บทที่ 89

วันหยุดสุดสัปดาห์ผ่านไปไวมาก ไม่นานก็ถึงวันจันทร์แล้ว

จี้อี่หนิงกลับไปที่แผนกวิจัยและพัฒนา ทำการทดลองก่อนหน้าของตัวเองต่อ

หลิ่วอี๋หนิงเองก็กลับมาทำงานแล้ว แต่ดูสงบเสงียมกว่าเมื่อก่อนมาก เห็นจี้อี่หนิงแล้วก็แสร้งทำเป็นไม่เห็น ไม่มีความอวดดีเหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด

แต่จะสงบเสงียมเพราะซึมซับการสั่งสอนจริงๆ หรือรอเล่นงานต่ออยู่ในที่มืดเฉยๆ ก็ไม่อาจรู้ได้

เวลาหนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนใกล้จะเลิกงาน จู่ๆ จี้อี่หนิงได้รับสายสือเวย นัดเธอไปกินข้าวด้วยกันตอนเย็น

จี้อี่หนิงคิดๆ ดูตอนเย็นไม่มีธุระอะไร จึงตอบตกลงไป

เมื่อมาถึงร้านอาหาร จี้อี่หนิงเห็นชายหนุ่มหน้าอ่อนเยาว์ อายุประมาณยี่สิบคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างสือเวย เธอจึงอดเลิกคิ้วขึ้นไม่ได้

ทันทีที่นั่งลง สือเวยก็แนะนำอย่างอดใจรอไม่ไหว “อี่หนิง นี่แฟนใหม่ของฉัน เป็นยังไงบ้าง?”

สายตาของจี้อี่หนิงจับจ้องไปที่อีกฝ่าย เขาก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ใบหูขึ้นซับสีโดยไม่รู้ตัว

“เธอไปหาผู้ชายที่ดูบริสุทธิ์ขนาดนี้มาจากไหนกัน? อย่าบอกนะว่าเป็นเด็กมหาลัย?”

“ถูกต้องแล้ว”

จี้อี่หนิง: "......"

ก็คิดว่าครั้งก่อนที่เธอบอกว่าจะหาเด็กมหาลัยเป็นแค่การพูดไปอย่