All Chapters of Angel, Don't Fly So Close To Me: Chapter 51 - Chapter 60

“Sorry!”, halos hindi mapuknat ang paghingi ni Laura ng sorry kay Yzekiel dahil sa tinamong pasa mula sa pagkakasuntok ng kanyang ama sa mukha nito. Hindi umimik ang binata ngunit inirapan siya ng matalim pagkatapos ay inilayo ang sarili at isinalampak ang katawan sa kulay pink niyang sofa. Pagkatapos silang idismiss ng kanyang ama ay hinila niya si Yzekiel sa kanyang kuarto na mas malaki pa sa isang bungalong bahay sa Pilipinas na makikita sa pinakaleft wing ng malapalasyong bahay ng mga Laurente. Humingi siya ng icepack sa kanyang personal na kawaksi upang ilapat sa namagang parte ng mukha ng binata. Agad namang tumalima ang kanyang maid at pagkaraan ng ilang sandali ay iniabot na nito sa kanya na nakabalot sa malinis na bimpo. May pag-aalinlangan pa siyang lumapit sa kinauupuan ni Yzekiel habang nakasandal ang ulo sa headboard ng upuan at nakapikit. Dahan dahan niya tong idinampi sa pasa ng binata ngunit halos mabitawan niya ang hawak na bimpo ng bigla itong magmulat.“I-cold comp

Kung nakakasunog sana ang mga mata ni Eric habang nakatitig sa kanya ay agad na sana siyang naging abo. Halos panginigan ang kanyang tuhod, gumagalaw pati ang mga muscle nito sa panga at halatang nagtitimpi ito sa matinding pagsabog. Gusto niyang yakapin at payapain ang binata ngunit biglang pumasok sa kanyang balintataw ang ginagawa nitong pambabalewala sa kanya kung kayat tumitig din siya dito habang nakarehistro ang matinding hinanakit sa mga mata.“Why are you so mean to me? Did I do something wrong to you?”, hindi niya napigilang saad habang nasa himig ang matinding hinanakit. Hindi na niya kayang itolerate ang nararamdamang sakit dahil sa pambabalewala nito kaya kailangan na niyang itong harapin.“Am I still your girlfriend, Eric?”, wika pa niya habang tinitigan niya ito sa mata. It’s now or never, kung ano man ang kahihinatnan nito ay maluwag na niyang tatanggapin.“Kung hindi na, sabihin mo naman... para hindi na kita iisipin. Para tigilan na kitang mahalin, at para hindi na r

“What have you done to Adrian?!”, galit na turan ni Yzabella kay Eric ng katukin niya ito sa inookupahang silid. May plaster sa mukha si Adrian ng puntahan niya sa silid nito upang magpaalam dahil babalik na siya sa Maynila. Hindi man nagsalita kung sino ang may kagagawan sa pasa nito sa mukha ay agad pumasok sa kanyang isip si Eric. Nakapagtatakang wala ang binata sa meeting kanina samantalang nakabuntot palagi dito sina Jade at Alkins. Mukhang nagulat si Eric ng mapagbuksan siya ng pinto ngunit hindi ito umimik bagkus ay inaawang lang nito ang pinto pagkatapos ay tumalikod.“Eric, ano ba! Bakit ang sama sama mo?”, pasigaw niyang saad dito. Hindi niya sinasdyang sabihin ang mga ganoong kataga sa binata ngunit bigla siyang nanggigil sa ginawa nitong pagtalikod. Nagpanting naman ang tainga ng binata sa narinig at maya maya lamang ay halos mahulog ang kanyang puso ng bigla siya nitong hinila at ipininid sa likuran ng pintuan.„Masama ako? Yan ba ang tingin mo saakin? Oo, masama ako!”, a

Simula ng malaman ni Yzabella na wala na si Eric ay halos araw araw siyang nagagawi sa simbahan upang ipagdasal ang kaluluwa nito. Hindi man lamang niya ito nasilayan kahit sa mga huling sandali nito dahil ayon sa balita ay nacremate din ito kinabukasan pagkatapos madead on arrival sa hospital mula sa pagkakabaril. Kung alam lamang niyang mawawala ito ay sana nakipag-ayos na lamang siya sa binata at piniling makasama ito kesa lumayo dito. Mahal na mahal niya si Eric at sa palagay niya habang buhay niyang ipagluluksa ang pagkawala nito.“Yzabella?”, palabas na siya sa loob ng simbahan ng marinig niyang may tumawag sa kanyang pangalan. Paglingon niya ay nagulat siya ng makita si Adrian habang nakasuot ng polo shirt ng pari.“Adrian?”, hindi makapaniwalang turan niya pagkakita dito.“Father Adrian!”, nakangiting wika ni Adrian. Nagulat man ngunit hindi naman naitago ang sobrang kasiyahan para dito.“Talaga po?”, excited niyang pahayag kahit naguguluhan pa rin kung paanong nangyari lalo a

“Feeling better?”, bigla ay nagising ang diwa ni Yzabella mula sa pagkakayakap sa lalaking inaakalang si Eric. Naimulat niya ng malaki ang mga mata at dahan dahang tinanggal ang mga kamay na nakapulupot sa baywang nito at pasimpleng inilayo ang sarili. Nang humarap ito sa kanya ay parang gusto na lamang niyang lumubog sa kinatatayuan dahil sa kahihiyan.“So…sorry, pa…sensiya na kasi...”, halos nawala ang kanyang dila at maging ang kanyang isip ay hindi makapagprocess ng sasabihin. Mas lalo pa siyang nakaramdam ng labis na pagkapahiya dahil nakangiti ito na tila nag-eenjoy sa nakikitang reaction niya.“It’s alright.”, turan nito na tila tuwang tuwa at wala siyang nagawa kundi tawanan na lamang ang sarili habang napapailing na hinawakan ang noo.“Sorry talaga.”, saad niya at tumango tango ito habang hindi maialis ang tuwa sa mukha.“And I said it’s alright, you can hug me day and night if you want.”, panunukso nito at napailang siya habang nakatawa.“Bakit ka nga pala nandito?”, maya ma