All Chapters of Wild Flowers (Tagalog): Chapter 91 - Chapter 100

"We're here" ani ni Anthony makalipas ang ilang sandali nang tumigil na ang sasakyan n'ya sa tapat ng isang napaka laking gate. "Wait here" dagdag pa nito saka dali-daling lumabas sa sasakyan para buksan ang higanteng gate. Nang mabuksan na nito ang gate ay mabilis naman itong pumasok muli sasakyan saka ipinasok roon ang sasakyan. Kung kanina ay namamangha ako sa gate pa lamang, ngayon ay mas lalo pa akong namangha. "Seriously, pinagawa talaga natin 'to before?" Hindi makapaniwalang tanong ko kay Anthony habang hindi mapigilan ang sobrang pagkamangha. Isa itong napakalaking mansion. Wow. "Yup, pera natin ang ipinag-pagawa nito. Alam mo ba na ikaw lang ang bumibisita rito before?" Patanong na ani nito sa akin."Busy kasi ako dati sa t-trabaho" mahinang dagdag pa nito. "Parang ang yaman naman natin?" Hindi makapaniwalang tanong kong muli habang naroroon pa kami sa loob ng sasakyan."yeah, mayaman talaga. I told you, CEO ako tapos ikaw naman, CEO at designer sa sarili mong boutique"

"Baby, let's go?" Anyaya ni Anthony pagkaraan ng kalahating oras. Tanghali na ngunit ang tama ng sikat ng araw ay sakto lamang. Medyo makulimlim pa ang kalangitan. Agad naman akong napahawak sa palad niya para tumayo na at libotin ang buong bahay. "Dito muna tayo sa baba, mamaya na sa taas" ani ni Anthony habang nakasunod naman ako sa kaniya, nananatiling magkahawak kamay ang aming mga kamay. "So, obviously ito 'yung salas natin. Bago pa rin 'yung sofa's at ang lahat ng gamit diyan" ani ni Anthony. "Nakita mo 'yung frame sa cabinet na iyon?" Tanong nito sabay tingin sa akin habang itinuturo ang frame na nasa ibabaw ng cabinet.Mabilis naman akong tumango saka nilapitan iyon. "Saan 'to?" Curious na tanong ko kay Anthony habang hawak-hawak ang frame na may laman na picture naming dalawa sa hindi pamilyar na lugar. "Sa Paris 'yan. That was the moment na sinagot mo na ako bilang boyfriend mo" sagot kaagad ni Anthony. Napatingin naman agad ako rito habang namamangha. "Wow, as in sa

"Good evening, baby" bati ni Anthony sa akin pagkagising ko. Kasalukuyan akong nakahiga habang nakaunan ang aking ulo sa kaniyang braso. He's half n*ked now. "What time is it?" Sa halip ay tanong ko rito. Napansin ko kasi na parang madilim na."Baka hinahanap na ako sa amin" nag aalalang ani ko saka mabilis na bumangon mula sa pagkakahiga. "Baby, it's raining outside" ani ni Anthony sa akin na ngayon ay nakaupo na sa kama habang pinapanood ako sa pagbibihis. "What?" Hindi makapaniwalang tanong ko. "Papaano kami makakauwi niyan?" Tanong kong muli. Knowing Mommy and Daddy, magagalit sila sa akin kapag hindi ako umuwi ngayon. Worst, baka malaman nila na si Anthony ang kasama ko ngayon, baka mamaya pag uwi ko maging mahigpit na naman sila sa akin."What should I do?" Tanong ko kay Anthony saka mabilis na lumapit sa kaniya. "Chill, may bagyo daw. Hindi kayo pwedeng umuwi. Mamaya, baha na sa daan. Delikado" sagot ni Anthony. Kinakabaha na napaupo na lamang ako sa tabi niya. "Ready

"I will miss you, baby" ani ni Anthony habang nasa loob na kami ng sasakyan. Tatlong araw ang lumipas bago tumigil ang pag-ulan. Sabi sa balita ay may bagyo raw. Mabuti na lamang at sumikat na ang araw ngayon. Nakalulungkot lamang at mawawalay na muli kami ni Anthony sa isa’t-isa. "I'm going to miss you, too" ani ko saka marahang hinahaplos ang palad niya na nakakapit sa akin. "Magkita na lang ulit tayo sa sunod na araw" suggest ni Anthony habang tumutulak na kami palabas ng village. "Pwede naman. Palipas muna tayo ng ilang araw" sagot ko kaagad. "Ayaw mo bukas?" Tanong nito. Napatawa na lamang ako rito saka sumagot, "baka magsawa ka na niyan sa akin kung araw-araw na lang tayong magkikita" "Tss. Papaano ako magsasawa, e ilang taon din kitang hindi nakita. Pinapaniwala pa kami ng parents mo na p*tay ka na" ani nito. "I'm sorry" mahinang ani ko saka napabuntong hininga na lamang. "It's okay, baby. At least ngayon magkasama na ulit tayo" ani nito. "Habang hindi pa tayo magkiki

Akala ni Marisse ay makakatulong na siya nang matiwasay, ngunit iba pala ang inaakala niya because as Marisse drifted into a restless slumber, her dreams carried her through a labyrinth of memories and emotions. In the realm of the subconscious, fragments of her past intertwined with the present, creating a tapestry of vivid images and unspoken truths.In her dream, Marisse found herself standing in a sunlit meadow, the grass swaying gently in the breeze. Vanessa stood beside her, a serene expression on her face that mirrored Marisse's own sense of peace and belonging. The sisters shared a knowing glance, a silent acknowledgment of the bond that now united them.As they walked hand in hand through the meadow, Marisse felt a sense of familiarity wash over her. The landscape seemed to shift and change, morphing into scenes from her childhood that she had long forgotten. Laughter and crying echoed in the air, mingling with the rustle of leaves and the distant chirping of birds.In the di