บทที่ 368

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา คำพูดหลายพันคำของหลี่อิ๋นหู่ก็ติดอยู่ในลำคอ

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย

เขากัดฟันแล้วยิ้มออกมาในทันที

รอยยิ้มนี้ ทำให้ปฏิกิริยาผิดปกติทั้งหมดในร่างกายของเขาหายไปในทันที

เขาโค้งคำนับด้วยความเคารพแล้วพูดว่า “น้องชายไม่กล้า น้องชายเพียงอยากบอกว่า การได้ชี้แนะเหล่าน้องๆ เช่นนี้ เป็นโอกาสที่จะกระชับความสัมพันธ์ระหว่างน้องชายกับพวกเขาให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น นี่เป็นสิ่งที่น้องชายถวิลหา”

“เช่นนั้นก็ดี”

หลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “จ้าวอ๋องรู้ความเช่นนี้ พี่ชายอย่างข้าก็รู้สึกปลาบปลื้ม จอกนี้ดื่มให้เจ้า”

เมื่อเห็นหลี่เฉินหยิบจอกเหล้าขึ้นมา หลี่อิ๋นหู่ก็เอื้อมมือออกไปคว้าจอกเหล้าของตัวเองไว้แน่น ยิ้มให้หลี่เฉิน จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นและดื่มรวดเดียวจนเกลี้ยง

เมื่อมองไปที่หลี่อิ๋นหู่ที่วางจอกเหล้าบนโต๊ะอย่างแรง หลี่เฉินซึ่งดื่มเสร็จก็ค่อยๆ วางจอกเหล้าลงอย่างช้าๆ และพูดอย่างใจเย็นว่า “น้องชายน้องสาวทั้งหลาย ยังไม่รีบขอบคุณพี่แปดอีกหรือ?”

ไม่ว่าอายุมากหรือน้อย ตราบใดที่พวกเขาเป็นองค์ชายและองค์หญิงที่พอจะมีไหวพริบเพียงเล็กน้อย ต่างก