All Chapters of รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Chapter 891 - Chapter 900

กวนจือเหวย ในฐานะรองเสนาบดีกรมโยธาธิการฝ่ายขวา แม้จะใช้ชีวิตเรียบง่าย แต่ราชสำนักก็มอบสิทธิ์ให้ใช้เกี้ยวสำหรับเดินทางไปกลับที่ทำงานเมื่อกวนจือเหวยก้าวลงจากเกี้ยวและเห็นหลี่เฉินกับซานเป่ากำลังยืนอยู่หน้าบ้าน สีหน้าของเขาแสดงออกถึงความตกใจอย่างชัดเจน“องค์…องค์ชาย!?”หลังจากอึ้งไปชั่วครู่ เขารีบวิ่งเข้ามาและก้มตัวลงเพื่อถวายบังคมหลี่เฉินยกมือห้าม “วันนี้ข้าแต่งตัวธรรมดาออกจากวัง ไม่ต้องมากพิธี”กวนจือเหวยฝืนดึงตัวเองให้ยืนตรงอีกครั้ง ก่อนจะถามด้วยความงุนงง “องค์ชายเสด็จมาที่บ้านกระหม่อม ด้วยเหตุอันใดพ่ะย่ะค่ะ?”“มาเยี่ยมเยียน ใต้เท้ากวนจะไม่ต้อนรับหรือ?” หลี่เฉินยิ้มบางๆกวนจือเหวยรีบตอบด้วยท่าทีลนลาน “เป็นเกียรติยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมยินดีต้อนรับอย่างสุดซึ้ง เปิดประตู เปิดประตูใหญ่!”เมื่อกวนจือเหวยออกคำสั่ง คนในบ้านต่างวิ่งวุ่นไปทั่วแต่เนื่องจากหลี่เฉินแต่งตัวธรรมดาและไม่ต้องการเปิดเผยฐานะ อัตลักษณ์ของเขาจึงไม่ได้ถูกบอกให้คนในบ้านรู้ แต่ความเคารพที่กวนจือเหวยมีต่อชายหนุ่มคนนี้ก็เพียงพอให้คนในบ้านแสดงความนอบน้อมอย่างเต็มที่เมื่อก้าวเข้าไปในบ้าน หลี่เฉินสังเกตเห็นว่าบ้าน

ลมหายใจของกวนจือเหวยถี่กระชั้น หัวใจเต้นรัวแม้ว่าเมืองหลวงในยามค่ำคืนจะมีอากาศเย็นสบายแต่เหงื่อเย็นกลับไหลลงมาจากหน้าผากของกวนจือเหวย เขากลืนน้ำลายฝืดๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “องค์ชายหมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ? กระหม่อมจงรักภักดีเสมอมา”“ใต้เท้ากวน”ซานเป่าที่เฝ้าอยู่ด้านหลังหลี่เฉิน ในที่สุดก็ปริปากเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะปฏิเสธอีกหรือ? องค์ชายเสด็จมาด้วยตัวเอง นั่นคือการให้โอกาสเจ้าเลือกจบเรื่องอย่างมีเกียรติ การที่องค์ชายพูดถึงเวลาที่เจ้าอยู่ในความดูแลของเขานั้น ก็เพื่อบอกให้เจ้ารู้ว่ายังมีความเมตตาต่อเจ้าอยู่ อย่าทำลายความเมตตานี้เสียเปล่า”ร่างกายของกวนจือเหวยสั่นระริก ใบหน้าตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัดเขาไม่ได้พูดอะไรไม่รู้ว่าเพราะไม่กล้าพูด หรือไม่รู้จะพูดอะไรดีซานเป่าเห็นหลี่เฉินยังไม่เอ่ยปาก จึงพูดต่อว่า “ใต้เท้ากวนยังจำภารกิจปราบปรามที่ได้รับมอบหมายได้หรือไม่?”“จำได้สิ”กวนจือเหวยฝืนยิ้มและตอบ “ข้าทำภารกิจสำเร็จลุล่วงด้วยดี”“เพราะมัน ดีเกินไปนั่นแหละ”ซานเป่าหัวเราะเย็นชา “ไม่ใช่แค่เจ้า แต่ทั้งสวีฉังชิงและเจิ้งเป่าหรงก็ได

หลี่เฉินมองดูท่าทีเฉยเมยของซานเป่าและไม่ได้คาดหวังอะไรไปมากกว่านั้นบางทีอาจเพราะนิสัยที่มั่นคงเช่นนี้ ซานเป่าจึงยังคงอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้ในวันนี้ หลี่เฉินต้องการได้ยินความจริงใจจากซานเป่า แต่ถ้าหากซานเป่าพูดความจริงออกมาจริงๆ วันข้างหน้าหลี่เฉินอาจจะไม่พอใจและสูญเสียความไว้วางใจก็เป็นได้จิตใจของกษัตริย์นั้นยากจะหยั่งถึง แม้แต่ตัวหลี่เฉินเองบางครั้งก็ไม่แน่ใจว่าตนคิดอะไรอยู่ แล้วคนอื่นจะเข้าใจได้อย่างไรวันนี้เขาอยากให้ซานเป่าพูดอะไรออกมาสักอย่าง แต่วันพรุ่งนี้เมื่อย้อนคิด เขาอาจรู้สึกไม่ดีแม้แต่หลี่เฉินเองยังเหนื่อนแทนซานเป่าดังนั้นในแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ถือว่าดีแล้วความสัมพันธ์ระหว่างกษัตริย์กับขุนนางต้องแยกแยะให้ชัดเจน ไม่เช่นนั้นทุกอย่างจะยุ่งเหยิงระหว่างเดินอยู่ในฝูงชน หลี่เฉินพูดขึ้น “การเก็บกวนจือเหวยไว้เพื่อเล่นงานจ้าวเสวียนจีไม่ใช่แผนที่ดี เพราะเขาฉลาดเกินไป”“วันนี้เราสามารถจับตัวกวนจือเหวยได้เพราะจ้าวเสวียนจีไม่รู้ว่าเรามีข้อมูลเกี่ยวกับที่ซ่อนกองกำลังของเขามากเพียงใด ประกอบกับสถานการณ์ที่เร่งรีบทำให้เขาพลาด แต่เมื่อทุกอย่างสงบลง เขาจะต้องรู้ตัวว่าส

"ช่างเป็นคำพูดที่ดี”หลี่เฉินหัวเราะเย็นชา "เช่นนั้นก็ลองดูกันสักตั้ง""ซานเป่า"เพียงแค่ได้ยินคำสั่งจากหลี่เฉิน ร่างกายของซานเป่าก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาคำพูดเดินทางมาถึงจุดที่ไม่อาจถอยหลังกลับได้อีกแล้ว และหลี่เฉินก็แสดงเจตนาชัดเจนว่า เขาต้องการให้พระสงฆ์ตรงหน้าได้ลิ้มรสพลังของอำนาจจักรวรรดิถูกต้อง หลี่เฉินตั้งใจจะให้พระเฒ่าผู้นี้ได้ลิ้มรสชาติของอำนาจกษัตริย์ภายใต้ระบอบศักดินาว่าเป็นเช่นไรด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมานับพันปี หลี่เฉินรู้ดีว่าการจัดการศาสนาในทุกรูปแบบนั้นต้องใช้ความระมัดระวังไม่ว่าจะเป็นพุทธศาสนาหรือลัทธิเต๋า ซึ่งเป็นสองศาสนาหลักของแผ่นดินจีน หรือแม้แต่พวกตูลูหรือพระลามะในท้องถิ่น ที่แม้จะเป็นศาสนาสาขาเล็กๆ ก็ยังสามารถระดมศิษยานุศิษย์มาสร้างแนวคิดแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ที่แฝงความคิดกบฏปลอมๆ ได้ดังนั้น หากไม่จำเป็นจริงๆ หลี่เฉินก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับสองศาสนาใหญ่เหล่านี้เพราะเหตุใดเล่า? ก็เพราะพวกนี้รับมือยากยิ่งส่วนลัทธิอย่างสำนักบัวขาว ซึ่งเป็นศาสนาเทียมและความเชื่อปลอมๆ นั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่แยกออกไปแต่พระสงฆ์ตรงหน้ากลับเป็นฝ่ายเข้าหาเขาเอง และหลี่เฉินก็

หลี่เฉินยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง ก่อนจะวางลงและพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “กฎหมายข้อนี้ แม้จะมีถ้อยคำเพียงไม่กี่ร้อยคำ แต่ก็เหมือนกับคาถาที่รัดคอไว้แน่น พุทธและเต๋าต่างไม่สามารถกลับไปสู่ยุคเฟื่องฟูเช่นราชวงศ์ก่อนหน้านี้ได้ ท่านอาจารย์ที่มาในวันนี้ ก็เพื่อขอให้ข้าเปิดทางให้พวกเจ้าใช่หรือไม่?”พระสงฆ์ตอบตรงไปตรงมา“ใช่”หลี่เฉินยิ้มบาง “ข้าชอบความตรงไปตรงมาของท่าน แต่ท่านคิดว่าข้าจะยอมเปลี่ยนกฎที่บรรพชนตั้งไว้เพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำหรือ?”“จะบอกให้รู้ไว้ ข้าคิดว่ากฎหมายข้อนี้เป็นกฎหมายที่ยอดเยี่ยม เป็นผลงานชิ้นเอกที่สะท้อนถึงความเฉลียวฉลาดและวิสัยทัศน์อันกว้างไกลของบรรพชน มันช่วยป้องกันปัญหานับไม่ถ้วนที่อาจเกิดขึ้นในภายหลัง และท่านอยากให้ข้าทำลายมันง่ายๆ อย่างนั้นหรือ?”พระสงฆ์ยังคงสงบนิ่งและพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “บรรพชนของพวกเราก็พยายามทำให้พุทธศาสนาเจริญรุ่งเรืองเช่นกัน แต่ตลอดกว่า 360 ปีที่ผ่านมา ก็ไม่เคยประสบความสำเร็จ นั่นแสดงให้เห็นถึงความยากลำบากของมัน”“องค์ชายเป็นผู้มีปัญญา ย่อมไม่อาจถูกหลอกลวงหรือถูกชักจูง ข้าจึงไม่คิดจะใช้เล่ห์กลกับท่าน ข้ามาเพียงเพื่อขอร้อง ให้ท่านช่วยเปิ