LOGINShare
บทที่ 211
Related chapters
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 212
หากเป็นนิสัยเดิมของหยางจวิ้นหาว คงเริ่มต่อยทำร้ายลั่วอู๋ฉางไปนานแล้ว!เขาพิจารณาว่าการทเำช่นนี้จะทำลายหน้าตาตระกูลหยางและพี่สาวของเขาต่อหน้าแขกผู้มีเกียรติมากมาย ดังนั้นเขาจึงอดทนต่อความโมโหไว้กลับไม่รู้ว่าเขาได้ช่วยชีวิตตัวเองเอาไว้ต่อสู้กับลั่วอู๋ฉาง?หยางจวิ้นหาวรวมกันสิบคนก็ยังไม่พอ!"ไอ้แซ่ลั่ว นายเปรียบเทียบกับเราเหรอ?" หยางจวิ้นหาวเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ดูเหมือนสุนัขจิ้งจอกแกล้งทำเป็นเสือ"คุณชายหวังเป็นสมาชิกระดับเงินที่นี่ ดังนั้นเราจึงเป็นแขกผู้มีเกียรติ!"สวีชุ่ยหลานดูวางตัวมากขึ้น "มีเพียงสมาชิกเท่านั้นที่สามารถเข้าที่นี่ได้ บัตรทองแดงที่ระดับต่ำที่สุดมีราคาห้าล้าน นายมีเงินห้าล้านเหรอ?"ลั่วอู๋ฉางยักไหล่ "ผมออกจากบ้านไม่พกบัตร""ฮ่าฮ่าฮ่า แม้ว่านายจะมีบัตร ก็จะสามารถรูดห้าล้านได้ไหม!" หยางซิ่งเหวินก็เอาเรื่องเช่นกันเมื่อนึกถึงครั้งสุดท้ายในชุมชนโจวจวง ถูกลั่วอู๋ฉางทำลายเรื่องดี ๆ และยังถูกเตะเพราะเรื่องนี้ เขาก็โกรธมาก"คุณพนักงาน คุณเป็นอะไรไป? เมื่อกี้ยังทำตัวยุติธรรมอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ถึงปล่อยให้หมาแมวเข้าได้ตามใจชอบล่ะ!""ไล่เขาออกไปเดี๋ยวนี้ ไ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 213
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป ทุกคนก็ตกใจ!ลั่วอู๋ฉาง เจ้าของร้านคนใหม่?"คุณล้อเล่นอะไรกัน? เขาจะเป็นเจ้าของร้านของพวกคุณได้ยังไง? คุณจำผิดคนหรือเปล่า?" สวีชุ่ยหลานแสดงท่าทีว่ารับไม่ได้ในความเห็นของเธอ ลั่วอู๋ฉางควรเป็นสวะที่อยู่ก้นบึ้งของสังคมด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เธอจะสามารถรู้สึกถึงความเหนือกว่าและเหยียบลั่วอู๋ฉางไว้ใต้เท้าตลอดไปผู้จัดการหัวเราะเบา ๆ "แม้ว่าผมจะจำพ่อแม่แท้ ๆ ของตัวเองผิด ผมก็ไม่มีทางจำเจ้าของร้านของตัวเองผิด!""ใช่แล้วครับ คุณลั่วคือเจ้าของร้านคนใหม่ของเรา" พนักงานต้อนรับกล่าวเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเหตุการณ์บัตรปลอมเหมือนครั้งที่แล้ว เกาชิงเหยียนส่งรูปถ่ายของลั่วอู๋ฉาง ไปให้พนักงานทุกคนตั้งแต่เช้า เพื่อให้พวกเขารู้จักเจ้าของร้านคนใหม่ของตัวเองพอทำงานในตอนบ่าย หัวหน้าแผนกต่าง ๆ ก็เริ่มสุ่มตรวจสอบใครก็ตามที่จำรูปร่างหน้าตาของเจ้าของร้านคนใหม่ไม่ได้ จะถูกหักโบนัสเป็นจำนวนสามวัน"ผู้ชายคนนี้... เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนจน ทำไมเขาถึงกลายเป็นเจ้าของร้านจักรพรรดิใต้ฟ้า?"หยางจวิ้นหาวไม่เพียงแต่ตกใจ แต่ยังอิจฉาอีกด้วยผู้จัดการหัวเราะอีกครั้งและพูดประชด "
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 214
หวังดีกลับไม่ได้ดีลั่วอู๋ฉางมีมโนธรรมที่ชัดเจนในเมื่อพวกคุณไม่เต็มใจฟัง จึงไม่มีประโยชน์ที่จะพูดมากกว่านี้"เถ้าแก่เชิญทางนี้ครับ นี่คือลิฟต์ส่วนตัวของคุณ" ผู้จัดการนำทางลั่วอู๋ฉางเร่งฝีเท้าอย่างรวดเร็ว โดยทิ้งหยางหว่านอวี่และครอบครัวไว้ข้างหลัง"ดูสิ! ทำเป็นเก่ง"หวังจื่อเฟิงสาปแช่ง "ผู้ชายคนนี้ไม่อยากให้พวกคุณมีชีวิตที่ดี ถ้าสุนัขจิ้งจอกกินองุ่นไม่ได้ ก็บอกว่าองุ่นมีรสเปรี้ยว!"ผู้ชายคนนี้ต้องการใช้สถานะของเขาในฐานะสมาชิกระดับเงินเพื่อเหยียบย่ำลั่วอู๋ฉาง และแสดงอำนาจของเขาต่อหน้าตระกูลหยางแต่ไม่คาดคิดว่าจู่ ๆ เขาจะกลายเป็นเจ้าของร้านจักรพรรดิใต้ฟ้า"เขาเป็นคนแบบไหน พวกเราทุกคนรู้กันดี!"สวีชุ่ยหลานกล่าวว่า "เสี่ยวหวังไม่ต้องเป็นห่วง คำพูดบ้าบอของเขาพวกเราไม่มีทางเเชื่อ"หวังจื่อเฟิงยิ้มเล็กน้อย "ผมเชื่อว่าทุกคนมีวิจารณญาณ และจะไม่ฟังคำใส่ร้ายของผู้ร้าย"หยางจวิ้นหาวขมวดคิ้ว "พวกคุณว่าทำไมไอ้แซ่ลั่ว ถึงกลายเป็นเจ้าของคนใหม่ที่นี่?""เป็นไปได้ไหมว่าเป็นฝีมือของผู้หญิงของเขาคนนั้นอีกแล้ว?""เป็นไปได้มาก! พูดไป ๆ มา ๆ แต่ก็ยังอาศัยผู้หญิงขึ้นแท่น ไอ้แมงดา ถุย!" สวีชุ่ยห
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 215
หวังจื่อเฟิงแสร้งทำเป็นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "ห้าเปอร์เซ็นต์!""อะไรนะ?แค่นี้เอง ร้อยล้านเลยนะ สิ่งที่เราเอาออกไปคือเงินจริง ๆ!" สวีชุ่ยหลานกล่าวด้วยดวงตาเบิกกว้างหวังจื่อเฟิงขมวดคิ้ว "ไม่น้อยแล้ว พวกคุณอย่าลืมว่า แค่ราคาสูตรยาเพียงใบเดียว ก็มีมูลค่าหลายร้อยล้านแล้ว!""ยังมีช่องทางการขายและทรัพยากรอื่น ๆ ที่ตระกูลหวังของเราทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างตลอดหลายปีที่ผ่านมา สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสินทรัพย์ที่จับต้องไม่ได้""ผมพิจารณาถึงความสัมพันธ์กับหว่านอวี่ จึงให้หุ้นมากขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นสี่เปอร์เซ็นต์ก็ได้ไม่ถึง!""ทางพ่อผม ยังไม่รู้ว่าจะด่าผมยังไง ต้องบอกว่าผมสุรุ่ยสุร่ายแน่นอน"หยางหว่านอวี่และจ้าวเหม่ยอวิ๋นแลกเปลี่ยนสายตากันมูลค่าตลาดของหวังซื่อกรุ๊ปอยู่ที่ประมาณห้าพันล้านอย่างแน่นอนร้อยล้านได้หุ้นห้าเปอร์เซ็นต์ถือว่าเป็นตัวเลขปกติแล้วแต่เมื่อพิจารณาถึงอิทธิพลอันยิ่งใหญ่ของยาใหม่หลังจากออกสู่ตลาด ประกอบกับการยืนยันของสถาบันต่างประเทศ มูลค่าตลาดเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าจึงไม่มีปัญหาดังนั้นคำนวณอย่างไร ธุรกิจนี้ก็ได้กำไรไม่ขาดทุนอย่างแน่นอน"โอเค งั้นก็ต
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 216
เกาชิงเหยียนคาดเดาแบบนี้มีเหตุผลสองประการประการแรก หลินเกาอวี้หาข้ออ้างที่จะกลับไปยังเมืองหลวงเพื่อพักฟื้น จากนั้นไม่นานก็มีข่าวแพร่สะพัดว่าเขาป่วยหนักและเสียชีวิตกะทันหันตามเนื้อหาที่เปิดเผยโดยแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ย หลินเกาอวี้ถูกลักพาตัวในเมืองจิงไห่และได้รับบาดเจ็บสาหัสหลังจากกลับถึงเมืองหลวงแล้วก็เสียชีวิตแต่เกาชิงเหยียนรู้อย่างชัดเจนว่าหลินเกาอวี้ได้รับการช่วยเหลือโดยลั่วอู๋ฉาง และในขณะนั้นเธอก็อยู่ในที่เกิดเหตุมังกรลั่วออกมา พญายมล่าถอย!คนที่ลั่วอู๋ฉางลงมือช่วยชีวิตด้วยตัวเอง แม้แต่พญายมก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้เมื่อประกอบกับอายุและสภาพร่างกายของหลินเกาอวี้ ถึงจะอยู่ได้ไม่ถึงร้อยปี แต่เจ็ดสิบแปดสิบตามปกติก็ไม่มีปัญหาการตายของหลินเกาอวี้แปลกแบบนี้ ประกอบกับแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ยจงใจปกปิดความจริง นี่ก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนคาดเดาได้ประการที่สอง เหลยเทียนสงผู้นำแก๊งนักธุรกิจในประเทศหัวเซี่ย เขารู้จักลั่วอู๋ฉางเกาชิงเหยียนได้รับเบอร์โทรของลั่วอู๋ฉางผ่านเหลยเทียนสง แล้วได้มาช่วยชีวิตเกาฉี่เฉียงพ่อของเธอไว้แม้ว่าเกาชิงเหยียนจะไม่เคยติดต่อกับเหลยเทียนสงแ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 217
แม้ว่าจะสวมชุดทำงาน แต่ด้วยความใสและความบริสุทธิ์ในสายตาเป็นสิ่งที่คนที่คลุกคลีกับสังคมไม่มี"แม่ของฉันไม่ต้องการยาเหล่านี้แล้ว ดังนั้นฉันจึงมาคืนสินค้า" ฟางจื่อเสวี่ยกล่าวหวังจื่อเฟิงทำเป็นเศร้าทันทีและถามว่า "แม่เธอเสียชีวิตแล้วเหรอ?"ตราบใดที่คนยังไม่ตาย ญาติที่บ้านจะไม่ยอมตัดยาง่าย ๆตระกูลหวังทำเงินได้มากมายจากการใช้ประโยชน์จากความกตัญญูกตเวทีของผู้คน ซึ่งมีลักษณะผูกมัดทางศีลธรรมหวังจื่อเฟิงในฐานะเจ้าของ คุ้นเคยกับวิธีการทางการตลาดประเภทนี้เป็นอย่างดีมีกี่คนที่ล้มละลายเพื่อสิ่งนี้และในที่สุดญาติก็ไม่ได้รับการช่วยเหลือ แต่คนที่ยังมีชีวิตอยู่ต้องทนทุกข์ทรมานต่อไปและหาเงินเพื่อชำระหนี้"ไม่ใช่ แม่ของฉันเข้าโรงพยาบาล เธอใช้ยาของโรงพยาบาล ดังนั้นอันนี้ก็ไม่จำเป็นแล้ว"ฟางจื่อเสวี่ยยกถุงขึ้นแล้วพูดว่า "นอกจากสามกล่องที่ผลิตเมื่อเดือนที่แล้วแล้ว ที่เหลือก็เพิ่งซื้อเมื่อวาน คืนให้ฉันด้วย"คุณลุงคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ เตือนทันทีว่า "สาวน้อย เธอไม่รู้หรอกว่ายานี้ดีแค่ไหน?""คุณหมอนั่นแหละที่แนะนำให้เรามาซื้อ เข้าโรงพยาบาลก็ต้องกิน มันดีต่อการควบคุมโรค""ใช่แล้ว ใช่แล้ว ครั้งที่แ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 218
"เสี่ยวฟาง ผมไม่รู้จะพูดกับคุณยังไงดี""แต่ต้องจำบทเรียนนี้ไว้ ต่อไปจะได้ไม่ประมาทอีก!"ประตูสถานีตำรวจเหลียงอวี๋ตงยิ้มอย่างขมขื่นและเตือนอย่างจริงจัง "ครั้งนี้คุณโชคดี ที่ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทรู้จักกับหัวหน้าที่นี่พอดี คนอื่นจึงไว้หน้าและไม่เอาเรื่องคุณ""ถ้าเปลี่ยนเป็นช่วงเวลาอื่น เจ้าหน้าที่คุมขังฝ่ายบริหารคงไม่รอดหรอก! คุณยังเด็กขนาดนี้ การมีประวัติคดีจะไม่เอื้ออำนวยต่อการพัฒนาในอนาคตของคุณอย่างมาก"ฟางจื่อเสวี่ยก้มศีรษะลง ดวงตาแดงก่ำเธอพูดด้วยท่าทางผิดหวัง "ขอบคุณค่ะผู้จัดการเหลียง ฉันจะจำไว้""เห้อ เพื่อยาไม่กี่กล่อง คุ้มมั๊ย?" เหลียงอวี๋ตงรู้สึกว่ามันไม่คุ้มค่าแทนฟางจื่อเสวี่ยตำรวจชี้แจงชัดเจนว่ามีคนกลุ่มหนึ่งที่เข้าแถวอยู่ใกล้ ๆ ต้องการซื้อยาของเธอแต่เธอกลับยืนยันให้ทางร้านทำเรื่องคืนสินค้าและยืนยันว่ายาของคนอื่นมีปัญหา คนอื่นจะยอมไหม?ส่งสินค้าเพื่ออะไร?เป้าหมายสูงสุดคือการได้รับเงินคืน!ไม่ต้องสนใจว่าจะใช้วิธีไหน ได้เงินคืนก็พอแล้ว จำเป็นเอาเรื่องไหม?เห้อ เพราะยังเด็กอยู่!สมองเส้นเดียว ไม่รู้จักพลิกแพลง"น่าเสียดายที่ยาถูกยึด" ฟางจื่อเสวี่ยมองย้อนกล
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 219
"อย่าลืมว่าหลายคนผ่อนคลายความระมัดระวังในช่วงเวลาที่สำคัญและตกอยู่ในอัมพาต พ่อลูกเราต้องไม่ทำซ้ำข้อผิดพลาดเดียวกัน"หวังจื่อเฟิงจึงหยุดดูถูก หยิบหนังสือและโทรศัพท์มือถือมาพูดว่า "ผมจะโทรหาผู้กองซุนและเพิ่มโทษให้หญิงสาวคนนั้น""จากนั้นก็ใช้เรื่องนี้เป็นโอกาสในการซื้อโฆษณาเพื่อโปรโมต เพิ่มความมั่นใจให้กับผู้ซื้อ ในขณะเดียวกันก็สามารถเตือนผู้ที่สร้างข่าวลือได้""ดูว่าต่อไปจะมีใครยังกล้าพูดเรื่องไร้สาระอีก!"หวังฉีอิ๋งพยักหน้าชื่นชมว่า "ดีมาก เปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดี นายโตขึ้นไม่น้อย!"หวังจื่อเฟิงภูมิใจมากจนไม่ลืมที่จะตอบว่า "พ่อสอนมาดี!"เขารีบกดโทรศัพท์ "ฮัลโหล ผู้กองซุน... ผมคิดดูแล้ว การกักขังเจ็ดวันมันสั้นเกินไปหน่อย ไม่งั้นสิบห้าวันเถอะ... คุณพูดว่าอะไรนะ?"หวังจื่อเฟิงเปลี่ยนสีหน้าทันทีและน้ำเสียงก็สูงขึ้นมาก"ปล่อยคนไปแล้ว! ทำไมถึงปล่อยไป ทำไมล่ะ?"สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่อง จากประหลาดใจเป็นโกรธ ไปจนถึงหมดหนทางและกัดฟัน"เกิดอะไรขึ้น?" หวังฉีอิ๋งขมวดคิ้วหวังจื่อเฟิงตอบว่า "ปล่อยคนไปแล้ว! ว่ากันว่าผู้บริหารอาวุโสของเกาซื่อกรุ๊ป โทรหาหัวหน้าของพวกเขาเพื่อข
Latest chapter
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1059
ชวีซานตัวไม่กล้าขัดขืน ได้แต่ทำตามคำสั่งเมื่อทุกคนมาถึงภูเขาด้านหลัง ฟ้าก็เริ่มสางแล้วเบื้องหน้าคือเหวลึกที่ขวางทางอยู่ลั่วอู๋ฉางผูกปลายเชือกด้านหนึ่งไว้กับเสา แล้วสะพายเชือกที่มัดรวมกันไว้บนหลัง ก่อนพยักหน้าให้ทุกคน"มีปัญหาอะไรไหม?"ลั่วอู๋ฉางถามอาวุโสที่มีใบหน้าฟกช้ำดำเขียวคนนั้นอาวุโสรีบตอบ "ไม่มีปัญหาครับ!"ลั่วอู๋ฉางกระโดดขึ้นด้วยเท้าข้างเดียว ตัวเขาลอยขึ้นสูงก่อนเหาะตรงไปยังอีกฟากของหน้าผาเมื่อเหาะไปได้ครึ่งทาง ร่างของลั่วอู๋ฉางก็เริ่มร่วงลงเมื่อคำนวณจากมุมนี้ เขาแทบไม่มีโอกาสไปถึงอีกฝั่งเลยทันใดนั้น นกอินทรียักษ์ตัวหนึ่งก็โฉบมาจากด้านข้างอาวุโสคนเมื่อกี้ยืนอยู่ริมหน้าผาและเป่านกหวีดเรียกอินทรีอินทรียักษ์กางปีก ลั่วอู๋ฉางเหยียบลงบนหลังมันหนึ่งที ทิศทางที่กำลังร่วงพลันเปลี่ยนเป็นลอยขึ้นเสี้ยววินาทีต่อมา เขาก็ลงถึงริมหน้าผาอีกฝั่งอย่างมั่นคงจากนั้นก็ทำแบบเดิม ผูกปลายเชือกฝั่งนี้ไว้กับเสาอีกข้าง"เจ้าสำนักชวี สั่งคนของท่านให้เริ่มได้แล้ว!" ซูเทียนคั่วออกคำสั่งอย่างไม่ไว้หน้าชวีซานตัวไม่ใช่ไม่เคยคิดจะเล่นงานตอนที่ลั่วอู๋ฉางกำลังข้ามหน้าผาเขาเคยคิดจะสั่ง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1058
คำกล่าวอย่างมั่นใจของลั่วอู๋ฉางดังก้องไปทั่วสำนักใหญ่ของพันธมิตรบู๊ลิ้มหากเป็นเมื่อก่อน ใครกล้าพูดกับหัวหน้าสำนักพวกเขาเช่นนี้ คงไม่ต้องรอให้ชวีซานตัวเอ่ยปาก สมาชิกระดับล่างก็พร้อมจะซัดมันจนหมอบไปแล้วต่อหน้าประตูสำนักงานใหญ่ จะปล่อยให้คนมาพูดจาโอ้อวดได้อย่างไร?แต่สถานการณ์ตอนนี้คือ ลั่วอู๋ฉางไม่เพียงแต่พูด เขายังทำลายประตูใหญ่ของพวกเขาและทำร้ายคนไปอีกหลายสิบคนด้วยแน่นอนว่าจำนวนนี้ไม่ได้ตายตัวถ้าคนอื่นกล้าบุกเข้าไปอีก ลั่วอู๋ฉางจะไม่ปรานี และยินดีที่จะช่วยเพิ่มจำนวนผู้บาดเจ็บให้พันธมิตรบู๊ลิ้มอีกด้วย"แก...ปากกล้านักนะ!"ชวีซานตัวในฐานะหัวหน้าแห่งบู๊ลิ้ม ไม่อาจเสียศักดิ์ศรีด้วยการยอมแพ้ง่าย ๆทั้งๆ ที่ความจริง ในใจเขานั้นกลับตื่นตระหนกจนแทบควบคุมไม่อยู่อาวุโสทั้งแปดร่วมมือกันยังเอาชนะไม่ได้!ถึงแม้ตอนฝึกซ้อมปกติ ชวีซานตัวจะเคยชนะพวกเขามาแล้วก็เถอะแต่ใช้นิ้วโป้งเท้าคิดก็ยังรู้เลยว่า เป็นอาวุโสทั้งแปดแกล้งอ่อนข้อให้ถ้าสู้จริง ชวีซานตัวไม่มีทางได้เปรียบหรอกแต่ลั่วอู๋ฉางกลับทำได้!นี่แสดงให้เห็นว่า ความสามารถของเขาเหนือกว่าชวีซานตัวมากถ้ายอมแพ้ต่อหน้าสมาชิกบู๊ลิ้มมา
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1057
เขาไม่อยากให้ใครพูดถึงเรื่องนี้ โดยเฉพาะต่อหน้าสาธารณชน"อาวุโสทั้งแปดของสภาผู้อาวุโสอยู่ที่ใด?"ดวงตาของชวีซานตัวเต็มไปด้วยความโกรธ พร้อมตะโกนออกคำสั่งอย่างดุดัน"ข้าน้อยอยู่ที่นี่!"อาวุโสทั้งแปดคนตอบรับออกมาพร้อมกัน"คนผู้นี้ทำลายประตูสำนักของเรา ทำร้ายศิษย์ของเรา จงสังหารมันตรงนี้เดี๋ยวนี้ เพื่อเป็นตัวอย่าง!" ชวีซานตัวกัดฟันกล่าวอาวุโสทั้งแปดคนตอบพร้อมกันอีกครั้ง "รับทราบ ท่านเจ้าสำนัก!""ฆ่า!"ทั้งแปดคนล้วนเป็นผู้มีวิชาระดับปรมาจารย์ใหญ่มีฝีมือไม่ธรรมดา!ในสำนักใหญ่ ทั้งด้านสถานะและพลังฝีมือ พวกเขาเป็นรองเพียงชวีซานตัวเท่านั้นเมื่อทั้งแปดร่วมมือกัน แม้แต่วีรบุรุษในตำนานก็ยากที่จะเอาชนะพวกเขาได้พวกเขาร่วมมือกันอย่างเข้าขา ล้อมลั่วอู๋ฉางไว้ตรงกลาง และออกกระบวนท่าสังหารทุกอย่างใส่เขาถ้าเป็นคนอื่น คงถูกพวกเขาสับเป็นชิ้นๆ ไปแล้วแต่ลั่วอู๋ฉางกลับไม่สะทกสะท้านใดๆ เพียงแค่ส่งกระแสจิต"วึ้ง!"คาถาป้องกันตัวปล่อยแสงสีทองออกมา ขัดขวางการโจมตีทั้งหมดไว้"อะไรกัน?"ชวีซานตัวเบิกตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อในสายตาของเขา ต่อให้ลั่วอู๋ฉางเก่งแค่ไหน แต่ก็ยังเป็น
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1056
ท่ามกลางความมืด มีร่างคนจำนวนมากพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาเห็นชัดเจนแล้วว่าประตูทางเข้าซึ่งเป็นหน้าตาของพันธมิตรบู๊ลิ้มถูกทำลาย กลายเป็นซากปรักหักพัง พวกเขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที"ใครกันที่กล้าบ้าบิ่นถึงขนาดนี้!""บังอาจมาพังประตูใหญ่ของพันธมิตรบู๊ลิ้ม รนหาที่ตายแล้ว!""จะเป็นใครก็ช่าง แต่แน่ๆ คงไม่ใช่คนดีหรอก สับมันเป็นชิ้นๆ ก่อนค่อยว่ากัน!"กลุ่มคนที่โกรธแค้นเห็นร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าซากปรักหักพัง"ไอ้หนุ่ม แกเห็นไหมว่าใครเป็นคนทำ?"คนตาไวมองเห็นว่าเป็นเงาของชายหนุ่มจึงรีบถามออกไปทันที"ขอเตือนไว้ก่อน เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ รีบพูดสิ่งที่นายเห็นออกมาทั้งหมก ไม่งั้นนายเองก็ต้องเดือดร้อนด้วย!"ลั่วอู๋ฉางยืนอย่างสงบพลางตอบว่า "เห็น""รีบบอกมาว่าใคร!" คนกลุ่มนั้นร้องถามขึ้นพร้อมกันลั่วอู๋ฉางตอบอย่างไม่รีบร้อนว่า "ก็ฉันไง!""อะไรนะ?!"คนกลุ่มนั้นเบิกตาโต ความโกรธที่ปรากฏบนใบหน้าชัดเจนยิ่งกว่าความตกใจ"ไอ้หนุ่ม นี่ไม่ใช่เวลามาอวดเก่ง คิดว่าเราจะเชื่อแกหรือไง?""รีบบอกมาว่าใครเป็นคนทำ ไม่งั้นจะถือว่าแกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย!""ให้โอกาสสุดท้าย รีบพูด ไม่งั้นพวกเร
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1055
ซูเทียนคั่วกังวลขึ้นมาทันที ขณะที่ปกป้องซูเฉี่ยนเฉี่ยนหลานสาว เขาก็ตะโกนเสียงดังขึ้นว่า "เจ้าสำนักชวี นี่คือวิธีการต้อนรับแขกของพันธมิตรบู๊ลิ้มหรือ?""หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ไม่กลัวคนในยุทธภพจะหัวเราะเยาะหรือ?"ชวีซานตัวไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย "อย่างพวกนายเนี่ยนะ? เรียกว่าแขกได้ด้วยหรือ?"เมื่อต้องเผชิญหน้ากับจำนวนคนที่มากกว่าหลายเท่า อีกทั้งสายตาที่จับจ้องมาอย่างอาฆาต ทั้งสามคนไม่สามารถต่อกรได้เลยไม่นานพวกเขาก็ถูกจับตัวได้!"ชวีซานตัว การที่คุณทำเช่นนี้ ไม่กลัวว่าศิษย์ของเทพอวี้อย่างราชันมังกรลั่วเทียนจะมาหาเรื่องหรือ?" ซูเทียนคั่วพูดขณะดิ้นรนชวีซานตัวไม่สนใจแม้แต่น้อย "ถ้าเขากล้าหาญมาที่นี่ ฉันจะให้เขาลิ้มรสชาติของการต้องเป็นนักโทษเช่นกัน!""ศิษย์ที่ถูกสอนโดยตาแก่แบบนั้น คงไม่ใช่คนดีสักเท่าไรหรอก พอดีเลย จะได้ให้เขาชดใช้หนี้แทนตาแก่นั่นและพวกแกไปพร้อมกัน!""ราชันมังกรลั่วเทียนอะไรกัน แค่เด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ จะมีอะไรพิเศษนัก?""ตัวเขาไม่อายก็ช่างเถอะ แต่ยังกล้าไปหาคนมาคุยโวแทนตัวเอง คิดจะดังจากการสร้างกระแสเช่นนี้ คิดว่าบู๊ลิ้มเป็นที่สำหรับเล่นขายของหรือไง ฝันไปเถ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1054
พูดของชวีซานตัวเต็มไปด้วยความหยาบคายใบหน้าสวยของเย่ปิงเหยาเริ่มบึ้งตึง แต่เพราะนี่เป็นถิ่นของอีกฝ่าย เธอจึงไม่อาจโต้ตอบได้ชวีหลิงหานคือน้องสาวของชวีซานตัว ทั้งสองคนมีอายุห่างกันมากกว่ายี่สิบปีหลังจากชวีหลิงหานเกิดได้ไม่นาน พ่อแม่ของเธอก็เสียชีวิตจากอาการป่วย ก่อนสิ้นใจได้ฝากให้ชวีซานตัวช่วยเลี้ยงดูน้องสาวที่ยังเป็นแค่ทารกแรกเกิดชวีซานตัวเลี้ยงดูน้องสาวด้วยความยากลำบาก จนเธอเติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวที่งดงามยิ่ง ทั้งยังมีพรสวรรค์จนได้รับความสนใจจากคนในบู๊ลิ้มมีผู้คนมาสู่ขอเธอมากมายจนทำให้ประตูบ้านตระกูลชวีแทบพังในขณะที่ชวีซานตัวกำลังเลือกคู่ครองให้น้องสาวจนตาลาย และวาดฝันว่าเธอจะได้แต่งงานกับตระกูลใหญ่โตความฝันกลับพังทลาย!ชวีหลิงหาน หญิงสาวผู้แสนงดงาม กลับถูกชายแก่อัปลักษณ์คนหนึ่งมาชิงตัวไป!ในตอนแรก ชวีซานตัวคิดว่าน้องสาวของเขายังไร้เดียงสา และถูกชายชั่วหลอกลวงเขาคิดว่าเพียงแค่พูดจาโน้มน้าวด้วยความรักและเหตุผล น้องสาวจะกลับตัวกลับใจแต่ผลกลับเป็นตรงกันข้าม!ชวีหลิงหานไม่เพียงแต่ไม่สำนึกในสิ่งที่ทำ แต่กลับรักชายแก่คนนั้นอย่างหัวปักหัวปำ และพูดคำพูดไร้สาระอย่างเช่นรักจน
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1053
พูดตามตรง ลั่วอู๋ฉางก็มีใจอ่อนนิดหน่อยทุกครั้งที่ต้องต่อสู้กับพวกกระจอก เขามักจะคิดถึงหูเยว่ซีอย่างมากเป็นถึงจักรพรรดินีแห่งชิงชิว แต่เขากลับใช้งานเหมือนลูกน้องปลายแถวประเด็นสำคัญคือ หูเยว่ซีไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่ยังเต็มใจช่วยอย่างยินดีอีกด้วย"ไม่ได้"ความมีเหตุผลเอาชนะความหุนหัน ลั่วอู๋ฉางพูดพร้อมขมวดคิ้ว "เธอต้องอยู่เฝ้าบ้าน มีแต่แบบนี้ ฉันถึงจะวางใจได้"หูเยว่ซีทำหน้าหงอย: "ก็ได้!"ลั่วอู๋ฉางหัวเราะ "เธอว่านอนสอนง่ายขนาดนี้ ต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้ว""รางวัลอะไร?" จิ้งจอกน้อยถามอย่างตื่นเต้น ดวงตาทั้งสองส่องประกายวิบวับทันทีลั่วอู๋ฉางหยิบลูกแก้วพญานาคออกมาจากกระเป๋าแล้วพูดว่า "ก่อนหน้านี้สัญญาว่าจะให้ของขวัญเธอ ตอนนี้ถึงเวลาทำตามสัญญาแล้ว"หูเยว่ซีตาเป็นประกายอีกครั้ง "ลูกแก้วพญานาค!"ถ้าเป็นเมื่อก่อน ลูกแก้วพญานาคระดับนี้เธอคงไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำแค่มองนานหน่อย ก็ถือเป็นการดูหมิ่นคำว่า "จักรพรรดินีแห่งชิงชิว" แล้ว!แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน หลังจากถูกขังอยู่ในแหวนมานานถึงพันปี เพิ่งจะได้อิสรภาพคืนมา พลังลดลงไปมากและร่างกายก็อ่อนแอสุดขีดนี่คือช่วงเวลาที่เธอต้อง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1052
หวงผู่เจิ้งซิ่นย่อมไม่พอใจแน่!คนเป็นครูยังล้มเหลว แต่ศิษย์กลับทำสำเร็จตั้งแต่ครั้งแรกถ้าไม่ใช่บังเอิญ แล้วมันคืออะไร?ลั่วอู๋ฉางไม่ตอบอะไร จากนั้นก็หยิบคริสตัลสวรรค์ก้อนที่สองมาไม่นานก็ทำสำเร็จอีกครั้ง!หวงผู่เจิ้งซิ่นเบิกตากว้าง ประหลาดใจราวกับเห็นเทพเจ้าส่วนใบหน้าของหูเยว่ซีก็เต็มไปด้วยความชื่นชมมากขึ้นเรื่อยๆ"ลองอีกครั้งสิ!" หวงผู่เจิ้งซิ่นยังคงไม่ยอมแพ้คราวนี้ ลั่วอู๋ฉางไม่ทำตามเขาอีกต่อไป เขาเก็บแท่งคริสตัลสวรรค์ที่เหลือทันที"หมายความว่าไง?" หวงผู่เจิ้งซิ่นถามตาโตลั่วอู๋ฉางลุกขึ้นเดินออกไป ทิ้งคำพูดไว้โดยไม่หันกลับมา "ขอบคุณนะ!""เดี๋ยวสิ นายแน่ใจแล้วเหรอว่านายเข้าใจทั้งหมด?"หวงผู่เจิ้งซิ่นรีบไล่ตามไป "ถ้าไม่สำเร็จล่ะ ฉันจะได้ช่วยหาสาเหตุไง!""ไม่จำเป็นแล้ว ถ้านายท่านของฉันคิดว่าไม่มีปัญหา มันก็ไม่มีปัญหาแน่" หูเยว่ซีขวางเขาไว้ พร้อมพูดอย่างหนักแน่นในตอนนี้ สีหน้าหวงผู่เจิ้งซิ่นเต็มไปด้วยความซับซ้อนศิษย์ที่เก่งเกินไปทำให้ครูรู้สึกอับอาย"ไหนว่าราชันมังกรลั่วเทียนก็เป็นแค่คนธรรมดา เขาเป็นปีศาจชัดๆ!"หวงผู่เจิ้งซิ่นยอมแพ้อย่างหมดท่า พูดอย่างเศร้าๆ "คิดว่า
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1051
หวงผู่เจิ้งซิ่นเชิดคอขึ้น พยายามทำสีหน้าให้ดูปกติที่สุดเพื่อปกปิดความเขินอายของตัวเองเนื่องจากการสาธิตเมื่อครู่นั้นจบลงด้วยความล้มเหลวแม้ว่าเขาจะรู้วิธี แต่เพราะไม่ได้ปฏิบัติมาเป็นเวลานาน ความผิดพลาดจึงถือเป็นเรื่องปกติ"หาว..."หูเยว่ซีอ้าปากหาวครั้งใหญ่ ราวกับเปลือกตาถูกกดด้วยน้ำหนักมหาศาลใช่แล้ว เธอง่วงจริงๆ!การสอนของหวงผู่เจิ้งซิ่นทำให้เธอง่วงได้สำเร็จส่วนเนื้อหาที่พูดในภายหลัง แทบไม่ได้เข้าหัวของหูเยว่ซีเลย ผ่านหูซ้ายออกหูขวา ไม่มีอะไรในหัวเลย"พวกคุณ...ทำต่อไปเลย!"หูเยว่ซียืดแขนบิดขี้เกียจ และส่งสัญญาณให้ทั้งคู่ไม่ต้องสนใจเธอสิ่งนี้ทำให้หวงผู่เจิ้งซิ่นรู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวมาก!รู้สึกเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่!การทำให้นักเรียนง่วงถือเป็นเรื่องที่น่าอับอายอยู่แล้ว ที่สำคัญคือการสาธิตของตัวเองยังล้มเหลวอีกด้วย"ไม่เป็นไร ฉันขอลองเอง" ลั่วอู๋ฉางเสนอตัวขึ้นอย่างกล้าหาญ"คุณจำทั้งหมดได้แล้วเหรอ?"หวงผู่เจิ้งซิ่นพูดด้วยสีหน้าจริงจังทันที "อย่าเพิ่งรีบร้อนปฏิบัติเลย ลองทบทวนสิ่งที่ฉันพูดสักรอบก่อน มีจุดไหนที่ไม่เข้าใจก็ถามให้แน่ชัด แล้วค่อยลงมือ"เพราะจำนวนของแท่งค
