บททั้งหมดของ รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: บทที่ 881 - บทที่ 890

"ใครบอกว่าการวางยาเท่ากับการฆ่า?"จ้าวเสวียนจีขมวดคิ้วแน่น ตวาดเสียงเย็นว่า "นี่หรือคือวิธีที่เจ้าพูดกับพ่อ?"จ้าวชิงหลานรู้ตัวว่านางแสดงออกเกินไป นางสูดลมหายใจลึกก่อนจะถามว่า "ไม่ใช่การวางยาฆ่า แล้วท่านพ่อจะทำอะไร?"จ้าวเสวียนจีเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ข้าบอกไปแล้วว่า ข้าต้องการให้เมืองหลวงเกิดความวุ่นวาย และวิธีที่จะบรรลุเป้าหมายได้เร็วที่สุดตอนนี้ คือทำให้พระอาการของฮ่องเต้กำเริบอีกครั้ง""ยานี้จะทำให้ชีพจรของฮ่องเต้ปั่นป่วน และเพราะพระวรกายที่อ่อนแออยู่แล้ว อาจจะเกิดอาการแทรกซ้อนรุนแรงขึ้น แต่จะไม่ถึงตาย"จ้าวเสวียนจีจ้องมองจ้าวชิงหลานก่อนกล่าวว่า "และคนเดียวที่สามารถวางยาโดยไม่มีใครรู้เห็นได้ คือเจ้า""ไม่ได้!"จ้าวชิงหลานปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิดคำปฏิเสธนี้ทำให้จ้าวเสวียนจีรู้สึกแปลกใจบุตรสาวของเขา แม้จะเฉลียวฉลาด แต่ที่ผ่านมาไม่เคยขัดคำสั่งของเขาเลย แม้กระทั่งตอนที่เขาสั่งให้นางอภิเษกกับฮ่องเต้ เพื่อทำให้การอภิเษกทางการเมืองสำเร็จ ซึ่งเท่ากับฝังอนาคตของนางไปตลอดชีวิต นางก็ยังตอบรับโดยไม่มีคำถามและตลอดเวลาที่ผ่านมา นางก็เชื่อฟังคำของตนเสมอ ไม่ขัดใจเลยแม้แต่คราวเดี

จ้าวชิงหลานยืนอยู่กับที่โดยไม่ขยับแม้แต่น้อย นางเงยหน้าขึ้นรอฝ่ามือของจ้าวเสวียนจีที่จะฟาดลงมาฝ่ามือของจ้าวเสวียนจีถูกยกขึ้นสูง แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ตกลงมาเขามองดูจ้าวชิงหลานตรงหน้า ก่อนจะพูดว่า "เรื่องของน้องชายเจ้าถือเป็นความผิดของพ่อก็จริง แต่เจ้าก็ไม่ควรใช้เรื่องนี้มาเป็นเหตุผลในการขัดคำสั่ง วันนี้เจ้าต้องทำตามที่พ่อบอก"พูดจบ จ้าวเสวียนจีมองจ้าวชิงหลานด้วยความรู้สึกสะเทือนใจและพูดว่า "ชิงหลาน ตอนนี้คนที่พ่อไว้วางใจที่สุดก็มีแค่เจ้า ถึงสถานการณ์จะเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ไม่คิดจะช่วยพ่อแล้วหรือ?"จ้าวชิงหลานมองจ้าวเสวียนจีที่อยู่ตรงหน้า ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกซาบซึ้ง นางกลับรู้สึกสิ้นหวังอย่างยิ่ง และแม้กระทั่งคิดว่ามันน่าขันเติบโตขึ้นมาภายใต้เงาของจ้าวเสวียนจี นางรู้จักเขาดีเกินไปหัวใจของเขาเป็นดั่งก้อนหินตลอดชีวิตเขาอยู่เพื่อชื่อเสียงและอำนาจเท่านั้นสิ่งที่เขาทำในตอนนี้ก็แค่ใช้ความสัมพันธ์ในครอบครัวมาเป็นเครื่องมือบังคับให้นางเชื่อฟังแม้แต่คนในครอบครัวก็สามารถถูกเขาใช้ประโยชน์ได้จ้าวชิงหลานยกมือรับถุงยา ท่ามกลางความยินดีของจ้าวเสวียนจี และกล่าวว่า "ท่านพ่ออยากให้เมืองหลวง

ถูกวางยา!เมื่อคำนี้หลุดออกมา ใบหน้าของบรรดาขันทีและนางกำนัลที่รับใช้จ้าวชิงหลานภายในตำหนักเฟิ่งสี่ต่างซีดเผือดหากฮองเฮาถูกวางยาจริง พวกเขาย่อมต้องเป็นผู้รับผิดชอบคนแรกและโทษทัณฑ์นี้ย่อมไม่มีใครรอดชีวิตได้แต่หลี่เฉินในตอนนี้ยังไม่สนใจเรื่องการลงโทษ เขารีบถามต่อว่า "มีวิธีถอนพิษหรือไม่?"จางเฮ่อจือตอบทันทีว่า "กระหม่อมจำเป็นต้องปรึกษากับหมอหลวงท่านอื่นๆ เพื่อรวบรวมความเห็นแล้ววางแผนการรักษา แต่โปรดวางใจ หากฮองเฮาถูกวางยาจริง พิษนี้ไม่น่าจะถึงแก่ชีวิตได้พ่ะย่ะค่ะ""ดีมาก"เมื่อได้ยินข่าวดีนี้ หลี่เฉินก็สั่งว่า "การรักษาฮองเฮาในขั้นต่อไป ขอให้ท่านเป็นผู้ดูแล"จากนั้นเขาปล่อยให้หมอหลวงไปปรึกษากันเอง ส่วนตัวเขาก็นั่งลงข้างแท่นหงส์ สายตามองดูจ้าวชิงหลานซึ่งยังคงมีอาการหายใจแผ่วเบาและอ่อนแรงเขาหันไปเรียก "พวกที่อยู่ในตำหนักเฟิ่งสี่ จงมาที่นี่"บรรดาขันทีและนางกำนัลที่หวาดกลัวพากันคุกเข่าลงข้างเท้าของเขา พลางก้มกราบไม่หยุด"วันนี้ฮองเฮาเสวยอะไร?" หลี่เฉินถามเขามีข้อสันนิษฐานอยู่แล้วว่าการวางยาน่าจะเกี่ยวข้องกับจ้าวเสวียนจี แต่ก็ต้องตัดประเด็นความเป็นไปได้อื่นออกก่อนนางกำนัลค

คำพูดของหลี่เฉินทำให้หมอหลวงทั้งหมดตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวจางเฮ่อจือไม่กล้าชักช้า รีบคุกเข่าลงกับพื้นก่อนจะคลานไปยังแท่นหงส์ ใช้ผ้าไหมคลุมที่ข้อมือของจ้าวชิงหลานอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงวางปลายนิ้วลงบนผ้าไหมเพื่อตรวจชีพจรหลี่เฉินที่เห็นท่าทีนี้จึงระงับโทสะชั่วคราว รอผลวินิจฉัยด้วยใบหน้าเย็นชาผ่านไปชั่วครู่ จางเฮ่อจือเก็บมือกลับมาก่อนจะรายงานว่า “องค์ชาย เลือดพิษที่ฮองเฮาเพิ่งอาเจียนออกมา ไม่ได้เป็นเรื่องเลวร้าย ตรงกันข้ามกลับเป็นเรื่องดี เพราะมันแสดงให้เห็นว่ายาที่ให้ไปเริ่มออกฤทธิ์แล้ว”“ตอนนี้ฮองเฮารู้สึกหายใจโล่งขึ้นหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”จ้าวชิงหลานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงว่า “ใช่ ดีขึ้นกว่าก่อนหน้านี้มาก”หลี่เฉินหันไปมองจ้าวชิงหลาน ใบหน้าของนางแม้ยังดูซีดเซียว แต่ก็เริ่มมีเลือดฝาดกลับคืนมาบ้าง ในที่สุดเขาก็ระงับความโกรธได้เล็กน้อยจางเฮ่อจือกล่าวต่อด้วยความระมัดระวังว่า “องค์ชาย แม้ว่ายาจะเริ่มออกฤทธิ์แล้ว แต่การถอนพิษนั้นยากกว่าการได้รับพิษมากนัก ฮองเฮายังต้องการการฟื้นฟูและพักผ่อนอย่างละเอียด หากไม่ถูกกวนบ่อย ร่างกายจะค่อยๆ ฟื้นตัวได้”“ช่วงนี้เจ้าจงประจำอยู่ที่ตำหนักเฟิ่

เมื่อหลี่เฉินกลับมาถึงพระที่นั่งสีเจิ้ง ข้อมูลเกี่ยวกับกวนจือเหวยที่เขาให้ซานเป่าตรวจสอบก็ถูกนำมาส่งถึงมือเนื้อหาในเอกสารมีความละเอียดมากและค่อนข้างเยอะแต่หลี่เฉินไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องเสียเวลา เขานั่งอ่านเอกสารทีละหน้าอย่างละเอียดนี่เป็นครั้งแรกที่พบคนทรยศในกลุ่มคนของเขาเอง ดังนั้นไม่เพียงเพื่อแสดงให้คนอื่นเห็นว่าเขาจัดการได้อย่างไร แต่เขายังต้องการให้ตัวเองรู้สึกมั่นใจว่าทุกอย่างจะถูกจัดการอย่างสะอาดหมดจด“กวนจือเหวย สอบผ่านขุนนางจอหงวนในปีที่เจ็ดของรัชศกต้าฉิน แต่เนื่องจากครอบครัวมีทรัพย์สินอยู่บ้าง เขาจึงใช้เงินซื้อเส้นทางและได้รับตำแหน่งนายอำเภอก่อนกำหนด จากนั้นก็ไต่เต้าจากตำแหน่งนายอำเภอมาตลอด”“ภายในระยะเวลา 12 ปี เขาไต่เต้าจากนายอำเภอเล็กๆ จนได้ตำแหน่งรองเสนาบดีกรมโยธาธิการฝ่ายขวา ซึ่งถือว่าเร็วมาก”“จากรายงานการประเมินประจำปี กวนจือเหวยเป็นขุนนางที่มีความขยันและจริงจัง แม้ผลงานจะไม่โดดเด่น แต่ก็ไม่เคยมีปัญหาใหญ่ บางเรื่องสำคัญก็สามารถจัดการได้เรียบร้อย จึงเป็นขุนนางที่เจ้านายชื่นชอบ ทำให้ได้รับการประเมินที่ดีเสมอมา”“ในด้านครอบครัว พ่อแม่ของกวนจือเหวยเสียชีวิตไปเมื่อ