All Chapters of สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: Chapter 51 - Chapter 60

ซูเฉินแค่นเสียงฮึทีหนึ่ง “ทำก็ทำไปแล้ว ยังมาเสแสร้งสูงส่งอะไรอีก ไม่เห็นคุณฉู่ที่อยู่ข้างฟู่เจิงเหรอ? นั่นต่างหากถึงจะเป็นแฟนสาวที่แท้จริงของเขา คนอย่างพวกเรามันเอาไปบอกใครไม่ได้ ทางที่ดีที่สุดคือรู้สถานการณ์ของตัวเองให้แจ่มแจ้ง อย่าคิดอยากได้สิ่งที่ไม่ใช่ของของตัวเอง”“คุณช่วยหุบปากหน่อยได้ไหม?” เวินเหลียงพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ตัวเธอเองคิดว่าเธอแสดงออกอย่างชัดเจนพอ คนที่พอจะรู้ก็รู้กันทั้งนั้นว่าเธอไม่อยากสนใจซูเฉิน“นี่ ยังมาอายจนโกรธอีกเหรอ อย่าคิดว่าเธอรู้จักฟู่เจิงได้ ก็คิดว่าตัวเองต่างจากคนอื่นแล้วนะ ออกมาขายเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ใครสูงส่งกว่าใครกัน?”“หุบปาก! ฉันไม่อยากฟังคุณพูด รบกวนคุณช่วยออกไปจากตรงนี้ด้วย”“ฉันไม่ไป หรือว่าบ้านคุณเป็นคนเปิดที่นี่หรือไง?”“คุณไม่ไปฉันไปเอง”เวินเหลียงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วสาวเท้าก้าวออกไปซูเฉินมองเงาเบื้องหลังของเธอ ในใจก็ยิ่งไม่สบอารมณ์มากขึ้นเรื่อย ๆทำไมเวินเหลียงถึงไปรู้จักฟู่เจิงได้ ทั้งหนุ่มทั้งหล่อทั้งมีเงิน ส่วนเธอทำได้แค่ตามตาแก่พุงพลุ้ยคนหนึ่งเนี่ยนะ?ก็เป็นเมียน้อยเหมือนกันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ มีสิทธิ์อะไรเธอถึงได้มาทำท่าทา

“ได้ครับ”หลังจากวางสายเวินเหลียงก็เชิญทนายฝ่ายกฎหมายของฟู่ซื่อคนนั้นไป ขอร้องให้เขาช่วยไปให้หน่อยก่อนจะนอนเวินเหลียงมองโทรศัพท์อีกครั้งหนึ่ง ยังคงไร้วี่แววข้อความจากฟู่เจิงเธอนอนหลับไปทั้งความผิดหวังและความเสียใจตื่นเช้าวันต่อมา เวินเหลียงก็มองหน้าจอโทรศัพท์ทีหนึ่ง ท้ายที่สุดก็ยังไม่มีข้อความและสายโทรเข้าจากฟู่เจิงเธอไม่คาดหวังกับฟู่เจิงตั้งนานแล้ว ทว่าในใจกลับยังคงหนักหน่วงออกมาจากโรงพยาบาลเวินเหลียงก็ตรงดิ่งไปที่บริษัทเลยเลขากำลังรอเธออยู่ เห็นเธอออกมาจากลิฟต์ ก็รีบเดินหน้าเข้าไปบอกว่า “ผู้อำนวยการเวินคะ ประธานฟู่ให้คุณไปหาที่ห้องทำงานค่ะ”เวินเหลียงยิ้มทีหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปทางห้องทำงานประธานกรรมการคราวก่อนฟู่เจิงถามว่าเธอเป็นคนบอกคุณปู่ว่าเขาไปหาฉู่ซืออี๋หรือเปล่า ครั้งนี้ฟู่เจิงจามเขาว่าอะไรอีก?เวินเหลียงเดินเข้าไป ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน “ประธานฟู่ คุณเรียกฉันเหรอคะ?”ฟู่เจิงเงยหน้ามองเวินเหลียง เห็นเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เขาวางเอกสารในมือลง จากนั้นก็พิงพนักเก้าอี้ “กลับมาแล้วเหรอ”“อืม”“ป้าหวังบอกฉันว่า เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับไป?” ฟู่เจิงหรี่ตามองเธอ“อืม เจอ

“อืม พูดกันถึงไหนแล้วนะครับ อ๋อ ๆ เงื่อนไขข้อที่สามสิบเอ็ดตรงนี้...”ผ่านไปยี่สิบนาที ทนายฟางเรียบเรียงเอกสาร แล้วใส่ไว้ในแฟ้มเอกสารอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย“ประธานฟู่ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”“อืม”ทนายฟางลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เดินไปที่ข้างประตู มีเสียงของฟู่เจิงแว่วดังมาจากด้านหลัง “ทางเวินเหลียงคุณไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวผมไปบอกเธอก็พอ”“แบบนั้นก็ได้ครับ รบกวนประธานฟู่แล้วนะครับ”ทนายฟางออกจากห้องทำงานไปผ่านไปครู่หนึ่งนอกประตูห้องทำงานมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเวินเหลียงกำลังดำดิ่งอยู่ในงาน เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา “เข้ามา”มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา“มีเรื่องอะไร?”ผ่านไปนานสองนานทว่ากลับไม่ได้ยินเสียงใด เวินเหลียงจึงเงยหน้าขึ้น ในตอนนี้เองถึงได้พบว่าฟู่เจิงยืนมองเธออยู่หน้าโต๊ะทำงานเวินเหลียงอึ้ง เธอลุกขึ้นยืน “ประธานฟู่ คุณมาได้ยังไง?”ฟู่เจิงมองเธอ “มาบอกเธอให้ไปลงบันทึกประจำวันที่สถานีตำรวจแทนทนายฟางน่ะ”“อ๋อ ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวทำงานเสร็จแล้วก็ไป ประธานฟู่ยังมีเรื่องอะไรอีกไหมคะ?”“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ทำไมเธอไม่บอกฉันสักคำ?”เวินเหลียงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น พลางมองเขาอย่า

ฟู่เจิงหัวเราะอย่างเย็นชา “แล้วทำไมเธอไม่ปฏิเสธล่ะ?”“คนที่พูดเรื่องหย่าออกมาไม่ใช่ฉัน ทำไมฉันต้องมากลายเป็นคนเลวนี่ด้วย?”“คุณเองก็อยากหย่าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ แล้วจะต่างอะไรกัน?”“...”เวินเหลียงไม่ได้แก้ตัวอะไร เธอเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนา “พรุ่งนี้ฉันนัดเพื่อนจะออกไปข้างนอก คุณไปถึงโรงละครให้ตรงเวลาก็พอ”“เอาอย่างที่เธอว่า”ฟู่เจิงเบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างและไม่ได้พูดอะไรอีกรถแล่นเข้ามาในคฤหาสน์ ทั้งสองคนลงจากรถตามลำดับ“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง กลับมาแล้วเหรอคะ”ป้าหวังตกตะลึงเป็นอย่างมาก เธอเองก็รู้ว่าระหว่างสองสามีภรรยาคู่นี้มีปัญหากัน หลายวันมานี้น้อยครั้งมาก ๆ ที่จะได้เห็นพวกเขากลับมาด้วยกัน“ป้าหวัง มื้อค่ำวันนี้มีอะไรกินคะ?” เวินเหลียงเอ่ยถาม“วันนี้ฉันซื้อซานเย่าสดใหม่มาจากตลาด เลยทำโจ๊กถั่วแดงลูกเดือยและซานเย่า เข้าคู่กับเนื้อซีอิ๊ว เกี๊ยวทอด เดี๋ยวก็จะเสร็จแล้วค่ะ”“โอเคค่ะ”ฟู่เจิงขึ้นไปชั้นบน ส่วนเวินเหลียงนั่งลงบนโซฟา จากนั้นก็ลวดมือเปิดโทรทัศน์เธอเองก็ไม่ได้ชอบดูซีรีส์ เพียงแต่รู้สึกว่า การเปิดซีรีส์ในห้องรับแขก ทำให้รู้สึกเหมือนมีคนอยู่เป็นเพื่อนผ่านไปครู่

ถังซือซือนั่งอยู่ข้างประตูในร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง เธอโบกมือให้เวินเหลียงผ่านกระจกเวินเหลียงเดินเข้าไปในร้านน้ำชา ถังซือซือดันชานมอีกแก้วหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าไปหน้าเวินเหลียง “เอานี่ สั่งมาให้คุณ เพิ่งทำเสร็จเลย ยังร้อน ๆ อยู่”“ขอบคุณนะ” เวินเหลียงนั่งอยู่บนเก้าอี้บาร์ หยิบชานมมาใช้หลอดเจาะ ก่อนจะดื่มเข้าไปทีละอึก ๆ“เดี๋ยวเราจะไปชั้นสามหรือว่าชั้นสี่กันก่อนดี?”ชั้นสามและชั้นสี่ล้วนเป็นโซนเสื้อผ้าทั้งหมด“ชั้นสามก็แล้วกัน” เวินเหลียงดูดและเขย่าน้ำแข็งอย่างช้า ๆ “ทำไมคุณไม่เรียกจูฝานออกมาด้วยกันล่ะ?”ถังซือซือหัวเราะร่า “อย่าไปพูดถึงเลย สองสามวันมานี้เธอเอาแต่ทำงานล่วงเวลา! ในมือเธอไม่ได้มีแค่โปรเจกต์นี้ของเรา ที่สำคัญก็คือฉันฟังเธอด่าพ่อล่อแม่ทีมของฉู่ซืออี๋มาเยอะมาก อะไรอกเล็กเกินไปไม่ได้ อกใหญ่เกินไปก็ไม่ได้อีก ขนาดติ่งหูก็ยังต้องแก้คุณเคยเห็นแบบนี้มาก่อนไหม? บอกว่าแก้ให้ติ่งหูมนห้อยลงมาแล้วจะมีโชคลาภ ช่วงนี้เธอเหนื่อยสายตัวแทบขาด”เวินเหลียงขำพรวดออกมา พร้อมทั้งหัวเราะออกมาเสียงหนึ่ง“อย่าขำสิ ที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริงนะ จูฝานน่าสงสารจริง ๆ แต่ว่าอกของฉู่ซืออี๋ก็เล็กจริง ๆ นั่นแห