All Chapters of คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Chapter 601 - Chapter 610

หลังจากได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็หยุดพูด อู๋อี้ไห่มองไปที่ริมฝีปากสีแดงที่ดูค่อนข้างผิดปกติของเธอ เขาเม้มริมฝีปากแล้วยิ้ม “อีกอย่าง ถึงผมไปผมก็ช่วยคุณไม่ได้ ให้พวกคุณคุยกันเองไม่ดีกว่าหรอ?” ทันทีที่เขาพูดจบ อู๋อี้ไห่ก็ได้รับสายตาที่เยือกเย็นจากเสิ่นหยินอู้ “ผู้จัดการอู๋ ถ้าคุณไม่มีเรื่องอื่นแล้วก็ไปทำงานเถอะ” “จุ๊ๆๆ ตอนนี้ไม่อยากเจอหน้าผมจริงๆสินะ โอเค โอเค งั้นผมไปทำงานก่อนนะ” หลังจากที่ผู้จัดการอู๋จากไป เสิ่นหยินอู้ก็ยื่นมือออกมาหนีบหว่างคิ้วอย่างฉุนเฉียว ในที่สุดก็เอนไปด้านหลังและนอนลงโดยไม่ได้คิดเรื่องอะไรอีก - ขณะที่เสิ่นหยินอู้ไปรับเด็กๆ เธอก็ได้รับสายจากเฉียวลี่ซือพอดี ลี่ซือนัดเธอไปทานอาหารเย็นด้วยกัน เสิ่นหยินอู้ไม่มีเรื่องที่ต้องทำตอนเย็นพอดี ดังนั้นเธอจึงตอบตกลง “ฉันใกล้ถึงโรงเรียนแล้ว ฉันจะไปรับพวกเขาแล้วพาไปที่ห้างก่อน แล้วเธอค่อยมาหาเรา” "ได้" ห้างสรรพสินค้าในตอนกลางคืนมีผู้คนจำนวนมาก เมื่อเสิ่นหยินอู้เจอเฉียวลี่ซือ เฉียวลี่ซือก็กำลังเล่นกับรถบั๊มและถ่ายรูปกับเหมิงเหมิงและเหนียนเหนียนอยู่พอดี เธอเดินไป เห็นเฉียวลี่ซือถ่ายรูปหลายรูป จากนั้นก็ตัดต่อเพื่ออ

เมื่อได้ยิน รอยยิ้มบนริมฝีปากของเสิ่นหยินอู้ก็หายไปเล็กน้อย แต่เธอยังคงถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน : "ก็ถูก แต่ฉันยังสงสัยอยู่นิดหน่อย ขอดูโทรศัพท์ของเธอได้ไหม?" เฉียวลี่ซือกระพริบตา จากนั้นจึงยิ้มด้วยความประหม่าและพูดว่า: "หยินอู้ มันไม่มีอะไรจริงๆนะ มันเป็นภาพซ้ำกันเฉยๆหรือเปล่า?"เสิ่นหยินอู้ไม่รู้สึกอะไรเลยในตอนแรก แต่เมื่อเธอเห็นเฉียวลี่ซือกำโทรศัพท์ของเธอไว้แน่นและไม่แม้แต่จะให้เธอดูแม้แต่นิด เธอก็เริ่มรู้สึกแปลกๆเล็กน้อย แม้ว่ามันจะไม่สุภาพที่จะขอดูโทรศัพท์มือถือของคนอื่น แต่ความสัมพันธ์ช่วงก่อนหน้านี้ของเธอกับเฉียวลี่ซือนั้นสนิทกันมากจนสามารถดูโทรศัพท์ของกันและกันได้ ไม่จำเป็นต้องย้อนกลับไปไกลเลย ตอนก่อนหน้านี้ที่ลี่ซือพยายามอย่างเต็มที่ที่จะจับคู่เธอกับโม่ไป๋ เมื่อโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เฉียวลี่ซือก็จะฉกมันไปเสมอ “ขอดูหน่อย ขอดูหน่อย โม่ไป๋ส่งข้อความมาหาเธออีกแล้วสิ โอ้โห จริงๆด้วย เดี๋ยวฉันตอบให้นะ” จากนั้นเธอก็ใช้โทรศัพท์ของเสิ่นหยินอู้ส่งข้อความสั้นๆหวานๆไปให้โม่ไป๋ เนื่องจากมันเกิดขึ้นหลายครั้ง เมื่อโม่ไป๋เห็นข้อความสั้นๆเช่นนั้น เขาก็รู้ว่าเฉียวลี่ซือเป็นคนส่ง แต่ก

หลังจากได้ยิน ทันใดนั้นเสิ่นหยินอู้ก็เงยหน้าขึ้น ไม่กล้าพลาดรายละเอียดใดๆไป “มิน่าล่ะอะไรหรอ?” “ฉัน…” ลี่ซือกัดริมฝีปากล่างของเธอ ท่าทางดูกระอักกระอ่วน: “ก่อนหน้านี้มีช่วงที่เธอทิ้งเด็กๆไว้ให้ฉันดูแลใช่ไหม? เพราะเธอต้องไปจัดการธุระ” “ใช่ แล้วไงต่อ?” “หลังจากนั้นฉันก็ถ่ายรูปลงใน Moments แล้วคุณผู้ชายฉินก็เห็นเข้า แล้วเขาก็โทรหาฉัน” เมื่อได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็สูดหายใจเข้าและรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจะปรากฎออกมา ใบหน้าของเธอขาวซีดและยืนขาสั่นเล็กน้อย “โทรหาเธอ แล้วไงต่อ? เขาถามอะไร?” “เขาถามเกี่ยวกับเหมิงเหมิงกับเหนียนเหนียน ตอนนั้นฉัน...ฉันคิดว่าเขาเป็นแฟนคลับของเหมิงเหมิงกับเหนียนเหนียน ฉันเลยบอกเขาไปทุกอย่างโดยไม่ได้คิดอะไรมาก ฉันขอโทษนะหยินอู้ แล้วก็มีเรื่องที่เกี่ยวกับเธอที่ฉันบอกเขาไป.. ฉันไม่รู้จริงๆว่ามันจะเป็นแบบนี้” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เฉียวลี่ซือรู้สึกสับสนมากจนเธอเอานิ้วจิ้มกันราวกับว่าเธอรู้สึกว่าเธอทำผิดพลาดครั้งใหญ่ แต่หลังจากได้ยิน เสิ่นหยินอู้ยังมีอะไรที่ไม่เข้าใจอีกล่ะ? บางที ฉินเย่คงรู้ทุกอย่างที่เธอปิดบังไว้อย่างชัดเจนแล้ว ตอนที่เธอไปเจอกับลุงเ

หลังจากที่ทั้งสองพูดจบแล้ว เสิ่นหยินอู้ก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นคร่าวๆ เธอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นยื่นมือออกไปบีบจมูกของเสิ่นเหมิงเหมิง “ทำไมลูกถึงซื่อบื้อขนาดนี้เนี่ย? เขาแค่ทำดีนิดๆหน่อยๆกับลูก ลูกก็อยากให้เขามาเป็นพ่อของลูกแล้วหรอ? ก่อนหน้านี้หม่ามี๊เคยสอนหนูแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่าไปเชื่อใจคนแปลกหน้า?” "อื้อ" เสิ่นเหมิงเหมิงปิดจมูกของเธอแล้วพูดอย่างออดอ้อน: "แต่ว่าหม่ามี๊คะ เหมิงเหมิงคิดว่าลุงเย่มู่ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร แล้วเหมิงเหมิงก็ชอบเขามาก" เมื่อได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็อึ้งไป "ลูกชอบเขาหรอ?" "ใช่ค่ะ" เสิ่นเหมิงเหมิงพยักหน้าอย่างแรง: "ความรู้สึกที่ออกมาจากตัวของลุงเย่มู่เป็นความรู้สึกที่เหมือนพ่อ หม่ามี๊คะ ให้ลุงเย่มู่เป็นพ่อของเหมิงเหมิงกับพี่ได้ไหมคะ? พี่ชายก็ชอบลุงเย่มู่เหมือนกันนะ" เมื่อได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็มองไปที่เสิ่นซือเหนียน เมื่อสบตากับเธอ สายตาของเหนียนเหนียนก็เริ่มตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย เขาหลบตาเธอ “เหนียนเหนียน?” “ไม่ ไม่ครับหม่ามี๊ เหนียนเหนียนไม่ ไม่ชอบลุงเย่มู่” เธอเฝ้าดูเด็กน้อยสองคนเติบโต เสิ่นหยินอู้รู้ดีที่สุดว่าพวกเขามีนิสัยเป็นเ

“คุณหนูเสิ่น ทำไมคุณถึงมาที่นี่ในเวลานี้ล่ะครับ?” เสิ่นหยินอู้ยิ้มให้อีกฝ่ายและพูดเบาๆว่า : "เอ่อ วันนี้ฉันว่างพอดีค่ะ เลยอยากมาเยี่ยมเด็กๆ ฉันเข้าไปได้ไหมคะ?" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเปิดประตูและยิ้มพนักหน้า: "แน่นอนครับ เข้ามาเลยครับ" เสิ่นหยินอู้พยักหน้าตอบ จากนั้นเดินเข้าไปแล้วถามว่า "วันนี้มีผู้ปกครองคนอื่นมาอีกไหมคะ?" “ดูเหมือนจะไม่มีนะครับ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของเสิ่นหยินอู้ก็เต้นรัว "ไม่มีหรอคะ?" เธอทำอะไรผิดไปหรือเปล่า? หรือเขารู้ว่าเธอจะมา? เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเกาหัว เหมือนกับว่าจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ และทันใดนั้นก็พูดว่า: "ไม่ใช่ ไม่ใช่ ผมลืมไป มีผู้ปกครองมาคนหนึ่งครับ ได้ยินมาว่าเขามาส่งอาหารให้ลูก ช่วงนี้เขามาบ่อยเลยล่ะครับ" มาบ่อยหรอ? การส่งอาหาร? หลังจากได้ยิน ในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็มั่นใจ คนส่งอาหารคนนี้คือคนที่เธอตามหาอยู่ตอนนี้ “จริงสิ คุณหนูเสิ่น ผมเห็นลูกๆของคุณเล่นกับพวกเขาบ่อยๆนะครับ” “ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวฉันเข้าไปดู” “โอเคครับ รีบเข้ามาเถอะครับ บางทีอาจจะยังทันที่จะกินข้าวเที่ยงด้วยกันก็ได้” กินข้าวเที่ยงด้วยกันงั้นหรอ?