All Chapters of ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน: Chapter 81 - Chapter 90

รู้สึกได้ถึงมือใหญ่ที่แข็งแรงกำลังโอบเอวของเธออยู่ และความอุ่นของร่างกายที่ส่งผ่านเนื้อผ้าบางๆ จี้อี่หนิงก็หน้าแดงขึ้นทันทีเธอรีบยืนให้มั่นคง รู้สึกไม่กล้ามองหน้าเขา"ประธานเสิ่น ขอบคุณค่ะ"เสิ่นซื่อดึงมือกลับอย่างไม่ใส่ใจและพูดด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า"ดูสมุนไพรไปด้วยก็ต้องระวังทางด้วย""ทราบแล้วค่ะ"หลังจากนั้น จี้อี่หนิงไม่กล้ามองมั่วซั่วอีก คอยระวังทางข้างหน้าอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะเผลอสะดุดล้มอีก"นี่คือระย่อมน้อยที่ตากแห้งแล้ว"เจ้าหน้าที่หยิบระย่อมน้อยแห้งจากชั้นวางออกมาให้เสิ่นซื่อหนึ่งชิ้น เสิ่นซื่อรับมาดูสักพักแล้วส่งต่อให้จี้อี่หนิง"คุณลองดูสิ"รากระย่อมน้อยนี้กับสมุนไพรที่เทียนรุ่ยให้พวกเขาดูเมื่อเช้านั้น ดูผิวเผินแล้วไม่มีอะไรแตกต่างกัน แต่ต้องทำการทดสอบก่อนจึงจะทราบปริมาณสารที่มีประสิทธิภาพจี้อี่หนิงหันไปมองเจ้าหน้าที่แล้วถามว่า "ปกติแล้วปริมาณแอลคาลอยด์ในระย่อมน้อยจะมีอยู่เท่าไหร่?""โดยทั่วไปสามารถมีได้ถึง 0.1% ถ้ามากกว่านี้ก็จะค่อนข้างยากแล้ว"ที่จริงแล้ว 0.1% ก็ถือว่าเป็นค่าที่ไม่เลว หากเทียนรุ่ยซื้อสมุนไพรทั้งหมดจากที่นี่จริงๆ ค่าในเช้าวันนี้ก็น่าจะเป็นก

ในห้องส่วนตัวของร้านอาหาร เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่จี้อี่หนิงยังไม่กลับมา เสิ่นซื่อจึงขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว"ซุนสิง โทรหาจี้อี่หนิงหน่อย"เจียงปินที่อยู่ข้างๆ รีบพูดขึ้นว่า "ประธานเสิ่น ไม่ต้องกังวลไปครับ ยังไงก็มีจงฉิงอยู่กับคุณจี้ ไม่น่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอก"เสิ่นซื่อเม้มปากโดยไม่พูดอะไรอย่างเห็นได้ชัด แสดงให้เห็นว่าอารมณ์ของเขาไม่ค่อยดีนักเจียงปินรีบยกแก้วดื่มอวยพรให้เขา โดยไม่แสดงความรู้สึกผิดมากนัก เพราะคิดว่าอีกฝ่ายก็เป็นเพียงพนักงานธรรมดา แม้ว่าหลังจากนี้เสิ่นซื่อจะรู้ความจริง ก็ไม่น่าจะทำเรื่องใหญ่โตเพราะผู้หญิงคนหนึ่งซุนสิงกดโทรหาจี้อี่หนิง ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นภายในห้องส่วนตัวตอนที่จี้อี่หนิงไปเข้าห้องน้ำ เธอไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วยเลยเมื่อเห็นสีหน้าของทั้งสองคนไม่ค่อยดี เจียงปินจึงรีบพูดขึ้นว่า "เดี๋ยวฉันโทรหาจงฉิงดูนะ"เขากดโทรหาจงฉิง และเมื่อปลายสายรับ เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า "จงฉิง ทำไมคุณกับคุณจี้ยังไม่กลับมาอีก?"เจียงปินเปิดลำโพงเสียงดังไว้ แล้วเสียงเรียบเฉยของจงฉิงก็ดังมาจากปลายสาย"ประธานเจียง ไวน์แดงที่เลอะเสื้อขอคุณจี้

เสิ่นซื่อนั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ และมองเธออย่างเรียบเฉยความทรงจำสุดท้ายที่ผุดเข้ามาในหัวก่อนหมดสติ จี้อี่หนิงกัดริมฝีปากล่าง หลุบตาลงต่ำ "ประธานเสิ่น ขอบคุณที่ช่วยฉันนะค่ะ"หากไม่ใช่เพราะเสิ่นซื่อมาทันเวลา เมื่อวานจะเกิดอะไรขึ้นแค่คิดก็รู้ได้"ครั้งนี้ฉันไม่รอบคอบเองถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ขอโทษนะค่ะ"เมื่อสบเข้ากับดวงตาจริงจังของเสิ่นซื่อ ใจจี้อี่หนิงเต้นระส่ำโดยไม่รู้ตัว จึงเบือนหน้าหนีอย่างลืมตัว"มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหรอก ยังไงซะก็ไม่มีใครคิดว่าคนของเทียนรุ่ยจะทำเรื่องแบบนี้"อีกอย่าง จงฉิงไม่ใช่แค่อยากหาคนมาสบประมาทเธอ แต่วางแผนจะอัดวิดีโอด้วย เดาว่าน่าจะเป็นเพราะตัวเองไม่ได้รับสินบนจากเธอ จึงคิดจะอัดวิดีโอเพื่อมาข่มขู่เธอพอนึกมาถึงตรงนี้ แววตาของจี้อี่หนิงก็เย็นชาลงเมื่อเห็นดวงตาหลุบต่ำของเธอ ทั้งยังสีหน้าขาวซีดนั่นอีก แววตาเสิ่นซื่อพลันขรึมลง"ยังมีตรงไหนไม่สบายอยู่อีกหรือเปล่า?"จี้อี่หนิงส่ายหน้า และกล่าวอย่างลังเล "ทางจงฉิง...""คุณไม่ต้องห่วง เธอได้รับโทษที่สมควรได้รับแล้ว ชิงหงก็ไม่ร่วมมือกับเทียนรุ่ยแล้วด้วย"ได้ยินแบบนี้จี้อี่หนิงก็เม้มปาก "ค่ะ รบกวนประธ

ได้ยินแบบนี้ใจเสิ่นเยี่ยนจือก็โล่งสุดๆ ขอแค่เธอไม่รู้เรื่องนั้นก็พอแล้ว"อี่หนิง ผมบล็อคเธอไปนานแล้ว เธอใช้หมายเลขโทรศัพท์อื่นติดต่อผม ตอนนั้นผมตัดสายทิ้งทันทีและไม่ได้ตอบตกลงว่าจะไปกินข้าวกับเธอด้วย"เสิ่นเยี่ยนจือมองเธอด้วยท่าทางลำบากใจ ท่าทางนั้นราวกับประสบกับความอยุติธรรมมามากหากไม่ใช่เพราะรู้ว่าเขากับฉินจืออี้ทำเรื่องขยะแขยงเหล่านั้น ไม่แน่ว่าจี้อี่หนิงคงจะเชื่อเขาจริงๆเพียงแต่ ตอนนี้เธอไม่สามารถเปิดเผยได้ว่าตัวเองแอบรวบรวมหลักฐานการนอกใจของเขาเธอหลุบตาลง และกล่าวอย่างขืนใจ "งั้นฉันคงเข้าใจคุณผิด ขอโทษด้วย"เมื่อเห็นท่าทางของเธออ่อนลงมาก เสิ่นเยี่ยนจือก็กล่าวอย่างอ่อนโยน “คุณไม่ต้องห่วง ผมเคยสัญญากับคุณไว้ว่าจะไม่ติดต่อเกี่ยวข้องใดๆ กับเธออีก ก็จะไม่ผิดสัญญา”จี้อี่หนิงขยะแขยงคำพูดนี้ของเขาจนแทบอยากอ้วก ตอนนี้เขาโกหกหน้าด้านๆ ต่อหน้าเธอแล้วเหรอ?เธอไม่เข้าใจเลย ชายหนุ่มที่จริงใจกระตือรือร้นในตอนนั้น ทำไมถึงเปลี่ยนมาเป็นผู้ชายพูดคำโกหกไปเสียได้“อืม วันนี้คุณมามีเรื่องอะไร?”“ผม…ผมแค่อยากมาถามคุณว่า ไปทำงานราบรื่นดีไหม?“จี้อี่หนิงขมวดคิ้ว เขาวิ่งแจ้นมาถึงนี่เพื่อถามไ

ทั้งสองมาหยุดอยู่หน้าจี้อี่หนิง ซุนสิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม "บังเอิญจังเลย คืนนี้คุณจี้ก้มาทานอาหารที่นี่เหรอ?"จี้อี่หนิงพยักหน้า "ค่ะ มีนัดกับเพื่อนไว้""งั้นผมไปเอารถก่อน เดี๋ยวไปส่งคุณกลับบ้าน?""ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขับรถมา""อ่อ ได้ครับ งั้นรบกวนคุณช่วยดูประธานเสิ่นสักครู่หนึ่งได้ไหมครับ คืนนี้เขาดื่มไปค่อนข้างมากนิดหน่อย เขารออยู่ที่นี่คนเดียวผมไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่"จี้อี่หนิงเหลือบมองเสิ่นซื่อ เห็นท่าทางเขาดูสร่าง นอกจากกลิ่นเหล้าบนตัวแล้ว ไม่มีร่องรอยของความเมาเลยแม้แต่น้อยเมื่อดูออกว่าเธอสงสัย ซุนสิงจึงอธิบาย "ไม่ว่าประธานเสิ่นจะเมาหรือไม่เมาก็เป็นแบบนี้ คุณเห็นเขาเหมือนปกติมาก ความจริงอาจจะเมาไปแล้ว"ครั้นนึกถึงเมื่อก่อนเสิ่นซื่อช่วยตัวเองหลายครั้ง ถ้าไม่ตกลง ก็จะดูเหมือนไร้น้ำใจไปหน่อย"ค่ะ ฉันรู้แล้วค่ะ"เมื่อเห็นเธอตกลง ซุนสิงก้หมุนตัวตรงไปโรงรถอย่างรวดเร็วพอเขาจากไป ระหว่างจี้อี่หนิงกับเสิ่นซื่อก็เงียบลงแต่บรรยากาศรอบตัวเสิ่นซื่อทำให้คนละสายตามองไม่ได้ จี้อี่หนิงทำได้เพียงก้มหน้ามองปลายเท้าอย่างเหม่อลอย"ร่างกายเป็นยังไงบ้าง?"จี้อี่หนิงงุงงงไปชั่วขณะ ก่อนจะเข้าใจว