บททั้งหมดของ ทาสสาวพราวพิลาส: บทที่ 61 - บทที่ 70

ไป๋อวี้ถังกลั้นเสียงหัวเราะของเขาไว้ เขารู้สึกวันนี้ได้กินเผือกได้หัวใหญ่เลน เขาคงต้องพูดเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นหลาย ๆ ปีทุกคนทราบมา ในต้าซ่ง ไม่ว่าจะดูจากด้านความสามารถ รูปร่างหน้าตา หรือภูมิหลังทางครอบครัวของเขา เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นผู้ที่ได้รับการชื่นชมอย่างมาก แม้แต่ไทเฮาองค์ปัจจุบันก็ยังรีบเร่งที่จะหมั้นหมายหลานสาวแท้ ๆ ของท่านกับฃเยี่ยเป่ยเฉิงเขาเป็นผู้ชายที่มีความสามารถทั้งในด้านพลเรือนและการทหาร เขาเกิดมาเพื่อเป็นความภาคภูมิใจของสวรรค์ ผู้หญิงทุกคนจะตกหลุมรักเขาเอง แต่ตอนนี้เขาถูกสาวใช้ปฏิเสธยิ่งไป๋อวี้ถังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไร มันก็ยิ่งแปลกใหม่มากขึ้นเท่านั้น เขาก็อดไม่ได้ที่ต้องสนใจหลินซวงเอ๋อร์มากขึ้นเขาไม่รู้ว่านางเป็นผู้หญิงชนิดใดที่กล้าปฏิเสธเป็นผู้หญิงของ เยี่ยเป่ยเฉิง...เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้พูดอยู่พักหนึ่ง เขาจ้องมองไป๋อวี้ถังด้วยดวงตาที่ลึกล้ำเมื่อถูกจ้องมองด้วยดวงตาที่เย็นชาคู่หนึ่ง ไป๋อวี้ถังไม่กล้าหัวเราะแม้ว่าเขาจะอยากหัวเราะก็ตามหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไป๋อวี้ถังปลอบใจเยี่ยเป่ยเฉิง "มันไม่สมเหตุสมผลเลย นางเป็นแค่สาวใช้ หากนางได้คบกับเจ้า มันก็

เมื่อตระหนักว่าเยี่ยเป่ยเฉิงกำลังจ้องมองนางอยู่ หลินซวงเอ๋อร์ รู้สึกตื่นตระหนก นางกำสัมภาระในมือแน่นเมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์งคุกเข่าอยู่บนพื้นและตัวสั่นโดยก้มหัวลง ความโกรธของเยี่ยเป่ยเฉิงโผล่ขึ้นมาอีกครั้งอย่างอธิบายถูกเขาไม่เคยเห็นนางเชื่อฟังขนาดนี้มาก่อน แต่ตอนนี้นางกลับเชื่อฟังเช่นนี้“เจ้าอยากไปจากที่นี่ขนาดนี้เลยหรือ” น้ำเสียงของเขาเย็นชา และสีหน้าของเขายิ่งเย็นชาจนทำให้คนหวาดกลัวหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกสับสนเล็กน้อยกับคำถามของเขานางพูดว่าอยากจากไปเมื่อไร เห็นได้ชัดว่า เขาให้นางไสหัวไป เขาเป็นคนบอกเองว่า ไม่อยากเจอหน้านางหากนางไม่จากไปเอง นางต้องรอเขามาไล่นางออกไปหรือหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกน้อยใจ แต่นางไม่กล้าแสดงออกมา นางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ " ท่านอ๋องให้ข้าน้อยไสหัวไป... "“ข้าให้เจ้าไป เจ้าไปเลยหรือ” เยี่ยเป่ยเฉิงโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาอยากลากคนตรงหน้ามาหาเขาแล้วถามนางว่าสมองของนางกำลังคิดอะไรอยู่เขาโกรธอย่างไร้เหตุผล หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกหวาดกลัวนางรู้สึกเยี่ยเป่ยเฉิงคงรังเกียจนางอย่างมาก ไม่เช่นนั้น เขาจะไม่โกรธนางเช่นนี้อย่างไร้เหตุผล ไม่ว่านางจะพูดอะไร เยี่ยเป่ยเฉ

ฝ่ามืออันใหญ่กระชับขึ้นเอวของหลินซวงเอ๋อร์อย่างกะทันหัน ความรู้สึกนุ่มนวลนั้นทำให้เขาคิดถึงเรื่องอื่นทันทีร่างของทั้งสองเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น ในห้องมืดภายใต้แสงจันทร์สลัว บรรยากาศที่คลุมเครือก็ปรากฏขึ้นโดยธรรมชาติหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกหวาดกลัวเมื่อตระหนักรู้ นางกลายเป็นกวางที่หวาดกลัวทันที นางตัวสั่นเล็กน้อยในอ้อมแขนของเยี่ยเป่ยเฉิงแต่เยี่ยเป่ยเฉิงไม่หยุดการเคลื่อนไหว เขาต้องการมากกว่านี้ในความมืด หัวใจของใครบางคนเต้นเร็วราวกับกลองสงครามหลินซวงเอ๋อร์อยากหลบหนี แต่นางไม่มีที่จะไปเพราะกลิ่นอันเผด็จการของชายผู้นี้ครอบงำประสาทสัมผัสของนางหลินซวงเอ๋อร์ตื่นตระหนกอย่างยิ่งเมื่อนางตระหนักว่า ฝ่ามือใหญ่ของเขาค่อย ๆ ถอนออกจากเอวของนาง และค่อย ๆ ใส่เข้าไปในชุดชั้นในของนางมือเล็ก ๆ ของนางกดลงบนฝ่ามือที่ป่าเถื่อนของเขา และนางร้องด้วยความกลัว " ท่านอ๋อง ได้โปรดอย่า... ได้โปรด"หลินซวงเอ๋อร์หลั่งน้ำตาทันใดนั้นนางทราบเยี่ยเป่ยเฉิงอย่างทำอะไรเยี่ยเป่ยเฉิงหยุดทันที ในความมืด เขาขมวดคิ้วอันหล่อเหลาของเขา "เจ้าไม่ชอบขนาดนี้เลยหรือ"ร่างกายของนางสั่นรุนแรงกว่าเดิม หลินซวงเอ๋อร์อดไม่ได้ที่ต้อง

ชายและหญิงสองผู้นี้อยู่ใกล้กันมาก หลินซวงเอ๋อร์กลั้นลมหายใจไว้ นางขมวดคิ้วเก้าอี้ตัวนี้มีขนาดไม่ใหญ่นัก และด้วยเยี่ยเป่ยเฉิงเป็นผู้ที่มีร่างกายขนาดใหญ่ พวกเขานั่งด้วยกัน เก้าอี้ตัวนั้นค่อนข้างแคบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ร่างผอมเพรียวของของหลินซวงเอ๋อร์ถูกบีบไปที่มุมเก้าอี้ ชายที่อยู่ข้างกายนางมีลมหายใจที่ถี่และร้อนหลินซวงเอ๋อร์จับพูดกันไว้แน่น นางกังวลมากจนนางไม่รู้ว่าจะเขียนอย่างไรแต่นางรู้ดี เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ชอบนางโง่เกินไป หากนางเขียนไม่ได้อีกละก็ เขาจะต้องโกรธอีกครั้งแน่นอนหลินซวงเอ๋อร์เม้มริมฝีปาก และค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น นางมองเขาอย่างเขินอาย“ท่านอ๋อง……”เยี่ยเป่ยเฉิงลดสายตาลงและสบตานาง เขาเห็นแววตาที่นางหมดปัญญาแสงเทียนริบหรี่กลายเป็นลำแสงรัศมีและตกลงมาบนร่างกายของหญิงสาวผู้นี้ ราวกับว่า ดวงดาวทุกดวงกำลังซ่อนอยู่ในดวงตาที่สดใสและบริสุทธิ์ของนางเยี่ยเป่ยเฉิงรีบถอนสายตาออก แต่เขาหายใจเร็วขึ้นเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจ“ทำไมหรือ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา“อักษรตัวนี้... ข้าน้อยลืมวิธีเขียน” เสียงของนางต่ำมากจนเยี่ยเป่ยเฉิงแทบจะไม่ได้ยิน นางมีน้ำเสียงต่ำเช่นนี้ เพราะนางก

นี่เป็นครั้งแรกที่หลินซวงเอ๋อร์เห็นเทศกาลโคมไฟที่คึกคักเช่นนี้ถนนฉางอันตกแต่งด้วยโคมไฟ ทั้งถนนก็เต็มไปด้วยโคมไฟสีแดงโคมไฟสีสันเหล่านั้นสวยงามมากวันนี้หลินซวงเอ๋อร์ตามเยี่ยเป่ยเฉิงไปนอกจวน เดิมทีหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกน่าเบื่อ จนกระทั่งนางมาถึงถนนฉางอาน นางเห็นร้านสุราและหอสูงติด ๆ กันที่ข้างถนน คนมืดฟ้ามัวดิน หลินซวงเอ๋อร์จึงเริ่มรู้สึกสนุกภายใต้บรรยากาศที่ืรื่นเริง นางมองไปรอบ ๆ ตลอดทาง และทุกครั้งที่เห็นสิ่งใหม่ ๆ นางก็อดไม่ได้ที่ต้องมองดูอีกครั้งเยี่ยเป่ยเฉิงเดินนำหน้า แต่เขาห่างจากนางเพียงก้าวเดียว เขาเดินช้า ๆ และมองตรงไปข้างหน้า ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจสิ่งรอบตัวเขา เขาเพียงแค่มาเดินเล่นเพื่อคลายความเหนื่อยล้าหลินซวงเอ๋อร์เดิมตามเขาอย่างใกล้ชิดโดยถือขนมร้อน ๆ ไว้ในมือ ซึ่งเป็นรสชาติโปรดของนางแต่นางเสียดายเงินและไม่อยากเปลืองเงิน เย่เป่ยเฉิงอยากกินต่างหาก ดังนั้นเขาจึงให้เงินนาง ให้นางไปซื้อขนมนี้มา แต่พอซื้อมา เขากลับบอกนางว่า เขาไม่อยากกินแล้วเพื่อไม่เปลือง หลินซวงเอ๋อร์จึงรับไว้และกินเองในเวลานี้ ถนนฉางอานอยู่ในช่วงที่มีผู้คนพลุกพล่านที่สุด เพราะจุดโคมไฟหลายอัน แสงไฟสวย