บททั้งหมดของ องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: บทที่ 1161 - บทที่ 1170

หยุนเจิงอยู่ที่ด่านเป่ยลู่สามวันสามวันให้หลัง จางซูยังไม่เปลี่ยนความคิด ยังคิดจะพาหมิงเย่ว์กลับเมืองหลวงหยุนเจิงแม้กังวลความปลอดภัยของจางซู แต่ก็ทำได้เพียงเห็นด้วยก่อนออกเดินทาง หยุนเจิงดึงจางซูมาด้านข้าง“เจ้าจำไว้ หากพบอันตราย ควรยอมก็ยอม ควรขายข้าก็ขายซะ! หมักสุรา เกลือละเอียดของเหล่านี้ ล้วนสามารถมาเป็นแต้มต่อรับประกันชีวิตเจ้าได้!”หยุนเจิงกำชับจางซูอย่างตั้งใจวิธีหาเงินเหล่านี้ ล้วนเป็นทุนในการรับประกันชีวิตของจางซู“องค์ชาย นี่...ไม่ดีกระมัง?”จางซูมองหยุนเจิงอย่างหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได“ไม่ดีอะไรไร้สาระ!”หยุนเจิงถลึงตามองจางซู “ข้ายินดีให้เจ้าบอกสิ่งเหล่านี้ออกไปเพื่อรักษาชีวิต ทางนี้ข้ายังมีวิธีหาเงิน ไม่จำเป็นต้องนำชีวิตน้อยๆ ไปทิ้งเพื่อรักษาสิ่งของเหล่านี้”“ขอบคุณองค์ชายมาก!”จางซูเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง จากนั้นก็กล่าวหยอกล้อ “ข้ากลับไปเมืองจักรพรรดิครั้งนี้ ดีไม่ดีไม่มีอันตรายแม้แต่น้อย องค์ชายไม่ต้องกังวลเพื่อข้า”“มีอันตรายหรือไม่ ในใจเจ้ารู้ดี!” หยุนเจิงถอนหายใจเบาๆ “ข้ามอบจดหมายให้เสด็จพ่อแล้ว อธิบายถึงความสำคัญของเจ้า เสด็จพ่อน่าจะคุ้มครองเจ้าอย่างด

จดหมายฉบับนี้ไม่ซับซ้อนในจดหมายจักรพรรดิเหวินดำรัสว่า รัชทายาทหยุนลี่จะย้ายทหารติดอาวุธสามพันคนจากฟู่โจวคุ้มกันส่งจางซูกลับเมืองหลวงต่อให้ถึงเมืองหลวงแล้ว ก็จะส่งคนมาคุ้มครองจางซูมากหน่อย บอกให้หยุนเจิงไม่ต้องกังวลความปลอดภัยของจางซูเห็นได้ชัดว่าเจ้าสามถูกตาแก่หลอกอีกแล้วอีกทั้ง เจ้าสามนับว่าถูกหลอกให้ช่วยนับเงินแล้วอีกอย่าง จักรพรรดิเหวินยังเอ่ยถึงเรื่องชนเผ่าโม่ซีในจดหมายจักรพรรดิเหวินให้หยุนเจิงจัดการพันธมิตรสามแคว้นนั้นอย่างสบายใจ ชนเผ่าโม่ซีทางนั้น มีจ้าวจี๋จับตาดูชั่วคราวแต่ว่า ทันทีที่กองทหารประจำการทางตะวันตกเฉียงเหนือทนไม่ไหว จักรพรรดิเหวินหวังว่าหยุนเจิงจะสามารถโจมตีโฉวฉือ เคลื่อนทัพคุกคามชนเผ่าโม่ซีจากทางโฉวฉือ ลดแรงกดดันของกองทหารประจำการทางตะวันตกเฉียงเหนือแน่นอน นี่เป็นเพียงความคิดของจักรพรรดิเหวินลายละเอียดในการปฏิบัติจริง ต้องดูสถานการณ์ของหยุนเจิงทางนี้แต่หากกองทหารประจำการตะวันตกเฉียงเหนือพ่ายแพ้พังทหลาย กองทหารมณฑลทางเหนือก็จำเป็นต้องช่วยเหลือสนับสนุนข้อนี้ ท่าทางของจักรพรรดิเหวินแข็งขืนมาก ไม่มีที่ให้เจรจาต่อรองในตอนท้ายสุดของจดหมาย จักรพรรดิ

เวลาถัดไป ซั่วเป่ยเริ่มเข้าสู่ช่วงการพัฒนาและสร้างบ้านเรือนหลังจากหยุนกิจการบ่มสุราไปชั่วคราว กิจการค้าเกลือละเอียดกลายเป็นการค้าที่ทำเงินที่สุดของซั่วเป่ยอาศัยการขายตำแหน่งขุนนาง พวกเขายังหาเงินได้อีกเล็กน้อย สามารถช่วยเหลือสถานการณ์ทางงานเงินที่ย่ำแย่ของซั่วเป่ยได้คนเหล่านี้ซื้อตำแหน่งขุนนางแล้ว ก็มารายงานตัวอย่างต่อเนื่องหลังจากตรวจสอบสักพัก คนจำนวนมากถูกทิ้งไปยังสามเมืองชายแดนช่วยเหลือจัดกรชาวเป่ยหวนที่อพยพมาและเชลยศึกเหล่านั้นคนเหล่านั้นคิดจะก่อความวุ่นวายทางนั้นเช่นไรก็ได้ทั้งนั้นถึงเวลานั้น คนที่สมควรตายก็ต้องตาย ควรเนรเทศไปชายแดนก็เนรเทศไปชายแดนเช่นไรคนเขาก็จ่ายเงินซื้อตำแหน่งขุนนางจริง เช่นไรก็ควรให้เขาเป็นขุนนางที่อยากเป็นก่อนไม่ใช่หรือ?ภายในคนที่ซื้อตำแหน่งขุนนาง นอกจากพวกชอบแอบอ้างแล้ว แต่ก็มีคนฉลาดหลายคนทว่า หยุนเจิงไม่อาจยืนยันได้ชั่วคราวว่าพวกเขาเป้นคนที่เจ้าสามหรือกองกำลังอื่นส่งมาหรือไม่ แม้จะมอบหมายหน้าที่สำคัญให้พวกเขา ทว่ากลับส่งคนแอบสอดส่องพวกเขาหากอาศัยคนเหล่ารี้จุนมือมีดที่อยู่ด้านหลังม่านออกมาได้ เช่นนั้นก็เป็นเรื่องน่ายินดีอย่างมากแล้วด้วย

สองวันให้หลัง หยุนเจิงพบกันเจียเหยาที่ชายแดนกู้ตอนที่เจียเหยาถูกคนพาเข้ามา หยุนเจิงกำลังเผามันเทศดินกลิ่นหอมหวนทันทีที่เจียเหยาเข้ามา ก็ได้กลิ่นหอมของมันเทศดินทันใดนั้น หยุนเจิงรู้สึกได้ถึงสายตาคมกริบยิงมาที่เขา“องค์ชาย องค์หญิงเจียเหยามาถึงแล้ว”ต่งกังก้มโค้งตัวกล่าว“องค์หญิงเจียเหยาอะไร?”หยุนเจิงเงยหน้าขึ้น ถลึงตาใส่ต่งกัง “เรียกฮูหยินเจียเหยา!”“ขอรับ!”ต่งกังรับคำสั่ง จากนั้นก็เปลี่ยนคำเรียนทันที “ฮูหยินเจียเหยา”ฮูหยินเจียเหยา?เมื่อได้ยินคำเรียกนี้ เจียเหยารู้สึกถากถางเหลือเกิน แต่ก็รู้สึกจนปัญญาภายในใจนางรู้ดี หยุนเจิงและต่งกังจงใจแสดงละครต่อหน้านางส่วนจุดประสงค์คือ เพื่อเตือนสตินาง ให้นางจำสถานะของตัวเอง“ต่อไประวังหน่อย!”หยุนเจิงกวาดตามองต่งกัง จากนั้นก็โบกมือกล่าว “เจ้าออกไปก่อนเถอะ!”ต่งกังรับคำสั่ง โค้งตัวแล้วบอกลา“นั่งเถอะ อย่าเอาแต่ยืนตรงนั้นเลย”หยุนเจิงยิ้มให้เจียเหยาเล็กน้อย “ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ต้องให้ข้าเชิญเจ้านั่งลง?”“อนุไม่กล้ารบกวนท่านอ๋อง” เจียเหยาตอบหนึ่งประโยคด้วยความหงุดหงิด เดินไปนั่งลงตรงข้ามหยุนเจิง “เจ้าจงใจทำให้ข้าสะอิด

องค์ชายสี่?เป็นองค์ชายสี่ผู้นี้อีกแล้ว?ข่างที่พวกเขาได้รับ เรื่องที่โฉวฉื่อและแคว้นต้าเย่ว์ระดมกำลังทหารที่ชายแดนทั้งสองแคว้น ก็เกี่ยวข้องการองค์ชายสี่ผู้นี้สุดท้าย แม้แต่แผนการปิดล้อมตีกำลังเสริมก็เป็นฝีมือของคนผู้นี้?โหลวอี้!หยุนเจิงจำชื่อนี้ไว้แล้วหากวันหน้าเขาพบกันในสนามรบ เขาต้องทำความรู้จึกคนผู้นี้ให้ดีถือโอกาสถามเจ้าชั่วนี่ว่ากินอิ่มจนว่างไปหรือไม่ ต้าเฉียนกับแคว้นต้าเย่ว์ไม่มีเรื่องใดกัน เขามาร่วมเรื่องครึกครื้นใดด้วย?เขายังไม่อยากตีแคว้นต้าเย่ว์ แคว้นต้าเย่ว์เป็นฝ่ายกระโดดออกมาแล้วโหลวอี้ผู้นี้ ไม่เป็นคนสายตายาวไกลเช่นนั้น ก็เป็นคนที่สมองมีปัญญาโดยแท้หยุนเจิงครุ่นคิด สายตาทอดมองเจียเหยา “ในเมื่อเจ้าต้องการเจรจากับข้า เจ้าคงมีความคิดบางอย่างกระมัง?”“ข้ายังมีความคิดใดได้?”เจียเหยาส่ายหน้า “ข้าแค่มารายงานข่าวกับเจ้าเท่านั้น ดูว่าเจ้าทางนี้มีแผนการใด! มีเจ้าจิ้งเป่ยอ๋องผู้ชำนาญการรบอยู่ ข้าไม่จำเป็นต้องมีความคิดเห็นใด เจ้ามีแผนการ ข้าทำตามก็พอแล้ว”“ดีเลย! เจ้าพูดเองนะ!”หยุนเจิงยิ้มนิ่งๆ “เช่นนี้ พวกเจ้าส่งทหารไปตายก่อนหนึ่งแสนคน! เจ้าทำตามนี้เถอะ!”“