All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1101 - Chapter 1110

สาวใช้ของนางเองก็ลำบากไม่แพ้กัน ชนิดที่ว่าถูกตีหนักยิ่งกว่าเซี่ยเหอเสียอีกยามออกเดินทาง ทั้งสองคนประคองพากันขึ้นรถม้าเฉิงเซวียนรังเกียจนางมากเกินไป ยินดีขี่ม้าแต่ไม่ยอมนั่งรถม้าคันเดียวกับพวกเขา“เซี่ยเหอคนนี้ยังมีหน้าตามพวกเราไป หวังหว่านางจะไม่ก่อปัญหาอะไรอีก”ชิงเหลียนค่อนขอดหนึ่งประโยค เนี่ยชิงหลานลอบมองเฉิงเซวียนภายนอกรถม้า“ไม่แน่”กู้หว่านเยว่คิดว่านางจะต้องสร้างปัญหาอีกแน่ ไม่มีวันยอมแพ้อย่างง่ายดายรถม้าเดินทางไปได้ระยะหนึ่ง ก็มีคนหนึ่งกลุ่มไล่ตามมาไม่ผิดไปดังคาด ก็คือขันทีที่โรงเตี๊ยมก่อนหน้านี้“พวกเจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงขวางทาง?”ชิงเหลียนเอ่ยถามหนึ่งประโยค ฉินกงกงยิ้มตาหยีพูดว่า “ขอถามฮูหยินในรถม้า เมื่อหลายวันก่อนฝากขายสมุนไพรสองสามชนิดที่ตลาดมืดใช่หรือไม่?”“ชิงเหลียน”กู้หว่านเยว่ร้องเรียก ชิงเหลียนรีบถอยออกไป นางยิ้มพลางเปิดม่านรถม้า“ข้าเป็นคนฝากขายสมุนไพรในตลาดมืดจริงนั่นล่ะ”นางหยั่งเดาได้แล้วว่าสองสมคนนี้มาด้วยเหตุใด“นายน้อยของพวกเราต้องการสมุนไพรสองสามชนิด ไม่รู้ว่าภายในมือฮูหยินมีหรือไม่หากฮูหยินมีแล้วล่ะก็ สามารถขายให้พวกเราได้หรือไม่?”ท่าที

กู้หว่านเยว่สั่งให้ดรุณีน้อยขึ้นไปนั่งบนรถ จากนั้นหยิบเข็มเงินออกมาแทงลงบนจุดฝังเข็มของนางทีแรกมู่หรงฉางเล่อยังอยากต่อต้าน แต่ไม่นาน นางก็พบว่าเข็มเงินนี้แทงลงบนตัวแล้วก็ถึงขั้นไม่ปวดอีก“เจ้าเป็นวิชาแพทย์?”มู่หรงฉางเล่อตกตะลึงแปลกใจอยู่บ้าง แต่คิดๆ ดูแล้วก็เป็นเรื่องปกติ หากคนผู้นี้ไม่เป็นวิชาแพทย์ ไฉนเลยจะสามารถนำสมุนไพรล้ำค่ามากถึงเพียงนั้นออกมาในตลาดมืดได้“ขอร้องเจ้ามอบยาฟื้นคืนจิตวิญญาณให้ข้าเถอะ ไม่ว่าเงินมากน้อยเพียงใดข้าก็ยินดีซื้อ”มู่หรงฉางเล่อเปล่งเสียงอ้อนวอน ท่าทางร้องไห้สะอึกสะอื้นกู้หว่านเยว่หันหน้า เก็บเข็มเงินลงในกล่องยาโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนไป“เจ้าบอกข้าก่อน เจ้าต้องการยาฟื้นคืนจิตวิญญาณไปทำอันใด?”จุดนี้ก็เป็นสิ่งที่ซูจิ่งสิงสงสัยมากเฉกเดียวกัน มู่หรงฉางเล่อลังเล ลงท้ายยังให้ความร่วมมือ“ท่านแม่ข้าป่วยหนัก เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย ได้ยินมาว่ายาฟื้นคืนจิตวิญญาณนี้สามารถช่วยชีวิตกลับมาได้ ข้าอยากนำของสิ่งนี้ไปลองดู”“เจ้าพูดว่าองค์หญิงใหญ่เหลือเพียงลมหายใจสุดท้าย?”ครู่ต่อมาซูจิ่งสิงเอ่ยปาก มู่หรงฉางเล่อถึงสังเกตเห็นชายที่อยู่ทางด้านข้างนางคิดเพี

“สวรรค์คุ้มครอง ยังดีเมื่อครู่พวกเรามิได้ลงมือ หาไม่แล้วบัดนี้ศีรษะคงกลิ้งเกลื่อนพื้นไปแล้ว”“เจ้าพูดว่าเจิ้นเป่ยอ๋อง คือเจิ้นเป่ยอ๋องที่กำหนดเขตแดนทูเจวี๋ยท่านนั้นน่ะหรือ?”มู่หรงฉางเล่อเพียงแค่ไม่ใส่ใจเรื่องในราชสำนัก แต่มิใช่ไม่รู้เรื่องเหล่านั้นเลย โดยเฉพาะซูจิ่งสิงมีชื่อเสียงโด่งดังถึงเพียงนั้น มากน้อยอย่างไรนางก็ยังเคยได้ยินมาบ้าง“สตรีคนเมื่อครู่ก็คือภรรยาของเขา ข้าก็พูดแล้วพี่หญิงกู้มองดูแล้วไม่คล้ายคนธรรมดา คิดไม่ถึงเลยว่าถึงขั้นมีที่มาที่ไปเช่นนี้”มู่หรงฉางเล่อจึงวางใจลงแล้ว นางเก็บยาฟื้นคืนจิตวิญญาณไว้ในอ้อมอกอย่างระมัดระวัง“ดีเหลือเกิน ท่านแม่มีทางรักษาแล้ว...”ทางฝั่งนี้กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงเดินทางไม่หยุดพักมุ่งหน้าไปยังเจดีย์หนิงกู่ ในที่สุดหลังผ่านไปสิบวันก็มาถึงเขตแดนของเจดีย์หนิงกู่ตลอดการเดินทาง เซี่ยเหอยังหน้าหนาตามหลังพวกเขาเดิมทีเฉิงเซวียนคร้านจะสนใจพวกเขา สรุปคือไม่รู้เซี่ยเหอพูดอะไร เขาจึงกลับไปที่รถม้าของพวกเขาอย่างไม่เต็มใจ“ได้ยินว่าเซี่ยเหอตั้งครรภ์แล้ว”ชิงเหลียนเห็นว่าเนี่ยชิงหลานไม่อยู่ เล่าเรื่องซุบซิบนินทาให้กู้หว่านเยว่ฟัง“หญิงคนนี้มี

กู้หว่านเยว่ส่ายหน้า “ทั้งหมดราบรื่น ท่านพี่อยู่ที่ศาลาว่าการ เย็นหน่อยค่อยกลับมาเจ้าค่ะ”“ราบรื่นก็พอแล้ว”ซูจิ้งเอ่ยปาก แม้ว่าเสียงแหบพร่าอยู่บ้าง กลับทำให้กู้หว่านเยว่ต้องแปลกใจ เขาสามารถพูดได้แล้วซูจิ้งหัวเราะให้กับสายตาตกตะลึงของลูกสะใภ้“ต้องขอบคุณยาของเจ้า บัดนี้สามารถฝืนพูดได้สองสามประโยคแล้ว”“เจ้าค่ะ”กู้หว่านเยว่ดีใจแทนซูจิ้งจากก้นบึ้งของหัวใจ “จ้านจ้านเล่า?”“แม่นมพาไปนอนกลางวันแล้ว”นางหยางพูดยิ้มๆ ช่วงเวลาที่กู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงจากไป นางวางเรื่องฟาร์มหมูไว้ที่ฝั่งหนึ่งก่อน ทุ่มเทแรงกายแรงใจดูแลจ้านจ้านกู้หว่านเยว่อยากไปกอดลูกชายโดยเร็ว กู้หว่านหรูร้องตะโกนทำลายบรรยากาศ“กู้หว่านเยว่?!”นางรู้สึกบิดเบี้ยวภายในก้นบึ้งของหัวใจ คนผู้นี้ถูกเนรเทศมาที่เจดีย์หนิงกู่แล้ว เหตุใดใช้ชีวิตดีเสียยิ่งกว่านาง?ผิวเนียนนุ่มบอบบางเพียงลมพัดก็แตกได้ ทำให้นางริษยา“บังอาจ”ชิงเหลียนตบปากทีหนึ่ง ทำเสียจนใบหน้ากู้หว่านหรูบวมแดง“ชื่อล้ำค่าของพระชายาพวกเราเจ้าสามารถเรียกได้หรือ เจ้าเป็นใครกัน?”นางรู้ตั้งแต่แรกว่าจวนกู้โหวปฏิบัติไม่ดีต่อฮูหยิน จึงตั้งใจแก้แค้นแทนฮูหยินก

“ข้าจะฆ่าเจ้า!”กู้หว่านหรูโมโหถลันขึ้นมาจะทำร้ายนาง กลับถูกซูจิ่งสิงเตะกระเด็นออกไป“เด็กๆ โยนพวกเขาออกไป”เขาไม่รักหยกถนอมบุปผาองครักษ์เข้ามาอย่างว่องไว จับคนทั้งสามไว้ หามออกไปภายนอก ผู้อาวุโสสูงสุดอายุมากแล้ว ยังถูกหามไว้บนบ่า หน้าตาศักดิ์ศรีล้วนหมดไปจนสิ้นสองสามคนร้องตะโกนด่าทออย่างอดไม่ได้“กู้หว่านเยว่ เจ้าไม่สามารถทำกับพวกเราเช่นนี้ได้ พวกเราดีชั่วอย่างไรก็เป็นบ้านมารดาของเจ้า”“อย่าคิดว่าตอนนี้ท่านอ๋องปกป้องเจ้า สตรีไม่มีบ้านมารดา รอเจ้าถูกรังเกียจ เจ้าก็ไม่นับเป็นอะไรอีก!”สีหน้าซูจิ่งสิงดำทึบทึม ถึงขั้นทำเช่นนี้ต่อหน้าเขา?“โยนออกไป โยนออกไปยิ่งไกลยิ่งดี”เขาออกคำสั่ง องครักษ์ลงมือว่องไวมากยิ่งขึ้นซูจิ่งสิงกลัวคำพูดของพวกเขาจะเข้ามาอยู่ภายในใจกู้หว่านเยว่ หันหลังกลับไปรับปากอย่างน้อยใจ“น้องหญิง เจ้าวางใจ ชาตินี้ข้าไม่มีวันรังเกียจเจ้า”“ใช่แล้ว” นางหยางรีบจับมือกู้หว่านเยว่ ผินมองซูจิ่งสิงแวบหนึ่ง“หว่านเยว่ หากเขาทำไม่ดีต่อเจ้า พวกเราทั้งครอบครัวไม่มีวันปล่อยเขาไป”“พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าจะยืนอยู่ฝั่งท่านแน่”ซูจื่อชิงเองก็รีบพูด ซูจิ้งมีสีหน้าจริงจังเคร่งขรึม