All Chapters of สตรีขี่ม้าออกศึก: Chapter 501 - Chapter 510

หัวหน้าร้านมองไปที่จ้านเส้าฮวน แล้วพูดอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส "คุณหนู แน่นอนว่ามันได้อยู่แล้ว เพียงแต่ว่าชุดเครื่องประดับทับทิมบนศีรษะ ร้านของเรามีหลายรูปแบบ ท่านเพิ่งดูมารูปแบบเดียว ไม่งั้นให้ข้าจัดมาหลายๆ ชุดให้ท่านเลือกดูดีไหม"จ้านเส้าฮวนเงยหน้าขึ้นและเห็นเด็กบริการเดินเข้ามาพร้อมถาดไม้พะยูง พอนางเห็นมันก็รู้ว่ามันกับชุดที่ตนเองถืออยู่นั้นมันคนละระดับเลย ย่อมเอามาจากชั้นหนึ่งหรือชั้นสอง นางก็เรียกหยุดขึ้นมาทันที "ไม่ ข้าจะเอาชุดนี้"ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านก็โกรธขึ้นอย่างเห็นได้ชัด "จะเลือกอะไรนักหนาอีก บอกว่าเอาชุดนี้แล้ว ร้านจินจิงของพวกเจ้าเป็นอะไรกันแน่ แค่ตามพวกเรากลับจวนรับเงินก็พอ พูดอะไรไร้สาระมากความ"หัวหน้าร้านเป็นคนผ่านโลกมมาเยอะ ลูกค้าแบบนี้ที่ร้านจินจิงมี แต่ไม่เคยพบที่ชั้นสามเท่านั้นแค่มองดูคร่าวๆ ก็รู้ว่าเป็นแม่ลูกสองคนอยากให้ลูกสะใภ้ออกเงินมาซื้อสินเดิม แต่ครอบครัวนี้ดูแปลกๆ ไปหน่อย ฮูหยินผู้เฒ่าดูอายุไม่ได้มาก ตามหลักแล้วน่าจะเป็นนายหญิงดูแลเรื่องราวของจวน งั้นคนที่ออกเงินก็ควรเป็นฮูหยินผู้เฒ่าที่ออกให้นี่ แต่ทำไมฮูหยินที่มีอายุน้อยกว่าที่อยู่ข้างๆ ถึงทำท่าอยากจะร้องไห้

เมื่อไทเฟยกลับมาจากวัง นางก็เดินตรงผ่านห้องโถงดอกไม้ เงยหน้าขึ้นและไม่มองดูสตรีที่กำลังพูดอยู่ข้างในสตรีคนหนึ่งถึงกับตะโกนว่า "เสด็จแม่ ท่านกลับมาแล้วเหรอ?"นางเพิกเฉยและเดินต่อไปโดยเชิดหัวขึ้นสตรีอีกคนวิ่งไปคว้าของนาง "เสด็จแม่ ดูสิว่าข้ากับพี่สะใภ้ซื้ออะไรมาให้ท่านบ้าง มาเลย!""ฮึ" สนมฮุ่ยไทเฟยเหลือบมองเซียนหนิงอย่างเย็นชา "คิดว่าข้าจะสนใจหรือ?"เซียนหนิงแสดงสีหน้าผิดหวังขึ้นมา "อ๊ะ? ท่านไม่สนใจเหรอ? พี่สะใภ้อุตส่าห์เลือกให้ตั้งนานเลย""ฮึ่ม อุตส่าห์เลือกให้ตั้งนาน" สนมฮุ่ยไทเฟยมองซ่งซีซีอย่างเย็นชาซึ่งยืนอยู่ที่ประตู ภายใต้การจ้องมองที่ยิ้มแย้มของซ่งซีซี นางเงยคางขึ้น "ดูหน่อยก็ได้ แต่ข้าจู้จี้จุกจิกมาก"ซ่งซีซียิ้มแล้วพูดว่า "เสด็จแม่ มาเร็วเข้า"เสิ่นว่านจือรีบให้คนใช้ไปเตรียมชาผลไม้ และในขณะที่นางรับชมเครื่องประดับนั้นก็เล่าเรื่องสนุกของวันนี้ให้นางฟังด้วยไทเฟยเอาปิ่นระย้าพู่ปะการังสีแดงปักเข้าไปทรงผม จากนั้นเขย่ามันเล็กน้อย นางได้ยินเสียงพู่ รู้สึกไพเราะมาก นางรู้สึกปลื้มใจมาก ต้องยอมรับว่าซีซีเก่งจริงๆ ที่รู้รสนิยมของนางแต่เรื่องสนุกนี้นางแค่ฟังเฉยๆ ก็พอ หากอยู่ใน

จ้านเส้าฮวนนั่งอยู่ขอบเตียง นางสบถขึ้นมาเบา "ข้าจะไม่ไปยุ่งกับนางหรอก ก่อนที่นางจะแต่งเข้ามาข้ายังคิดว่านางมากความสามารถ สามารถเทียบสินเดิมกับซ่งซีซีด้วยซ้ำ แต่บัดนี้เงินแค่ไม่กี่หมื่นก็เอาออกมาไม่ได้ น่าเหลือเชื่อจริงๆ แต่ดีกว่ายี่ฝางสักหน่อย ยามที่พี่ชายรองแต่งยี่ฝางนั้นต้องออกเงินไปมากเท่าไร แต่สินเดิมที่นำกลับมาก็นิดเดียวเอง น่าอับอายเหลือเชื่อจริงๆ ยังพระราชทานอภิเษกสมรสจากฮ่องเต้นี่น่ะ"นางหาว่าพี่สะใภ้ทั้งสองเสร็จก็ตำหนินางหมินต่อ "พอพี่สะใภ้ใหญ่ป่วยก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แม้แต่สินเดิมของข้ายังไม่ได้จัดเตรียม ไม่รู้ว่านางจะเตรียมอะไรให้ข้า ข้าว่าอย่าไปตั้งความหวังกับนางมากไปจะดีกว่า นางขี้เหนียวกว่าผู้ใดเสียอีก"ลูกสะใภ้ทั้งสามคนไม่มีคนไหนได้เรื่อง ฮูหยินผู้เฒ่าจ้านฟังดูก็รำคาญใจ "เอาล่ะ หุบปากไปเลย"จ้านเส้าฮวนปิดปาก และแสงก็ส่องไปที่ใบหน้าของนาง หน้าไม่ได้กลมเหมือนเมื่อก่อน ทำให้นางดูดุร้ายกว่าเก่ามากยามเวลานี้นางหมินกำลังตัวสั่นอยู่ในห้องนางได้ยินคนใช้มารายงานว่าหวังชิงหลูยังไม่ได้กลับมา เด็กบริการคนนั้นยังรออยู่ นางก็กังวลแทบแย่นางกลัวว่าหวังชิงหลูไม่สามารถหาเงินจำนว

ดวงตาของฮูหยินผู้เฒ่าจ้านพร่ามัว นางก็พุ่งตัวไปข้างหน้าจนเกือบจะเป็นลมจ้านเป่ยว่างรีบกอดนางเอาไว้ และไม่มีอารมณ์จะโกรธอีก เขาก็ตะโกนอย่างเร่งด่วน "คนใช้ ไปตามหาหมอ ไปตามหาหมอ"จ้านเส้าฮวนร้องไห้ต่อหน้าหวังชิงหลู "เจ้าจะทำอะไร? เจ้าอยากให้ท่านอารมณ์เสียจนตายหรือไง ชุดเครื่องประดับบนศีรษะนี้เป็นเจ้าที่อยากทำหน้าใหญ่ใจโตเลยซื้อมา บัดนี้กลับอยากกลับคำ"หวังชิงหลูถอยหลังและมองดูฉากนี้อย่างทำอะไรไม่ถูก นางรู้สึกจนใจมาก ทั้งน้อยใจและกลุ้มใจ นางออกเงินสามหมื่นหกพันแปดร้อยตำลังซื้อชุดเครื่องประดับบนศีรษะให้นาง กลับแลกกับคำตำหนิของพวกนาง นางกลับเป็นฝ่ายผิดหรือ?ตามหาหมอในท่ามกลางดึกๆ ก็สร้างความวุ่นวายได้พักใหญ่ หวังชิงหลูต้องปาดน้ำตาออกและหยิบผ้าเช็ดหน้าทำความสะอาดใบหน้าและมือของฮูหยินผู้เฒ่าหมอบอกว่าเป็นเพราะภาวะสะเทือนใจอย่างรุนแรงเลยทำให้หน้ามืดเป็นลม แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาร้ายแรง แค่กินยาสักหน่อยเดี๋ยวก็หายดีเมื่อฮูหยินผู้เฒ่าจ้านตื่นขึ้นมา ความโกรธของจ้านเป่ยว่างก็หายไปจนหมด เขาเพียงคุกเข่าอยู่หน้าเตียงและกล่าวขอโทษท่านแม่ว่า "ข้าไม่ควรพูดจารุนแรง ทำให้ท่านแม่เป็นลม ข้ามีความผิด"ฮูหยิ

ณ จวนองค์หญิงใหญ่!องค์หญิงใหญ่ถามชายวัยกลางคนอย่างเคร่งขรึมโดยก้มศีรษะลงต่อหน้านางว่า "ได้ยังไง ทำไมซ่งซีซีจะค้นพบตัวตนของนางหวู่ได้? ใช่นังตัวดีคนนั้นไปบอกซ่งซีซีเองหรือเปล่า"ชายคนนั้นมีรูปร่างเพรียว และใบหน้าที่หล่อเหลากลับดูหดหู่ เมื่อได้ยินองค์หญิงใหญ่พูดเช่นนั้น เขารีบส่ายหัว "เป็นไปไม่ได้ ชิงหวู่จะไม่มีทางริเริ่มที่ไปบอกซ่งซีซี อีกอย่างชิงหวู่ก็เชื่อฟังคำสั่งของท่านเสมอ สิ่งที่ท่านสั่งให้นางทำนั้นนางไม่เคยกล้าฝ่าฝืน""ปล่อยให้นางทำนางก็ไม่กล้า" ดวงตาขององค์หญิงใหญ่เต็มไปด้วยความโกรธและความอำมหิต "แม่ของนางยังคงถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินของจวนองค์หญิง หากอยากให้นางออกมา นางย่อมต้องเชื่อฟังเท่านั้น""ขอรับ นางต้องเชื่อฟัง"องค์หญิงใหญ่มองดูคนตรงหน้าอย่างเย็นชา และเมื่อเห็นท่าทางของคนนั้นนางก็โกรธขึ้นมา "เจ้าไปถามนางสักหน่อย แล้วบอกคนอื่นๆ ให้สงบเสงี่ยมเจียมตัวด้วย อย่าถูกคนนอกรู้ตัวตนด้วย ข้าคาดว่าซ่งซีซีแค่รู้ตัวตนของนางคนเดียวก็พูดโวยวาย ต่อสาธารณะ อยากให้ข้าลูบหน้าปะจมูก ทำอะไรไม่ถูก ข้าไม่มีทางติดกับดักนาง""ขอรับ รับทราบขอรับ ข้าจะไปบอกพวกนาง"เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีอะไรอย่าง