เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 364
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-15 18:00:01บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 365
“ชุดของเจ้าในวันนี้ ดูแตกต่างไปจากปกติ” หลี่เฉินและจ้าวชิงหลานเดินเคียงข้างกันเพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆ หลี่เฉินก็พูดขึ้นมา ด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงสองคนเท่านั้นจ้าวชิงหลานหยุดชะงักเล็กน้อย นางจ้องมองไปที่หลี่เฉินอย่างเย็นชา สีหน้าบูดบึ้งแต่ไม่พูดอะไรเมื่อหลี่เฉินเห็นดังนั้น เขาก็หัวเราะเบาๆ และขยับเข้ามาใกล้จ้าวชิงหลานให้มากขึ้นเล็กน้อยอย่างอวดดี “อะไรกัน ลูกเพิ่งจะหนีจากความตายมาได้ เสด็จแม่ไม่คิดจะปลอบโยนลูกหน่อยหรือ?”คำพูดที่ไร้สาระและการกระทำที่หยิ่งผยองของหลี่เฉิน ทำให้จ้าวชิงหลานโกรธมาก “เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!?”จ้าวชิงหลานดุเสียงเบาด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด “มีคนมากมายกำลังมองอยู่ เจ้าอยากตายรึ?”“ตามกฎแล้ว เจ้าควรอยู่ข้างหลังข้าครึ่งก้าว!”หลี่เฉินพูดเบาๆ “กฎ? โลกนี้ไม่มีกฎเกณฑ์ มีแค่ผู้ที่แข็งแกร่งที่ควบคุมผู้ที่อ่อนแอเท่านั้น และนั่นคือที่มาของกฎ เจ้าว่าถูกต้องไหม?” “พูดจาไร้สาระ!”จ้าวชิงหลานไม่ต้องการฟังตรรกะเบี้ยวๆ ของหลี่เฉิน นางจึงกล่าวเสียงเย็นชาว่า “มือสังหารพวกนั้นช่างไร้ประโยชน์จริงๆ เหตุใดจึงฆ่าเจ้าไม่ได้!” “นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฮองเฮาควรจะพูดกับองค์รัชทาย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-15รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 366
“ฮองเฮาและองค์รัชทายาท โปรดทรงคุกเข่า!”ขุนนางสำนักคุมประพฤติซึ่งรู้ขั้นตอนพิธีการดีอยู่ก็ตะโกนเบา ๆหลี่เฉินและจ้าวชิงหลานถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความเคารพ “หนึ่ง คำนับฟ้าดินและเทพเซียน” หลี่เฉินและจ้าวชิงหลานก้มลงและคำนับ หลังจากลุกขึ้น ขุนนางสำนักคุมประพฤติก็ตะโกนอีกครั้ง “สอง คำนับบรรพบุรุษ” ทั้งสองคำนับอีกครั้ง“สาม ขอให้องค์จักรพรรดิทรงมีพระวรกายแข็งแรงยิ่งยืนนาน” หลี่เฉินและจ้าวชิงหลานคุกเข่าลงในห้องโถง และผู้คนด้านนอกก็ไม่มีใครอยู่เฉยเช่นกันเนื่องจากพวกเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าไปในตำหนักโดยตรง จึงทำได้แค่คุกเข่าคำนับอยู่หน้าประตูหลี่อิ๋นหู่โค้งคำนับอย่างแข็งทื่อราวกับหุ่นยนต์ ในขณะนี้ มีเพียงความคิดเดียวที่วิ่งวนอยู่ในใจของเขาเขาจะฆ่าหลี่เฉินและแทนที่มันด้วยตัวเองอย่างไร! หลังจากกราบสามครั้งคำนับเก้าครั้ง หลี่เฉินก็ลุกขึ้นยืน เมื่อมาถึงที่หน้าแท่นบรรทมมังกร เขาก็มองดูองค์จักรพรรดิ แล้วหันไปหาหมอหลวงที่ประจำการอยู่ที่นี่ทั้งกลางวันและกลางคืน “พระอาการของเสด็จพ่อดีขึ้นแล้วหรือยัง?”หมอหลวงที่ปฏิบัติหน้าที่ก็โค้งคำนับ และกล่าวอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-15รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 367
“หม่อมฉัน คาวระฮองเฮา”“ลูก คารวะเสด็จแม่” เมื่อมีหลี่เฉินเป็นผู้นำ ทุกคนก็ยกจอกเหล้าขึ้น และดื่มคารวะให้จ้าวชิงหลาน จ้าวชิงหลานมีหน้าสงบเยือกเย็น นางชูจอกเหล้าขึ้นแล้วกล่าวเสียงเรียบว่า “องค์รัชทายาท ทุกคนช่างใส่ใจยิ่งนัก”ในทำนองเดียวกัน นางก็จิบเหล้าในจอกด้วย การเคลื่อนไหวดูสงบนิ่ง แต่จ้าวชิงหลานก็มีความระมัดระวังในใจจากความเข้าใจของนางที่มีต่อหลี่เฉิน คนผู้นี้เป็นคนประเภทไม่เห็นกระต่าย ไม่ปล่อยเหยี่ยว[footnoteRef:1] เขาคงมีแผนการอะไรบางอย่าง [1: ไม่เห็นกระต่าย ไม่ปล่อยเหยี่ยว หมายถึง ลงมือเมื่อเห็นเป้าหมายชัดเจนเท่านั้น] เป็นพวกทำดีหวังผล! แน่นอน ทันทีที่หลี่เฉินวางจอกเหล้าลง เขาก็พูดขึ้นว่า “ข้ายังมีอีกเรื่องหนึ่ง”พูดจบ หลี่เฉินก็เหลือบมองหลี่อิ๋นหู่แวบหนึ่ง และกล่าวอย่างใจเย็นว่า “ตอนนี้เหล่าน้องชายและน้องสาวก็โตขึ้นแล้ว พวกเขามาจากราชวงศ์ มีสายเลือดของราชวงศ์ ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงควรแบกรับความรับผิดชอบมากขึ้น”“แต่ก่อนที่จะแบกรับหน้าที่ เรื่องอย่างบทกวี หนังสือ และมารยาทก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ ก่อนหน้านี้ ทุกคนส่วนใหญ่ล้วนหาครูมาสอนเอง ส่งผลให้ระดับขององค์
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-16รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 368
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา คำพูดหลายพันคำของหลี่อิ๋นหู่ก็ติดอยู่ในลำคอ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อยเขากัดฟันแล้วยิ้มออกมาในทันที รอยยิ้มนี้ ทำให้ปฏิกิริยาผิดปกติทั้งหมดในร่างกายของเขาหายไปในทันทีเขาโค้งคำนับด้วยความเคารพแล้วพูดว่า “น้องชายไม่กล้า น้องชายเพียงอยากบอกว่า การได้ชี้แนะเหล่าน้องๆ เช่นนี้ เป็นโอกาสที่จะกระชับความสัมพันธ์ระหว่างน้องชายกับพวกเขาให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น นี่เป็นสิ่งที่น้องชายถวิลหา”“เช่นนั้นก็ดี” หลี่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “จ้าวอ๋องรู้ความเช่นนี้ พี่ชายอย่างข้าก็รู้สึกปลาบปลื้ม จอกนี้ดื่มให้เจ้า” เมื่อเห็นหลี่เฉินหยิบจอกเหล้าขึ้นมา หลี่อิ๋นหู่ก็เอื้อมมือออกไปคว้าจอกเหล้าของตัวเองไว้แน่น ยิ้มให้หลี่เฉิน จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นและดื่มรวดเดียวจนเกลี้ยงเมื่อมองไปที่หลี่อิ๋นหู่ที่วางจอกเหล้าบนโต๊ะอย่างแรง หลี่เฉินซึ่งดื่มเสร็จก็ค่อยๆ วางจอกเหล้าลงอย่างช้าๆ และพูดอย่างใจเย็นว่า “น้องชายน้องสาวทั้งหลาย ยังไม่รีบขอบคุณพี่แปดอีกหรือ?” ไม่ว่าอายุมากหรือน้อย ตราบใดที่พวกเขาเป็นองค์ชายและองค์หญิงที่พอจะมีไหวพริบเพียงเล็กน้อย ต่างก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-16รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 369
จ้าวชิงหลานโกรธจัดจนทำราชสาสน์หล่น นางรู้สึกว่าแม้แต่การมองอักษรบนนั้นเพิ่มก็เป็นการดูหมิ่นตัวเอง สิ่งที่นางไม่ได้พูดคือในตอนท้ายของราชสาสน์ กษัตริย์ตงอิ๋งบอกว่าเขาเคยได้ยินมาว่าฮองเฮาแห่งต้าฉินมีรูปโฉมราวกับนางสวรรค์ คือสาวงามอันดับหนึ่งของใต้หล้า...ดูจากความหมายแล้ว ดูเหมือนว่าเขาต้องการให้นางที่เป็นฮองเฮา ถูกส่งไปที่นั่นมากกว่าองค์หญิง คำพูดสกปรกเช่นนี้ ทำให้จ้าวชิงหลานตัวสั่นด้วยความโกรธ “องค์รัชทายาท เจ้าคิดอย่างไรกับเรื่องนี้?”คำถามของจ้าวชิงหลาน ทำให้เหล่ามารดาในพระที่นั่งคังไท่ ที่มีบุตรเป็นองค์หญิงต่างพากันวิตกกังวลในทันใดในปัจจุบันประเทศอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก การต่อสู้ในเหลียวตงครั้งนี้เต็มไปด้วยอุปสรรคมากมาย นอกจากนี้ทางราชสำนักก็ไม่สามารถหาเงินได้ และท้องพระคลังก็ว่างเปล่า ไม่มีใครบอกได้แน่ชัดว่าองค์รัชทายาทจะส่งองค์หญิงออกไปเพื่อความปลอดภัยของประเทศหรือไม่ เพราะท้ายที่สุด เมื่อเทียบกับสตรีคนหนึ่ง ค่าใช้จ่ายในการสู้รบในสงครามนั้นสูงเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น จักรวรรดิต้าฉินในปัจจุบันก็ไม่สามารถที่จะสูญเสียได้จริงๆในราชวงศ์ตอนนี้ มีองค์หญิงสองคนที่อายุถึงเกณฑ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-16รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 370
หลี่เฉินตะโกนอย่างเย็นชา ทำให้ใบหน้าของหลี่อิ๋นหู่เปลี่ยนเป็นสีแดง เมื่อเทียบกับการลงโทษแล้ว สิ่งที่สำคัญกว่าการลงโทษก็คือการทำลายภาพลักษณ์และศักดิ์ศรีของเขาในวังหลัง หลี่อิ๋นหู่ไม่รู้ว่าหลี่เฉินจงใจทำเช่นนี้หรือว่าบังเอิญกันแน่ ถ้าจะบอกว่าจงใจ แล้วเหตุใดถึงรู้ว่าตัวเองเลือกให้เสกสมรสเพื่อสันติภาพ?แต่ถ้าบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญ ก็อาจกล่าวได้ว่าปฏิกิริยาของหลี่เฉินนั้นเร็วกว่าที่เขาจินตนาการไว้มาก แต่ไม่ว่าจะเป็นเหตุใด ณ จุดนี้ หลี่อิ๋นหู่ทำได้เพียงกัดฟันและยอมรับความเป็นจริงเขาเดินออกจากพระที่นั่งคังไท่โดยไม่พูดอะไร และคุกเข่าที่หน้าประตูพระที่นั่งในระหว่างนั้น จ้าวชิงหลานก็ไม่ช่วยพูดให้เขาเลยสักคำ สิ่งนี้ทำให้ความไม่พอใจภายในใจของหลี่อิ๋นหู่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น ในพระที่นั่งคังไท่ เหล่าพระสนมที่มีองค์ชายและองค์หญิง ต่างก็ประทับใจกับคำพูดของหลี่เฉินมากเหล่าองค์หญิงไม่จำเป็นต้องพูดมาก มีองค์รัชทายาทเลือดเหล็กเช่นนี้ พวกนางก็ไม่ต้องกังวลที่จะถูกส่งไปยังต่างประเทศ ในฐานะเหยื่อทางการเมืองที่จะได้รับความอัปยศอดสูอย่างไร้มนุษยธรรม ในทางกลับกัน เหล่าองค์ชายต่างก็มองพี่รอง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-16รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 371
“ยอม”หลี่อิ๋นหู่เกร็งหน้า ก่อนจะตอบกลับเสียงแข็งทื่อ “เจ้าไม่พอใจ” หลี่เฉินจ้องมองหลี่อิ๋นหู่ และกล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “กระหม่อมไม่กล้า” หลี่อิ๋นหู่ยังคงตอบต่อไป“ไม่กล้า?”หลี่เฉินหัวเราะเสียงเย็นชาและกล่าวว่า “แต่ข้าเห็นความเกลียดชังที่เจ้ามีต่อข้าในดวงตาของเจ้า มันรุนแรงมากจนยากที่จะเปลี่ยนแปลงได้” หลี่อิ๋นหู่กัดฟันพูด “ฝ่าบาทคือพระเชษฐาองค์โตของกระหม่อม ทั้งยังเป็นองค์รัชทายาทผู้สูงศักดิ์ กระหม่อมไม่มีเจตนาอื่นใดต่อฝ่าบาท” “ใช่ ไม่มีเจตนาอื่นใด ข้าเชื่อประโยคนี้”หลี่เฉินกล่าวอย่างสงบ แล้วจู่ๆ ก็เพิ่มความเร็วในการพูด “เพียงแค่อยากจะมาแทนที่ข้าก็เท่านั้นเอง นี่ไม่นับว่าเป็น ‘ไม่มีเจตนาอื่นใด’?”หลี่อิ๋นหู่กัดฟันจนกรามแข็ง “เหตุใดฝ่าบาทต้องพุ่งเป้ามาที่กระหม่อม?” หลี่เฉินเตะหลี่อิ๋นหู่กลิ้งลงไปกับพื้น จากนั้นก็ยกเท้าขึ้นมาเหยียบที่หน้าอกของหลี่อิ๋นหู่ และมองหลี่อิ๋นหู่ซึ่งนอนกองบนพื้นหิมะ ด้วยสายตาแหลมคมดุจใบมีด แล้วหลี่เฉินก็กล่าวว่า “เพราะข้ารู้สึกได้ถึงจิตสังหารที่เจ้ามีต่อข้า” “ตั้งแต่วันที่น้องชายของเจ้าเสียชีวิต ข้าก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกต
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-17รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 372
เมื่อกลับมาที่ตำหนักบูรพา หลี่เฉินก็ไปเยี่ยมวั่นเจียวเจียวก่อนเป็นอันดับแรก นางฟื้นขึ้นมาแล้ว เมื่อเห็นหลี่เฉินเดินเข้ามา นางก็พยายามลุกขึ้น “นอนลงเถอะ ไม่ต้องคารวะข้า”หลี่เฉินนั่งลงข้างเตียง และเหลือบมองอาหารที่อยู่ด้านข้าง เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เจ้าบาดเจ็บหนักก็ต้องทานอาหารให้มากขึ้น เพื่อเติมพลังงานให้กับร่างกาย แล้วเหตุใดจึงไม่กิน?”เนื่องจากการเสียเลือดมากเกินไป ริมฝีปากของวั่นเจียวเจียวจึงซีดลงเล็กน้อย ใบหน้าที่ขาวซีดของนางดูไม่คุ้นเคยกับการนอนพูดกับหลี่เฉิน นางกล่าวเสียงเบาว่า “กินไม่ลงเพคะ”“กินไม่ลงก็ต้องกิน” หลี่เฉินขมวดคิ้วพูด “ตอนนี้เจ้าได้รับบาดเจ็บ อยู่ในช่วงพักฟื้นร่างกาย หากไม่ทานข้าวแล้วจะฟื้นฟูร่างกายได้อย่างไร” “หรือเจ้าอยากให้ข้าป้อนเจ้า?”ประโยคสุดท้ายของหลี่เฉิน ทำให้วั่นเจียวเจียวที่อยากพูดอย่างอื่นก็พลันหยุดชะงักทันที ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นางไม่กล้าให้หลี่เฉินป้อนอาหารให้นางแน่ เห็นได้ชัดว่าอาหารมื้อนี้ทำให้วั่นเจียวเจียวเป็นพิเศษ ไม่เพียงแต่ใช้ส่วนผสมที่มีคุณค่าทางโภชนาการมากมายเท่านั้น แต่ยังมีอาหารยาที่หายากอีกมากมายอีกด้วยตอนท
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-17
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 654
สวีฉังชิง เป็นหนึ่งในขุนนางที่ซื่อสัตย์และใสสะอาดที่สุดในราชสำนักต้าฉินหลี่เฉินเคยเห็นกับตาตอนที่สวีฉังชิงตกอยู่ในปัญหาครั้งก่อน และหลี่เฉินได้ไปที่บ้านของเขาดังนั้น เมื่อได้ยินคำบ่นอย่างขุ่นเคืองของสวีฉังชิง หลี่เฉินก็เพียงแต่หัวเราะและปลอบโยนว่า “เขาทำหน้าที่ของเขา เจ้าจะไปถือสาอะไรกับเขา”ถ้าเปรียบเทียบกับสวีฉังชิง เหอคุนคือคนอีกขั้วหนึ่งโดยสิ้นเชิงเหอคุนเต็มไปด้วยความลื่นไหล ไหวพริบ และความโลภ ซึ่งทั้งหมดนี้ตรงข้ามกับลักษณะของสวีฉังชิงโดยสิ้นเชิง ด้วยเหตุนี้ สวีฉังชิงจึงไม่ชอบเหอคุนตั้งแต่แรกเห็นในแง่คุณสมบัติ เหอคุนอาจดูเหมือนเต็มไปด้วยข้อเสีย หลี่เฉินไม่มีทางสนใจแน่แต่สิ่งที่หลี่เฉินให้ความสำคัญคือ ความสามารถในการทำงานของเหอคุนคนอย่างเหอคุน หากไม่ได้มีพื้นเพต่ำต้อย คงจะมีอนาคตในราชสำนักที่ไกลกว่าสวีฉังชิงมากสวีฉังชิงเหมาะกับการทำงานหนักแบบไม่หวังผลตอบแทน แต่เหอคุน คือคนที่สามารถจับจุดอ่อนของปัญหา และหาทางแก้ไขให้หลี่เฉินได้อย่างชัดเจนและนี่คือสิ่งที่กลบข้อเสียส่วนใหญ่ของเหอคุนได้เมื่อเห็นว่าสวีฉังชิงยังคงแสดงความไม่พอใจ หลี่เฉินจึงกล่าวว่า “เจ้ากับเขามีบุคลิกแล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 653
“หากองค์ชายจำพวกท่านไม่ได้ พวกท่านก็เหนื่อยเปล่า”คำพูดของเหอคุนทำให้ขุนนางทั้งสามคนพยักหน้ารับอย่างต่อเนื่อง“ใต้เท้าเหอ ตำแหน่งคนแรกที่ส่งของกำนัลก็ถูกใต้เท้าเหอแย่งไปแล้ว พวกเราจะส่งของที่ดี ก็ไม่มีปัญญาเสียด้วยซ้ำ” ขุนนางวัยกลางคนคนหนึ่งกล่าวด้วยใบหน้าขมขื่นเหอคุนส่ายหน้า “ท่านเข้าใจผิดแล้ว หากว่ากันด้วยความดีเยี่ยม อย่างไรก็ไม่มีทางเอาชนะเหล่าขุนนางชั้นสูงหรือราชวงศ์ พวกเขามีสมบัติล้ำค่ามากมาย เราไม่อาจเทียบได้อยู่แล้ว”“แต่พวกท่านลองคิดดู ทำไมองค์ชายถึงทำเช่นนี้? ก็เพราะอยากดูว่าใครในราชสำนักมีความจงรักภักดีต่อพระองค์ใช่หรือไม่?”“ลองเปรียบเทียบดู พ่อค้าผู้ร่ำรวยคนหนึ่งที่มีทรัพย์สินมหาศาล บริจาคเงิน 100 ตำลึง เทียบกับคนธรรมดาที่ขายทุกอย่างจนรวบรวมได้เพียง 10 ตำลึง สำหรับองค์ชาย อันไหนจะมีค่าน่าจดจำมากกว่ากัน? พวกท่านคิดว่าองค์ชายต้องการเงินของพวกท่านจริงหรือ?”เหอคุนแสร้งทำสีหน้าชื่นชม พร้อมประสานมือไปยังทิศที่เป็นพระที่นั่งสีเจิ้ง กล่าวว่า “องค์ชายทรงพระปรีชาสามารถ มิอาจเปรียบได้กับคนธรรมดาเช่นเรา องค์ชายทรงต้องการดูว่า ใครในราชสำนักที่ภักดีและมีจิตใจถวายความจงรักภักดี ซ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 652
“จะคุยอะไรกันได้อีก ก็คงไม่พ้นแผนการจัดการข้า”หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “คราวนี้ จ้าวเสวียนจีคงจนตรอกแล้ว”“เพิ่มการเฝ้าระวังให้มากขึ้น ข้าต้องรู้ว่าพวกเขาทำอะไรและพบใครในช่วงไม่กี่วันนี้”เฉินทงโค้งคำนับ “พ่ะย่ะค่ะ”หลังจากเฉินทงจากไป เหอคุนก็เข้ามาพบหลี่เฉิน“ทูลองค์ชาย เมื่อครู่มีขุนนางสามคนเข้ามาส่งของกำนัลเงินช่วยงาน พระองค์จะทอดพระเนตรบัญชีของกำนัลหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” เหอคุนเอ่ยถามหลี่เฉินส่ายศีรษะ “เจ้าเป็นคนจัดการไป ข้าจะดูบัญชีทั้งหมดตอนสุดท้าย ข้าคงไม่มีเวลามาดูทีละคน”เหอคุนพลันคิดบางอย่าง ก่อนกล่าวว่า “องค์ชาย กระหม่อมขอพระราชทานสิทธิในการดำเนินการตามดุลยพินิจ กระหม่อมมั่นใจว่าจะสามารถเพิ่มยอดของกำนัลได้อย่างน้อยสามส่วน”หลี่เฉินหยุดชะงักเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “เจ้ากำลังเอามีดจ่อคอเพื่อนร่วมงานของเจ้าเอง ไม่กลัวพวกเขาเล่นงานเจ้าในที่ลับหรือ?”เหอคุนยิ้มกว้าง พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ตราบใดที่กระหม่อมมีองค์ชายเป็นที่พึ่ง กระหม่อมไม่กลัวสิ่งใด อีกอย่าง กระหม่อมมั่นใจว่าจะทำให้พวกเขายินดีมอบเงินเพิ่มอย่างเต็มใจ”“ได้ เจ้าไปจัดการเถอะ”หลี่เฉินโบกม
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 651
ทันทีที่เริ่มเคลื่อนไหวเพื่อยึดอำนาจ ความขัดแย้งระหว่างกลุ่มของจ้าวเสวียนจีกับตำหนักบูรพาจะถึงจุดแตกหักโดยสมบูรณ์ ความสัมพันธ์ที่เปราะบางจะถูกทำลาย และไม่มีที่ว่างสำหรับการประนีประนอมอีกต่อไปนี่คือสิ่งที่จ้าวเสวียนจีและหลี่เฉินต่างพยายามหลีกเลี่ยงมาโดยตลอดแต่ตอนนี้ เวลานั้นก็มาถึงจางปี้อู่เอ่ยถามด้วยความกังวลว่า “ถ้าเราทำการเคลื่อนไหวใหญ่โต หน่วยบูรพาคงไม่พลาดที่จะสังเกตเห็น…”“แล้วจะอย่างไร?”จ้าวเสวียนจีลุกขึ้นยืน ท่ามกลางร่างกายที่ชราภาพกลับเปล่งไปด้วยอำนาจ เขากล่าวเสียงดังว่า “ข้ารับราชการมาเกินสี่สิบปี อยู่ในคณะเสนาบดีมานานเกือบยี่สิบปี หน่วยบูรพาเล็กๆ จะทำอะไรข้าได้?”“หากพวกมันกล้าลงมือ ก็ให้กองทัพเข้าบุกตำหนักบูรพาเสีย!”แววตาและคิ้วที่ขาวของจ้าวเสวียนจีเต็มไปด้วยความแข็งกร้าว เขากล่าวต่อด้วยเสียงเย็นเยือกท่ามกลางสายตาหวาดหวั่นของจางปี้อู่และฟู่อวี้จือว่า “ฝ่าบาททรงประชวร องค์รัชทายาทโง่เขลาและไร้ศีลธรรม ในฐานะขุนนาง เราทำได้เพียงเสี่ยงเพื่อปกป้องรากฐานของต้าฉิน”ครึ่งชั่วยาวต่อมา จางปี้อู่และฟู่อวี้จือออกจากจวนจ้าวที่หน้าประตูมีเกี้ยวสองคันจอดรออยู่“สหายจาง”ขณ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 650
ในการควบคุมอำนาจทางการเงิน มีคนหนึ่งที่ต้องกำจัดให้ได้ไม่ต้องสงสัย คนคนนั้นคือ จ้าวเสวียนจีหลี่เฉินโยนบัญชีของกำนัลของเหอคุนลงข้างตัว พลางเรียกวั่นเจียวเจียวเข้ามาด้วยเสียงดัง “มาแต่งตัวให้ข้า”ในเมืองหลวง ณ จวนจ้าวหลังจากออกจากตำหนักบูรพา จ้าวเสวียนจีได้สั่งคนไปตามจางปี้อู่ และฟู่อวี้จือ สองขุนนางร่วมตำแหน่งมหาเสนาบดีในคณะเสนาบดีไม่นานหลังจากที่จ้าวเสวียนจีเดินทางกลับถึงจวนจ้าว สองคนก็รีบร้อนมาถึงฟู่อวี้จือและจางปี้อู่พบกันที่หน้าประตู ทั้งสองสบตากัน แต่กลับไม่เห็นหวังเถิงฮ่วนจึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยในไม่ช้า จ้าวเสวียนจีก็เรียกทั้งสองเข้ามายังห้องหนังสือ“ผู้อาวุโส วันนี้ตำหนักบูรพามีคำตอบเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?”ฟู่อวี้จือถามถึงเรื่องเย่ลู่ฉีหมิงที่ถูกสังหารแม้เมืองหลวงจะใหญ่และผู้คนมากมาย แต่เรื่องใหญ่เช่นนี้ย่อมไม่สามารถปิดบังสองขุนนางอาวุโสได้ พวกเขาทราบข่าวอย่างรวดเร็วว่าเย่ลู่ฉีหมิงเกิดเรื่อง แต่รายละเอียดนั้นพวกเขายังไม่รู้ เนื่องจากจ้าวเสวียนจีและหวังเถิงฮ่วนเป็นผู้ไปตำหนักบูรพาจ้าวเสวียนจีจิบชาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “ไม่มีคำตอบ ก็คือคำตอบของตำหนั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 649
“เข้าใจแล้วก็ออกไปได้”เหอคุนค่อยๆ ยกตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนโค้งคำนับอย่างนอบน้อม “กระหม่อมขอบพระทัยในพระเมตตาขององค์ชาย กระหม่อมขอทูลลา”หลังจากเหอคุนก้าวออกจากคลังเก็บของ หลี่เฉินหันไปสั่งเฉินทง “ให้ทางซูหางรีบส่งข้อมูลของเหอคุนมา ข้าต้องการ”เฉินทงเข้าใจในทันที ว่าเหอคุนคนนี้กำลังจะกลายเป็นขุนนางคนสำคัญของตำหนักบูรพาดูจากสวีฉังชิงก็รู้แม้ตำแหน่งยังคงเดิม แต่ใครๆ ก็รู้ว่าพวกเขาคือคนสนิทขององค์รัชทายาท อำนาจที่พวกเขาถืออยู่ได้ขยายตัวไม่รู้กี่เท่าอดีตพวกเขาเป็นเพียงข้าราชการชายขอบในกรมครัวเรือนและกระทรวงโยธาธิการ บัดนี้แม้แต่เสนาบดีทั้งสองกรมยังต้องทำงานภายใต้สีหน้าของพวกเขาเหอคุนเองก็เช่นกันผู้ศึกษาร่วมองค์รัชทายาทเป็นเพียงขุนนางระดับห้าขั้นแรก และไม่มีอำนาจมากมายแต่ตำหนักบูรพาในตอนนี้มีผู้ศึกษาร่วมองค์รัชทายาทเพียงแค่คนเดียว หน้าที่แรกที่เขาได้รับ คือการรวบรวมและจัดการของกำนัลจากขุนนางที่องค์รัชทายาททรงให้ความสนใจอย่างมาก หากเขาสามารถทำงานนี้ได้ดี เส้นทางอำนาจของเหอคุนก็จะเปิดโล่งจนไม่มีใครหยุดยั้งได้ต้องตีสนิทสักหน่อยแล้วล่ะเฉินทงคิดไปถึงความเป็นไปได้หลายอย่างในเสี้ย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 648
เงินเดือนขุนนางส่วนใหญ่มักถูกกำหนดไว้ตั้งแต่ช่วงต้นราชวงศ์ในยุคสมัยศักดินา เศรษฐกิจมีความผันผวนน้อยกว่าในสังคมสมัยใหม่ เพราะใช้เงินโลหะและทองคำเป็นมาตรฐาน ทำให้อัตราเงินเฟ้อและเงินฝืดเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก และเมื่อเกิดขึ้น ความเปลี่ยนแปลงก็ไม่ได้รุนแรงดังนั้น รัฐบาลในสมัยนั้นจึงแทบไม่ปรับเปลี่ยนเงินเดือนขุนนาง หากมีการปรับเปลี่ยนก็มักจะเป็นการปรับในอัตราที่น้อยมากเพราะเงินเดือนขุนนางถือเป็นภาระสำคัญในงบประมาณของราชสำนักอย่างรุนแรงเช่นในราชวงศ์ต้าฉิน เมื่อปีที่ผ่านมา ราชสำนักต้องจ่ายเงินเดือนขุนนางรวมทั้งสิ้น 45 ล้านตำลึงเงิน แต่รายได้จากภาษีของทั้งปีนั้นมีเท่าใด?ไม่ถึง 20 ล้านตำลึงเงินนี่จึงเป็นสาเหตุให้เกิดปัญหาค้างจ่ายเงินเดือนขุนนางอย่างแพร่หลายแม้ในปีที่ฝนฟ้าดี ไม่มีปัญหาภัยพิบัติ การจ่ายเงินเดือนขุนนางยังถือเป็นภาระหนักหนาสำหรับราชสำนักยิ่งไปกว่านั้น การปรับเงินเดือนขุนนางยังถือเป็นการเปลี่ยนแปลงกฎบรรพบุรุษ ซึ่งถือเป็นเรื่องใหญ่ที่อาจกระทบต่อเสถียรภาพของราชวงศ์ทั่วทั้งแผ่นดิน ไม่ใช่สิ่งที่จะปรับเปลี่ยนได้ง่ายๆแค่ภาระทางการเงินที่เพิ่มขึ้นก็อาจทำให้ราชสำนักล่มสลายได
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 647
"ดำรงตำแหน่งหัวหน้ากรมทอผ้าซูหางมา 4 ปี เจ้าทุจริตไปเท่าไหร่?"คำถามของหลี่เฉินตรงไปตรงมาและเฉียบขาดทำให้เหอคุนที่เดิมก็ประหม่าอยู่แล้วเหงื่อแตกซึมไปทั่วร่าง เขาไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย รีบตอบด้วยความกลัวว่า “โรงทอผ้า โรงย้อม และพ่อค้ารายใหญ่ในอุตสาหกรรมนี้ล้วนส่งสินบนให้กรมทอผ้ามาโดยตลอดทุกฤดูกาล”“ในตอนแรกยังมีความลับลมคมในบ้าง แต่สองปีมานี้กลับกลายเป็นเรื่องที่เปิดเผยมากขึ้น กรมทอผ้าเองก็ยอมรับว่าเป็นรายได้ประจำทุกไตรมาส”“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา กระหม่อมได้รับสินบนจนแทบนับไม่ถ้วน หากนับเป็นเงินก็ประมาณ 4-5 แสนตำลึงเงิน”เมื่อได้ยินตัวเลขนี้ แม้แต่เฉินทงยังอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเหอคุนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยสายตาตกใจ4-5 แสนตำลึงเงิน!นี่มันอะไรกัน!?เฉินทงในฐานะขุนนางของหน่วยบูรพา แม้มีเงินเดือนรวมเบี้ยเลี้ยงและสิทธิประโยชน์ต่างๆ ก็ได้เพียงปีละ 300 กว่าตำลึง หากเป็นขุนนางระดับเดียวกันที่ไม่มีเบี้ยเลี้ยงพิเศษ อาจได้ไม่ถึง 200 ตำลึงต่อปีด้วยซ้ำแต่เหอคุน ซึ่งเป็นเพียงขุนนางระดับห้าขั้นแรก กลับใช้เวลา 4 ปีโกงเงินได้ 4 ล้านกว่าตำลึงเงิน เฉลี่ยปีละหนึ่งล้านตำลึงเงินความแตกต่างมหาศา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 646
ต่อหน้าคำกล่าวอย่างซื่อสัตย์และจริงใจของเหอคุน หลี่เฉินกลับไม่ได้แสดงท่าทีใดๆเขาเพียงใช้บัญชีของกำนัลตีลงบนฝ่ามือช้าๆ เหมือนกำลังพิจารณาว่าจะจัดการกับเหอคุนเช่นไรขณะที่เหอคุนนั้นไม่กล้าพูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว แม้แต่การหายใจก็ต้องควบคุมจังหวะ เกรงว่าจะทำให้หลี่เฉินที่อยู่ตรงหน้าขุ่นเคืองความเงียบและความกดดันที่มองไม่เห็นดำเนินไป จนกระทั่งเฉินทงเดินเข้ามาทำลายความเงียบนี้“องค์ชาย กระหม่อมได้ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”หลังจากเดินเข้ามาในคลัง เฉินทงคำนับหลี่เฉินก่อน กล่าวต่อเมื่อได้รับการพยักหน้าอนุญาตจากหลี่เฉิน โดยไม่ชายตามองเหอคุนที่คุกเข่าอยู่แม้แต่น้อย “เหอคุนดำรงตำแหน่งหัวหน้ากรมทอผ้าซูหางมานานกว่า 4 ปี ตามกฎของกรมขุนนาง ปีนี้เขาจะต้องผ่านการประเมินผลการปฏิบัติงานเพื่อตัดสินว่าจะต่ออายุงาน ปรับย้าย หรือถูกลดตำแหน่ง”“หลายเดือนก่อน สหายร่วมถิ่นของเหอคุนชื่อโจวรุ่ย ซึ่งเป็นข้าราชการในกรมขุนนางและอยู่ในกลุ่มสนับสนุนคณะเสนาบดี ถูกสวีฉังชิงจากกรมครัวเรือนกล่าวหาและถูกองครักษ์เสื้อแพรจับกุมและประหารชีวิต เมื่อโจวรุ่ยล้มลง เหอคุนก็ไร้ผู้สนับสนุนในราชสำนัก กระหม่อมได้ตรวจสอบผลก
