All Chapters of ผมคือหมอเทวดา: Chapter 211 - Chapter 220

ต้องอดตายกันทั้งบ้านแน่ ๆ!หยางจวิ้นหาวที่ตามมาข้างหลังก็โมโหเช่นกัน "เติมบัตรใบหนึ่งสามสิบล้าน? ทำไมพวกนายไม่ไปปล้นซะล่ะ ที่นี่เป็นร้านอาหารหรือรังโจร?"พนักงานต้อนรับขมวดคิ้วและอธิบายว่า "นี่คือกฎของร้านจักรพรรดิใต้ฟ้าเรา""ถ้าพวกคุณคิดว่ามันแพง สามารถเลือกบัตรสมาชิกระดับต่ำกว่า ก็สามารถใช้บริการกับเราได้เช่นกัน แต่การบริการที่คุณได้รับจะแตกต่างออกไปเล็กน้อย!""ระดับต่ำราคาเท่าไหร่? ช่างเถอะ เอาระดับต่ำสุดก็ได้ ราคาเท่าไหร่?" สวีชุ่ยหลานลดเหลือระดับต่ำสุดเลยทันทีพนักงานต้อนรับตอบว่า "ห้าล้าน""ยังกล้าพูดว่าไม่ได้แย่งเงินอีก ห้าล้านก็เพียงพอที่จะให้เราทั้งบ้านใช้ได้ไปหลายปีแล้ว!" สวีชุ่ยหลาน สาปแช่งอย่างหยาบคายพนักงานต้อนรับเริ่มทนไม่ไหวเล็กน้อย "ที่นี่เรามีมาตรฐานการบริโภคขั้นต่ำเป็นเวลาหนึ่งปี หากไม่เป็นไปตามนั้น จะถูกยกเลิกสมาชิก""ถ้าไม่สมัครบัตร งั้นก็กรุณาเชิญกลับ อย่ารบกวนการทำงานของเรา"ออกคำไล่แล้วสวีชุ่ยหลานต้องเก็บความหยิ่งผยองและบีบรอยยิ้มที่น่าเกลียดออกมาพูดว่า "เราแค่มาทานอาหารมื้อเดียวเท่านั้น สุดท้ายใครจะจ่ายเงินก็ยังไม่รู้เลย!""เอางี้ ถ้าคุณให้เราเข้าไป

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป ทุกคนก็ตกใจ!ลั่วอู๋ฉาง เจ้าของร้านคนใหม่?"คุณล้อเล่นอะไรกัน? เขาจะเป็นเจ้าของร้านของพวกคุณได้ยังไง? คุณจำผิดคนหรือเปล่า?" สวีชุ่ยหลานแสดงท่าทีว่ารับไม่ได้ในความเห็นของเธอ ลั่วอู๋ฉางควรเป็นสวะที่อยู่ก้นบึ้งของสังคมด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เธอจะสามารถรู้สึกถึงความเหนือกว่าและเหยียบลั่วอู๋ฉางไว้ใต้เท้าตลอดไปผู้จัดการหัวเราะเบา ๆ "แม้ว่าผมจะจำพ่อแม่แท้ ๆ ของตัวเองผิด ผมก็ไม่มีทางจำเจ้าของร้านของตัวเองผิด!""ใช่แล้วครับ คุณลั่วคือเจ้าของร้านคนใหม่ของเรา" พนักงานต้อนรับกล่าวเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเหตุการณ์บัตรปลอมเหมือนครั้งที่แล้ว เกาชิงเหยียนส่งรูปถ่ายของลั่วอู๋ฉาง ไปให้พนักงานทุกคนตั้งแต่เช้า เพื่อให้พวกเขารู้จักเจ้าของร้านคนใหม่ของตัวเองพอทำงานในตอนบ่าย หัวหน้าแผนกต่าง ๆ ก็เริ่มสุ่มตรวจสอบใครก็ตามที่จำรูปร่างหน้าตาของเจ้าของร้านคนใหม่ไม่ได้ จะถูกหักโบนัสเป็นจำนวนสามวัน"ผู้ชายคนนี้... เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนจน ทำไมเขาถึงกลายเป็นเจ้าของร้านจักรพรรดิใต้ฟ้า?"หยางจวิ้นหาวไม่เพียงแต่ตกใจ แต่ยังอิจฉาอีกด้วยผู้จัดการหัวเราะอีกครั้งและพูดประชด "

หวังจื่อเฟิงแสร้งทำเป็นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "ห้าเปอร์เซ็นต์!""อะไรนะ?แค่นี้เอง ร้อยล้านเลยนะ สิ่งที่เราเอาออกไปคือเงินจริง ๆ!" สวีชุ่ยหลานกล่าวด้วยดวงตาเบิกกว้างหวังจื่อเฟิงขมวดคิ้ว "ไม่น้อยแล้ว พวกคุณอย่าลืมว่า แค่ราคาสูตรยาเพียงใบเดียว ก็มีมูลค่าหลายร้อยล้านแล้ว!""ยังมีช่องทางการขายและทรัพยากรอื่น ๆ ที่ตระกูลหวังของเราทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างตลอดหลายปีที่ผ่านมา สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสินทรัพย์ที่จับต้องไม่ได้""ผมพิจารณาถึงความสัมพันธ์กับหว่านอวี่ จึงให้หุ้นมากขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นสี่เปอร์เซ็นต์ก็ได้ไม่ถึง!""ทางพ่อผม ยังไม่รู้ว่าจะด่าผมยังไง ต้องบอกว่าผมสุรุ่ยสุร่ายแน่นอน"หยางหว่านอวี่และจ้าวเหม่ยอวิ๋นแลกเปลี่ยนสายตากันมูลค่าตลาดของหวังซื่อกรุ๊ปอยู่ที่ประมาณห้าพันล้านอย่างแน่นอนร้อยล้านได้หุ้นห้าเปอร์เซ็นต์ถือว่าเป็นตัวเลขปกติแล้วแต่เมื่อพิจารณาถึงอิทธิพลอันยิ่งใหญ่ของยาใหม่หลังจากออกสู่ตลาด ประกอบกับการยืนยันของสถาบันต่างประเทศ มูลค่าตลาดเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าจึงไม่มีปัญหาดังนั้นคำนวณอย่างไร ธุรกิจนี้ก็ได้กำไรไม่ขาดทุนอย่างแน่นอน"โอเค งั้นก็ต

แม้ว่าจะสวมชุดทำงาน แต่ด้วยความใสและความบริสุทธิ์ในสายตาเป็นสิ่งที่คนที่คลุกคลีกับสังคมไม่มี"แม่ของฉันไม่ต้องการยาเหล่านี้แล้ว ดังนั้นฉันจึงมาคืนสินค้า" ฟางจื่อเสวี่ยกล่าวหวังจื่อเฟิงทำเป็นเศร้าทันทีและถามว่า "แม่เธอเสียชีวิตแล้วเหรอ?"ตราบใดที่คนยังไม่ตาย ญาติที่บ้านจะไม่ยอมตัดยาง่าย ๆตระกูลหวังทำเงินได้มากมายจากการใช้ประโยชน์จากความกตัญญูกตเวทีของผู้คน ซึ่งมีลักษณะผูกมัดทางศีลธรรมหวังจื่อเฟิงในฐานะเจ้าของ คุ้นเคยกับวิธีการทางการตลาดประเภทนี้เป็นอย่างดีมีกี่คนที่ล้มละลายเพื่อสิ่งนี้และในที่สุดญาติก็ไม่ได้รับการช่วยเหลือ แต่คนที่ยังมีชีวิตอยู่ต้องทนทุกข์ทรมานต่อไปและหาเงินเพื่อชำระหนี้"ไม่ใช่ แม่ของฉันเข้าโรงพยาบาล เธอใช้ยาของโรงพยาบาล ดังนั้นอันนี้ก็ไม่จำเป็นแล้ว"ฟางจื่อเสวี่ยยกถุงขึ้นแล้วพูดว่า "นอกจากสามกล่องที่ผลิตเมื่อเดือนที่แล้วแล้ว ที่เหลือก็เพิ่งซื้อเมื่อวาน คืนให้ฉันด้วย"คุณลุงคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ เตือนทันทีว่า "สาวน้อย เธอไม่รู้หรอกว่ายานี้ดีแค่ไหน?""คุณหมอนั่นแหละที่แนะนำให้เรามาซื้อ เข้าโรงพยาบาลก็ต้องกิน มันดีต่อการควบคุมโรค""ใช่แล้ว ใช่แล้ว ครั้งที่แ

"อย่าลืมว่าหลายคนผ่อนคลายความระมัดระวังในช่วงเวลาที่สำคัญและตกอยู่ในอัมพาต พ่อลูกเราต้องไม่ทำซ้ำข้อผิดพลาดเดียวกัน"หวังจื่อเฟิงจึงหยุดดูถูก หยิบหนังสือและโทรศัพท์มือถือมาพูดว่า "ผมจะโทรหาผู้กองซุนและเพิ่มโทษให้หญิงสาวคนนั้น""จากนั้นก็ใช้เรื่องนี้เป็นโอกาสในการซื้อโฆษณาเพื่อโปรโมต เพิ่มความมั่นใจให้กับผู้ซื้อ ในขณะเดียวกันก็สามารถเตือนผู้ที่สร้างข่าวลือได้""ดูว่าต่อไปจะมีใครยังกล้าพูดเรื่องไร้สาระอีก!"หวังฉีอิ๋งพยักหน้าชื่นชมว่า "ดีมาก เปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดี นายโตขึ้นไม่น้อย!"หวังจื่อเฟิงภูมิใจมากจนไม่ลืมที่จะตอบว่า "พ่อสอนมาดี!"เขารีบกดโทรศัพท์ "ฮัลโหล ผู้กองซุน... ผมคิดดูแล้ว การกักขังเจ็ดวันมันสั้นเกินไปหน่อย ไม่งั้นสิบห้าวันเถอะ... คุณพูดว่าอะไรนะ?"หวังจื่อเฟิงเปลี่ยนสีหน้าทันทีและน้ำเสียงก็สูงขึ้นมาก"ปล่อยคนไปแล้ว! ทำไมถึงปล่อยไป ทำไมล่ะ?"สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่อง จากประหลาดใจเป็นโกรธ ไปจนถึงหมดหนทางและกัดฟัน"เกิดอะไรขึ้น?" หวังฉีอิ๋งขมวดคิ้วหวังจื่อเฟิงตอบว่า "ปล่อยคนไปแล้ว! ว่ากันว่าผู้บริหารอาวุโสของเกาซื่อกรุ๊ป โทรหาหัวหน้าของพวกเขาเพื่อข