บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 611 - บทที่ 620

“เอ่อ... แบบนี้ไม่ดีกระมัง?”ซือหม่าหนานเห็นสภาพการณ์แล้วสีหน้าดำเป็นตับหมูเดี๋ยวนั้น พันธมิตรทางธุรกิจของพวกเขาจะย่อยยับทั้งอย่างนี้หรือ? นี่จะเร็วเกินไปแล้วกระมัง?“ขออภัยแล้ว ท่านผู้นำตระกูลซือหม่า!”“ขออภัย ผู้อาวุโสซือหม่า ขอลา!”“หวังว่าเราจะมีโอกาสได้ร่วมมือกันอีกนะ!”......หัวหน้าสมาคมการค้าทั้งหลายมีใครบ้างที่ไม่ให้ความสำคัญกับผลประโยชน์เป็นอันดับแรก? ทีแรกนึกว่าเข้าร่วมกับต้าเยียนคือการเลือกแบบมีกึ๋นสุด ๆ แล้ว ไม่นึกว่าจะเป็นหลุมเบ้อเร่อ พวกเขาจึงเลือกถอนตัวทันที“หา นี่ นี่...”เห็นหัวหน้าสมาคมแต่ละคนราวกับเท้าทาน้ำมัน พริบตาเดียวเผ่นแนบไปหมด ทำเอาซือหม่าเจาสองพ่อลูกมองตาปริบ ๆ หน้าเอ๋ออยู่ตรงนั้น“เฮ้อ! สุดท้ายก็คือพวกพ่อค้า เชื่อถือไม่ได้จริง ๆ!”ซือหม่าหนานส่ายหน้าพูดอย่างจนใจ“เอ่อ ท่านพ่อ เช่นนั้นตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี? ถ้าพวกบ้าพวกนี้เข้าร่วมกับฝ่ายฉินอวิ๋นฟาน สมาคมการค้าต้าเยียนเรามิต้องจบเห่หรือ?”ซือหม่าเจาพูดหน้าละเหี่ยใจ“เฮ้อ! เราไม่ใช่ยอดฝีมือเล่นเกมการเมือง ไปหาหลัวเทียนเป้าคิดแผนรับมือเถอะ!”ซือหม่าหนานถอนหายใจหนัก ๆ ทีหนึ่ง ออกจากสมาคมการค้าแล

“อ้อ? เจ้ากำลังสอนข้าทำงาน?”ฉินอวิ๋นฟานเลิกคิ้ว มองผู้รับผิดชอบสมาคมการค้าต้าเหลียงตรงหน้าอย่างเย็นชา กล่าววาจาด้วยสายตาเฉยเมย“เอ่อ รัชทายาทต้าเฉียน ท่านกล่าวหนักไปแล้ว ข้าน้อยมิได้มีความหมายเช่นนั้นเด็ดขาด ความหมายของข้าน้อยคือ พวกเราสองแคว้นเป็นพันธมิตรเสมอมา สมควรรักษาความร่วมมือให้ยาวนานจึงจะถูกขอรับ”เหลียงชิงเห็นฉินอวิ๋นฟานขุ่นเคือง เหงื่อเย็นผุดรีบอธิบายทันที กระทั่งยกความสัมพันธ์มาพูด กลับไม่รู้ว่ายิ่งเขาทำเช่นนี้ ฉินอวิ๋นฟานก็ยิ่งโกรธ!“อ้อ? ที่แท้เจ้าก็รู้ว่าพวกเราสองแคว้นเป็นพันธมิตรกัน”ฉินอวิ๋นฟานหรี่ดวงตาทั้งคู่และเอ่ยเสียงเย็น “แล้วทำไมก่อนหน้านี้เจ้าทำยังไง? ตอนที่ข้าฉินอวิ๋นฟานต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า เจ้าอยู่ไหน? ในตอนที่ต้องควบคุมเมืองอู่โจวให้สงบ เจ้าทำอะไรอยู่?!”“เอ่อ...”ฉินอวิ๋นฟานฟาดเหลียงชิงกลัวจนพูดไม่ออก เหงื่อไหลซก ๆ พลังแข็งแกร่งของฉินอวิ๋นฟานข่มจนเขาหายใจไม่ออก คำถามที่มาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณทำให้เขาละอายใจนัก“ในเมื่อเจ้ารู้ว่าพวกเราคือพันธมิตรกัน ทำไมยังเข้าร่วมเป็นพวกเดียวกับต้าเยียน? หรือเจ้าไม่รู้ว่านั่นคือพันธมิตรที่จะเล่นงานข้าฉินอวิ๋

หนนี้ฉินอวิ๋นฟานลนแล้ว ในความทรงจำของเจ้าของร่าง มีความทรงจำช่วงนี้อยู่จริง ๆ เขาถูกเด็กหญิงอายุหกเจ็ดขวบคนหนึ่งอุ้มอยู่ เอาแต่เรียกเขาว่าเสี่ยวฟานฟาน นอนนะ...ความทรงจำช่วงนี้พร่าเลือนมาก คล้ายเป็นดินแดนแห่งความฝันอย่างไรอย่างนั้น ฉินอวิ๋นฟานที่ทะลุมิติมาจากปัจจุบันเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น นั่นก็คือความทรงจำเลือนรางวัยเยาว์ของเจ้าของร่างหากคำนวณตามเวลา หญิงตรงหน้าน่าจะมีอายุมากกว่าเขาประมาณห้าถึงเจ็ดปี และเขาเพิ่งผ่านวันเกิดอายุครบสิบแปดได้ไม่นาน อ้างอิงจากความทรงจำเลือนรางในสมอง หรือว่านางก็คือเด็กหญิงคนนั้น?กอปรกับมารดาคือองค์หญิงแห่งต้าเหลียง และหญิงตรงหน้าดูเหมือนว่าจะถูกผู้รับผิดชอบสมาคมการค้าต้าเหลียงเรียกว่าองค์หญิงสิบสามอะไร? แม้จะไม่แน่ชัด แต่มันชัดเจนมากว่าตัวตนของนางผู้นี้ในต้าเหลียงต้องไม่ธรรมดาแน่มิหนำซ้ำนางยังรู้การเรียกของเขาในวัยเด็ก นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญกระมัง?ครั้นเชื่อมโยมทุกอย่างจนเข้าใจแล้ว ฉินอวิ๋นฟานพลันสะดุ้ง ถ้าเขาวิเคราะห์ไม่ผิด หญิงตรงหน้าก็คือเสด็จน้าสิบสาม? และที่เมื่อครู่เขาคิดมิดีมิร้าย แถมยังอยากถอดกางเกง...? บาปกรรม บาปกรรม!“ทะ ท่านคงไ

“บ้าเอ๊ย บัดซบ...”ในจวนเจ้าเมืองหานกู่ ครั้งได้ฟังการรายงานของซือหม่าหนานพ่อลูก หลัวเทียนเป้าเพลิงโทสะพวยพุ่ง แหงนหน้าแผดเสียงคำรามกับฟ้า แผนการรัดกุมเช่นนี้กลับถูกฉินอวิ๋นฟานทำลายได้โดยง่าย?แต่เรื่องที่ทำให้เขากระอักเลือดยิ่งกว่าคือ จู่ ๆ ฉินอวิ๋นฟานก็ดันทำเกลือละเอียดขึ้นมา นี่มันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย ทำให้พันธมิตรทางการค้าของต้าเยียนเขาพังพินาศในพริบตา เพิ่งเริ่มขึ้นสังเวียนก็แพ้ไม่เป็นท่าเยียนอวี่เฉินอีกทางขมวดคิ้วมุ่น นางนึกว่าตัวเองเก่งกล้าสามารถสติปัญญาเหนือคนแล้ว เพื่อทดสอบความสามารถกับฉินอวิ๋นฟาน เพื่อให้ได้ตัวฉินอวิ๋นฟาน นางคิดอยู่นานกว่าจะได้แผนการสมบูรณ์แบบ จากนั้นที่คุมเมืองจัวด้วยตัวเอง ก็เพราะอยากดูสิว่าฉินอวิ๋นฟานจะทำอย่างไรได้แต่การกระทำสายฟ้าแลบของฉินอวิ๋นฟานทำให้นางทึ่งอีกครั้ง ทำให้นางคิดจนหัวร้างข้างแตกอย่างไรก็คิดไม่ถึง ฉินอวิ๋นฟานกลับปฏิรูปก้อนเกลือ เกินคาด!หากเอ่ยในมุมขององค์หญิงต้าเยียน ยิ่งฉินอวิ๋นฟานโดดเด่น ยิ่งเรืองอำนาจ นางก็ยิ่งมีอันตราย การมีศัตรูเช่นเขาคือเสี้ยนหนามในอกหนำซ้ำด้วยฝีมือและปฏิภาณของฉินอวิ๋นฟาน เกรงว่านางจะดำเนินตามแผนยาก ทั้งยัง

“องค์ชายใหญ่ หนนี้พวกเราลำบากแล้ว”ในจวนองค์ชายใหญ่ หวังจื้อกล่าวด้วยใบหน้ากังวล“นั่นสิ องค์ชายใหญ่ เรื่องเกลือหลวงครั้งนี้ถูกเราทำเละแล้ว เบื้องบนต้องพิโรธหนักมากแน่”บรรดาคนสนิทขององค์ชายใหญ่ก็มีสีหน้ากังวลเหมือนกัน ต่างพูดสมทบองค์ชายใหญ่นั่งอยู่บนตำแหน่งหลัก ใบหน้าอึมครึมจนน่ากลัว การแก้ปัญหาจากต้นตอของฉินอวิ๋นฟานทำให้เขาไม่ทันตั้งตัว กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทีแรกนึกว่าจำกัดเกลือหลวงจะทำให้พันธมิตรของสมาคมการค้าต้าเยียนกดฉินอวิ๋นฟานลงได้ ไม่นึกว่านอกจากจะโค่นฉินอวิ๋นฟานไม่ได้ ยังเสียสิทธิในการควบคุมเกลือหลวงอีก คราวนี้เป็นเรื่องใหญ่แล้วจริง ๆฉินอวิ๋นคังพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “ท่านกุนซือ เรื่องนี้ท่านมีความเห็นว่ายังไง?”หวังจื้อได้แต่ส่ายหน้าพูดด้วยความจนใจ “สุดท้ายกลายเป็นพวกเราตกหลุมพราง ที่ก้อนเกลือสีเหลืองขาดตลาดช่วงหนึ่ง เป็นไปได้มากว่าจะเป็นฝีมือของฉินอวิ๋นฟาน จงใจหลอกล่อให้พวกเราติดกับ”“นี่ นี่เป็นไปไม่ได้กระมัง? สามเดือนมานี้ก้อนเกลือสีเหลืองขาดแคลนจริงอยู่ แต่เป็นไปไม่ได้ว่าฉินอวิ๋นฟานจะใช้เวลาสามเดือนเต็ม ๆ ในการวางแผนเพื่อให้เราติดกับ? เช่นนั้นถ้าเราไม่ติดกับ เขาม