บททั้งหมดของ รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: บทที่ 361 - บทที่ 370

เริ่มแรกก็มีการปิดเมือง จากนั้นก็มีการตรวจค้น บรรยากาศปีใหม่อันอบอุ่นในตอนแรกก็หายไปในทันที คนธรรมดาทั่วไปยังดี พวกเขาซ่อนหรือต่อต้านไม่ได้ จึงให้ความร่วมมือแต่โดยดี แต่อย่างไรก็ตาม ขุนนางราชสำนักบางคนที่มีเจตนาแอบแฝงต่างรู้สึกหวาดกลัวมาก จนคิดว่าตำหนักบูรพาฉวยโอกาสนี้เพื่อทำการกวาดล้างครั้งใหญ่มีบางคนต่อต้านด้วยการพึ่งพาอำนาจและสถานะของพวกเขา ทำให้องครักษ์อวี่หลินเรียกคนของหน่วยบูรพามา ทันทีที่พวกเขาเห็นหน่วยบูรพา พวกเขาทั้งหมดก็เริ่มซื่อสัตย์ไม่มีขุนนางคนไหนไม่กลัวหน่วยบูรพา ยิ่งไปกว่านั้น คนที่อยู่เบื้องหลังของหน่วยบูรพาตอนนี้ ก็คือตำหนักบูรพาก่อนหน้านี้ก็มีตัวอย่างนองเลือดอยู่แล้ว ท่านนั้นของตำหนักบูรพาก็เคยตัดหัวขุนนางใหญ่มาแล้ว และคนที่ตายเพราะเขา ก็ไม่สามารถนับได้ด้วยมือข้างเดียว ขณะเดียวกัน ณ.กระท่อมไม้อันห่างไกลในเมืองหลวง “แค่ก!”ย่าเมิ่งเปิดปากเพื่อถ่มเลือดเสียออกมา จากนั้นก็พูดกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ซึ่งกำลังรักษาอาการบาดเจ็บให้นางอยู่ด้านหลังว่า “สตรีศักดิ์สิทธิ์ ยายเฒ่าผู้นี้รู้สึกละอายใจต่อท่านเหลือเกิน” สตรีศักดิ์สิทธิ์พูดอย่างใจเย็นว่า “ตอนนี้ไ

ไม่ว่าจะเป็นจ้าวชิงหลานหรือหลี่อิ๋นหู่ สีหน้าของพวกเขาก็ไม่ได้ผิดปกติเลยความเงียบของหลี่อิ๋นหู่ และความไม่อดทนของจ้าวชิงหลาน ล้วนเป็นปฏิกิริยาปกติของพวกเขาในขณะนี้ “อันธพาล?” ใบหน้าของจ้าวชิงหลานเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ นางกล่าวเสียงเรียบว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกอันธพาลก็ใจกล้าจริงๆ พวกเขากล้าสร้างปัญหาให้กับองค์รัชทายาทในวันแบบนี้ได้ จัดการพวกมันเรียบร้อยแล้วหรือไม่?” “เรียบร้อยหมดจด”หลี่เฉินเหลือบมองหลี่อิ๋นหู่ ขณะกำลังจะเปิดปากพูด แต่ขันทีที่ยืนอยู่ข้างๆ มาตลอดก็เปิดปากพูดว่า “พระนาง จ้าวอ๋อง เวลาล่วงเลยมานานแล้ว พระองค์จะเสด็จเข้าไปถวายพระพรจักรพรรดิเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”ประโยคนี้ เรียกจ้าวชิงหลาน เรียกหลี่อิ๋นหู่ แต่เพิกเฉยต่อหลี่เฉินหลี่เฉินขมวดคิ้ว หันศีรษะมาตวาดด้วยสีหน้าที่เย็นชา “บ่าวคนนี้ เจ้ากำลังตำหนิที่ข้ามาช้างั้นหรือ?”ขันทีคนนั้นถือดีว่าตัวเองเป็นคนของฮองเฮา จึงไม่กลัวหลี่เฉิน ซ้ำยังกล่าวอย่างอาจหาญว่า “วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่าจะต้องถวายพระพรองค์จักรพรรดิ หอดูดาวหลวงได้คำนวณฤกษ์ยามอย่างเคร่งครัด และไม่อาจผิดพลาดได้ พระนางกับท่านอื่นๆ ต่างมารอที่นี่นานแล

“ชุดของเจ้าในวันนี้ ดูแตกต่างไปจากปกติ” หลี่เฉินและจ้าวชิงหลานเดินเคียงข้างกันเพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆ หลี่เฉินก็พูดขึ้นมา ด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงสองคนเท่านั้นจ้าวชิงหลานหยุดชะงักเล็กน้อย นางจ้องมองไปที่หลี่เฉินอย่างเย็นชา สีหน้าบูดบึ้งแต่ไม่พูดอะไรเมื่อหลี่เฉินเห็นดังนั้น เขาก็หัวเราะเบาๆ และขยับเข้ามาใกล้จ้าวชิงหลานให้มากขึ้นเล็กน้อยอย่างอวดดี “อะไรกัน ลูกเพิ่งจะหนีจากความตายมาได้ เสด็จแม่ไม่คิดจะปลอบโยนลูกหน่อยหรือ?”คำพูดที่ไร้สาระและการกระทำที่หยิ่งผยองของหลี่เฉิน ทำให้จ้าวชิงหลานโกรธมาก “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!?”จ้าวชิงหลานดุเสียงเบาด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด “มีคนมากมายกำลังมองอยู่ เจ้าอยากตายรึ?”“ตามกฎแล้ว เจ้าควรอยู่ข้างหลังข้าครึ่งก้าว!”หลี่เฉินพูดเบาๆ “กฎ? โลกนี้ไม่มีกฎเกณฑ์ มีแค่ผู้ที่แข็งแกร่งที่ควบคุมผู้ที่อ่อนแอเท่านั้น และนั่นคือที่มาของกฎ เจ้าว่าถูกต้องไหม?” “พูดจาไร้สาระ!”จ้าวชิงหลานไม่ต้องการฟังตรรกะเบี้ยวๆ ของหลี่เฉิน นางจึงกล่าวเสียงเย็นชาว่า “มือสังหารพวกนั้นช่างไร้ประโยชน์จริงๆ เหตุใดจึงฆ่าเจ้าไม่ได้!” “นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฮองเฮาควรจะพูดกับองค์รัชทาย

“หม่อมฉัน คาวระฮองเฮา”“ลูก คารวะเสด็จแม่” เมื่อมีหลี่เฉินเป็นผู้นำ ทุกคนก็ยกจอกเหล้าขึ้น และดื่มคารวะให้จ้าวชิงหลาน จ้าวชิงหลานมีหน้าสงบเยือกเย็น นางชูจอกเหล้าขึ้นแล้วกล่าวเสียงเรียบว่า “องค์รัชทายาท ทุกคนช่างใส่ใจยิ่งนัก”ในทำนองเดียวกัน นางก็จิบเหล้าในจอกด้วย การเคลื่อนไหวดูสงบนิ่ง แต่จ้าวชิงหลานก็มีความระมัดระวังในใจจากความเข้าใจของนางที่มีต่อหลี่เฉิน คนผู้นี้เป็นคนประเภทไม่เห็นกระต่าย ไม่ปล่อยเหยี่ยว[footnoteRef:1] เขาคงมีแผนการอะไรบางอย่าง [1: ไม่เห็นกระต่าย ไม่ปล่อยเหยี่ยว หมายถึง ลงมือเมื่อเห็นเป้าหมายชัดเจนเท่านั้น] เป็นพวกทำดีหวังผล! แน่นอน ทันทีที่หลี่เฉินวางจอกเหล้าลง เขาก็พูดขึ้นว่า “ข้ายังมีอีกเรื่องหนึ่ง”พูดจบ หลี่เฉินก็เหลือบมองหลี่อิ๋นหู่แวบหนึ่ง และกล่าวอย่างใจเย็นว่า “ตอนนี้เหล่าน้องชายและน้องสาวก็โตขึ้นแล้ว พวกเขามาจากราชวงศ์ มีสายเลือดของราชวงศ์ ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงควรแบกรับความรับผิดชอบมากขึ้น”“แต่ก่อนที่จะแบกรับหน้าที่ เรื่องอย่างบทกวี หนังสือ และมารยาทก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ ก่อนหน้านี้ ทุกคนส่วนใหญ่ล้วนหาครูมาสอนเอง ส่งผลให้ระดับขององค์

จ้าวชิงหลานโกรธจัดจนทำราชสาสน์หล่น นางรู้สึกว่าแม้แต่การมองอักษรบนนั้นเพิ่มก็เป็นการดูหมิ่นตัวเอง สิ่งที่นางไม่ได้พูดคือในตอนท้ายของราชสาสน์ กษัตริย์ตงอิ๋งบอกว่าเขาเคยได้ยินมาว่าฮองเฮาแห่งต้าฉินมีรูปโฉมราวกับนางสวรรค์ คือสาวงามอันดับหนึ่งของใต้หล้า...ดูจากความหมายแล้ว ดูเหมือนว่าเขาต้องการให้นางที่เป็นฮองเฮา ถูกส่งไปที่นั่นมากกว่าองค์หญิง คำพูดสกปรกเช่นนี้ ทำให้จ้าวชิงหลานตัวสั่นด้วยความโกรธ “องค์รัชทายาท เจ้าคิดอย่างไรกับเรื่องนี้?”คำถามของจ้าวชิงหลาน ทำให้เหล่ามารดาในพระที่นั่งคังไท่ ที่มีบุตรเป็นองค์หญิงต่างพากันวิตกกังวลในทันใดในปัจจุบันประเทศอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก การต่อสู้ในเหลียวตงครั้งนี้เต็มไปด้วยอุปสรรคมากมาย นอกจากนี้ทางราชสำนักก็ไม่สามารถหาเงินได้ และท้องพระคลังก็ว่างเปล่า ไม่มีใครบอกได้แน่ชัดว่าองค์รัชทายาทจะส่งองค์หญิงออกไปเพื่อความปลอดภัยของประเทศหรือไม่ เพราะท้ายที่สุด เมื่อเทียบกับสตรีคนหนึ่ง ค่าใช้จ่ายในการสู้รบในสงครามนั้นสูงเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น จักรวรรดิต้าฉินในปัจจุบันก็ไม่สามารถที่จะสูญเสียได้จริงๆในราชวงศ์ตอนนี้ มีองค์หญิงสองคนที่อายุถึงเกณฑ