All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 651 - Chapter 660

“อย่างไรท่านพ่อข้าก็บอกไว้แล้ว ให้ข้าทำเรื่องดีๆ ต้องการเงินเท่าใดก็เบิกจากห้องบัญชีโดยตรง จะกลัวไปไย?”สาวใช้พยักหน้า “เจ้าค่ะ คุณหนู”ยิ่งซาลาเปาเนื้อมากขึ้นเท่าใด กระทั่งประชาชนจำนวนหนึ่งในเมืองก็ยังเปลี่ยนไปใส่เสื้อผ้าขาดวิ่นหน่อยแสร้งเป็นผู้ลี้ภัย เพียงครอบครัวหนึ่งเพิ่มคนมาไม่กี่คน ก็ได้ซาลาเปาเนื้อก้อนโตไปไม่น้อย!ในวันนี้ ประตูเมืองทิศทักษิณเรียกได้ว่าคึกคักอย่างไม่เคยมีมาก่อน!เพียงแต่เมื่อผู้คนยิ่งมากขึ้น หลังจากซาลาเปาเนื้อที่มีอยู่ในเมืองแทบทั้งหมดถูกถังเสวี่ยหนิงซื้อไปจนหมดแล้ว ผู้ดูแลที่อยู่ข้างๆ ก็อดกล่าวไม่ได้“คุณหนู ซาลาเปาเนื้อราคาแพงนัก ค่าใช้จ่ายวันนี้มากเกินไปจริงๆ ก่อนนี้นายท่านบอกแค่เพียงแจกจ่ายโจ๊ก แต่ไม่ได้บอกให้แจกซาลาเปาเนื้อ…”“แล้วอย่างไร? เจ้าไม่เห็นหรือว่าประชาชนที่ได้ซาลาเปาเนื้อไปยินดีกันเพียงใด?”“ประชาชนเหล่านี้เดิมก็น่าสงสารอยู่แล้ว ต้องระเห็จลี้ภัยมาถึงนี่ ก็แค่ซาลาเปาเนื้อลูกเดียว เจ้าจะตระหนี่ไปไย?”“พรุ่งนี้เจรจากับร้านค้าในเมืองให้เรียบร้อย ให้พวกเขาเตรียมไว้มากหน่อย อย่าให้เป็นเช่นวันนี้อีก ที่แค่พริบตาเดียวก็หมดแล้ว!”ถังเสวี่ยหนิงส

ในเมื่อยามนี้ฝ่ายตรงข้ามหนีไปแล้ว เพียงรอให้จวนฉู่อ๋องจับตัวกลับมาก็พอ ส่วนเรื่องที่เหลือ คาดว่าคงไม่ต้องหนักใจอีกต่อไป ทางการสามารถจัดการเองได้เสียงโลหะกระทบกันด้านหลังยิ่งทวีความรุนแรงขึ่น ฉู่จวินถิงมองซ่งรั่วเจินอย่างลึกซึ้งอยู่ขณะหนึ่ง ก่อนชักกริชเล่มหนึ่งส่งให้นาง“เช่นนั้นเจ้าก็ระวังตัวด้วย”“วางใจเถิดเพคะ”เมื่อฉู่จวินถิงออกไปแล้ว ซ่งรั่วเจินก็ไม่ได้รั้งรอ นางและเฉินเซียงรีบมุ่งออกไปด้านนอก ระหว่างเดินไปนางอดครุ่นคิดขึ้นมาไม่ได้ ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังของไต้ซือเทียนจีผู้นี้ช่างไม่ธรรมดาเลย ฉู่จวินถิงวิทยายุทธแก่กล้า บนสนามรบเรียกได้ว่ากำจัดศัตรูราบคาบ ส่วนองครักษ์เกือบทั้งหมดล้วนเคยผ่านศึกมา วิทยายุทธทิ้งห่างจากองครักษ์ประจำจวนทั่วๆ ไปเป็นอย่างมากเมื่อครู่พวกเขามากันถึงสิบกว่าชีวิต เวลานี้กลับถูกจัดการจนหมด มิหนำซ้ำยังตกอยู่ในอันตราย เห็นได้ว่ากลอุบายของฝ่ายตรงข้ามแยบยลนัก อย่างไรก็ดี เพิ่งจะก้าวขาออกจากเรือนได้ไม่กี่ก้าว สีหน้าของซ่งรั่วเจินก็พลันเปลี่ยน“คุณหนู เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ?”เฉินเซียงเห็นใบหน้าของคุณหนูตนพลันเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ดวงตาก็ฉายแววเป็นกังวล

“คนมีชีวิตบนโลก ก็แค่เพื่อสิ่งที่ตนปรารถนา ส่วนวิธีการ เป็นความสามารถส่วนตน”“แม่นางซ่ง เจ้าเป็นคนของสำนักเต๋า น่าจะมองเรื่องราวออกอย่างกระจ่างชัดสักหน่อย”“ต่อให้เจ้ากับข้าไม่ยื่นมือเข้าไป หรือพวกคนมีเจตนาทำร้ายคนเหล่านั้นจะไม่มีวิธีการอย่างอื่นแล้ว?”ไต้ซือเทียนจีเผยสีหน้ามีเหตุผลคล้ายสมควรเป็นหลักการนี้อยู่แล้ว “ข้าได้ยินมาว่าหลายปีมานี้แม่นางซ่งได้รับความทุกข์ไม่น้อย ถูกคนตาบอดหลินจือเยว่นั่นถอนหมั้น มิหนำซ้ำยังถูกภรรยาหลวงที่มีศักดิ์เทียมกันที่มิอาจนำมาออกหน้าออกตาได้คนนั้นบีบคั้นจนศักดิ์ศรีของเจ้าต้องหมดไปในวันแต่งงาน”“แท้จริงแล้ว วิธีการของเจ้าเดิมทีก็ไม่จำเป็นต้องเสียแรงถึงเพียงนี้ แต่สามารถเอาชีวิตพวกเขาเลยได้”“ตราบใดที่เจ้าอยู่กับพวกเรา ภายภาคหน้าเมืองหลวงแห่งนี้ก็ไม่มีใครกล้าล่วงเกินเจ้า เป็นอย่างไร?”“พูดมาเช่นนี้แล้ว ความสามารถของพวกเจ้าไม่ธรรมดาจริงๆ ข้าเห็นถังเสวี่ยหนิงแล้วไม่สบอารมณ์ พวกเจ้าก็สามารถทำให้นางตายได้กระนั้นหรือ?”ซ่งรั่วเจินแสร้งสนใจฟังคำพูดของอีกฝ่าย ภายในใจกลับประมาณการว่าพวกฉู่จวินถิงใกล้จะมาถึงแล้วกระมัง?ล่อเสือออกจากถ้ำ สำหรับฉู่จวินถิงแล้ว

“ท่านอ๋อง เกรงว่าคนเหล่านี้ของวัดอวิ๋นฉานไม่รู้เรื่องจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”สีหน้าอวิ๋นหยางไม่สบอารมณ์ พวกเขาจับมือสังหารไว้สองสามคน ไต้ซือเทียนจีหนีรอดไปได้แล้วสายตาฉู่จวินถิงหม่นลง พูดว่า “ค้นหาเส้นทางลับของที่นี่ ตามสืบต่อไป”“พ่ะย่ะค่ะ!”......ยามถึงเวลาลงเขา ซ่งรั่วเจินมองขาของตนอย่างเอือมระอา นางไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรจริงๆ ก็แค่หนีโดยไม่ทันระวังจึงข้อเท้าพลิกหลังตนทะลุมิติเข้ามาในนิยายแล้ว บ่าของคุณหนูสูงศักดิ์นางนี้ไม่อาจแหกหาม แขนยกไม่ขึ้น บัดนี้นับว่าพัฒนาขึ้นไม่น้อยแล้ว หากเปลี่ยนเป็นที่ผ่านมา นั่นคืออ่อนแอมิอาจต้องลม“ข้อเท้าพลิกหรือ?”ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นท่าทางการเดินของซ่งรั่วเจินผิดปกติไป เสียงทุ้มต่ำสะท้อนความห่วงใย“หม่อมฉันเดินแล้วรู้สึกเจ็บอยู่บ้าง แต่ลงเขาต้องเดินไกลถึงเพียงนั้น มิสู้...หาเสลี่ยงไม้ไผ่สองคนหามแบกหม่อมฉันลงเขาดีหรือไม่?”ซ่งรั่วเจินพยักหน้า ใบหน้าเล็กขนาดเท่าฝ่ามือบิดเบี้ยว เจือความจนใจหากระยะทางไม่ไกล นางทนสักครู่ก็ช่างเถอะ ทว่าวัดอวิ๋นฉานอยู่บนเขา หากเดินลงเขาเช่นนี้ต่อไป น่ากลัวว่ากลับไปแล้ว ขาจะต้องพิการแน่สายตาของนางกวาดมองพวกอวิ๋นหยาง ค

อิงตามการหยั่งเดา ก็เหมือนงมเข็มในมหาสมุทรสายตาฉู่จวินถิงเคร่งขรึม “เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะต้องสืบเรื่องนี้ให้กระจ่าง”......สกุลซ่ง“ป่านนี้แล้วเจินเอ๋อร์ก็ยังไม่กลับมาอีกหรือ?”หลิ่วหรูเยียนเห็นซ่งรั่วเจินยังไม่กลับมา กังวลใจอย่างอดไม่ได้“ท่านแม่ วันนี้ฉู่อ๋องรับน้องหญิงห้าไป ข้าเองก็ไม่ได้ยินข่าวว่านางเข้าวัง น่าจะไม่เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรอกกระมัง?” ซ่งจืออวี้เอ่ยขึ้นซ่งจิ่งเซินขมวดคิ้ว “แต่ไหนแต่ไรมาฉู่อ๋องรู้ขอบเขตยิ่งนัก อิงตามหลักการแล้ว ไม่น่าพาน้องหญิงห้ากลับมาส่งดึกดื่นถึงเพียงนี้”“ข้าได้ยินผู้ดูแลแจกจ่ายโจ๊กกลับมาก็รายงานว่าวันนี้น้องหญิงห้าออกจากเมือง ตอนอยู่นอกเมืองยังได้พบกับถังเสวี่ยหนิงอีกด้วย จึงให้คนแจกจ่ายโจ๊กทางเมืองเฉิงหนานเก็บแผง”“เกิดเรื่องอันใดขึ้น?” หลิ่วหรูเยียนแปลกใจ“เรื่องเก็บแผงนี้น้องหญิงทำถูกแล้ว แม่นางสกุลถังคนนั้นน่ากลัวว่าสมองมีปัญหา ปกติได้พบผู้ลี้ภัย แต่ไหนแต่ไรมาพวกเราล้วนแจกจ่ายโจ๊ก”“ประการแรกป้องกันมิให้ราษฎร์แอบอ้างรับของ ประการที่สองแม้ว่าไม่ดีมากมายอันใด แต่ก็ไม่ทำให้ราษฎร์อดตาย ทว่าถังเสวี่ยหนิงคนนั้นถึงขั้นซื้อซาลาเปาเนื้อจำนวนห