"I will miss you, baby" ani ni Anthony habang nasa loob na kami ng sasakyan. Tatlong araw ang lumipas bago tumigil ang pag-ulan. Sabi sa balita ay may bagyo raw. Mabuti na lamang at sumikat na ang araw ngayon. Nakalulungkot lamang at mawawalay na muli kami ni Anthony sa isa’t-isa. "I'm going to miss you, too" ani ko saka marahang hinahaplos ang palad niya na nakakapit sa akin. "Magkita na lang ulit tayo sa sunod na araw" suggest ni Anthony habang tumutulak na kami palabas ng village. "Pwede naman. Palipas muna tayo ng ilang araw" sagot ko kaagad. "Ayaw mo bukas?" Tanong nito. Napatawa na lamang ako rito saka sumagot, "baka magsawa ka na niyan sa akin kung araw-araw na lang tayong magkikita" "Tss. Papaano ako magsasawa, e ilang taon din kitang hindi nakita. Pinapaniwala pa kami ng parents mo na p*tay ka na" ani nito. "I'm sorry" mahinang ani ko saka napabuntong hininga na lamang. "It's okay, baby. At least ngayon magkasama na ulit tayo" ani nito. "Habang hindi pa tayo magkiki
Hapon na at hindi pa rin lumalabas sa kwarto si Marisse. Sa halip na bumaba para kumain ng hapunan ay napagpasyahan na lamang niya na matulog. Though, maaga pa naman. 6:19 in the afternoon pa lamang. "Ma'am, dinner is ready na po" ani ng isang katulong mula sa labas ng kaniyang kwarto. "I'm okay, Yaya. Hindi po ako nagugutom" sigaw ko saka mabilis na humiga na. Marisse lay in bed, her heart heavy with unspoken emotions. Despite her exhaustion, sleep eluded her, overshadowed by the unsettling feeling that her parents were keeping secrets from her. The room was cloaked in silence, broken only by the faint rustle of the curtains in the gentle afternoon breeze.As Marisse tossed and turned, thoughts of Vanessa, the mysterious girl she had encountered earlier, lingered in her mind. She wracked her brain, trying to recall where she had seen Vanessa before. The memory danced just out of reach, teasing her with its elusiveness.A sudden wave of pain shot through Marisse's head, a sharp ac
Akala ni Marisse ay makakatulong na siya nang matiwasay, ngunit iba pala ang inaakala niya because as Marisse drifted into a restless slumber, her dreams carried her through a labyrinth of memories and emotions. In the realm of the subconscious, fragments of her past intertwined with the present, creating a tapestry of vivid images and unspoken truths.In her dream, Marisse found herself standing in a sunlit meadow, the grass swaying gently in the breeze. Vanessa stood beside her, a serene expression on her face that mirrored Marisse's own sense of peace and belonging. The sisters shared a knowing glance, a silent acknowledgment of the bond that now united them.As they walked hand in hand through the meadow, Marisse felt a sense of familiarity wash over her. The landscape seemed to shift and change, morphing into scenes from her childhood that she had long forgotten. Laughter and crying echoed in the air, mingling with the rustle of leaves and the distant chirping of birds.In the di
As Marisse remained confined to the solitude of her room, the weight of her memories pressed upon her like a heavy shroud. The images of her past, intertwined with the newfound knowledge of Vanessa as her sister, kept her imprisoned in a cycle of contemplation and uncertainty. Her parents, Nanay and Tatay, watched with growing concern as their daughter withdrew into the recesses of her mind, lost in the labyrinth of her thoughts.Days turned into nights, and Marisse's world became a tapestry of shadows and echoes, each whispering fragments of a past she struggled to reconcile with the present. The walls of her room seemed to close in on her, suffocating her with the weight of unspoken words and unresolved emotions.Sa ilang araw na paglalagi niya sa loob ng kaniyang kwarto, kapag iniisip niya ang napanaginipan na iyon, walang araw na hindi sumasakit ang ulo niya, dahilan para magkaroon na naman ng panibangong imahe na lumalabas mula sa utak niya. One fateful morning, a sliver of ligh
As I woke up the next day, a wave of dizziness washed over me, sending a rushing to the bathroom in a panic. The sensation of something strange pressing against my stomach made my heart race, and before she knew it, she was doubled over, vomiting in a whirlwind of confusion and fear."What the. Wala naman akong masyadong kinain kagabi" ani ko habang nakaupo na sa loob ng bathroom ko. Amidst the chaos of my bathroom, a soft knock on the door interrupted her turmoil. "Nak, breakfast is ready. Halikana, sabayan mo na ang Mommy at Daddy mo bago sa pagkain bago sila umalis para magtrabaho" Yaya Dulce, the family maid, stood outside, her voice gentle yet concerned as she announced that breakfast was ready. My mind spun with a mix of emotions as I tried to compose herself and face the day ahead."Ayos ka lang ba diyan? Gusto mo ba pumasok ako?" Tanong ni Yaya Dulce nang hindi agad ako nakasagot. "A-ayos lang ako, Yaya. Medyo masakit lang ang tiyan ko kasi hindi ako nakakain ng ayos kagab
"Ano bakit parang nakakita ka ng multo?" Tanong ni ate Vanessa sa tatlong babae na nasa harap namin. "T-this is not true. Hindi i-ikaw si Marisse" nauutal na ani ng babae sa amin habang maluha-luhang nakatingin. "Ano! Ilabas mo ngayon ang tapang n'yo. Mga duwag" sigaw muli ni ate Vanessa sa kanila. "Sharmaine, tara na" bulong ng babaeng naka short hair sa babaeng sinampal ni ate Vanessa kanina. So, her name is Sharmaine..."P-patay ka na" naiiyak na ani nito. "Ano, kaya ka ba nawala dahil pagkaraan ng ilang taon, guguluhin mo ang pamilya namin? Kukuhanin mo sa amin ng anak ko si Anthony? Naghihiganti ka ba sa ginawa ko, sa ginawa namin?" Sunod-sunod na tanong nito habang umiiyak. "Shocks" bulong ng isang babae malapit sa amin. "Ano, takot ka girl? Kasi nagpabuntis ka sa lalaking hindi ka naman mahal, napilitan pang magpakasal sa'yo si Anthony dahil diyan sa k*landi*n mo" ani ni ate Vanessa habang nakataas pa ang kanan na kilay. "Alam mo, bakit ka ba sabat ng sabat. E si Marisse
Author's Note: Hello, thank youuuu so much po sa lahat ng nakarating hanggang dulo, sa lahat ng nagbabasa hehe. I love y'all po🥹 nasa dulo na po tayo, oo. Hindi ko pa siya matawag na epilogue kasi mayroon pang POV ang ilang characters. Happy reading po.___________In the aftermath of the tumultuous events at the café, after a month, Marisse and Anthony finally found themselves face to face once more, the wounds of betrayal and heartache still fresh in their minds. The air between them crackled with unspoken words and shattered dreams, the weight of their shared past bearing down on their fragile connection.As they stood in the quiet solitude of the park, their conversation turned bitter and painful, each word a dagger that pierced the fragile bond that once held them together. Marisse's voice trembled with resolve as she declared that she no longer needed Anthony in her life, that she could bear the weight of her child's future alone."Kamusta ka?" Panimula ni Anthony habang pare
As I stood inside the hallowed halls of the church, my heart beat with a rhythm that echoed the memories of a love long lost and found once more. The soft strains of music filled the air, a melody that wove a tapestry of emotions and longing around him as I watched Marisse, radiant and resplendent, walking down the aisle towards me. She's so perfect in her fitted wedding gown made out of diamonds. She's so gorgeous, everything about her is so pretty. Idagdag pa ang napaka ganda at perpektong kanta na sumasabay sa lakad niya, sa saliw ng musika at isang violin na tinutugtog ng kaibigan kong seaman. One step closerI have di*d everyday, waiting for you Darling don't be afraid, I have love you for a thousand yearsI'll love for a thousand more~Time stands still Beauty and all she isI will be brave I will not let anything take awayWhat's standing in front of meEvery breath, every hour has come to thisOne step closer~In that fleeting moment, time seemed to stand still, the year