บททั้งหมดของ รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: บทที่ 501 - บทที่ 510

เมื่อเห็นตัวเองถูกวางอุบายใส่ หลี่อิ๋นหู่ก็ตระหนักได้ว่าหายนะกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกลับมาได้อย่างไรทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในจวนอ๋อง เขาก็เห็นหลงไหวอวี้เดินเข้ามาหา “ท่านอ๋อง...” เมื่อเห็นสีหน้าของหลี่อิ๋นหู่ หัวใจของหลงไหวอวี้ก็เต้นรัว หลี่อิ๋นหู่ไปที่ตำหนักบูรพาเมื่อคืนนี้ ซึ่งเป็นมาตรการรับมือที่พวกเขาได้พูดคุยกันแล้ว การแสดงคือสิ่งจำเป็นเพื่อให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบคืนนี้เรือนจำของกรมยุติธรรมถูกปล้น ไม่เพียงแต่จะไปเพื่อแสดงให้เห็นว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเองแล้ว ยังเป็นการไปตรวจสอบปฏิกิริยาของตำหนักบูรพาอีกด้วย ดังนั้นคืนนี้หลี่อิ๋นหู่จึงต้องไป แต่อย่างไรก็ตาม หลี่อิ๋นหู่ใช้เวลานานเกินไป และสีหน้าตอนกลับมา ก็ทำให้หลงไหวอวี้ตระหนักได้ว่าสิ่งต่างๆ ดูเหมือนจะไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด“สถานการณ์พลิกผัน?” หลี่อิ๋นหู่หัวเราะเยาะ เมื่อได้ยินคำถามของหลงไหวอวี้ “พลิกผัน?”หลี่อิ๋นหู่ไม่เข้าใจเลยว่าลูกน้องประเภทเดียวกันแท้ๆ แต่หลงไหวอวี้ที่ตัวเองหามากับโจวผิงอันที่หลี่เฉินหามา กลับมีช่องว่างที่ใหญ่ถึงขนาดนี้!“มันไม่ใช่อย่างที่เราคิดเลย เร

“ท่านกลับไปก่อน” จ้าวเสวียนจีพูดอย่างช้าๆ “ข้าจะหาทางแก้ไขเรื่องนี้”หลี่อิ๋นหู่มีความสุขมากเมื่อได้ยินประโยคนี้ เขาโค้งคำนับอีกครั้งและพูดว่า “ขอบคุณท่านราชเลขา ขอบคุณท่านราชเลขา!” เมื่อเห็นท่าทางดีใจจนเนื้อเต้นของหลี่อิ๋นหู่ จ้าวเสวียนจีก็กล่าวเรียบๆ ว่า “จ้าวอ๋อง ข้ามีคำพูดหนึ่งที่จำเป็นต้องเตือนท่าน” “ท่านราชเลขาโปรดบอก ข้าจะล้างหูฟังอย่างตั้งใจ” หลี่อิ๋นหู่พูดอย่างนอบน้อม“หลังจากพยายามมาหลายครั้ง จ้าวอ๋องก็คงจะรู้แล้วว่า ท่านที่อยู่ในตำหนักบูรพาไม่ใช่คนที่จะต่อกรด้วยง่าย ถึงแม้ว่าเขาจะอายุยังน้อย แต่ความคิดและกลเม็ด รวมถึงกลยุทธ์ทางการเมือง ทุกอย่างล้วนอยู่ในจุดสูงสุด ไม่ใช่ว่าข้าจะดูถูกจ้าวอ๋อง แต่จ้าวอ๋องไม่ใช่คู่ต่อสู้ของท่านนั้นจริงๆ”ใบหน้าของหลี่อิ๋นหู่พลันมืดมนแต่ดูเหมือนจ้าวเสวียนจีจะไม่ทันสังเกตเห็น เขายังพูดต่อไปว่า “จ้าวอ๋องเป็นคนฉลาด ท่านรู้ไหมว่าทำไมชายที่อยู่ในตำหนักบูรพาจึงยอมทนกับจ้าวอ๋อง และไม่ลงฆ่ามือสักที?” หลี่อิ๋นหู่กล่าวอย่างสงบว่า “ข้าไม่รู้”จ้าวเสวียนจียิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ไม่สำคัญว่าไม่รู้จริงๆ หรือว่าเสแสร้ง แต่วันนี้ข้ายินดีที่จะ

“จดหมายฉบับนี้ ได้ระบุรายชื่อของขุนนางน้อยใหญ่กว่าเจ็ดสิบสามคนจากมณฑลสำคัญๆ เช่น กานส่าน เจียงเจ้อ เจ้อหมิ่น และเหลี่ยงเจียง ตั้งแต่นายอำเภอไปจนถึงปลัดมณฑล”“อาชญากรรมส่วนใหญ่ที่รายงาน ล้วนเป็นอาชญากรรมที่ร้ายแรง เช่น การใช้อำนาจในทางที่ผิด ฉ้อราษฎร์บังหลวง ละเมิดกฎหมาย ยักยอกเงินบรรเทาภัยพิบัติและอาหาร ยักยอกเงินจัดสรรงบประมาณของราชสำนัก การทุจริตต่อหน้าที่เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว”“กระหม่อมได้สุ่มเลือกบางคนในรายชื่อเหล่านั้นมาตรวจสอบ ซึ่งตรวจสอบแล้วเป็นความจริง การค้นพบนี้สามารถยืนยันอาชญากรรมทีละคนได้”“แม้ว่าจะต้องใช้เวลาสักระยะกว่าจะได้หลักฐานที่สมบูรณ์ แต่หลักฐานจะใช้เฉพาะในการตัดสินลงโทษเท่านั้น ด้วยข้อมูลที่เรามีอยู่ตอนนี้สามารถระบุได้ว่า เนื้อหาของจดหมายฉบับนี้ล้วนเป็นความจริงโดยสมบูรณ์ และไม่ได้มีการปลอมแปลงแต่อย่างใด”ขณะที่ฟังการแนะนำของโจวผิงอัน หลี่เฉินก็อ่านจดหมายในมือของเขาอย่างระมัดระวังมีเนื้อหาไม่มาก ไม่มีส่วนหัวหรือส่วนท้าย มีเพียงชื่อ ตำแหน่ง และอาชญากรรมที่กระทำ แม้จะกระชับแต่เนื้อหามีรายละเอียด มองปราดเดียวก็เข้าใจดูก็รู้ว่า นี่เป็นผลงานของผู้เชี่ยวชาญอย่าง

“เจ้ามาทำไม!?”จ้าวชิงหลานที่กำลังเอนกายบนแท่นบรรทมหงส์ และขมวดคิ้วมองซุปสีดำในถ้วยพอเห็นหลี่เฉินเดินเข้ามา ปฏิกิริยาแรกของนางคือกล่าวประโยคนี้ หลี่เฉินไม่ได้แสดงความสุภาพใดๆ เขานั่งบนขอบแท่นบรรทมตามอำเภอใจแล้วพูดว่า “ก็มาดูว่าเจ้าหายดีแล้วหรือยัง” ใบหน้างามของจ้าวชิงหลานดูเยือกเย็น นางกล่าวเสียงเย็นชาว่า “ถ้าเจ้าไม่ปรากฏตัวต่อหน้าข้า ข้าคงอาการดีขึ้นเร็วกว่าเดิม” หลี่เฉินได้ยินแบบนั้นก็ถามว่า “หากข้ามาเยี่ยมทุกวัน เจ้าไม่โกรธจนตายเลยหรือ?” “เจ้า!” ดวงตาหงส์ฉายแววชั่วร้าย ใบหน้างามพลันเย็นชา จ้าวชิงหลานกัดฟันแน่นและอยากจะตำหนิอีกฝ่าย แต่เมื่อคิดขึ้นได้ว่าคนตรงหน้าหัวแข็งเพียงใด ก็ทำได้แค่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเท่านั้น ก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่สนใจนางรู้สึกว่าไม่ว่าปฏิกิริยาของนางจะเป็นอย่างไร ตราบใดที่นางตอบ หลี่เฉินก็จะพบกับความสนุกในนั้น แต่ถ้าหากนางปฏิบัติต่อหลี่เฉินเหมือนเป็นธาตุอากาศ หลี่เฉินก็จะค่อยๆ รู้สึกเบื่อหน่าย และไม่อยากยุ่งอีกต่อไป เมื่อเห็นว่าจ้าวชิงหลานเพิกเฉยต่อเขา หลี่เฉินก็เข้าใจแผนการของนางทันทีหลี่เฉินไม่โกรธและไม่ได้รู้สึกผิดหวัง การได้หยอกล้อม

พูดตามหลักเหตุผลแล้ว หลี่เฉินคือองค์รัชทายาท และนางสนมในวังหลังก็เป็นนางสนมของจักรพรรดิ และพวกเขาล้วนเป็นผู้อาวุโสในนามของหลี่เฉินไม่ว่าจะมองมุมไหน หลี่เฉินก็ไม่มีคุณสมบัติหรืออำนาจที่จะดุนางสนมในวังหลัง แต่สถานการณ์ในตอนนี้กลับพิเศษเพราะองค์จักรพรรดิหมดสติมาเป็นเวลานานแล้ว และอำนาจของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ขององค์รัชทายาทก็รุ่งเรืองมากขึ้น ทุกคนรู้ดีว่าหากจักรพรรดิสิ้นพระชนม์ องค์รัชทายาทก็จะขึ้นครองบัลลังก์ทันทีดังนั้นเวลานี้ หลี่เฉินจึงตำหนินางสนมในวังหลังอย่างมั่นใจ ยิ่งไปกว่านั้นนางสนมก็ประพฤติตัวไม่เหมาะสมในเรื่องนี้จริงๆ นางสนมหน้าซีดด้วยความหวาดกลัว ตั้งแต่สมัยโบราณ เพื่อปกปิดเรื่องอื้อฉาว ราชวงศ์ได้ฆ่าคนเพื่อปิดปากบ่อยมากแค่ไหน?ถึงแม้ว่านางจะเป็นสนมขององค์จักรพรรดิ แต่สถานการณ์ในปัจจุบัน หากองค์รัชทายาทต้องการจะฆ่านาง แค่คำเดียวชีวิตของนางก็จบเห่แล้ว “หม่อมฉัน...หม่อมฉัน...”เมื่อเห็นนางสนมหวาดกลัวจนพูดไม่ออก หลี่เฉินก็ดุไปว่า “ยังไม่รีบออกไปอีก!? หรือยังเห็นไม่พอ!?”นางสนมตื่นตระหนกและถอยออกไปอย่างรวดเร็วหลี่เฉินวางชามซุปลง ยืนขึ้นแล้วพูดกับจ้าวชิงหลา