Lahat ng Kabanata ng เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Kabanata 1181 - Kabanata 1190

“ท่านอัครเสนาบดี ท่านกำลังทำสิ่งใด หากชนเข้ากับนายน้อยจะทำเช่นไรเจ้าคะ?”เฉินฝานไม่ทันได้ฟังว่าหมัวมัวพูดสิ่งใด ตอนนี้เขาคิดถึงแต่โอวหยางน่าหลันเพียงคนเดียวเท่านั้น เขาผลักหมัวมัวออกห่างแล้วเดินเข้าไปด้านใน “หลันเอ๋อร์ หลันเอ๋อร์”“ท่านอัครเสนาบดี ท่านไม่อาจเข้าไป บุรุษเห็นเลือดเป็นเรื่องอัปมงคล!”หมัวมัวไล่ตามหลังเฉินฝานพร้อมกับพูดด้วยความร้อนใจตอนอยู่ข้างนอก เฉินฝานไม่สนใจเรื่องงมงายเหล่านี้ นับประสาอะไรกับตอนนี้ที่เข้ามาแล้ว เขายิ่งไม่สนใจ“ขวางท่านใต้เท้าเอาไว้!”สาวใช้คนสนิทของโอวหยางน่าหลันรีบวิ่งไปขวางเฉินฝานทันที ส่วนสาวใช้คนอื่นๆ รีบโยกย้ายฉากกั้น ปิดห้องคลอดจนแน่นหนา ไม่เหลือช่องว่างให้เฉินฝานมองเข้าไปแม้แต่น้อย“เวลานี้แล้ว เหตุใดพวกเจ้าจึงยังเชื่อเรื่องพวกนี้ ข้าไม่ไปดูอาการองค์หญิงต่างหาก ที่จะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น!”“ถอยไปให้หมด!” เฉินฝานโมโหมากจริงๆ เขาตะคอกพร้อมคิดที่จะฝ่าทุกคนอีกครั้ง“แต่ว่า...ท่านพี่ ข้าเชื่อเจ้าค่ะ!” เสียงอ่อนแรงทว่าอ่อนโยนดังมาจากด้านหลังฉากกั้นเฉินฝานนิ่งงันอยู่นานกว่าจะดึงสติกลับมาได้ เขาดีใจจนสองมือสั่นเทา มองฉากกั้นตรงหน้าแล้วพูดด้ว

“อันตรายยิ่งนัก พวกเราเกือบทำร้ายใต้เท้าเฉิน ใต้เท้าเฉินอยากให้พกวเรามีลูกชายกันจริงๆ”ชาวบ้านต่างเริ่มโทษตัวเอง หลี่ซานที่แฝงตัวอยู่ท่ามกลางชาวบ้านพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เขาพูดเสียงดัง “ทั้งหมดนี้เป็นแผนของเสิ่นหมิงหยวน เขาเป็นคนวางแผนให้ไป่ชงซานวางยาลงในแหล่งน้ำแล้วป้ายสีใต้เท้าเฉิน”“หลังจากใต้เท้าเฉินรู้ความจริง เสิ่นหมิงหยวนส่งเฉินเจียงออกมาทันที กล่าวหาใต้เท้าเฉินด้วยคำโกหกแสนร้ายกาจว่าใต้เท้าเฉินนั้นไร้น้ำยา ลอบบอกทุกคนว่าใต้เท้าเฉินมีแรงจูงใจไม่บริสุทธิ์ในการนำแหล่งน้ำเข้ามา เสิ่นหมิงหยวนพยายามใช้แผนนี้ในการบรรเทาโทษของตนเอง รอให้ใต้เท้าเฉินเก็บกระเป๋ากลับบ้านเพราะไม่มีหน้าพบปะผู้คนเรื่องไร้น้ำชา เขาก็จะกลับมาผงาดอีกครั้ง”“อ่อ” คนข้างหลี่ซานสีหน้าของเขาฉายความเข้าใจทันที “หลังจากฟังที่ท่านพูด ข้าเข้าใจแล้ว ช่างร้ายกาจจริงๆ หลังจากรอให้ใต้เท้าเฉินฝานทิ้งตำแหน่งของตน เสิ่นหมิงหวนต้องอาศัยโอกาสนี้กลับเข้าสู่ราชสำนักอย่างแน่นอน”หลี่ซานพยักหน้า “ถูกต้อง อีกทั้งความสงสัยที่เรามีต่อใต้เท้าเฉิน และการหัวเราะเยาะของเรา คือหมากที่เสิ่นหมิงหยวนใช้ในการโค่นล้มใต้เท้าเฉิน!”ชาวบ้านที

ท่ามกลางฝูงชนมีสตรีเริ่มพูดคุยกัน“ว้าว ใต้เท้าเสี่ยวเสิ่นไม่เพียงรูปหล่อ ยังหนุ่มยังแน่นก็เป็นขุนนางใหญ่แล้ว นอกจากนี้ยังรักภรรยายิ่งนัก การได้เป็นภรรยาของเขา ถือเป็นความโชคดีสามชาติสามภาพ”“ใช่ หากเป็นข้า ข้าไม่มีทางดื้อรั้นอย่างแน่นอน”“เฮ้อ คนบางคนไม่เห็นค่าสิ่งที่ตนได้รับ!”ตอนได้ยินบทสนทนาของพวกหญิงสาว ในที่สุดสีหน้านิ่งสงบของนางเหอก็มีอารมณ์แล้ว เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แววตาเย็นชามองไปที่หญิงสาวพวกนั้นนางเหอเป็นคนฝึกวรยุทธ์ อีกทั้งวรยุทธ์ของนางใกล้เคียงกับหวงหวั่นเอ๋อร์ ดังนั้นแววตาของนางจึงแตกต่างจากหญิงสาวทั่วไปวินาทีที่สบตากับนางเหอ สตรีเหล่านั้นรู้สึกหนาวไปทั้งตัว พวกนางก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัว“หวังว่าอนาคตสามีของพวกเจ้า ก็อ่อนโยนและรักจริงเช่นนี้!”อ่อนโยนและรักจริงถ้อยคำนี้ นางเหอกัดฟันพูดเน้นเสียง ความแค้นที่ตายไปจากหัวใจ ก่อตัวขึ้นมาช้าๆ แล้วค่อยแผ่ซ่าน มือที่ซ่อนอยู่ในชายเสื้อกำหมัดแน่นอีกครั้งหากไม่ใช่เถียนเสี่ยวอวี่บอกว่า คนที่ออกบวชแล้วอย่างพวกนางไม่อาจตัดสินโทษผู้อื่น นางคงตบอีกฝ่ายไปนานแล้ว นางจะทำลายหน้ากากจอมปลอมนี้นางเหอมองไปอีกทาง สายตาของนางหยุ

ฉินเย่ว์เหมยตำหนิ “เสิ่นหมิงหยวน เจ้าคิดจะก่อกบฏหรือ? รีบบอกให้พวกเขาถอยไปซะ”เสิ่นหมิงหยวนไม่เพียงไม่ฟังคำสั่งของฉินเย่ว์เหมย เขาถึงขั้นไม่แม้แต่จะมองหน้าฉินเย่ว์เหมย ความคิดที่จะก่อกบฏของเขา ไม่เก็บซ่อนเอาไว้อีกต่อไปแล้วเสิ่นหมิงหยวนโบกมือ “ทหารทุกนาย ฝ่าบาทหลงกลขุนนางปีศาจ แคว้นต้าชิ่งของเราตกอยู่ในสถานการณ์คับขันแล้ว สิ่งที่พวกเจ้าทำในวันนี้ไม่ใช่การก่อกบฏ แต่เป็นการช่วยจักรพรรดิ เพื่อราษฎรแคว้นต้าชิ่งทุกคน!”เสิ่นหยวนเลี่ยงพูดต่อจากเสิ่นหมิงหยวนทันที “สังหารขุนนางปีศาจ ช่วยฝ่าบาท!”“สังหารขุนนางปีศาจ ช่วยฝ่าบาท!”“สังหารขุนนางปีศาจ ช่วยฝ่าบาท!”เสียงตะโกนดังก้องจนหูแทบหนวก ทำให้ทุกคนปวดหูกันหมด ต่างยกมือขึ้นปิดหูเฉินฝานเลิกคิ้วขึ้น ให้ตายสิ เขาเปลี่ยนจากขุนนางชั่วเป็นขุนนางปีศาจแล้ว แต่ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็แปลกพิกลฟังแล้วรู้สึกว่าเขาคล้ายจะเป็นพระนามต๋าจี่ เป็นสนมปีศาจที่นำเคราะห์ร้ายมาให้แคว้นและปวงประชา“พี่จื่อหลิน กองทัพลาดตระเวนของท่านอยู่ที่ใด?” เฉินฝานถามเหอจื่อหลินไม่ตอบคำถามของเฉินฝาน เสิ่นหมิงหยวนก็พูดด้วยความทระนงแล้ว “ยังคิดถึงกองทัพลาดตระเวนของพวกเจ้าอีกห

“พวกเจ้าระวัง!”ทันใดนั้นเองหวงหวั่นเอ๋อร์กระโดดลงมาจากหลังคาเวลานี้เอง หลี่ชิ่งชูธงในมือขึ้นขอเพียงเขาลดธงในมือลง มือธนูสามพันกว่านายก็พร้อมที่จะยิงธนู“ยิง!”ขณะเดียวกันที่หลี่ชิ่งลดธงในมือลง โจวอวี่ออกคำสั่งครืด!เสียงเหนี่ยวไกปืนนับพันกระบอกดังขึ้นพร้อมกัน ตามด้วย...“ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง!”ทหารรักษาการณ์เมืองหลวงสามพันกว่านายล้มลงอย่างรวดเร็ว กระทั่งสิ้นใจ ท่ามกลางพวกเขามากมายมีหลายคนไม่ทันได้ร้องโอดอวยส่วนคนที่โชคดีไม่ถูกยิงจุดสำคัญ ล้วนล้มลงกับพื้น ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดชั่วขณะหนึ่ง เสียงกรีดร้องดังมาจากเลือดที่ไหลนองไม่เพียงชาวบ้านเท่านั้นที่ตกตะลึง แม้กระทั่งทหารรักษาการณ์ที่เจอเลือดทุกวันยังตกตะลึง“พวกเขา เหล็กในมือของพวกเขา คล้ายกับเหล็กที่ใต้เท้าเฉินพกไว้ติดตัว”เสียงร้องด้วยความหวาดกลัวดังขึ้น ทำลายความเงียบสีหน้าตกตะลึงของทหารรักษาการณ์แปลเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวทหารรักษาการณ์เมืองหลวงส่วนมากล้วนได้ยินคำเล่าลือนี้มาก่อน เฉินฝานมีอาวุธในมือชนิดหนึ่งซึ่งน่ากลัวมาก อาวุธในมือนั้นราวกับสัตว์ประหลาดพ่นไฟ เมื่อสัตว์ประหลาดพ่นไฟ เมื่อนั้นก็จะมีคนตายและ