บททั้งหมดของ รัชทายาทชะตาฟ้า: บทที่ 151 - บทที่ 160

“องค์ชายใหญ่ พอข้าน้อยทราบข่าวก็ส่งคนไปติดต่อขอซื้ออู่เหลียงเย่จำนวนหนึ่งที่ตำหนักรัชทายาททันที กลับพบว่าหน้าประตูราวกับตลาดสด มีคนรอขอเข้าพบฉินอวิ๋นฟานมากมาย ทั้งยังถูกเขาปฏิเสธกลับไปหมด ข้าน้อยต้องกลับมามือเปล่าเหมือนกับทุกคน”บ่าวรับใช้ผู้นั้นพูดหน้าเศร้า “เพื่อซื้ออู่เหลียงเย่ให้องค์ชายใหญ่ ข้าไปที่ภัตตาคารต้าเฉียนอีก แต่สุดท้ายก็ถูกปฏิเสธอยู่นอกประตู น่ากลัวว่าจะมีบางคนต่อแถวยาวเหยียดหน้าประตูภัตตาคารต้าเฉียนเพื่อซื้ออู่เหลียงเย่แล้วขอรับ”“หา? ต่อแถวอะไร?”องค์ชายใหญ่ถามด้วยใบหน้าไม่เข้าใจบ่าวรับใช้ตอบ “พรุ่งนี้แปดโมงจึงจะเริ่มขายอู่เหลียงเย่ ดังนั้นพวกเขาจึงต่อแถวอยู่หน้าประตูภัตตาคารยาวเป็นมังกรแล้วขอรับ”“เฮ้ย! บ้าขนาดนั้นเชียว?”องค์ชายใหญ่ตกใจกับคนที่คลั่งไคล้เหล่านั้น เพื่ออู่เหลียงเย่ไหเดียวกลับต้องต่อแถวทั้งวันทั้งคืน มันต้องสู้ตายอย่างนั้นเลยรึ?“ไม่ดื่มก็ช่างเถอะ ไปเอาจอหงวนแดงชั้นดีให้ข้าไหหนึ่ง”องค์ชายใหญ่งงเป็นไก่ตาแตก ในเมื่อซื้อไม่ได้ก็มีแต่ต้องดื่มจอหงวนแดงชั้นดีต่อแล้ว อย่างไรนี่ก็เป็นสุราที่ดีที่สุดในตลาดต้าเฉียนในเวลานี้“ขอรับ!”บ่าวรับใช้รีบวิ่งไป

ไม่ว่าจะในประวัติศาสตร์หรือในภาพยนตร์ ฉินอวิ๋นฟานเคยเห็นการต่อสู้อย่างโหดเหี้ยมของกษัตริย์นับไม่ถ้วน ไหนเลยจะมีสายใยพี่น้อง เพื่อผลประโยชน์และตำแหน่งสูงสุด พ่อบังเกิดเกล้าก็ยังฆ่าได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพี่น้องต่างแม่?อยากรอดก็ต้องพยายามวิ่ง หยุดไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว“ฟานเอ๋อร์ ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าในยามนี้ และรู้สึกภูมิใจกับความคิดและปณิธานเช่นนี้ของเจ้าด้วย”ไท่ซั่งหวงพูดหักมุม “แต่กับเรื่องของเจ้าห้า เจ้าจัดการผลีผลามเกินไป!”“ผลีผลาม?”ฉินอวิ๋นฟานพูดแบบประหลาดใจเล็กน้อย “เสด็จปู่ ความผิดที่พี่ห้าก่อ ไม่ว่าจะเป็นข้อไหนก็คือโทษตายทั้งนั้น ข้าฆ่าเขาไม่ใช่เพราะความโกรธแค้นทั้งหมด แต่เพื่อความยุติธรรมด้วย”ฉินอวิ๋นฟานแสดงความคิดของตัวเองอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย การเอาชีวิตฉินอวิ๋นผู่คือเรื่องที่เขาต้องทำอยู่แล้ว แค่ต้องการเหตุผลที่เหมาะสมจะโทษก็ต้องโทษที่เขาไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือ อยู่หน้ากระบอกปืนของเขาในเวลานี้“ถ้าพูดในด้านของความยุติธรรม ที่เจ้าทำมันไม่ผิด แต่ถ้าอนาคตของเจ้าแค่เพื่อผดุงความยุติธรรม เช่นนั้นที่เจ้าทำมาทั้งหมดก็คือไร้ความหมาย”ไท่ซั่งหวงเอ่ยเสียงหนัก“เสด็

ฉินอวิ๋นฟานย่อมรู้ความสำคัญของข้อมูลข่าวสาร มีข่าวสารสนับสนุนจะสามารถวางแผนในกระโจม ตัดสินแพ้ชนะพันลี้ แต่ด้วยกำลังของเขาในตอนนี้ จำเป็นต้องมีข่าวสารสนับสนุน ดังนั้นเขาจึงเบนความหวังไปที่ตัวเฉาเจิ้งฉุน นี่คือองค์กรข่าวสารสุดเจ๋งและน่ากลัวที่สุดของต้าเฉียนเชียวนะ มีเขาสนับสนุนมิเท่ากับเสือติดปีก?“รัชทายาทคิดมากไปแล้ว ก่อนที่ท่านจะได้นั่งตำแหน่งสูงสุด หน่วยบูรพาจะไม่สนับสนุนและช่วยเหลือองค์ชายองค์ไหน นี่คือกฎเหล็กของต้าเฉียนขอรับ”เฉาเจิ้งฉุนยิ้มตาหยีเอ่ย“เอ่อ นี่จะยากแล้วสิ!”ฉินอวิ๋นฟานในเวลานี้เครียดจนหนึ่งหัวเท่ากับสองหัว สถานการณ์ในปัจจุบันไม่เป็นผลดีกับเขาอย่างยิ่ง ถ้าประมาทเพียงนิดเดียวจะต้องตกเหวลึกพันจั้น ถ้าอยากสร้างระบบข่าวสารของตัวเองและเสริมสร้างความแข็งแกร่งของกองทัพตัวเองให้เร็ว จะไม่ใช่เรื่องธรรมดาเรื่องหนึ่ง“ฟานเอ๋อร์ เจ้าฉลาดมาก ทั้งยังมีเมตตากับราษฎรใต้หล้า”ไท่ซั่งหวงพูดอย่างจริงจังที่สุด “ถ้าเจ้าอยากเปลี่ยนแปลงต้าเฉียนจริง อย่างเปลี่ยนแปลงโลก ให้ทุกคนมีชีวิตอยู่ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่มีแต่ความเสมอภาคและยุติธรรม เช่นนั้นเจ้าต้องมีสติปัญญาเหนือคนและความสามารถ

“อะไรนะ? ยัง ยังทำแบบนี้ได้ด้วยรึ?”มู่หรงซื่อควานทึ่งกับการทำแบบนี้ของฉินอวิ๋นฟานสุดขีดทันที ทึ่งในแบบที่ทึ่งเพิ่มไม่ได้อีกแล้ว มุมปากสั่นหงึกหงัก ลูกตาแทบจะถลนออกมาแล้วบัดนี้อู่เหลียงเย่ขายดีเทน้ำเทท่า หนึ่งสุรายากจะขอ ถ้าเป็นชุดจะต้องเพิ่มยอดขายอาหารอย่างอื่นด้วยแน่ เกรงว่าตั้งแต่นาทีที่ภัตตาคารต้าเฉียนเปิดประตู ภัตตาคารทั้งหกแห่งจะต้องอยู่ในสภาพแน่นเอียดตลอดเวลายอดขายมิต้องท่วมท้นทันทีหรือ? รัชทายาทคืออัจฉริยะขั้นเทพ เรื่องแบบนี้ก็คิดออกมาได้? “ดำเนินการทันที อย่าลืมนะ ต้องทำตามที่ข้าบอกเท่านั้น อย่าได้เกิดข้อผิดพลาดใด ๆ เด็ดขาด ท่านต้องควบคุมด้วยตัวเอง”ฉินอวิ๋นฟานกำชับหนักหนา“พ่อลูกเขยคนดีของข้า เจ้าวางใจได้เลย เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงความเป็นความตายของตระกูลมู่หรงเรา จะทำเป็นเล่นได้อย่างไร?”มู่หรงซื่อควานทุบอกรับประกัน เริ่มดำเนินการทันทีฉินอวิ๋นฟานมาถึงประตูทางเข้าของภัตตาคารต้าเฉียน ตรงหน้าป้ายประกาศเปิดทำการทุกวันแปดโมงเช้า มีกลุ่มคนต่อแถวยาวเป็นกิโลแล้วฉินอวิ๋นฟานมองห้าคนที่อยู่ด้านหน้าสุดครู่หนึ่ง เห็นเสื้อผ้าบนตัวเขามีคำว่า ‘วั่ง’ อยู่ ทั้งยังมีกลิ่นหอยโชยมา จ

ลากสังขารอันอ่อนล้ากลับถึงบ้านก็ถูกมู่หรงจิ่นปลอบโยนด้วยรูปแบบนี้ ฉินอวิ๋นฟานในตอนนี้ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือละเหี่ยใจดี นี่คือน้ำแกงตัวเดียวอันเดียวของเสืออันเป็นของบำรุงชั้นเลิศเชียวนะ!เห็นน้ำแกงตัวเดียวอันเดียวของเสือที่มู่หรงจิ่นยกมาตรงหน้า ฉินอวิ๋นฟานหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก กระทั่งสงสัยว่าเมื่อคืนตัวเองโชว์ลีลาได้ไม่ดีหรือเปล่า จึงถูกมู่หรงจิ่นเตือนด้วยวิธีการนี้“ไอ้หยา ทำไมท่านถึงเป็นคนอย่างนี้นะ? ข้าสู้เข้าครัวด้วยตัวเอง ตุ๋นค่อนวันจึงจะเสร็จ”นึกถึงภาพเร่าร้อนเมื่อวาน มู่หรงจิ่นอายจนทำตัวไม่ถูก ดวงหน้าหมดจดแดงซ่านไปถึงคอในพริบตา นึกถึงช่วงนี้ฉินอวิ๋นฟานลำบากอย่างนั้น จึงตุ๋นน้ำแกงบำรุงเพื่อเขาเป็นการเฉพาะ ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะนิสัยไม่ดีเช่นนี้ คิดออกนอกทางอยู่เรื่อย“ได้ ๆ ๆ ข้าดื่ม ข้าจะดื่มนะ!”ฉินอวิ๋นฟานทำหน้าเหยเก ยกชามขึ้นมาแล้วก็ดื่ม ทันทีที่เข้าปากก็นึกเสียใจเดี๋ยวนั้นความจำเพาะอย่างยิ่งของตัวเดียวอันเดียวก็คือกลิ่นสาบและกลิ่นคาวที่ฉุนกึก ถ้าไม่มีเครื่องเทศจำนวนมากเสริมยากกระเดือกลง เห็นชัดว่ามู่หรงจิ่นเข้าครัวเป็นครั้งแรก ไม่มีประสบการณ์อะไร กลิ่นสาบและกลิ่นคาวแทง