เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ의 모든 챕터: 챕터 1051 - 챕터 1060

อัคคีภัยครั้งนี้ไร้หนทางยับยั้งแล้ว ทว่าคนเหล่านี้ยังยืนกรานที่จะดับไฟไม่ว่าโอวหยางน่าหลันจะอยู่ที่แห่งนี้หรือไม่ ฝูงชนมักจะเป็นเช่นนี้เสมอไม่ว่าเฉินฝานจะพูดเกลี้ยกล่อมอย่างไร ล้วนไม่มีผู้ใดฟังเขาและยังด่าเขาว่าหากเขากลัวตายก็ให้รีบหนีตายเหมือนคนที่ขี้ขลาดตาขาวเหล่านั้นไปเสียไฟมหึมาลุกลามขยายวงกว้างด้วยความรวดเร็วสุดขีด ทำให้โอกาสรอดชีวิตของผู้ที่เข้าไปช่วยดับไฟริบหรี่ลงไปทุกทีไม่ได้มีเพียงเหล่าทหาร เสนาบดีจำนวนมากก็เข้าไปช่วยสาเหตุที่ฝูงชนทุ่มเทสุดชีวิต ถึงขั้นยอมสละชีพก็ต้องดับไฟให้ได้ปานนั้นเป็นเพราะทุกคนในแค้วนหลู่ล้วนคิดว่าเมืองตงเจียวเป็นอาณาบริเวณที่รากฐานการครองบัลลังก์ของแคว้นหลู่สถิตอยู่บรรพบุรุษที่ก่อตั้งแคว้นหลู่ เกิดที่เมืองตงเจียว แร่เหล็กที่ใหญ่ที่สุดของแคว้นหลู่ก็ถูกค้นพบที่เมืองตงเจียวเป็นที่แรกเช่นกันหากเมืองตงเจียวมอดไหม้ รากฐานของแคว้นหลู่ก็มอดไหม้เช่นกัน“ออกจากเมือง ทุกคนจงออกจากเมือง!”เฉินฝานที่ถือตราพยัคฆ์ออกคำสั่งทันที“เจ้าเป็นใครกันแน่? ไฉนจึงพร่ำกล่าวให้พวกเราออกจากเมืองอยู่ได้?”“หากขลาดกลัว ก็ออกไปเองสิ อยู่ที่นี้ไปก็เกะกะเปล่าๆ”เหล

“ทุกคนฟังคำสั่ง จงออกจากเมืองเดี๋ยวนี้!”ในที่สุดอวิ๋นเต๋อก็ยอมฟังเฉินฝาน ออกคำสั่งอพยพอย่างแข็งกร้าวถึงแม้ว่าคนจำนวนมากจะไม่เต็มใจ แต่ก็ยอมอพยพตามคำสั่งตอนที่อพยพออกจากเมือง สายตาของเหล่าราษฎรและพลทหารแคว้นหลู่ที่มองเฉินฝานซับซ้อนสุดขีดทั้งเคียดแค้นและหวาดกลัวเคียดแค้นเพราะเฉินฝานทำแคว้นหลู่ต้องทำผิดต่อสรวงสวรรค์หวาดกลัวเพราะเขาบอกว่าไฟจะลุกโชนมากกว่าเดิม ก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ บอกว่าโรงเตี๊ยมจะพังถล่มก็พังลงมาจริงๆ เขาไม่ต่างอันกับปีศาจที่จำแลงกายมาหลังจากที่ออกจากเมืองไปแล้ว เฉินฝานก็ออกคำสั่งที่สองทันที!“ทุกคน อย่ากลับไปที่ค่ายทหาร ต้องล่าถอยไปอีกสิบลี้ นี่คือคำสั่ง!”“อะไรกัน? แม้กระทั่งค่ายทหารยังกลับไม่ได้ และยังต้องล่าถอยไปอีกงั้นรึ?”“ความหมายของใต้เท้าคือเพราะไฟโหมลุกลามปานนี้แล้ว พวกเราต้องละทิ้งเมืองตงเจียวจริงๆแล้วงั้นรึ?”เมื่อได้ยินคำสั่งที่สองของเฉินฝาน เหล่าเสนาบดีก็รุดหน้าออกมาโต้แย้ง ไม่รู้เป็นเพราะอยู่ในสภาวะปลอดภัยชั่วคราวหรือไม่ การโต้แย้งครั้งนี้ของเหล่าเสนาบดีดุดันเป็นพิเศษ“ใต้เท้า ท่านจะออกคำสั่งส่งเดช เพียงเพราะท่านไม่ใช่คนแคว้นหลู่อย่างพวกเ

“ท่านพี่ฝาน พวกเราควรจะ...”“ล่าถอยต่อไป!” เฉินฝานกล่าวอย่างหนักแน่นเด็ดขาดโอวหยางน่าหลันชำเลืองมองเฉินฝานเล็กน้อย หลังจากนั้นหันหน้าไปออกคำสั่งกับอวิ๋นเต๋อทันที “ให้เหล่าทหารหามเหล่าคนแก่พวกนี้ล่าถอยไปพร้อมกับท่านอัครเสนาบดี หากท่านอัครเสนาบดีไม่สั่งให้หยุด พวกเจ้าจงล่าถอยต่อไปเรื่อย ๆ”คนจำนวนมากไม่พอใจกับการตัดสินใจของโอวหยางน่าหลัน ทว่าทำได้เพียงหน้าชื่นอกตรม“ข้าไม่ไป ต่อให้ทุบตีข้าจนตายก็ไม่ไป!”“ข้าก็ไม่ไปเช่นกัน!”คนแก่เริ่มต่อต้าน ผลักเหล่าพลทหารที่จะแบกตนเองออกตลอด เมื่อเห็นว่าตนเองสู้แรงเหล่าทหารไม่ได้จึงเอาหัวโขกกับขอนไม้หรือก้อนหินทันทีเพียงในพริบตาเดียว มีคนแก่จำนวนมากที่หัวแตกเลือดไหลอาบ บางคนรุนแรงถึงขั้นเสียชีวิต“ท่านพ่อ!”“ท่านปู่!”บรรดาญาติๆของคนแก่เหล่านั้นล้วนพากันกรีดร้องด้วยความโศกเศร้า พวกเขามองเฉินฝานด้วยสายตาเคียดแค้น ถึงขั้นมีบางคนที่อารมณ์มุทะลุกระโจนตัวใส่เฉินฝานโอวหยางน่าหลันใช้อำนาจเด็ดขาดในการปกครองแคว้น สถานการณ์เช่นนี้นางเจอมานับไม่ถ้วนแล้ว ตอนที่ออกคำสั่งให้เหล่าทหารไปแบกคนแก่ในขณะเดียวกันก็สั่งให้หัวหน้าทหารรักษาพระองค์ไปปกป้องเฉินฝาน

“เขา เขาคือ ท่าน ท่านอัครเสนาบดีคนนั้น!”คนที่จำเฉินฝานได้ตื่นตกใจเป็นอย่างมาก“เขาคือท่านอัครเสนาบดีงั้นรึ?”“อัครเสนาบดีคนที่ทำให้พวกเราแคว้นหลู่ทำให้ทรวงสวรรค์โกรธหนะหรือ?”“ชู่ว! พูดเบาๆหน่อยสิ เจ้าอยากตายหรือกระไร”“ไม่เป็นไรหรอก วันนี้ลมแรง ข้าไม่ได้ยินอันใดทั้งนั้น” เฉินฝานอมยิ้มเฉินฝานมองชายหนุ่มสองสามคน “พวกเจ้าสองสามคนนั้นมาทางนี้ ข้าจะสอนพวกเจ้า จากนั้นพวกเจ้าก็ไปสอนคนอื่นต่ออีกที”เฉินฝานใช้คำแทนตัวเองแบบธรรมดา ไม่ได้ใช้คำแทนตนสูงส่งเหมือนกับที่เหล่าขุนนางใช้การใช้คำพูดอย่างสามัญชนของเขา ทำให้เหล่าชายหนุ่มปฏิบัติตัวได้อย่างไร้กังวลเฉินฝานสอนวิธีขุดดินให้กลุ่มแล้วกลุ่มเล่าเขาสอนไปด้วยสาธิตทำจริงให้ดูไปด้วย ในตอนที่เขาสอนก็ขุดหลุมได้พื้นที่กว้างขึ้นไปอีกคนหนุ่มสาวเรียนรู้ไว เฉินฝานสอนเพียงเล็กน้อย ชายหนุ่มเหล่านั้นก็ทำเป็นทันที หลังจากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายไปสอนคนอื่นหลังจากที่สอนเสร็จแล้วเฉินฝานก็ช่วยเหล่าฝูงชนด้านข้างขุดอุโมงค์ต่อ“ผู้เฒ่า ข้าให้พวกเจ้าพักผ่อนอยู่ด้านข้างไม่ใช่รึ? ไฉนจึงออกมาขุด? และยังยกดินโคลนหนักปานนั้นอีก มาๆ ข้ายกเอง”“สาวน้อย เจ้าจับจ

“แม่ทัพใหญ่อวิ๋นเต๋อ เจ้ายอมรับสงครามที่เมืองลู่ตูครั้งนั้นหรือไม่?” เฉินฝานกล่าวถามอวิ๋นเต๋อทำมือเคารพให้เฉินฝาน “ท่านอัครเสนาบดีไม่เพียงแต่สร้างระเบิดมือที่มีอานุภาพน่ากลัว และยังมียุทธวิถีที่หลักแหลมแม่นยำ ข้าน้อยเคารพนับถือ เพียงแต่ว่า...”อวิ๋นเต๋อมองเฉินฝานอย่างเย็นชา “ในตอนนี้เรื่องที่ใต้เท้าขอให้ทำคงจะไม่เหมาะสมเท่าใดนัก หากใต้เท้าอยากฟังคำชมของข้าน้อย เช่นนั้นรอให้ทะเลเพลิงมอดดับเสียก่อน ข้าน้อยจะไปหาท่านกล่าวชมท่านทุกคืนวันก็ย่อมได้”อวิ๋นเต๋อลอบประชดประชัน เฉินฝานกลับไม่ได้ใส่ใจ ทำเพียงยิ้มจาง ๆ“ได้ เมื่อถึงตอนนั้นข้าจะรอแม่ทัพใหญ่ที่จวนพำนัก สำหรับเรื่องที่เจ้าบอกว่าเรื่องที่ข้าขอให้ทำไม่เหมาะสม ข้าอยากจะบอกเจ้าว่าไม่ได้มีเพียงการสู้รบที่ข้าเหนือชั้นกว่าเจ้าเท่านั้นการดับไฟก็เหนือชั้นกว่าเช่นกัน!”ถ้าจะพูดให้ถูกต้องคือ โจมตีด้วยเทคโนโลยีชั้นสูง กลัวคนโบราณเหล่านี้จะไม่เข้าใจ เฉินฝานจึงไม่เลือกใช้คำนี้เฉินฝานไม่ได้คุยโวโอ้อวด ในยุคปัจจุบัน เขาเคยพากองกำลังขึ้นเขาไปดับไฟสำเร็จได้อย่างงดงามหัวหน้าให้เขาดับไฟให้ได้ภายในเจ็ดวัน ไม่ถึงสามวันเขาก็สามารถดับไฟได้แล้ว สิ่