บทที่ 1104

กู้หว่านเยว่สั่งให้ดรุณีน้อยขึ้นไปนั่งบนรถ จากนั้นหยิบเข็มเงินออกมาแทงลงบนจุดฝังเข็มของนาง

ทีแรกมู่หรงฉางเล่อยังอยากต่อต้าน แต่ไม่นาน นางก็พบว่าเข็มเงินนี้แทงลงบนตัวแล้วก็ถึงขั้นไม่ปวดอีก

“เจ้าเป็นวิชาแพทย์?”

มู่หรงฉางเล่อตกตะลึงแปลกใจอยู่บ้าง แต่คิดๆ ดูแล้วก็เป็นเรื่องปกติ หากคนผู้นี้ไม่เป็นวิชาแพทย์ ไฉนเลยจะสามารถนำสมุนไพรล้ำค่ามากถึงเพียงนั้นออกมาในตลาดมืดได้

“ขอร้องเจ้ามอบยาฟื้นคืนจิตวิญญาณให้ข้าเถอะ ไม่ว่าเงินมากน้อยเพียงใดข้าก็ยินดีซื้อ”

มู่หรงฉางเล่อเปล่งเสียงอ้อนวอน ท่าทางร้องไห้สะอึกสะอื้น

กู้หว่านเยว่หันหน้า เก็บเข็มเงินลงในกล่องยาโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนไป

“เจ้าบอกข้าก่อน เจ้าต้องการยาฟื้นคืนจิตวิญญาณไปทำอันใด?”

จุดนี้ก็เป็นสิ่งที่ซูจิ่งสิงสงสัยมากเฉกเดียวกัน มู่หรงฉางเล่อลังเล ลงท้ายยังให้ความร่วมมือ

“ท่านแม่ข้าป่วยหนัก เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย ได้ยินมาว่ายาฟื้นคืนจิตวิญญาณนี้สามารถช่วยชีวิตกลับมาได้ ข้าอยากนำของสิ่งนี้ไปลองดู”

“เจ้าพูดว่าองค์หญิงใหญ่เหลือเพียงลมหายใจสุดท้าย?”

ครู่ต่อมาซูจิ่งสิงเอ่ยปาก มู่หรงฉางเล่อถึงสังเกตเห็นชายที่อยู่ทางด้านข้าง

นางคิดเพี