Semua Bab ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: Bab 971 - Bab 980

“ทะเลมายาบัวสีชาด!”ซ่งหนิงซวงซึ่งกำลังเฝ้าดูการต่อสู้จากระยะไกล อดตะลึงอย่างหนักไม่ได้กล่าวได้ว่ากระบวนท่านี้ของโจวว่านหลี่ ได้ก้าวเข้าสู่ขอบเขตแห่งเต๋าแล้ว ขณะที่การกระทำสุดเท่ของตู้เทียนหัวและคนอื่นๆ ก่อนหน้านี้ อย่างมากก็เป็นแค่วิชาเต๋าเท่านั้นในด้านนี้มีความแตกต่างกันอย่างมากดอกบัวโลหิตนับไม่ถ้วนหยั่งรากลงบนพื้นดิน กล่าวได้ว่าภายในรัศมีหนึ่งลี้รอบโถงใหญ่แห่งนี้ ล้วนถูกโจวว่านหลี่จัดการแล้ว ไม่รู้ว่าต้องมีการเสริมพลังจากค่ายกลมากน้อยแค่ไหน เขาถึงได้สามารถแสดงพลังได้อย่างอิสระสามารถกล่าวได้ว่าขณะนี้ฉู่เฉินกำลังเผชิญ ไม่ใช่แค่โจวว่านหลี่คนเดียวอีกต่อไป แต่เป็นค่ายกลจำนวนนับไม่ถ้วน หรืออาจกล่าวได้ว่าเป็นผืนแผ่นดินใต้เท้าของเขาเองในชั่วขณะนี้เอง เซียวเสวี่ยอิ๋งพี่ชายน้องสาวสองคน รวมถึงถานเฟยและเหล่าสมาชิกแก๊งมังกร ในที่สุดก็เข้าใจถึงช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างพวกเขากับผู้บำเพ็ญพรตถ้าเปลี่ยนเป็นพวกเขา แค่เสี้ยววินาทีที่พวกเขาเผลอไผลไป ร่างกายก็คงถูกแยกออกจากกันไปแล้วนี่ไม่ใช่แค่การประลองกำลัง แต่เป็นการปะทะกันระหว่างอาคมเต๋าขณะนี้ฉู่เฉินมีแสงสีขาวเรืองรองออกมาทั่วร่าง ห่อหุ

วิชาที่โจวว่านหลี่ใช้ดูดซับเลือดหยินและไอพิฆาตเพื่อฟื้นฟูพลัง เหมือนกับวิชาบำเพ็ญคู่ที่ฉู่เฉินใช้ฟื้นฟูพลังทุกประการเพียงแต่วิชาของโจวว่านหลี่มีเงื่อนไขเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมโดยรอบสูงมากหากไม่มีไอพิฆาต เขาก็ไม่สามารถใช้ได้กระนั้นวิชานี้ของเขาก็เรียกได้ว่าไร้เทียมทานในใต้หล้าเมื่อไอโลหิตพิฆาตที่ซ่อนลึกอยู่ใต้พื้นดินถูกโจวว่านหลี่กระตุ้น หมอกโลหิตนับไม่ถ้วนก็พวยพุ่งขึ้นมา ในชั่วพริบตาก็พุ่งไปหาฉู่เฉินอย่ามองว่าเป็นไอโลหิตพิฆาตเหมือนกัน แต่สำหรับโจวว่านหลี่ก็คือการฟื้นฟูประเภทหนึ่ง สำหรับฉู่เฉินก็เป็นไอพิษที่สามารถฆ่าคนได้ฉู่เฉินยิ้มจาง ก่อนจะล้วงกระจกหยินหยางออกมาจากอกเสื้อ แล้วถ่ายพลังวิญญาณเข้าไปในนั้นวินาทีต่อมา หมอกโลหิตสีแดงฉานก็แปรเปลี่ยนเป็นพลังวิญญาณบริสุทธิ์ หลั่งไหลเข้าสู่ร่างของฉู่เฉินอย่างไม่ขาดสาย“แค่เปลี่ยนลูกเล่นเท่านั้น ผมก็ทำได้”ฉู่เฉินพูดจบก็ฟาดกระบี่ออกไปหมอกโลหิตที่ลอยตลบอบอวลรอบตัว ถูกฟันออกเป็นสองส่วนในทันทีในขณะที่กระบี่แหวกหมอกโลหิต ฉู่เฉินก็ใช้ทักษะกายาราวสายฟ้า ชั่วพริบตาก็ปรากฏตรงหน้าของโจวว่านหลี่ผัวะ!หมัดเดียวที่ไร้ลูกเล่นซัดเข้าที่อกข

“ท่านขุนพล! พวกเราบุกเข้าไปกันเถอะ!”เฉินเยว่เอ๋อร์มองโจวว่านหลี่ก้าวไปหาเซียวเสวี่ยอิ๋ง ด้วยความร้อนรนจึงเอื้อมมือไปแตะปืนพกที่เหน็บอยู่ที่เอว“ช้าก่อน!”ซ่งหนิงซวงหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะส่ายศีรษะพลางกล่าวว่า “ฉู่เฉินไม่น่าจะตายง่ายขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้น โจวว่านหลี่ต้องการใช้เซียวเสวี่ยอิ๋งเป็นกระถางหลอม ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น เขาจะไม่มีทางทำร้ายเซียวเสวี่ยอิ๋งแน่”“อะไรนะ?”เฉินเยว่เอ๋อร์มองซ่งหนิงซวงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจกระถางหลอมคืออะไร ก่อนพระอาทิตย์ขึ้นคืออะไร?“บอกไปคุณก็ไม่เข้าใจ ดูต่อไปเถอะ ในตอนที่ควรลงมือฉันจะลงมือเอง”ซ่งหนิงซวงคร้านจะอธิบายอะไรให้เฉินเยว่เอ๋อร์ฟังอีก และหันกลับไปมองด้านฉู่เฉินอีกครั้งจากพฤติกรรมของฉู่เฉินเมื่อกี้ ส่วนมากก็น่าจะเป็นผู้สืบทอดจากสำนักใหญ่ คงไม่ถูกโจวว่านหลี่เล่นงานง่ายๆ แบบนี้หรอกซ่งหนิงซวงเองก็อยากดูว่าฉู่เฉินยังมีไพ่ลับอะไรเหลืออยู่อีกไหมถ้าฉู่เฉินถูกไอศพขึ้นอืดควบคุมจริงๆ เมื่อถึงเวลาเธอค่อยลงมือช่วยก็ยังไม่สายอีกด้านหนึ่ง เมื่อเห็นว่าโจวว่านหลี่กำลังจะล่วงเกินเซียวเสวี่ยอิ๋ง ทันใดนั้นถานเฟยก็ก้าวไปขวางหน้าโจวว่

“กองพลปัญจทิศ?!”โจวว่านหลี่แค่เห็นก็มองออกทันทีว่านี่คือสุดยอดวิชาของจ้าวเถี่ยซาน กองพลปัญจทิศฉู่เฉินรู้สุดยอดวิชาของจ้าวเถี่ยซานได้ยังไง?“แก... แก... ลักจำวิชา?”คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของโจวว่านหลี่ แม้แต่ตัวเขาเองยังตกใจในโลกแห่งการบำเพ็ญพรต การลักจำวิชาจากผู้อื่นนั้นมีอยู่ไม่น้อย แต่คนอย่างฉู่เฉินแค่ประมือกันครั้งเดียวก็สามารถลักจำวิชาของอีกฝ่ายได้ นับว่าหายากยิ่งกว่าขนหงส์เขากิเลนในขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ใครจะมีแก่ใจไปลักจำวิชาได้?ยิ่งไปกว่านั้น การเรียนรู้วิชาของคู่ต่อสู้และทำความเข้าใจด้วยตัวเองอีกครั้งนั้น โอกาสที่จะสำเร็จในการลักจำวิชาแทบจะเป็นศูนย์เลยทีเดียวในขณะที่โจวว่านหลี่ยังคงตกใจอยู่ ฉู่เฉินก็ยกมือชี้ไป เงาของกองทัพนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้าโจมตีโจว ว่านหลี่อย่างบ้าคลั่งในขณะนั้น บริเวณโดยรอบภายในรัศมีร้อยเมตรล้วนสั่นสะเทือนไปทั้งแผ่นดินราวกับว่ามีกองทัพขนาดใหญ่กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้สามารถกล่าวได้ว่าฉู่เฉินไม่เพียงลักจำวิชา แต่กองพลปัญจทิศที่ฉู่เฉินแสดงออกมา ล้ำหน้าจ้าวเถี่ยซานไกลโขนี่มันเกินไปจริงๆ“เจ้าหนุ่ม แกอย่าหวังจะพลิก

เมื่อเสียงกรีดร้องโหยหวนของโจวว่านหลี่ดังก้องไปทั่วหุบเขา ศิษย์ทุกคนของสำนักว่านเซี๋ยล้วนหวาดกลัวจนวิญญาณแทบจะหลุดลอยออกจากร่างแม้แต่เจ้าสำนักยังพ่ายแพ้ พวกเขามิต้องมีแต่ตายสถานเดียวเหรอ?ในชั่วพริบตา ศิษย์สำนักว่านเซี๋ยหลายร้อยคนต่างแตกกระเจิงหนีไปคนละทิศละทางทันทีทันใดนั้นเอง จุดแสงสีแดงนับไม่ถ้วนก็สาดส่องลงมาบนร่างของพวกเขาต่อจากนั้น!“ปังๆ ๆ!”เสียงปืนดังสนั่นขึ้นอย่างกะทันหันบนสันเขาฝั่งตรงข้าม เหล่าศิษย์สำนักว่านเซี๋ยที่เพิ่งก้าวออกไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกยิงจนทยอยล้มลงกับพื้นเมื่อเห็นสำนักว่านเซี๋ยที่ตนเองสร้างขึ้นมากับมือถูกทำลายจนสิ้นซาก ใบหน้าของโจวว่านหลี่กลับมีเพียงรอยยิ้มขมขื่นในตอนนี้ ร่างของเขาถูกดอกบัวดำสีเลือดจำนวนนับไม่ถ้วนตรึงแน่นอยู่กับพื้น เลือดและปราณแท้ในร่างกายของเขากำลังไหลออกไปอย่างบ้าคลั่งเพียงชั่วพริบตา ดอกบัวดำเหล่านั้นล้วนกลายเป็นดอกบัวสีแดงสดใส และยังเบ่งบานเป็นดอกไม้อันงดงามนับไม่ถ้วนอีกด้วย“สวรรค์...สวรรค์ไม่ช่วยฉันแล้ว”โจวว่านหลี่หอบหายใจหนัก พยายามยกเปลือกตาขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดมองไปยังฉู่เฉินที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นเด็กกำพร้า