All Chapters of โคตรคนยอดปรมาจารย์: Chapter 261 - Chapter 270

ทันทีที่เธอเอ่ยจบ สีหน้าของทุกคนในที่นั้นก็เปลี่ยนไปแม่ของหลัวอีอีเป็นคนแรกที่ตะคอกออกมา “พูดอะไรเหลวไหลแบบนั้น!”หลัวฮุ่ยหมิ่นรู้สึกใจหายวาบขึ้นทันที เธอหันไปมองเย่ซิวโดยไม่รู้ตัวแต่เย่ซิวกลับมีสีหน้าเรียบเฉย ทำให้ไม่สามารถบอกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่หลัวอีอีทำปากจู๋ “หนูไม่ได้พูดอะไรผิดซะหน่อย พวกเราสองคนเหมาะสมอย่างกับกิ่งทองใบหยก รอหนูเข้ามหาลัยก่อนเถอะ พวกเราก็จะอยู่ด้วยกัน เรียนจบก็แต่งงานมีลูกได้เลย”ต้องยอมรับว่าเด็กผู้หญิงสมัยนี้กล้าพูดทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่ไม่กล้าหลัวฮ่าวและหลัวเฟิงหันมาสบตากัน แต่สิ่งที่พวกเขาคิดกลับไม่เหมือนกันบุคลิกและความสามารถของเย่ซิวปรากฏอยู่ตรงหน้าหากพวกเขาสามารถเป็นเครือญาติกันได้ก็คงจะดีไม่น้อยเพียงแค่มองตากัน พ่อและลูกชายทั้งสองก็เข้าใจความคิดของกันและกันได้ทันทีหลัวฮ่าวมองไปยังเย่ซิวยิ้มและเอ่ยขึ้นว่า “พ่อรู้สึก/คิดว่าว่าน้องเย่เป็นคนดีมาก ถ้าเขายินดี พ่อก็ไม่มีปัญหาอะไร”หลัวเฟิงก็พยักหน้าเห็นด้วย “นิสัยของเสี่ยวเย่สามารถเชื่อถือได้ ปู่เองก็เห็นด้วย”หวังเหม่ยลี่เริ่มรู้สึกกังวล เธอวางแผนไว้ว่าจะให้หลัวฮุ่ยหมิ่นได้คบกับเย่ซิว

หลัวฮุ่ยหมิ่นสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในสายตาของเย่ซิวอย่างรวดเร็ว หัวใจเธอเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น แต่เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติและถามว่า “ตอนนี้นายรู้สึกยังไงบ้าง?”เย่ซิวใช้กำลังภายในจากตำราวิเศษในการปรับลมปราณในร่างกาย หลังจากที่กำลังภายในหมุนเวียนไปทั่วเส้นลมปราณในร่างกาย ความปรารถนาภายในก็ค่อย ๆ จางหายไป สายตาของเขากลับมาสงบอีกครั้งเขาเอ่ยตอบเสียงเรียบไปว่า “ผมอิ่มแล้ว”“หา?” หลัวฮุ่ยหมิ่นรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “แค่รู้สึกอิ่มเองเหรอ ไม่มีความรู้สึกอื่นเลยหรือไง?”สายตาของเธอเผลอมองไปที่หน้าท้องของเย่ซิวโดยไม่รู้ตัวเย่ซิวส่ายหัวหลัวฮุ่ยหมิ่นฝืนยิ้ม “ไม่เป็นไร เดี๋ยวตอนเที่ยงฉันจะทำให้นายกินอีกหนึ่งมือ รับรองว่ามื้อนั้นจะต้องอร่อยกว่ามื้อนี้แน่”เย่ซิวถึงกับรู้สึกตกใจ “ยังมีอีกเหรอครับ?”หลัวฮุ่ยหมิ่นยิ้มแห้ง ๆ “ยังเหลืออีกสองในสาม กินได้อีกสองมื้อสบาย ๆ เลย”เย่ซิว “...”เย่ซิวถึงกับพูดไม่ออกหลังจากที่หลัวฮุ่ยหมิ่นเก็บจานชามแล้ว เธอก็ไปทำงานต่อเมื่อเห็นว่าหลัวฮุ่ยหมิ่นออกไปทำงาน เย่ซิวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกการมีผู้หญิงที่พร้อมจะทำเรื่องอย่างว่ากับตนตลอดเวลาแบบนี้

“อายุสิบแปดปี เป็นจอมยุทธขั้นสูงสุดระดับห้า คุณแน่ใจหรือว่าไม่ได้เข้าใจผิด?”ในความเป็นจริง หวังเฟิงไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ แต่ด้วยความคิดที่ว่า เย่ซิวสามารถเอาชนะหนึ่งในสามนายพลลูกน้องของเขาได้ ดังนั้นก็ดูเหมือนว่าจะเป็นไปได้มากจากนั้น เขาก็พูดอย่างหนักแน่น “ผมแน่ใจ”อีกด้านหนึ่ง ปรมาจารย์หลิวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ขอที่อยู่ให้ผมหน่อย ผมอยากเห็นด้วยตาตัวเองว่าในโลกนี้มีคนที่ฝืนกฎธรรมชาติได้จริง ๆ หรือไม่”หวังเฟิงดีใจมากและรีบบอกที่อยู่ของหลัวเฟิงให้อีกฝ่ายทราบทันทีที่วางสาย เลขาของเขาก็เดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารหลายฉบับหวังเฟิงอ่านทีละฉบับแล้วลงนามแล้วเขาก็พูดกับเลขาว่า “รีบไปจัดการซะ ยิ่งไปเร็วเท่าไรก็ยิ่งสูญเสียน้อยลงเท่านั้น”“ครับท่าน ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ ท่านพักผ่อนให้เต็มที่ด้วยครับ”เลขานุการออกจากห้องพักผู้ป่วย หลังจากปิดประตูแล้วเขาก็มองดูเอกสารในมือ ทันใดนั้นสีหน้าแปลก ๆ น่าขนลุกก็ฉายขึ้นบนใบหน้าของเขาเขาเร่งฝีเท้าเดินออกไป หลังจากขับรถไปคนเดียวนานกว่าหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงเขตพื้นที่วิลล่าที่มีสภาพแวดล้อมหรูหรางดงามจากนั้น เขาก็ลงจาก

“ไม่ใช่หรอกมั้ง?”ความคิดที่ไม่ดีก็เข้ามาในใจใบหน้าของหลัวฮุ่ยหมิ่นซีดลง เธอขยับเข้าใกล้ประตูห้องของหลัวอีอีอย่างระมัดระวัง จากนั้นเธอก็ได้ยิน…“คนเลว… หยุดนะ”“ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว ขอร้อง หยุด...”จิตใจของหลัวฮุ่ยหมิ่นว่างเปล่าในทันที เธอเปิดประตูเข้าไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น“หยุดนะ พวกเธอจะทำเรื่องแบบนี้กันไม่ได้นะ!”เธอกรีดร้องออกมาในห้อง ทั้งสองคนที่กำลังสู้กันอย่างสนุกสนานก็หยุดลง และหันไปมองเธอพร้อมกันเมื่อเห็นเหตุการณ์ภายในห้องอย่างชัดเจน หลัวฮุ่ยหมิ่นก็รู้สึกอึ้งไปในทันทีสถานการณ์ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดแม้ว่าท่าทางของพวกเขาจะไม่เหมาะสม แต่เสื้อผ้าของพวกเขาก็ยังสวมใส่อยู่ปกติดี“พวกเธอ?!” ดวงตาของหลัวฮุ่ยหมิ่นเบิกกว้าง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรหลัวอีอีรีบปล่อยมือจากเย่ซิวพลางหัวเราะคิกคัก “คุณอา กลับมาแล้วเหรอคะ? ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูก็แค่เล่นกับแฟนเฉย ๆ”เย่ซิวเขกหน้าผากของเธอเบา ๆ “อย่าพูดไร้สาระ ผมบอกไปตอนไหนว่าผมอยากเป็นแฟนของคุณ”หลัวอีอีรู้สึกเสียใจมาก “เราสัมผัสแนบเนื้อกันแล้วนะ นายจะทำแบบนี้แล้วทิ้งไปไม่ได้นะ”เย่ซิวขี้เกียจเกินกว่าจะมาสนใจคำพูดที่ไม่มีการกลั

เขาหันหลังกลับและเดินออกไป สองนาทีต่อมาเขาก็เดินมาถึงชั้นล่าง“แกคงเป็นเย่ซิวสินะ” ชายชราพูดและแนะนำตัวเอง “ฉันชื่อหลิ่วเฉวียน”ลึกเข้าไปในดวงตาของเขาฉายแวบความภูมิใจใครก็ตามที่อยู่ในยุทธภพและแม้จะมีความรู้เพียงเล็กน้อย ก็จะรู้ถึงน้ำหนักที่มีอยู่ในสองคำนี้เย่ซิวเองก็รู้เรื่องของเขาอยู่แล้วภายในประเทศหลงเถิง ปรมาจารย์ที่เป็นที่รู้จักต่อสาธารณะทั้งหมดได้รับการบันทึกไว้ และเขาได้ตรวจสอบทั้งหมดแล้ว“ตระกูลหวางส่งคุณมาสินะ” เย่ซิวพูดอย่างสงบ “ผมขอแนะนำให้คุณอย่าเข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นจะดีกว่า คุณจะได้ไม่ต้องมาทิ้งชีวิตตัวเองที่นี่”ปรมาจารย์นั้นมีค่ามาก การกำเนิดปรมาจารย์นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ดังนั้นเย่ซิวจึงไม่อยากทำลายใครง่าย ๆ“เจ้าหนุ่ม แกไม่รู้จักฉันหรือ?” เขาตกตะลึงอยู่พักหนึ่งปฏิกิริยาของเย่ซิวค่อนข้างเกินความคาดหมายของเขา“แน่นอน ผมรู้ว่าคุณเป็นปรมาจารย์” การแสดงออกของเย่ซิวยังคงไม่เปลี่ยนแปลง “คนอื่นอาจกลัวคุณ แต่ไม่ใช่ผม ผมจะพูดอีกครั้ง กลับไปเถอะครับ อย่ามาทิ้งชีวิตที่นี่โดยเปล่าประโยชน์เลย”ในเวลานี้หลิ่วเฉวียนทิ้งร่องรอยของการดูถูกครั้งสุดท้าย และมองไปที่เย่ซ