บททั้งหมดของ องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน: บทที่ 381 - บทที่ 390

หนานกงจื่อชินพูดอย่างมั่นใจ “ไม่มีฉงชูโม่ กระหม่อมย่อมมั่นใจ!” “เช่นนั้นก็ดี เจ้าไปเถอะ อย่าลืมระวังให้มากขึ้น ข้าได้ยินว่า ฉินซูมียอดฝีมือแห่งสำนักหอดูดาวหลวงคอยคุ้มกันอยู่” “ก็แค่ศิษย์ของหัวหน้าโหรหลวงเท่านั้น ความแข็งแกร่งนั้นต่างกับฉงชูโม่มาก กระหม่อมหาได้ใส่ใจไม่!” มู่หรงจื่อเยียนกล่าวว่า “ท่านพี่จื่อชิน ข้าจะไปกับท่าน!” หนานกงจื่อชินขวดคิ้วแล้วถามว่า “ท่านจะไปด้วยเหตุใด?” “แน่นอนว่าช่วยท่านอำพรางตัวน่ะสิ ท่านออกไปคนเดียวย่อมเป็นที่สังเกตของผู้คน”หนานกงจื่อชินกำลังจะปฏิเสธ แต่มู่หรงฟู่กลับกล่าวว่า “จื่อเยียนพูดถูก บัดนี้มีสายตามากมายคอยจับตามองพวกเราอยู่ เจ้าในฐานะศิษย์เอกของหอดารารักษ์ หากเจ้าออกไปคนเดียว ก็เป็นที่สังเกตได้ง่ายจริง ๆ” “แล้วพาจื่อเยียนไปด้วย มันแตกต่างกันตรงไหนพ่ะย่ะค่ะ?” “ย่อมมิเหมือนกัน จื่อเยียนมิรู้วิชาการต่อสู้ เจ้าพานางไปด้วย คนอื่นก็จะเข้าใจว่าเจ้าพานางออกนอกเมืองไปเที่ยวเล่นเท่านั้น มินึกสงสัยอะไร” หนานกงจื่อชินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ “ก็ใช่ พ่ะย่ะค่ะ จื่อเยียน ท่านไปเก็บของเถอะ การเดินทางครั้งนี้พวกเราอาจต้องใช้เวลาหลาย

ชายร่างใหญ่มองไปทางฉินซูอย่างหัวแข็งและเย่อหยิ่งหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาจึงได้พูดอย่างมิแยแสว่า “จะฆ่าก็ฆ่าเลย พูดจาไร้สาระหาปะไร!” “คิดว่าข้ามิกล้าฆ่าเจ้างั้นรึ?” ดวงตาของฉินซูเย็นเยือกแล้วกดกริชพระจันทร์แดงในมือลงไปบนคอของชายร่างใหญ่โดยตรง ฉึก!กริชพระจันทร์แดงอันคมกริบบาดเข้าที่คอของชายร่างใหญ่ในพริบตา เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาช้า ๆ! ชายร่างใหญ่สะดุ้งเฮือกและหวาดกลัวขึ้นมาทันที“ท่านขุนนางโปรดไว้ชีวิต พวกเราคือชาวบ้านในละแวกนี้ ช่วงนี้เกิดภัยพิบัติ พวกเราอดอยากไม่มีอันจะกินแล้วจึงจำเป็นต้องร่วมตัวกันลงคะแนนเสียงว่าต้องเลี้ยงปากท้องด้วยการทำเช่นนี้ หวังว่าท่านขุนนางจะเมตตาและปล่อยพวกเราไป” ได้ยินดังนั้น กู้เสวี่ยเจี้ยนแสดงความสงสารและกล่าวว่า “องค์รัชทายาท ช่างเถิด พวกเขาก็แค่ถูกบีบคั้นจนไม่มีทางเลือก ปล่อยพวกเขาไปเถิดเพคะ” ชายร่างใหญ่ปีติยินดีจนในดวงตาฉายประกายความสำเร็จวาบขึ้นมาเล็กน้อย ฉินซูกลับกลอกตาใส่กู้เสวี่ยเจี้ยนแล้วเหน็บแนมว่า “เขาบอกว่าพวกเขาเป็นชาวบ้าน เจ้าก็เชื่อเขาจริงหรือ?” กู้เสวี่ยเจี้ยนถามอย่างประหลาดใจว่า “หรือว่ามิใช่?!” ฉินซูส่ายหน้าแล้วเอ่ยกั

ฉินซูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “อยู่ไกลจากค่ายป้องกันขวงเฟิงเท่าใด?”สวีเซี่ยงเฉียนหยิบแผนที่ออกมาดูและตอบว่า “องค์รัชทายาท ค่ายป้องกันขวงเฟิงตั้งอยู่บนสันเขาเฮยเฟิง หากเป็นตามนี้มันจะอยู่ห่างออกไปประมาณสี่สิบห้าสิบลี้พ่ะย่ะค่ะ”“เช่นนั้นก็ตั้งค่ายพักแรมกันเถอะ”เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนก็มองหน้ากันชั่วขณะกู้เสวี่ยเจี้ยนพูดด้วยความกังวล “หากพวกเราตั้งค่ายพักแรมที่นี่ แล้วพระปีศาจมาพร้อมกับโจรภูเขาเข้าจู่โจมกลางดึก เกรงว่าพวกเราจะประสบความสูญเสียอย่างหนักนะเพคะ”ช่วงกลางดึกก็รบกวนเจ้าเฝ้ายามให้ทีก็แล้วกัน วรยุทธ์เจ้ากล้าแกร่งถึงเพียงนี้ ต่อให้แมลงบินมาก็คงมิอาจหลบพ้นสายตาของเจ้าไปได้”“ท่านยกยอหม่อมฉันมากเสียจริงเพคะ ก็ได้ แต่เพื่อความปลอดภัย หม่อมฉันขอสิ่งของเมื่อครู่อีกสักสองสามลูกนะเพคะ”ฉินซูหยิบสิ่งของดังกล่าวออกมาจากถุงแล้วยัดใส่มือของกู้เสวี่ยเจี้ยนโดยมิพูดอะไรสักคำกู้เสวี่ยเจี้ยนมองลูกกลมเล็ก ๆ ที่ทำจากโลหะในมือของตนอย่างพินิจแล้วประหลาดใจไปชั่วขณะ!“องค์รัชทายาท ลูกกลมสองลูกนี้คือสิ่งใดกันแน่เพคะ? มันดูทรงพลังมาก!”“พ่ะย่ะค่ะองค์รัชทายาท เมื่อครู่พวกโจรเหล่านั้นถ

กระแสลมร้ายพัดกิ่งก้านและใบไม้เสียงดังกรอบแกรบ อีกทั้งเหล่าหมอกก็หนาขึ้นเรื่อย ๆทันใดนั้น เงาร่างสีขาวหลายสิบร่างก็ลอยออกมาจากหมอกควัน!เงาร่างเหล่านั้นมีผมยุ่งเหยิงและมีสีหน้าดุร้ายอย่างยิ่งพวกมันเป็นเหมือนวิญญาณไร้ญาติ กำลังล่องลอยไปมาในความว่างเปล่าเสียงร้องไห้โหยหวนดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ราวกับอยู่ในอสุรภูมิ ช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก!เมื่อเห็นเหตุการณ์นั้น เหล่าทหารก็ตกใจจนล้มลงกับพื้นและไร้ซึ่งความกล้าที่จะหลบหนีเซี่ยหลานตกใจมากจนหน้าซีด จากนั้นนางก็หายใจมิออกและเป็นลมไปแม้แต่กู้เสวี่ยเจี้ยนยอดฝีมือแห่งสำนักหอดูดาวหลวงผู้นี้ก็รู้สึกหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง และมือของนางที่จับด้ามดาบก็สั่นเทาส่วนสองพี่น้องตงฟางไป๋และสวีเซียงเฉียน พวกเขาหวาดกลัวกันมากจนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ด้วยสายตาว่างเปล่าฉินซูขมวดคิ้วและพูดแขวะในใจแต่ละคนดู ๆ แล้วคงจะพึ่งพามิได้ ถึงช่วงเวลาวิกฤติเมื่อไรคงจะต้องพึ่งตัวเองเสียแล้วจากนั้น เขาก็หยิบระเบิดสายฟ้าออกมา จุดชนวนแล้วโยนมันไปทางเงาร่างสีขาวตู้ม–หลังจากเกิดการระเบิดขึ้น ‘เงาผี’ ทั่วท้องฟ้าก็ถูกเป่ากระจายเป็นชิ้น ๆเศษชิ้นส่วนจำนวนมากกร

กู้เสวี่ยเจี้ยนที่ได้ยินเสียงนั้นก็เคลื่อนไหว!ท่าย่างของนางสง่างาม อีกทั้งกระบี่ของนางก็ทรงพลังหลังจากขยับไปมิกี่ก้าว กระบี่ยาวในมือของนางก็พุ่งตรงไปที่เย่ชางสิง!รวดเร็วมากจนเรียกได้ว่าเร็วปานสายฟ้า!หางตาของเย่ชางสิงกระตุกเบา ๆ ด้วยการขยับปลายเท้าเพียงนิด เขาก็เอนตัวไปด้านหลังและตีลังกาดีดตัวขึ้นจากพื้นออกไปได้ขณะเดียวกัน เสียงคนชราลึกลับยังคงก้องอยู่ในหูของกู้เสวี่ยเจี้ยนภายใต้การชี้แนะของบุคคลลึกลับผู้นี้ ทุกครั้งที่กู้เสวี่ยเจี้ยนใช้กระบี่นางจะสามารถโจมตีไปที่จุดตายด้านหน้าของเย่ชางสิงได้อย่างคาดมิถึงเย่ชางสิงที่ถูกบีบบังคับจนทำอะไรมิได้ จำต้องโต้กลับด้วยไม้เท้าหัวมังกรการโจมตีของเขาทรงพลังและรุนแรงนัก ปราณบริสุทธิ์อันแข็งแกร่งของเขาส่งแรงกดดันมหาศาลไปที่กู้เสวี่ยเจี้ยนทว่ากู้เสวี่ยเจี้ยนก็อาศัยคำชี้แนะของบุคคลลึกลับและวิชาก้าวย่างแปดทิศที่เกือบจะสมบูรณ์แบบของนางเพื่อหลบหลีกจากการบุกในแต่ละครั้งของเย่ชางสิง อีกทั้งยังโจมตีกลับได้อีกด้วยเช่นนี้เอง กู้เสวี่ยเจี้ยนที่เดิมทีมิได้มีวรยุทธ์ที่เหนือกว่า จึงต่อสู้กับเย่ชางสิงได้อย่างสูสี!ทว่าเมื่อเทียบกับความนิ่งของกู้