บททั้งหมดของ หายนะมาเยือนหลังค้นพบความลับของบอสสาว: บทที่ 391 - บทที่ 400

ซูเหยี่ยนเดินเข้ามาใกล้ทันที เธอพูดเสียงเบาว่า“หลิงเฟิง ฉันคิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ! อาจมีใครบางคนอยู่เบื้องหลัง หากนายรับมือกับปัญหานี้โดยไม่ไตร่ตรองให้ดี สุดท้ายพวกเขาอาจใช้มันเป็นข้ออ้างในการโจมตีเราได้!”“มันจะมีแต่ผลเสียต่อพวกเรา โดยไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง!”หัวหน้ารปภ.ก็เข้ามาโค้งตัวและพูดว่า“ประธานหลิง ไม่ต้องกลัวพวกคนจนพวกนี้หรอกครับ เรามีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถึงยี่สิบกว่าคน แค่หยิบอาวุธขึ้นมาจัดการพวกเขาได้สบาย!”หลิงเฟิงกลับพูดว่า“ไม่ต้องพูดแล้ว เงินค่าแรงของพวกเขา ผมจะทวงคืนมาให้ได้!”“เพราะว่าพ่อของผม ก็เคยเป็นคนงานก่อสร้างมาก่อนเหมือนกัน!”เมื่อพูดถึงตรงนี้ อารมณ์ของเขาก็ซับซ้อนขึ้นมาในทันทีสมัยนั้นพ่อของเขา หลิงหวัง ต้องทำงานหนักเพื่อเลี้ยงครอบครัว ตื่นแต่เช้ามืดทำงานทั้งวัน บางครั้งต้องใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์กว่าจะได้กลับบ้านสักครั้ง!คนพวกนี้ก็เช่นกัน พวกเขาหากินด้วยลำแข้งของตัวเองเพื่อเลี้ยงครอบครัว แต่กลับถูกนายจ้างใจดำกลั่นแกล้ง!บางครั้งก็หาที่พึ่งไม่ได้ และยังถูกหน่วยงานบางแห่งตัดสินว่าเป็น “การทวงค่าแรงโดยเจตนาร้าย”!พวกเขาเพียงแ

หลิงเฟิงเผยรอยยิ้มที่น่าขนลุก!เย่เจิ้งหมิงถึงกับตัวสั่นกลัวจนกระตุกไปทั้งร่าง“พ่อ! เขาเป็นบ้า! ไอ้บ้านี่มันบ้าชัดๆ!”“หุบปาก!” เย่ซิงชางถลึงตาใส่เขาอย่างดุร้าย“ทุกอย่างเป็นเพราะแกคนเดียวที่สร้างปัญหานี้ขึ้นมา!”“หลิงเฟิง แกบอกว่าเขาค้างจ่ายค่าแรงคนก่อสร้างกว่าหกล้าน มีหลักฐานหรือเปล่า?”หลิงเฟิงหยิบใบแจ้งหนี้ออกมาด้วยใบหน้าสงบนิ่ง“ลายเซ็นและรอยนิ้วมือของเขาไม่มีทางผิดพลาดใช่ไหม?”“และโครงการสวนสาธารณะดอกไม้จินหลีก็มีการบันทึกในบริษัท ตอนนั้นคนที่รับผิดชอบทั้งหมดก็คือเย่เจิ้งหมิง!”หลิงเฟิงยิ้มเย็นชา“ผมส่งคนไปตรวจสอบที่ฝ่ายการเงินของบริษัทแล้ว ตอนนั้นเงินกว่าหกล้านบาทนี้ถูกโอนไปที่บัญชีเขาทั้งหมด ครบทุกบาทไม่ขาดแม้แต่สตางค์เดียว!”“ดังนั้นความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว นั่นก็คือเขาขโมยเงินหกล้านหนึ่งแสนบาทนี้ไป!”เย่เจิ้งหมิงเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง เขาร้องเสียงแหลมออกมา“ทั้งหลี่ห่าวกรุ๊ปเป็นของตระกูลเย่เรา! ฉันเอาเงินไปบ้างมันก็สมเหตุสมผลแล้ว มันไปหนักส่วนไหนของแก? นายก็แค่หาข้ออ้างมาโจมตีตระกูลเย่เราต่างหาก!”ดวงตาของหลิงเฟิงหรี่ลงเล็กน้อย ปรากฏแสงเย็นยะเยือกวาบผ่านสายต

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน ราวกับเสียงของเข็มที่ตกลงกระทบพื้นคนตระกูลเย่มองหน้ากันด้วยความอยากจะไม่เชื่อ เขาไม่ฟังแม้กระทั่งคำพูดของเย่อวี่หลิวอย่างนั้นเหรอ?เย่ซิงชางโกรธจนหนวดกระดิก“กบฏ! นี่มันกบฏแล้ว!”ใบหน้าของเย่เจิ้งหมิงมืดมนราวกับมะเขือที่ถูกน้ำค้างแข็งกัด เขาตะโกนลั่น“แกต้องการอะไรกันแน่? ฉันก็ขอโทษแกไปแล้วไง! แกอยากจะล้ำเส้นไปมากกว่านี้งั้นเหรอ?”หลิงเฟิงสวนกลับด้วยท่าทีเย้ยหยัน“คุณพูดถูกต้อง! ผมก็แค่อยากจะล้ำเส้นนั่นแหละ คุณจะเข้าใจยังไงก็ได้!”“แต่ไม่ว่าจะยังไง พวกคุณตระกูลเย่ต้องขอโทษผ่านสื่อหนังสือพิมพ์! และเย่เจิ้งหมิงต้องขอโทษต่อหน้าคนงานก่อสร้างอย่างเปิดเผย!”“หลิงเฟิง!” ใบหน้าสวยของเย่อวี่หลิวพลันเปลี่ยนสีปกติหลิงเฟิงจะหยุดเมื่อเห็นว่าเหมาะสม แต่ไม่คาดคิดว่าวันนี้เขาจะทำตัวต่างไปจากเดิมเช่นนี้!“ประธานเย่ ไม่ต้องพยายามเกลี้ยกล่อมผมในเรื่องนี้หรอก”หลิงเฟิงกล่าว“แม้คุณจะมีวัยเด็กที่ไม่สวยงามมากนัก แต่คุณก็เติบโตมาในความสะดวกสบาย และได้ไปเรียนในประเทศที่พัฒนา คุณไม่เข้าใจความทุกข์ยากของประชาชนทั่วไปหรอก”“ถ้าคุณมีพ่อที่เป็นคนงา

ท่านปู่ที่แข็งแรงดีมาตลอด ทำไมจู่ๆ ถึงได้ล้มลงไปนอนจมกองเลือดเช่นนี้!คนในตระกูลเย่ต่างพากันตื่นตระหนก “หลิงเฟิง แกได้ทำอะไรกับคุณปู่ของเรา?”“ก็แค่เอาสิ่งที่เป็นของผมคืนมาเท่านั้น”หลิงเฟิงตอบอย่างไม่ใส่ใจ“ภาวะเสื่อมโทรมทั้งห้าของคุณปู่เย่นั้นเป็นโรคที่เขามีอยู่ในตัวแต่แรกแล้ว มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลยแม้แต่ปลายนิ้ว อย่ามาโยนความผิดทิ้งขี้มาให้ผม!”“อ้อ แล้วก็อยากจะเตือนพวกคุณไว้สักหน่อย...เขาน่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกประมาณสองชั่วโมง พวกคุณก็เตรียมตัวให้ดีละกัน!”หลิงเฟิงพูดจบก็หันหลังจากไปอย่างไม่ใยดี!“เดี๋ยวก่อน! หลิงเฟิง!”เย่ซิงชางที่กำลังไอเป็นเลือดและสั่นสะท้านไปทั้งร่าง พยายามเรียกเขาไว้ แต่ไม่สามารถหยุดหลิงเฟิงได้เลยเพราะเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว!“พ่อ! ผมว่าไอ้หนุ่มนี่แค่ขู่พวกเราเท่านั้นแหละ!”“ใช่! มันก็แค่พยายามข่มขู่พวกเรา ท่านพ่อตรวจสุขภาพทุกปี สุขภาพท่านแข็งแรงดีอยู่แล้ว!”เย่เจิ้งหมิงและเย่เจิ้งกั๋วพูดอย่างโกรธแค้นแต่เย่ซิงชางกลับรู้ดีในใจ เขาทรมานราวกับตายทั้งเป็น สุขภาพของเขาเองเขารู้ดีกว่าคนอื่นไหนทั้งนั้น!ไม่คิดเลยว่าหลังจากที่เข็มยืดอายุถูกถอดอ

หลิงเฟิงเหลือบมองเขาด้วยสายตาเย็นชา พลางเงยหน้ามองฟ้าเล็กน้อยในมุม 45 องศา“ไม่ใช่บอกว่า ไม่กลัวตายหรอกหรือ?”เย่ซิงชางที่ตอนนี้อยู่ในสภาพน่าอับอาย ไม่สนใจศักดิ์ศรีอะไรอีกต่อไป เขายอมอ้อนวอนอย่างนอบน้อม“เป็นความผิดของฉันเอง! ทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน! หลิงเฟิง ฉันขอร้องล่ะ รีบคืนเข็มยืดอายุให้ฉันเถอะ! ฉันกำลังจะตาย ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ...”“ฉันกลัวตาย กลัวจนแทบขาดใจ!”“คุณไม่ตายหรอก ทั้งภูเขานี้ผมได้ร่ายคาถาสร้างค่ายกลกักเอาไว้ มันสามารถควบคุมอาการป่วยของคุณได้ ไม่อย่างนั้นคุณจะรอดชีวิตมาถึงที่นี่ได้อย่างไร?”หลิงเฟิงยิ้มเย็นๆ ที่มุมปากเย่ซิงชางนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตระหนักได้ว่าเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว!ตามปกติแล้ว เขาควรจะตายไปนานแล้ว!“ฟังผมนะ ตอนนี้ผมมีข้อเสนอสามข้อ ถ้าคุณกล้าไม่ทำตาม อย่าหวังว่าจะได้เข็มยืดอายุคืน!”คำพูดของหลิงเฟิงแต่ละคำคมชัดราวอัญมณี“ข้อแรก ชดใช้เงินและขอโทษทันที! ประกาศลงสื่อหนังสือพิมพ์ซะ!”เย่ซิงชางตอบรับโดยไม่ลังเล "ได้! ฉันจะให้เย่เจิ้งหมิงและคนในตระกูลเย่ทั้งหมดประกาศขอโทษในหนังสือพิมพ์!"“ข้อสอง เอาเงินที่เคยยักยอกจากหลี่ห่าวกรุ๊ปคืนทั้งหม