ซ่งรั่วเจินแทบไม่เคยเห็นกู้หรูเยียนโกรธขนาดนี้มาก่อน นางมีนิสัยอ่อนโยนมาโดยตลอด มักจะผ่อนปรนให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็กและจัดการเรื่องเล็กให้หมดไป ทว่าวันนี้กลับโกรธมากผิดปกติ นับว่าเป็นเรื่องคาดไม่ถึงจางเหวินเองก็อารมณ์ไม่ดีเช่นกัน ทว่าเมื่อเห็นกู้หรูเยียนยืนหยัดปกป้องตน ความอัดอั้นที่อยู่ในใจมานานก็จางหายลงไปมาก“หรูเยียน ขอบใจเจ้ามาก” นางเผยรอยยิ้มบางและกล่าวว่า “อวิ๋นหงหล่างเป็นคนเช่นไร ตลอดหลายปีมานี้ข้าได้เห็นชัดเจนแล้ว”“เมื่อนึกย้อนไปยามที่เขาแสร้งเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอก จนทุกคนในจวนต่างก็คิดว่าเขาเป็นบุรุษผู้อ่อนน้อมถ่อมตน สุภาพเรียบร้อย หากแต่งกับข้าแล้วย่อมไม่มีทางรังแกข้าเป็นแน่”“สุดท้ายแล้ว ในยามนั้นข้าตาบอดเอง จึงมองไม่ออกเลยว่าสิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นเพียงการเสแสร้งของเขา และยังเชื่อว่าเป็นความจริง"“วันนี้เขาพาอนุอวิ๋นมาขอความช่วยเหลือ ช่างน่าขันยิ่งนัก!”กู้หรูเยียนคิดถึงเมื่อครู่ที่อวิ๋นหงหล่างพูดขอโทษออกมา ทว่าอนุอวิ๋นกลับแสร้งทำเป็นทรงตัวไม่อยู่ เขาจึงผลักจางเหวินออกไปโดยไม่รู้ตัว แม้แต่นางเองเองที่มองอยู่ยังรู้สึกโกรธ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจางเหวินเลย เกรงว่าใ
อ่านเพิ่มเติม
เข้าสู่ระบบ
