JETTInuunat ko ang aking braso sa pananakit ng likod at leeg ko. Dere-deretso ang pananahi ko ng dress na hindi ko namamalayang mahigit tatlong oras na ang nakalipas. Tumayo muna ako saka lumabas ng silid. Naglakad-lakad ako sa aming shop upang magalaw-galaw ang dalawang kong namamanhid na binti.“Break time ka na, Ate Jett?” pumasok sa shop si Yuna na may dala-dalang anim na mango shake. “Tamang-tama! Kabibili ko lang ng mga shake! Kuha ka po!”“Salamat, Yuna.” malugod ko iyong tinanggap, saka ako naupo sa mahabang couch.“Ipamimigay ko lang po ito kina Vicky!” aniya at lumisan upang tunguhin ang kapwa empleyado sa loob.Tahimik kong sinigop ang straw ng mango shake. Ang lamig at ang refreshing nitong lasa ay mas lalong nakapagpa-relax sa akin.Maya-maya lamang ay bumalik muli si Yuna at naupo sa aking tabi. “Patay ang araw ngayon, ah. Simula nung nagbukas tayo kaninang umaga, isa pa lang na customer ang napadaan.”“Napansin ko nga.” ani ko saka napailing. “Nga pala, Yuna, hindi ba

JETT“Malayo ang tingin~ Wala namang tinatanaw~”Unati-unti akong bumalik sa reyalidad nang marinig ang pagpaparinig na kanta nila Vicky at Nisha habang sila'y nagpaplantsa ng mga damit. Napapailing naman akong napaikot ng mga mata.“Ewan ko sa inyo.” naiusal ko. Natanto kong may ginagawa nga pala ako sa aking kinauupuan at tinuloy na lamang ang pagdrawing ng mga maliliit na dresses para kay Jelly.“Eh kasi naman sissy, parang ang dami-dami mong nakikita na hindi namin nakikita. Sino ba, este ano bang iniisip mo diyan?” Usyosong tanong sa akin ni Vicky.“Wala!” tanggi ko agad. “Echos mo, sissy! Panigurado namang si Poging Hugo lang iyang laman ng isipan mo!”“Ayiiieee~ Nagdadalaga na si Boss!” panunukso pa ni Nisha.Nasapo ko ang aking noo, pinipigilan na mapatawa sa pang-aasar nila. “Nababaliw na kayo. Puwede bang mag-focus na lang kayo sa ginagawa niyo at huwag niyo na akong abalahin pa?”“Hmp! Ayaw man lang mag-share ni Boss.”“Sa true~”“Tsk! Gusto niyo lang ng chismis eh. Bahal

JETT“Anjettie, ayos ka lang ba? Sinaktan ka ba niya?” nag-aalalang tanong sa akin ni Hugo pagkalabas na pagkalabas nila Callisto.Nanlalambot ang ang mga tuhod ko habang inaalalayan niya ako paupo sa couch. Unti-unting sumingaw ang labis na panlalamig mula sa aking katawan, ramdam ko parin ang pagkaputla ko. “Ate Jett, tubig po!” inabutan ako ni Yuna ng tubig na may pag-aalala habang si Vicky ay pinapaypayan ako.“Sissy, anong nangyari ba't ganon'n naman pala ang mga taong ‘yon?”Nilaghok ko ang tubig, naghabol ng hininga pagkatapos. Bahagya akong napreskuhan saka ako huminga ng malalim nang tatlong beses. “A-Ayos na ako.”“Boss, sino ba ang mga taong iyon?” kuryosong tanong ni Nisha.Umiling ako. “Simula sa araw na ito bawal niyo na silang papasukin sa shop. Walang dulot na maganda ang mga taong iyon. Naiintindihan niyo?”Nagkakatinginan silang napatango.Bahagya akong sumeryoso. “Kalimutan niyo na ang nangyari at ituloy niyo na ang pagtatrabaho ngayon din.”Nakikita ko ang pag-aat

GIA“The patient is suffering from retrograde amnesia.” pagdedeklara ng doktor.“A-Amnesia?” kahit pa batid ko na iyon dahil sa mga inaakto ni Carcel, ang makumpirma ito ng doktor ay nagpabagsak parin sa akin sa gilid ng kama na kinahihigaan ngayon ni Carcel dala ng panlalambot.“D-Doc, ano pong ibig sabihin no'n? Ano ba iyang nangyayari sa anak ko?” rumehistro ang matinding pag-aalala sa mukha ni tita Malou.“In simpler terms, retrograde amnesia in simpler terms, is when a person has difficulty recalling memories or information from their past before a specific event, injury, or illness. This memory loss can vary in severity and can affect different periods of a person's life.” pagpapaliwanag ng doktor saka nagpatuloy. “Sa aking nakikita, dahil sa insidente five years ago at sa tagal ng pagkaka-comatose ni Mr. Carcel Rossi, maaaring nakalimutan niya ang mga pangyayari nitong nakalipas na mga taon. Importanteng malaman natin ang espisipikong taon at kaganapan na kanyang naaalala nang