"I love you so much, Marisse" ani ni Anthony habang marahan kaming sumasayaw sa saliw ng isang mahinhing musika. Ngiti lamang ang tanging naisagot ko rito. Parang ang awkward din kasi kapag nag I love you too ako kaagad gayong noong isang linggo ko pa lang ulit siyang nakilala. "Mula noon, hanggang ngayon. Hindi nagbago ang pagmamahal ko sa iyo" dagdag pa ni Anthony. Nang matapos ang ilang sandali ay pinaupo na niya akong muli saka mabilis na nagpaalam. "Kukuha lang ako ng dessert sa kitchen. Diyan ka lang, wait for me" ani nito saka kumindat pa. "Sige" tipid na sagot ko saka siya umalis. Habang wala pa si Anthony ay naisipan ko naman na tumayo. Parang nakaka relax na tingnan ang mga isda. Tama nga ako, pagkasilip ko pa lang sa baba ay nakita ko na agad ang mga makukulay na isda na marahang lumalangoy. Mayroon pang isang isda na hinahabol ng kapwa n'ya isda. Nang maramdaman ang presensya ni Anthony na papalapit ay mabilis na akong bumalik sa upuan ko. "Sarap nilang pagmasdan
"Baby, let's go?" Anyaya ni Anthony pagkaraan ng kalahating oras. Tanghali na ngunit ang tama ng sikat ng araw ay sakto lamang. Medyo makulimlim pa ang kalangitan. Agad naman akong napahawak sa palad niya para tumayo na at libotin ang buong bahay. "Dito muna tayo sa baba, mamaya na sa taas" ani ni Anthony habang nakasunod naman ako sa kaniya, nananatiling magkahawak kamay ang aming mga kamay. "So, obviously ito 'yung salas natin. Bago pa rin 'yung sofa's at ang lahat ng gamit diyan" ani ni Anthony. "Nakita mo 'yung frame sa cabinet na iyon?" Tanong nito sabay tingin sa akin habang itinuturo ang frame na nasa ibabaw ng cabinet.Mabilis naman akong tumango saka nilapitan iyon. "Saan 'to?" Curious na tanong ko kay Anthony habang hawak-hawak ang frame na may laman na picture naming dalawa sa hindi pamilyar na lugar. "Sa Paris 'yan. That was the moment na sinagot mo na ako bilang boyfriend mo" sagot kaagad ni Anthony. Napatingin naman agad ako rito habang namamangha. "Wow, as in sa
"Alam mo ba na sa lahat ng parte ng bahay na ito, ito ang pinaka gusto ko?" Patanong na anunsyo ni Anthony sa akin habang nasa tapat na kami ng isang magarang pinto. "Bakit?" Tanong ko. "Siguro may kakaiba sa loob niyan, ito lang ang kwarto na naiiba ang pinto" dagdag ko pa. "Uhuh. Let's see what's inside" ani ni Anthony saka binuksan na ang magarang pinto. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko nang una kong makita ang nasa loob nito. Planadong-planado na pala dati pa man ang lahat. Sayang lamang at nawalan ako ng ala-ala. "Playing room ng magiging anak natin" pabulong na ani nito sa akin. The kid's play area in this house is a whimsical and fun space for children to let their imaginations run wild. Bright colors, playful patterns, and interactive toys create a stimulating environment for play and creativity. The area is equipped with a small table and chairs for arts and crafts, a reading nook with a selection of children's books, and a playhouse for hours of entertainment
"Good evening, baby" bati ni Anthony sa akin pagkagising ko. Kasalukuyan akong nakahiga habang nakaunan ang aking ulo sa kaniyang braso. He's half n*ked now. "What time is it?" Sa halip ay tanong ko rito. Napansin ko kasi na parang madilim na."Baka hinahanap na ako sa amin" nag aalalang ani ko saka mabilis na bumangon mula sa pagkakahiga. "Baby, it's raining outside" ani ni Anthony sa akin na ngayon ay nakaupo na sa kama habang pinapanood ako sa pagbibihis. "What?" Hindi makapaniwalang tanong ko. "Papaano kami makakauwi niyan?" Tanong kong muli. Knowing Mommy and Daddy, magagalit sila sa akin kapag hindi ako umuwi ngayon. Worst, baka malaman nila na si Anthony ang kasama ko ngayon, baka mamaya pag uwi ko maging mahigpit na naman sila sa akin."What should I do?" Tanong ko kay Anthony saka mabilis na lumapit sa kaniya. "Chill, may bagyo daw. Hindi kayo pwedeng umuwi. Mamaya, baha na sa daan. Delikado" sagot ni Anthony. Kinakabaha na napaupo na lamang ako sa tabi niya. "Ready
"Anthony, kaya ko naman" reklamo ko rito habang kumakain kami. Paano ba naman kasi, parang ginagawa niya akong may sakit, gayong kaya ko naman na subuan ang sarili ko. "Tsss. Okay okay. Kumain ka ng marami" pagsuko nito saka itinoon na ang pansin sa kaniyang pagkain. "Mabilis akong mabusog" ani ko rito saka pinaglaruan ang pork chops na nakatusok sa tinidor ko. "Uhuh, magpakabusog ka ng sobra. Hindi puwedeng kaunti lang ang laman ng tiyan mo mamaya" angil pa nito. Problema ng lalaking ito...."Matutulog lang naman tayo" ani ko habang nakanguso pa. "Talaga?" Sarcastic na ani nito saka nag angat ng tingin sa akin. Ngayon ay nakakunot na ang mga kilay nito, para siyang natatawa na ewan. "Sino naman ang may sabi sa iyo na matutulog tayo ngayong gabi?" Dagdag na tanong pa nito. Dahil sa sinabi niya, pakiramdam ko ay umakyat sa mukha ko ang lahat ng dugo ko lalo na kapag naaalala ko ang nangyari sa amin kanina. Matapos ang pangyayaring iyon, pakiramdam ko, sobrang komportable ko na
"I will miss you, baby" ani ni Anthony habang nasa loob na kami ng sasakyan. Tatlong araw ang lumipas bago tumigil ang pag-ulan. Sabi sa balita ay may bagyo raw. Mabuti na lamang at sumikat na ang araw ngayon. Nakalulungkot lamang at mawawalay na muli kami ni Anthony sa isa’t-isa. "I'm going to miss you, too" ani ko saka marahang hinahaplos ang palad niya na nakakapit sa akin. "Magkita na lang ulit tayo sa sunod na araw" suggest ni Anthony habang tumutulak na kami palabas ng village. "Pwede naman. Palipas muna tayo ng ilang araw" sagot ko kaagad. "Ayaw mo bukas?" Tanong nito. Napatawa na lamang ako rito saka sumagot, "baka magsawa ka na niyan sa akin kung araw-araw na lang tayong magkikita" "Tss. Papaano ako magsasawa, e ilang taon din kitang hindi nakita. Pinapaniwala pa kami ng parents mo na p*tay ka na" ani nito. "I'm sorry" mahinang ani ko saka napabuntong hininga na lamang. "It's okay, baby. At least ngayon magkasama na ulit tayo" ani nito. "Habang hindi pa tayo magkiki
Hapon na at hindi pa rin lumalabas sa kwarto si Marisse. Sa halip na bumaba para kumain ng hapunan ay napagpasyahan na lamang niya na matulog. Though, maaga pa naman. 6:19 in the afternoon pa lamang. "Ma'am, dinner is ready na po" ani ng isang katulong mula sa labas ng kaniyang kwarto. "I'm okay, Yaya. Hindi po ako nagugutom" sigaw ko saka mabilis na humiga na. Marisse lay in bed, her heart heavy with unspoken emotions. Despite her exhaustion, sleep eluded her, overshadowed by the unsettling feeling that her parents were keeping secrets from her. The room was cloaked in silence, broken only by the faint rustle of the curtains in the gentle afternoon breeze.As Marisse tossed and turned, thoughts of Vanessa, the mysterious girl she had encountered earlier, lingered in her mind. She wracked her brain, trying to recall where she had seen Vanessa before. The memory danced just out of reach, teasing her with its elusiveness.A sudden wave of pain shot through Marisse's head, a sharp ac
Akala ni Marisse ay makakatulong na siya nang matiwasay, ngunit iba pala ang inaakala niya because as Marisse drifted into a restless slumber, her dreams carried her through a labyrinth of memories and emotions. In the realm of the subconscious, fragments of her past intertwined with the present, creating a tapestry of vivid images and unspoken truths.In her dream, Marisse found herself standing in a sunlit meadow, the grass swaying gently in the breeze. Vanessa stood beside her, a serene expression on her face that mirrored Marisse's own sense of peace and belonging. The sisters shared a knowing glance, a silent acknowledgment of the bond that now united them.As they walked hand in hand through the meadow, Marisse felt a sense of familiarity wash over her. The landscape seemed to shift and change, morphing into scenes from her childhood that she had long forgotten. Laughter and crying echoed in the air, mingling with the rustle of leaves and the distant chirping of birds.In the di