจินตนาการถึงคำถามที่เธอจะถาม ไม่เพียงแต่เกี่ยวกับอดีตของฉัน แต่ยังเกี่ยวกับเกเบรียลด้วย ฉันเกือบจะหมดสติเมื่อคิดถึงวิธีที่ฉันจะตอบคำถามเหล่านั้นฉันรู้ดีว่าฉันได้ปกปิดหลายเรื่องจากเธอ นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันกังวล กลัวว่าเธอจะไม่เข้าใจ และจะโกรธเมื่อรู้ว่าฉันเก็บความลับจากเธอมากแค่ไหน“หายใจเข้าลึก ๆ ฮาร์เปอร์… หายใจ”ฉันได้ยินเสียงของเขากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู ฉันยึดเสียงนั้นไว้ พยายามจะดึงตัวเองออกจากความมืดและหมอกหนาที่รุมเร้า“แม่เป็นอะไรไหมคะ?”ลิลลี่ถามด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล“คิดว่าแม่หนูมีอาการวิตกกังวลนะ” เกเบรียลตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลความกังวลในน้ำเสียงของลิลลี่ทำให้ฉันต้องพยายามรวมตัวเองกลับมา มันผลักดันให้ฉันกลับมาควบคุมตัวเองและเอาชนะความตื่นตระหนกที่กำลังจะกลืนกินฉัน ฉันไม่สามารถให้เธอ

เกบรียลผมรีบร้อนออกมาให้พ้นจากตัวบ้านโดยที่ไม่รู้ว่าตนเองจะมุ่งหน้าไปที่จุดหมายใดดี สิ่งเดียวที่ผมรู้คือผมจำเป็นต้องออกไปให้ไกลจากทั้งสองก่อน ผมต้องการระยะห่าง ต้องการเวลาคิดและระงับจิตใจตนเองในเวลาเดียวกัน ผมทำไม่ได้เลยหากอยู่กับทั้งสองแม่ลูกจิตใจผมเตลิดไปหมด ผมแทบคิดอย่างเป็นระบบไม่ได้เลยด้วยซ้ำและนั่นก็ทำให้ผมแทบสติแตกอยู่ตลอดเวลาเมื่อรู้เรื่องเกี่ยวกับหนูน้อยลิลลี่ ผมแทบไม่ได้คิดเลยว่าเธอเป็นลูกสาวของผม เธอเป็นแค่สิ่งมีชีวิตหนึ่งเท่านั้น เป็นเพียงคนแปลกหน้าที่เกี่ยวข้องกัน การที่ได้เห็นและมีปฏิสัมพันธ์รวมถึงพาเธอกลับมาที่บ้านนั่น ยิ่งตอกย้ำว่าเธอเป็นลูกสาวผมจริง ๆสายตาเธอชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด กิริยาท่าทางทำให้ผมตะลึงเป็นอย่างมาก ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้พบเจอคนที่คล้ายคลึงกับผมและพี่ชายได้มาขนาดนี้มาก่อน แต่ความคิดนี้ผิดมหันต์ ลิลลี่ย้ำเตือนผมได้ตระหนักว่ามันแสนแปลกประหลาด ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆฮาร์เปอร์พยายามจะเก็บซ่อนลูกสาวอยู่ตลอด แต่ลิลลี่เป็นวู้ดโดยแท้ เธอเรียนรู้ได้ด้วยตนเองและไม่มีทางไหนที่จะปกปิดเรื่องใดจากเราได้เลย หากเราต้องการพูดสิ่งที่อยู่ภายในจิตใจออกมา เร

นับตั้งแต่ที่รับสายจากเขาเป็นครั้งแรก ผมก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขได้รู้ว่าเขาต้องการรู้จักลูกสาวตนเอง มากขึ้น“งั้นฉันก็จะคอยเอาใจช่วยเอง”“แต่ต้องทำยังไงล่ะ? ฉันรู้จักเรื่องการเงินอย่างกับลูกในไส้ แต่การเป็นพ่อคนนี่มันคนละเรื่องกันเลยนะ” เขาถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด ซึ่งทำให้ผมรู้สึกขำขันไม่น้อย“นายต้องเข้าใจก่อนว่าการเป็นพ่อที่ดีไม่ได้มีคู่มือมาคอยนำทางหรอกนะ หลังจากฉันเป็นพ่อคนมาได้หลายปี ฉันเองก็ยังต้องเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ อยู่ทุกวัน พอเป็นเรื่องการเป็นพ่อแม่คนเนี่ย นายต้องมีไหวหริบเอง จะรู้ได้เองว่าต้องควรทำอะไร”“อืม นายพูดถูก”“แล้วเรื่องฮาร์เปอร์ นายว่ายังไง รู้สึกอะไรกับเธอหรือเปล่า?” ผมเอ่ยถามด้วยความอยากรู้คำตอบนั้นชัดเจน “ไม่เลย! ฉันไม่ได้รุ้สึกอะไรกับเธอเลย แล้วถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องนี้จำเป็นต้องมีเธออยู่ด้วย ฉันก็ไม่อยากเจอเธอด้วยซ้ำ”ผมถอนหายใจพร้อมเอ่ยถามคำถามที่กวนใจผมมาตั้งแต่เจ้าน้องชายบอกแผนการทั้งหมดออกมาให้ฟัง “ถ้างั้น ทำไมนายถึงเลือกเธอให้มารับหน้าที่เป็นภรรยาล่ะ? จะไปเลือกใครมาก็ได้ แต่ทำไมต้องเป็นเธอ?”“ฉันเองก็ไม่รู้…อาจเป็นเพราะเธอเคยเป็นภรรยาฉันก็ได้ ฉั

เขาผลักสำเนาเอกสารข้ามโต๊ะ ฉันรับเอาไว้และอ่าน ฉันต้องให้ทนายส่วนตัวช่วยตรวจสอบอีกครั้งหนึ่งหลังจากนี้ แต่ก็เป็นเรื่องที่ดีที่ได้อ่านข้อสัญญาด้วยตนเองก่อน สิ่งหนึ่งที่พี่ชายฉันสอนมา ก็คือคนเราไม่ควรลงนามในเอกสารอะไรหากไม่ได้อ่านด้วยตนเองก่อนเรื่องต่าง ๆ ที่เราได้คุยกันไว้ก่อนหน้าระบุเอาไว้ในนี้หมดแล้ว สัญญาฉบับนี้มีผลอยู่อย่างน้อยสองปี และเมื่อสิ้นสุดสัญญานี้ ฉันจะได้รับบริษัทยูนิตี้ เวนเจอร์และค่าเลี้ยงดูชดเชยด้วย รวมถึงเกเบรียลยังช่วยดูแลเรื่องต่าง ๆ ของลิลลี่ต่อด้วย เขาแสดงเจตจำนงว่าต้องการรับเลี้ยงลิลลี่เป็นบุตรสาว รวมถึงจะต้องใช้นามสกุล วู้ด ตามด้วยสิ่งเหล่านี้สำคัญต่อฉันมากที่สุด และหลังจากอ่านทบทวนอยู่หลายครั้ง ฉันก็วางสำเนาเอกสารนี้ลง“มีข้อกังขาอะไรไหม?” เขาเอ่ยถามพร้อมยื่นปากให้ “ไม่มีนะ แต่เพิ่มข้อตกลงเข้าไปอีก” ฉันจ้องมองปากกาแต่ยังไม่หยิบขึ้นมา“ข้อตกลงแบบไหนล่ะ?”ฉันสูดหายใจเข้าลึกพร้อมเงยหน้าขึ้น “ข้อแรก ฉันต้องการความซื่อสัตย์ การแต่งงานของเราก่อนหน้านี้เป็นความลับ ซึ่งก็ทำให้คุณมีสิทธิ์นอกใจฉันได้ อย่างที่บอกไปจุดนี้ควรได้รับการประกาศออกไปอย่างเป็นทางการ มันได