All Chapters of Love in the Line of Fire: Chapter 41 - Chapter 50

[FLASHBACK] 11 YEARS AGOIsang malaking gate ang bumukas ng dumating ang isang kotse. Laman nito ang isang babae at isang batang walang malay.Pagkarating sa loob ay agad na binuhat ito ng isa sa mga tauhan at inihiga sa kama. Nag-aalala ang mukha ng isang babae na nasa edad 30's na halos di malaman kong anong gagawin.Hindi nito na pansin ang isang bulto ng lalaki na papalapit."Samantha, anong nangyare?" natigilan si Samantha ng makita si Ralph na halatang hindi ito natutuwa sa kanya."Nasagasaan ko siya Ralph! Hindi ko sinasadya, ayoko naman siyang dalhin sa hospital dahil baka makasira lang sa'yo kapag nalaman na may nabangga akong bata."Mataman naman tinignan ni Ralph ang batang walang malay. Halata ang paghihirap nito sa mukha, gayon din sa mga payat na braso nito at katawan. Marumi din ang buong katawan nito at may mga sugat."Akala ko bang alam mong ayoko ng bata.""Ralph, kawawa naman yong bata.""Kailan ka pa nagkaroon ng awa?""Ralph! Ganyan ba ang tingin mo sa akin masama

Pag-ahon ko sa dagat ay tsaka ko lamang naramdaman ang lamig. Inabot sa akin ni Christian ang isang towel na nakasabit dito sa may puno kong saan kami kanina.Umiilaw pa rin naman ang dagat pero mukhang sa pwesto lang na ito."Thank you nga pala." saad ko habang naglalakad kami pabalik sa Villa."For what?" huminto siya."Sa lahat, sa totoo lang 'di ko akalain na mararanasan ko lahat ng ito. Simula ng dumating ka sa buhay ko nag bagong lahat yon. Yong dating mga pinapangarap ko lang ay nararanasan ko na. Ang laki ng naging ambag mo sa buhay ko. Salamat kasi dumating ka sa buhay ko." matipid naman siyang ngumiti sa akin.Lumapit ako sa kanya at nakipagtitigan sa mga mata nya. Iba ang kinang ng mga mata nya ngayon parang may kakaiba pero di ko mawari. Tumingkid ako upang maabot ko ang mga labi nya.."Naks naman.."Agad akong napalayo kay Oliver. Kahit kailan talaga 'to si Dylan lagi na lang kaming nahuhuli. "Oh, wala akong nakita, kukuha lang talaga ako ng alak pa.""Happy Birthday nga

"Anya!" naramdaman ko na lang ang paghawak sa akin ni Adrian at ang mga tingin nya na dapat akong gumalang.Napilitan akong yumuko nang sa harapan ko na ito."You know me?" tanong nito sa akin habang nakataas ang kilay nito.Ngayon ko lang siya nakita pero parang nakita ko na talaga siya. Kailangan kong maka sigurado kong siya ba talaga yon."Hindi po, nagulat lang po ako." pagdadahilan ko."Bakit naman nanggugulo ka dito?" nag tama ang mga mata naming dalawa.Sa pagkakataong yon sigurado na ako kong sino siya. "Gusto ko lang malaman kong bakit kailangan madamay ang mga inosenteng tao sa mission ko!""Anya, anong pinagsasabi mo?" bulong sa akin ni Adrian."Who are you by the way? Hindi ba malinaw sayo na dapat ang mission mo lang ang mahalaga sayo at hindi ang ibang tao." malamig na tugon nya sa akin."Bakit kailangang madamay pa si Sabrina?""I don't know her, stop asking me!" Naikuyom ko ang kamao sa inis at si Adrian naman ay pinipigilan ako. Tinignan nya lang naman ako na para b

Nasa balkonahe ako ng room ko at pinagmamasdan ang buong kapaligiran. Gusto kong tanungin si Oliver kong bakit ganun na lang nya ako ipagtanggol sa pamilya nya.Kong bakit wala siyang pakialam kong sino ako? Gusto ko din sabihin sa kanya yong nalaman ko about his mother. Pero wala akong lakas ng loob na sabihin sa kanya baka hindi nya lang ako paniwalaan. Sa dami ng mga masasakit na nangyare sa kanya ayoko ng dagdagan pa yon. Pero karapatan nya din naman malaman ang totoo.Pero once sinabi ko yon alam kong paghihinalaan nya na ang identity ko. Iisipin nya na kong bakit ko kilala ang mother nya na never nya naman sa akin pinakita.Iniisip ko pa si Sabrina, sana kong na saan man siya ngayon ay ligtas siya. Hindi ko alam kong anong nangyare sa kanya, kong bakit siya ang target? Parang ang wala kong kwentang kaibigan dahil hindi ko man lang inaalam kong anong nangyayare sa kanya. Never ko siyang tinanong kong okay ba siya? Kong may problema ba siya, samantalang siya laging nandyan sa aki

Nagmamadali akong lumabas, habang naglalakad palabas ay tinawagan si Glaiza kong nandoon na ba si Oliver.Hindi pa din daw ito umuuwi at hindi daw bago yon sa kanila dahil di naman daw talaga umuuwi yon dati. Pero para sa akin ay bago yon, never kasi siyang naging ganun sa ilang buwan namin na pagsasama.Nang makarating ako sa gate ay naghihintay pa din naman sa akin si Austine."Austine, pwede bang hiramin ko na lang tong sasakyan."Gulat ang naging reaction nya pero agad naman itong nakabawi."Pwede naman po papasundo na lang po ako dito or mag taxi na lang ako. Sure po ba kayo na gusto nyong mapag-isa?"Agad akong tumango sa kanya."Hwag kang mag-alala tatawagan kita once nagka problema. Pasensya na ha, gusto ko kasi na mag-isa lang ako baka kasi maabala ka pa.""Naiintindihan ko pa ma'am."Iniabot na sa akin ni Austine ang susi ng sasakyan. Agad naman akong pumasok sa loob nito at nag drived.Una kong pinuntahan ang foundation na lagi nyang dinadaanan. Sinalubong ako ng mga batang