All Chapters of ผมคือหมอเทวดา: Chapter 71 - Chapter 80

สีหน้าของหวังจื่อเฟิง น่าชมเป็นอย่างมาก"พ่อนายว่าอย่างไร บอกทุกคนสิ" ลั่วอู๋ฉางหัวเราะเยาะหวังจื่อเฟิงยืดคอแข็ง พูดอย่างไร้ยางอาย "พ่อของฉันบอกว่าเป็นเขาที่โทรหาลุงไท่ สั่งสวีเทียนให้ปล่อยคน""โกหก! กล้าพูดความจริงออกมาไหม?" ลั่วอู๋ฉางไม่เคยเจอคนหน้าด้านแบบนี้มาก่อน หน้าด้านแย่งความดีความชอบหนึ่งครั้ง ไม่กลัวจะติดกับเหรอ!จ้าวเหม่ยอวิ๋นไม่พอใจทันที "ลั่วอู๋ฉางนายหมายความว่าอย่างไร? ถ้าไม่ใช่ความดีความชอบของคุณชายหวัง จะเป็นนายเหรอ นายก็แค่บังเอิญ พาประธานหยางลงมาจากด้านบนก็เท่านั้น ถ้าไม่มีพ่อของคุณชายหวังเป็นคนไกล่เกลี่ย นายคงตายอยู่ข้างบนตั้งนานแล้ว""นายไม่ขอบคุณคุณชายหวังก็ช่างเถอะ ยังจะพูดจาครุมเครือแบบนี้ ไม่มีมารยาทสักนิด!""อีกอย่างเรื่องนี้นายเป็นคนก่อ เกือบจะทำร้ายประธานหยางของเรา นายเป็นคนที่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น มีสิทธิ์อะไรยืนอยู่ที่นี่"หวังจื่อเฟิงโบกมือด้วยท่าทางใจกว้าง จากนั้นโบกมือพูด "เลขาจ้าว ช่างเถอะ! ผมทำเพื่อช่วยเหลือหว่านอวี่ ไม่ใช่เพราะช่วยเขา เขาก็แค่โชคดีเท่านั้น พบเจอเข้าพอดี ดังนั้นไม่จำเป็นต้องให้เขาขอบคุณ"จ้าวเหม่ยอวิ๋นฮึกเหิมทันที "ได้ยิ

เมื่อพูดจบ หลังจากที่ลั่วอู๋ฉางใช้ความคิด ราชาแห่งสวรรค์ทั้งสี่กับนักรบแปดผู้ยิ่งใหญ่ก็ทยอยล้มลงบนพื้น เลือดออกจากทวารทั้งเจ็ด!"พรึ่บ......ตึง!"ศพทั้งสิบสองศพล้มลงเกลื่อนกลาดเต็มพื้น พวกเขาถลึงตาโต ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง แต่ละคนตายไปอย่างหน้าอนาถเกาชิงเหยียนตกใจมากจนหน้าซีด แม้แต่พี่ตาวที่เคยชินกับการฆ่าฟัน สมญานามแขวนหัวไว้บนเข็มขัด ก็ตกใจไม่น้อยฆ่าคน เขาไม่กลัวเลยสักนิดจุดที่ทั้งสองคนหวาดกลัวคือ ไม่รู้ว่าสิบสองคนนี้ตายอย่างไรความกลัวในสิ่งที่ไม่รู้น่ากลัวที่สุด!เห็นได้ชัดว่าลั่วอู๋ฉางไม่ได้ทำอะไรเลย และพวกเขาก็มีแค่เข็มเงินฝังอยู่บนหน้าผากเท่านั้น ดูอย่าไรก็ไม่น่าจะถึงกับตายถึงจะถูกเหตุที่พวกเขาคิดแบบนี้ เป็นเพราะพวกเขาเคยเห็นกับตา วิธีฝังเข็มช่วยชีวิตที่น่าทึ่งของลั่วอู๋ฉางดังนั้นในจิตใต้สำนึกของพวกเขา คิดว่าฝังเข็มก็คือรักษาโรค ไม่เกี่ยวข้องใด ๆ กับการฆ่าคนต้องรู้ไว้ว่า ในสิบสองคนนี้ ความสามารถของคนจำนวนเกินครึ่งเหนือกว่าพี่ตาว ทั้งหมดเป็นคนโหดเหี้ยมที่ผ่านการสู้รบมาเป็นร้อยครั้งแค่เข็มเงินเข็มเดียว ทำให้คนไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ก็เป็นน่าเหลือเชื่อมากแล

เช้าวันจันทร์ ท้องฟ้าสดใสหลังจากฝนตกติดต่อกันสามวัน ในที่สุดท้องฟ้าก็แจ่มใสทางใต้ของเมือง โรงแรมสำหรับครอบครัว“ให้หนูพาเขาไปสัมภาษณ์งาน มีสิทธิ์อะไร?” อวี๋อีเหรินถลึงตาโตเธอสีหน้าท่าทางไม่เต็มใจ เหมือนกับลั่วอู๋ฉางเป็นภัยพิบัติอันใหญ่หลวงที่หลบแทบไม่ทันเธอที่สวมชุดทำงาน ตอนนี้เธอดูเหมือนสาวงามในชุดทำงาน ใต้ชุดสูทที่ตัดเย็บได้เหมาะสม คือเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหนึ่ง ถึงแม้ภูเขาทั้งสองข้างไม่ได้ใหญ่โตมโหฬาร แต่ภายใต้รูปร่างผอมเพรียวเอวบางทำให้เธอ ทำให้เหมือนภาพวาดด้านล่างกลับเป็นกระโปรงสั้นจับคู่กับถุงน่องดำได้อย่างสมบูรณ์แบบ เท้าสวมรองเท้าส้นสูง ทำให้เธอที่ร่างกายผอมสูงดูสะโอดสะองขึ้นลั่วอู๋ฉางคิดไม่ถึง เด็กผู้หญิงที่ไม่เจอกันสี่ปี มีของดีอยู่มาก เป็นคนที่แพรวพราวไปด้วยเสน่ห์นอกจากร่างกายขาดสารอาหารเล็กน้อย แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหา มีลั่วอู๋ฉางหมอเทวดาขั้นสุดยอดอยู่ สามารถบำรุงกลับมาได้อย่างง่ายดายถึงเวลา รูปร่างของเด็กสาวจะสมบูรณ์แบบยิ่งกว่าเดิม เอาชนะนางแบบอาชีพจำนวนมากได้ทั้งครอบครัวกำลังทานอาหารเช้า เป็นเจิ้งอวิ๋นจวนที่ซื้อมาตามรสชาติที่ลูกสาวกับลั่วอู๋ฉางชอบมาจากชั้นล่

"อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนาย ชิงเหยน กรุ๊ปไม่ใช่ว่าใครก็สามารถเข้าไปได้นะ ต่อให้มีพ่อฉันใช้เส้น ไม่มีความสามารถก็ถูกคัดออก"รถแท็กซี่จอดที่หน้าอาคารชิงเหยียน อวี๋อีเหรินเปิดประตูไปด้วย แยกเขี้ยวอย่างไม่พอใจไปด้วยนี่เธอให้ลั่วอู๋ฉางเตรียมใจให้พร้อมล่วงหน้าก่อน สมัครงานไม่ติด พูดได้แค่ว่าความสามารถของนายมีจำกัด ไม่ผ่านเกณฑ์ของบริษัท โทษคนอื่นไม่ได้ผู้ชายรักศักดิ์ศรี ลั่วอู๋ฉางก็ไม่มีข้อยกเว้นอยู่แล้ว จะต้องไม่กล้าไปขอร้องให้อวี๋ซือหยวนใช้เส้นสายอีกแน่นอน"ยังมีอีก ห้ามนายพูดว่าฉันเป็นคนพามา! ฝ่ายบุคคลอยู่ที่ชั้นหก นายขึ้นไปเองเถอะ" อวี๋อีเหรินก้าวขาเรียวยาวออกไป สวมรองเท้าส้นสูงเดินไขว้ขา ทิ้งแผ่นหลังสวยงามให้ลั่วอู๋ฉางลั่วอู๋ฉางยิ้ม เขาไมมีทางคิดเล็กคิดน้อยกับเด็กสาวคนนี้ จากนั้นเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ด้วยตนเองโปสเตอร์ขนาดใหญ่แขวนอยู่บนผนัง เป็นรูปถ่ายของเกาชิงเหยียน ใบหน้าสวยเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็ง ตาโตเต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาด บุคลิกองอาจผ่าเผยอย่างมากด้านล่างมีตัวอักษรแถวหนึ่งแนะนำ: ประธานชิงเหยน กรุ๊ป คุณเกาชิงเหยียน"นี่มันบังเอิญจริง ๆ!" ลั่วอู๋ฉางเผยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยควา

มั่นใจได้ว่า สองคนตรงหน้ากำลังตั้งใจกลั่นแกล้งลั่วอู๋ฉางอยู่ เซี่ยซินซินมองไปทางหานอวี่หางและส่งสายตาให้ ความหมายคือทำเกินเหตุไปหน่อยแล้ว แต่หานหวี่หางไม่สนใจด้วยซ้ำเซี่ยซินซินก็มองไปทางผู้ช่วยอีก เขาก็ไม่สนใจเธอเช่นกันลั่วอู๋ฉางขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา: "คุณแน่ใจเหรอ?"หานอวี่หางยิ้มพูด "ชั้นบนชั้นล่าง ห้องน้ำสาธารณะทั้งหมด ไม่แบ่งชายหญิง ทั้งหมดยกให้นายรับผิดชอบ เงินเดือนหนึ่งหมื่นสองพันห้าร้อยบาท""ยังไม่รับของคุณหัวหน้าหานอีก นอกจากเขาที่มีเมตตารับนายไว้ เปลี่ยนเป็นบริษัทอื่น ไม่มีทางว่าจ้างนักโทษ" ผู้ช่วยพูดเสียงดังเซี่ยซินซินเริ่มขมวดคิ้ว คิดว่าพวกเขาสองคนทำแบบนี้รังแกกันเกินไปแล้ว"หัวหน้าหาน คุณเข้าใจผิดหรือเปล่าคะ พนักงานทำความสะอาดของบริษัทเราจ้างบริษัทภายนอก ไม่ต้องรับสมัครคนด้วยซ้ำ"มีประวัติอาชญากรรมแล้วอย่างไร ชีวิตนี้ใครบ้างที่ไม่เคยทำผิด? กลัวตัวกลับใจก็พอแล้ว จำเป็นต้องทำเกินเหตุขนาดนี้ไหม ถึงขั้นดูถูกเหยียดหยามบุคคลิกภาพหานอวี่หางไม่ได้มองเซี่ยซินซินแม้แต่นิด จากนั้นพูดอย่างไม่พอใจ "เรื่องนี้เธอไม่ต้องยุ่ง ฉันคึือหัวหน้าฝ่ายบุคคล ฉันเป็นใหญ่"เขาแสร้งทำเ